محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844634273
تشکیلات فعلی فاطمیون ابتدا یک هیئت خانگی مشهد بود/ تعدادی از افغان ها از اروپا به فاطمیون آمدند و شهید شدند/ چیزی برای پنهان کردن نداریم - پایگاه هم اندیشی یاران انقلاب اسلامی
واضح آرشیو وب فارسی:هم اندیشی: مادر یکی از شهدا را دیده بودم که وقتی مراسم وداع با شهدا را در حرم رضوی می دیدند گریه می کردند و می گفتند شهدای ما را چقدر غریبانه می آوردند. پسرم را چقدر غریبانه بردیم و دفن کردیم. بدون هیچ سر و صدایی. خودمان هم به کسی چیزی نمی گفتیم، ولی الان ماشاءالله به این مراسم. ما اصلاً تصور چنین روزی را نداشتیم و اصلاً به مخیله مان خطور نمی کرد روزی در حرم رضوی برای سه شهیدمان مراسم وداع با شهدا بگیرندپایگاه تحلیلی خبری هم اندیشی: بعد از پخش مستند بی بی سی درباره شیران لشکر فاطمیون که در سوریه مشغول جهاد هستند، بچه های فاطمیون به تکاپو افتاده بودند که جواب شبهه های بی بی سی را بدهند. میگفتند از همه بهتر، سید حکیم میتواند صحبت کند. با او تماس گرفتیم. مشهد بود و با خوشرویی جواب تلفن را میدهد و یک ساعتی با هم صحبت می کنیم. آخر صحبت قرار می گذاریم که بعد از برگشتن از سوریه در مشهد همدیگر را ببینیم ولی تقدیر این بود که این اولین و آخرین مکالمه با سید حکیم باشد. او روز 16 خرداد 1395 در محور تدمر در استان حمص سوریه به شهادت رسید. شهید سید محمدحسن حسینی از فرماندهان ارشد لشکر فاطمیون بود که مسئولیت اطلاعات عملیات و تیپ 2 لشکر را برعهده داشت. تشکیلات تیپ فاطمیون از چه زمانی شکل گرفت؟ تشکیلات فعلی فاطمیون ابتدا یک هیئت خانگی مشهد بود. این هیئت به اسم «محبان حضرت رقیه(س)» تشکیل می شد. در خانه ها جمع می شدند و زیارت عاشورا و دعای توسل می خواندند و حالت عزاداری داشت. به این منوال بود. مدیریت این هیئت هم با حاج ابوحامد، برادر علی رضا توسلی بود. رحمه الله علیه. خدا رحمتشان کند. ایشان هم مدیریت این هیئت را به عهده داشتند. وقتی تحولات سوریه به جایی رسید که کار به جنگ و سلاح کشید و از حالت اعتراض مردمی بیرون آمد و اوضاع به سمتی رفت که عکس ها، فیلم های سر بریدن، قتل عام مردم و خراب کردن قبوری که مقدس و برای ما قابل احترام بودند، دیدیم اوضاع رو به آن سمت رفت و برنامه از حالت اعتراض مردمی به سمت تکفیر کردن عده ای رفت و کارها حالت جنایت علیه مردم را به خود گرفت. تصمیم گرفته شد اگر راهی پیدا شود، ما هم برویم و کاری کنیم. بعد از کلی تلاش که برادرها انجام دادند و کسانی را دیدند که ما عده محدودی هستیم، ولی دوست داریم برویم، راهی باز شد و یک گروه پیشقراول متشکل از 22 نفر حرکت کردیم. خود شهید ابوحامد هم در آن گروه 22 نفره بود. ما گفتیم کاری به کسی نداریم، فقط به ما راه بدهید که در قالب تشکل های مردمی در آنجا باشیم. از اول به نیت مسلح شدن و دفاع از حرم رفتید یا صِرف حضور و کمک رسانی جهادی بود؟ اگر در قالب یک نیروی نظامی و افرادی که قرار بود اسلحه دستشان بگیرند و از آنجا دفاع کنند، می رفتیم طبعاً کسی نبود از ما حمایت کند و بگوید شما به آنجا بروید و به دستتان سلاح می دهیم که بروید در فلان خط بجنگید. چنین چیزی نبود. اصل برنامه این بود که حضور داشته باشیم. مواقعی که کار چنان سخت می شود که کمک رسانی به یک مجروح هم کار بسیار بزرگی است. اساساً هدف ما حضور بود، چون گروه 1 و گروه 2 ما ظاهراً آموزش نظامی ندیده بودند و قرار هم نبود کسی از آنها بپرسد شما سلاح دست گرفتن بلد هستید یا نه؟ خودتان جزو تیم اولیه 22 نفره بودید؟ نه، جزو 22 نفر گروه 3 بودم. گروه 1، 22 نفر بود. گروه 2، 15 نفر و گروه سوم که ما بودیم باز هم 22 نفر بود. رسیدیم و دیدیم دست برادرها اسلحه است. خدا رحمت کند شهید ابوحامد را، گفت: «شب رسیدیم و گفتیم فردا به زینبیه می رویم و جاهایی را که می توانیم تردد کنیم می بینیم، ولی حالا به اینجا آمده و اسلحه دست گرفته ایم. شرایطمان این طوری است و هنوز معلوم نیست آیا می مانیم؟ ماندگاریم؟ آیا قرار است کسی ما را در جمع خودش راه بدهد یا نه؟ الان که هستیم زیرمجموعه یکی از گردان هایی که دست بچه های عراقی بود هستیم.» یعنی مسئولین اول ما بچه های عراقی بودند که یکی از گردان هایشان در محوری کار می کرد و ما به عنوان نیروهای مردمی در کنار اینها و در واقع زیرمجموعه اینها بودیم. گفت: «حالا اینها ما را قبول کرده اند، ولی معلوم نیست ما را نگه دارند. با اینها بمانیم یا نمانیم. خلاصه معلوم نیست موضوع چه خواهد شد. حالا برنامه تو چیست؟» گفتم: «شما قبلاً هم که بودی بزرگ ما بودی، الان هم بزرگ مایی. ما در کنارتان هستیم. درست است جنگ را دوست نداریم، ولی از جنگیدن خوفی هم نداریم. اگر الان مصلحت این است، بسم الله الرحمن الرحیم. ما هستیم.» گفت: «همین!» با بقیه بچه ها هم صحبت کرد و اتفاقاً همه گفتند اگر کار به جایی رسیده که در این قسمت لازم است اسلحه به دست بگیریم، هیچ تردیدی نداریم و اگر لازم باشد این کار را می کنیم و توکلمان به خداست و کار را شروع کردیم. چند وقت بعد از آن خدا رحمت کند هادی گفت: «با بنده خدایی ـ از بچه های مستشار ایرانی که در آنجا کار می کردند و به آنها انصار می گفتیم ـ صحبت می کردم، بحث پیش آمد و گفت شما در این مجموعه الان نزدیک به 40 و خرده ای نفر هستید. می شود با بچه های افغانی که در منطقه سیده زینب و شام ساکن هستند یکی و جمع شوید؟ امکانش هست؟ می خواهید چه کار کنید؟» حاجی گفت: «من این برنامه را دارم.» این وسط بحثی هم پیش آمد و اسم فاطمیون را پیشنهاد دادم. در ایران که بودیم هیئت فاطمیون داشتیم، اما تشکل این شکلی به اسم فاطمیون اصلاً در مخیله مان نمی گنجید. گفتم:«اسمش قشنگ است، ولی آیا ما را قبول می کنند؟ شما با کسی قراری گذاشته اید؟» گفت: «نه، همین جوری گفته شده است.» یعنی خیلی ساده و همین جوری قضیه پیش رفت. گفت: «صحبت شده و قرار است از حالا به بعد ما را این جوری صدا بزنند. به سیده زینب می روم تا با یک سری از بچه های افغانی که آنجا و مسلح هستند قاتی شویم.» گفتم: «خوب است. توکل به خدا.» ایشان چند بار چند جلسه پیش آنها رفت و با آنها صحبت کرد. آنها با ما قاتی نشدند، ولی کمکی که توانستند بکنند این بود که یاریمان کردند راه باز و تعدادمان بیشتر شود. الحمدلله بعد از چند بار جلسه ای که حاجی با آنها داشت گروه دیگری به نام گروه 4 هم آمدند. قبل از آمدن گروه 4 بچه های انصار را نمی دیدیم و نمی دانستیم در کجا مستقر هستند. اصلاً کسی از اینها هست یا نیست؟ ولی ابوحامد در چند نوبت آنها را دیده بود. بعد کم کم با اینها رو در رو شدیم و همدیگر را دیدیم. به تدریج یک جوری به جمعی که در آنجا حاضر بودند معرفی شدیم تا اینکه گروه 5 آمد. قبل از آمدن گروه 5 صحبت هایی شد که بچه هایی که اینجا می آیند چند وقت دی اینجا بمانند؟ تا حالا زیرمجموعه بچه های عراقی بودیم و آنها آب، غذا و مهماتمان را می دادند. الان مهمات را از چه کسی بگیریم؟ آب و غذایمان چطور می شود؟ چگونه برویم؟ چگونه برگردیم؟ آنها گفتند ما یک سری کمک هایی به شما می کنیم. بچه های انصار؟ بله. گفتیم تعداد زیادی را در ایران ثبت نام کرده ایم که اسم و رسم همه شان هست، اما اکثرشان مردم عادی هستند و سلاح ندیده اند و باید برایشان آموزش بگذارید. اینها هم خیلی سریع برایمان هماهنگ کردند و گفتند ما جایی را با چند مربی معرفی می کنیم و بروند و یک دوره مختصر آشنایی با سلاح را ببینند. بعضی ها که می گویند آموزش، امکان آموزش برای ما نبود. آموزش بودجه بسیار کلانی می خواهد. گاو صندوق آن چنانی نداریم که بگوییم سلاح، آب و غذایش تأمین می شود و طرف یک ماه برود و آموزش ببیند. آموزش مختصر آشنایی با سلاح که اینها بروند ببینند اساساً سلاح چه هست؟ چگونه رفع گیر می شود؟ چطوری مسلح می شود؟ چه جوری شلیک می کند و چه نوع سلاح های سبکی داریم؟ در همین حد! بندگان خدا این کار را برایمان کردند. اتفاقاً خوب هم بود و اولین گروه با تعداد بالا، یعنی بالای 100 نفر در گروه 5 آمد و به ما ملحق شد. الحمدلله آمارمان هم یکمرتبه به حدی رسید که تقریباً در حد یک گروهان شدیم. آمارمان نسبتاً چشمگیر شد. برادران انصار گفتند الان اسم، تعدادی نیروی خوب، چند فرمانده هم از خودتان داریم و یک مقداری هم در این مدت جنگ را یاد گرفته اید و می دانید چگونه خط را حفظ کنید. چند بار هم که کار کردید، دیده ایم خوب کار می کنید. خودتان یک تشکل درست کنید. آب، غذا و مهمات را ما به شما می دهیم، منتهی به طور مستقل. اینها علاوه بر اینکه گفتند ما شما را تأمین لجستیکی می کنیم، در باره مباحث مالی هم با شما صحبت کردند؟ یا خود بچه هایتان که آمده بودند انتظاری داشتند؟ چون می گویید اینها مردم عادی بودند. وضعیت بچه شیعه های افغانی در ایران مشخص است. اکثراً مثل خود ما فقیرند. معلوم بود اغلب بچه هایی هستند که تأمین مالی خود یا خانواده شان را به عهده دارند. یکی که بخواهد سه چهار ماه به آنجا برود، خانواده اش از نظر تأمین منابع مالی دچار مضیقه می شود. آیا غیر از تأمین لجستیکی از طرف خود شما یا انصار به شما پیشنهاد شد در حد توان به شما مبلغی می دهیم؟ همین شایعه ای که درست کرده اند و روی آن تکیه می کنند. یک وقت حرف مربوط به شایعه می شود که خودتان به درستی گفتید شایعه که از همان ابتدا هم بود. تا گروه 3 اصلاً معلوم نبود از این نظر چه وضعی خواهیم داشت. با هزینه شخصی رفتید؟ موضوع به خودمان مربوط می شد که چگونه خود را برسانیم و هیچ کسی تقبل نمی کرد ما را بفرستد. ما به آنجا رفتیم و دو ماه به عنوان بچه های افغانی در آنجا بودیم و تا دو ماه اصلاً کسی فکرش را نمی کرد آیا به ما حقوق می دهند یا نه؟ چقدرمی دهند؟ اصلاً این بحث ها نبود. برادری از انصار که شهید حاج آقا ابوحامد را دیده و در مورد اسم فاطمیون نظر گرفته و قبول کرده بود، بعد از ایشان پرسیده بود وضع حقوقی تان چطوری است؟ چقدر حقوق می گیرید؟ اولین بار که به طور رسمی خارج از جمع هیئتمان مطرح شد آنجا بود. خدا رحمت کند، حاج آقا ابوحامد گفته بود والله هنوز کسی به این بچه ها چیزی نداده است. حالا اگر تصمیم دارید دست در جیبتان ببرید و چیزی بدهید، ما بدمان نمی آید. این را به شکل شوخی و متلک گفته و طرف هم ادامه نداده بود. اوایل که صحبت شد، قرار شد نماینده ای را از بین خودشان تعیین کنند که از طریق او به هر کدام از رزمندگانی که در منطقه بودند 450 دلار بدهند که 50 دلارش را به خود شخص بدهند که در منطقه هزینه کند و 400 دلار هم برای خانواده اش بفرستد. گاهی می گویند شما نمی خواهید بگویید برادران انصار از شما حمایت می کنند. ما منکر این نیستیم که انصار به ما کمک و از ما حمایت کرده اند. اولاً انکار نمی کنیم، ثانیاً افتخار می کنیم. اینها نزدیک به 40 سال تجربه شان را کف دست گذاشته اند و دارند به ما یاد می دهند و به ما کمک کرده اند. ما بلد نبودیم تشکیلات درست کنیم، آموزش بدهیم و هر چیزی هم که الان هستیم و یاد گرفته از همین ها آموخته ایم. ما دانشگاهی نرفته ایم. اینکه اینها از ما حمایت کرده اند برای ما ننگ و عار نیست. حالا هر کسی هر چه می خواهد بگوید، ولی همین ها کمک کردند که ما این شدیم. برای هدفی که داشتید. اینکه پول گرفتیم و چقدر گرفتیم، شاید بعضی ها ترجیح بدهند نگویند. به خودشان مربوط است، ولی ما چیزی برای پنهان کردن نداریم. این را شهید ابوحامد برای اولین بار برای گروه 5 از آنها پول گرفت و آنها هم گفتند این را به شما می دهیم، چون ممکن است اینجا می آیید حتی تا شش ماه هم بمانید. در این فاصله زن و بچه تان که نباید به خاطر زندگی روزمره شان قرض کنند که شما یک روزی برگردید و بتوانید قرضتان را ادا کنید. چرا؟ خود ابوحامد مبلغی را پیش خانمش گذاشته بود تا برای چند وقتی که نیست برای خرج خانه اش باشد. پاسپورت و پول را در اتوبوس از خانمش می زنند. خانم ابوحامد در دو سه ماه اول برای خرج خانه شان قرض کرده بود، چون پس اندازی را که گذاشته بود از او زدند. این اتفاق ها هست و واقعاً هم اوایل این طوری بود، ولی هر چه گذشت برادران انصار گفتند ما می بینیم شما دارید کار می کنید و واقعاً هم کسی به ما قولی نداده بود. هر چه گذشت، یکی آمد و پرسید: «وضعیت رفت و آمدیتان در ایران چطور است؟» گفتیم: «عادی.» گفت: «می خواهیم از شما حمایت کنیم. کمکی از دستمان برمی آید؟» بررسی کردند و یک سری کارها را انجام دادند. اول کار هیچ توافق و شرطی به عنوان اینکه کسی کاری برایمان انجام بدهد در میان نبود، ولی به مرور زمان یک سری کارها انجام شد. کسانی هم که بعداً می آمدند، حاج آقا ابوحامد با آنها صحبت می کرد که به زیارت حضرت زینب(س) و حضرت رقیه(س) آمده اید، خوش آمدید، اما اگر چشمداشتی از این تشکیلات دارید، ما شرمنده ایم و نمی توانیم کاری برایتان بکنیم که آینده شما تأمین باشد یا... یا حتی روزمرگی خانواده تان در داخل ایران تأمین شود. بله، خداییش رک می گفت که چنین کاری از دست ما ساخته نیست. نمی توانیم قول بدهیم مدرکی برایتان درست کنیم. چنین قولی به شما نمی دهیم. امکان این هم هست که هیچ کاری نتوانیم برایتان بکنیم. حقوقتان را هم فعلاً دوستان یک مقداری تقبل کرده اند که می دهند. این فعلاً هست، اما این طور که ما به آنها گفته و شرط و شروط یا با آنها توافق کرده باشیم، نیست. ممکن است امروز بدهند و فردا بحثی پیش بیاید و بگویند نمی دهیم. ما طلبکار نیستیم و نمی توانیم بگیریم. به اینجا آمده اید و این مدت را باید بمانید. تنها شرطی که برای بچه های انصار گذاشته ایم این است که ورودی و خروجی بچه های ما باید با زیارت انجام شود. یعنی در دمشق که پیاده می شوند، حتماً زیارت حضرت زینب(س) و حضرت رقیه(س) بروند. موقع خروج هم همین طور. ما چیزی دیگری را شرط نکرده ایم و هیچ توافقی هم صورت نگرفته است. شاید در آینده خیلی کارها انجام شود، ولی الان چیزی نیست. در حال حاضر فاطمیون به عنوان تیپ مطرح است یا به عنوان لشکر؟ چند هزار نفر را جذب کرده اند؟ چون گفتند هر نفری را که جذب کنند 500 تومان به فرد می دهند. گمانم الان بیل گیتس شده باشید. جذب کار یک نفر دو نفر نیست. جذب هم به این صورت نیست که طرف آگهی پخش و تبلیغات کند و مثل جذب به یک شرکت یا سازمان باشد. جذاب ما به این صورت است که اشخاصی وظیفه شان این است که وقتی فردی تقاضا می کند که وارد تشکیلات شود تا برای دفاع از حرم یا بهتر بگوییم حریم اهل بیت(ع) به سوریه بیاید و در تشکل ما وارد شود، ببیند او کیست؟ جاسوس نباشد. اصلاً اعتقاد دارد که می آید؟ آدرس خانه و شماره خانه اش را می گیریم که اگر اتفاقی برایش افتاد بتوانیم خانواده اش را پیدا کنیم. خیلی از بچه ها اصلاً خانواده شان در ایران نیستند، در افغانستان یا حتی در کشورهای اروپایی هستند. اگر اتفاقی برایش افتاد باید بتوانیم به خانواده اش اطلاع بدهیم. قرار است فرمی را پر کند که اولاً تابعیت افغانی بودنش معلوم باشد. خیلی از برادران ایرانی ما خودشان را افغانی معرفی کردند. اوایل بررسی کاملی هم نبود. خودشان را افغانی معرفی می کردند و به منطقه می آمدند. برای جمع ما حضور برادران ایرانی به نحوی که می رویم، یعنی به عنوان نیروی رزمی ممنوع است. تنها کسی که با دانستن ابوحامد و وساطت ایشان وارد فاطمیون شد شهید سید ابراهیم (آقای شهید مصطفی صدرزاده) بود. به جز ایشان شخص دیگری نبود. کسانی که مسئول جذب هستند وظیفه شان این است. اول از همه مشخص می کنند فردی که دارد می آید چه کسی است و خانواده اش کجاست. اینها تعداد مشخصی هستند و حقوق و ماهیانه هم دارند. قبلاً این طوری نبود. بعداً و قبل از شهادت حاج ابوحامد و وقتی تیپمان به رسمیت شناخته شد، توانستیم برای اینها مبلغی را به عنوان حقوق در نظر بگیریم. وظیفه دیگرشان سرکشی به خانواده شهدا و رسیدگی به مجروحین است. پس برای جذب کسی اقدام نمی کنید، بلکه افراد به شما مراجعه می کنند و شما در موردشان تحقیق می کنید، والا اینکه عزیزمان آقای حکیم جایی برود و بگوید بلند شوید بیایید و به صورتی که شایع کرده اند نیست. جایی که هست بیشتر وظیفه دارند ثبت نام کنند تاجذب. دقیقاً! تقریباً می شود گفت ثبت نام و بررسی وضعیت شخص و خانواده اش. همین، نه اینکه دنبال کسی بروند. کسی که در این تشکیلات می آید، باید با عقیده خودش بیاید. اگر این طور نباشد، اولین گلوله ای که از بیخ گوشش رد شود، اسلحه را روی زمین می اندازد و می رود. اگر کسی خودش نیاید و با وعده و وعید برود به درد صحنه جنگ نمی خورد. این موضوع را همه نظامیان می دانند. اولین نکته ای که اهمیت دارد این است که خودش بخواهد. بحث عقیده است. باید خودش باور داشته باشد. اگر باور نداشته باشد اصلاً... کسانی که نظامی هستند می دانند کسی که باور نداشته باشد، هیچ ارزشی در میدان جنگ ندارد.اشاره کردید تعدادی از افغان ها از اروپا به فاطمیون آمدند و شهید شدند. تعدادشان را می توانید بگویید؟ نمی توانم تعداد مشخص بگویم، ولی به شکل پراکنده بودند. الان کسانی را داریم که در کشورهای اروپایی و غربی ساکن هستند و بعضی هایشان مشکل ما را دارند و مثلاً خانواده هایشان راضی نیستند یا... از اینجا به بعد وارد شبهات می شویم. مثلاً می پرسند چرا حکیم به سوریه می رود؟ چون رفته و گیرش انداخته و گفته اند اگر نروی تو را از ایران اخراج می کنیم و به افغانستان می فرستیم. کسی که از اروپا آمده است که دیگر این مشکل را از طرف جمهوری اسلامی ندارد که به قول اینها انصار یا سپاه قدس دارند فشار می آورند که اگر نروی، تو را ردّ مرز می کنیم. پس این نشان می دهد بحث فاطمیون یک بحث اعتقادی است. یعنی حتی بچه های افغانی که به اروپا رفته اند، تحت تأثیر این فضای اعتقادی هستند و دارند از کشوری غیر از ایران به سوریه می روند و برای دفاع از حریم اهل بیت(ع) می جنگند. برای این پرسیدم و اگر شما حدودی هم تعداد بگویید خوب است، چون این نکته مهمی است. گفتن همین موضوع کلاً این بحث را زیر سئوال می برد و می گویید طرف دارد از اروپا می آید. او که دیگر مشکلی ندارد. مگر جمهوری اسلامی می خواهد او را رد مرز کند که بلند می شود و به آنجا می آید؟ کسی هم که به او وعده و وعیدی نداده است که به تو کارت اقامت در ایران یا پول می دهیم. خیلی از افراد در ایران هستند که مدرک شناسایی و پروانه اقامت دارند و سال های سال هم هست دارند در ایران زندگی می کنند. کسب و کار دارند، بازاری هستند. همه جور آدمی داریم. یکی از بچه ها آمده بود و می گفت باید برگردم. پرسیدیم چرا؟ گفت وقتی آمدم مغازه ام را جمع کردم و یکجا به بنده خدایی فروخته ام. چند تا چک گرفته و آنها را خرج کرده ام. الان متأسفانه دو تا از چک ها برگشته خورده است و طرف هم به اعتبار من چک را از من گرفته و در خانه ام رفته است. باید بروم و چک ها را پیگیری کنم. گفتیم: «چقدر هست؟ شاید بتوانیم کمک کنیم نروی.» گفت: «باشد. اگر می توانید کمک کنید. جمعاً 110 میلیون تومان است.» گفتیم: «آقا! شما برو مرخصی! ما این قدر پول نداریم بتوانیم کمک کنیم.» دوستی آمده بود که مقیم امریکا و ایرانی الاصل بود. می گفت پدرم اصالتاً هراتی بود. درست هم نمی توانست فارسی صحبت کند. خیلی سخت فارسی حرف می زد. با التماس و درخواست و این حرف ها که اگر بشود به تشکیلات شما بیایم. برادران انصار یک بخش حفاظت دارند و در کل مناطق مثل شام و سیده زینب کارهای اطلاعاتی و بررسی را انجام می دهند. به گوش اینها رسید که یک ایرانی به اینجا آمده است و قصد دارد وارد تشکیلات فاطمیون شود. او را برداشتند و به لبنان بردند و گفتند یا به ایران برگرد یا امریکا، ولی اینکه بخواهی وارد جنگ شوی برای شما ممنوع است. بنده خدا با گریه، التماس و این حرف ها برگشت. بعد هم دیگر خبردار نشدیم چه شد. الان از کانادا داریم که در منطقه است و اتفاقاً دیروز با او صحبت می کردم. تابعیت کانادایی دارد. چندین سال قبل مهاجر بود. به کانادا رفته و تابعیت آنجا را گرفته است. کسانی که تابعیت کانادا و امریکا را دارند با یک مهر ورود و خروج می توانند آزادانه بیایند و بروند و ویزا هم نمی خواهند. از کشورهای اروپایی هم هستند. می گویند ما اصالتاً افغانی هستیم و می خواهیم اینجا باشیم. همزبان هستیم و راحت تر با هم کنار می آییم. تعدادی هستند. نه آن قدر که بگوییم یک لشکرند، ولی آن قدری هستند که ابراز وجود کنند و بگویند ما هم از کشورهای غربی آمده ایم. بحث ما حضور است، نه اینکه کار خاصی می توانیم انجام بدهیم. آمده اند که حضور داشته باشند. الان دارند فضایی را از بچه های فاطمیون درست می کنند که اینها یک مشت آدم بی سوادند که از صبح تا شب در ایران مشغول کارگری بودند ـ در حالی که پدر خود من کارگر است و هیچ اشکالی ندارد و اسباب افتخار هم هست ـ ولی منظورشان این است که بی سوادند و سطح پایین هستند، در حالی که در باره شهدای فاطمیون خواندم موقعیت شغلی مناسبی داشتند، موقعیت تحصیلی خیلی خوبی داشتند، یعنی طرف مهندس بود، فکر می کنم شهید فاتح بود. در بین شهدای فاطمیون از این نوع افراد چه کسانی را دارید که برای بگویید که مثلاً طرف دانشجو یا در مدارج علمی بالایی بود و کاملاً با آگاهی و اعتقاد کامل آمده است. تعداد نیروی تشکیلات فاطمیون در منطقه متغیر است. بعضی وقت ها تا 12 هزار یا 14 هزار نفر می رسد. کسی باید مسائل مالی و حقوقی اینها را انجام بدهد. کسی را می خواهد که بخش لجستیکی و آمادگی اینها را انجام بدهد. کسانی را می خواهد که کارهای حرفه ای از قبیل توپخانه و کارهای اطلاعاتی را بتوانند انجام بدهند. این کارها توسط بچه های فاطمیون انجام می شود. یعنی مربی داشته اند و بعضی وقت ها هم مربی شان در منطقه حضور دارد، ولی اصل کار را خود اینها انجام می دهند. در جنگ هم این طور نیست که فقط بلد باشی اسلحه را مسلح و شلیک کنی. حتی یک تک تیرانداز هم که رده سبک حساب می شود، احتیاج است حساب و کتاب و ضرب و جمعی بلد باشد تا بتواند تخمین مسافت کند، زمان طی کردن گلوله را حساب کند، جهت باد و خیلی چیزهای اختصاصی را بتواند تشخیص بدهد. تمام این کارها توسط بچه های فاطمیون انجام می شوند. همه اینها کسانی را می خواهد که... علم این کار را داشته باشند. گردش مالی فاطمیون در بحث حقوق و خریدهایی که در منطقه انجام می شوند شوخی ندارد و خیلی بالاست. چه کسی باید این پول را دریافت کند، خرید انجام بدهد، فاکتورهایش را منظم کند و حساب و کتاب دقیق داشته باشد و تحویل بدهد. پروسه ما خیلی دشوار است. یعنی همه کارها کلاً به عهده خود بچه های فاطمیون است و و زیر و بم کل تشکیلات فاطمیون با بچه های فاطمیون است. الان تمام کارهای اجرایی اعم از اداری و رزمی کلاً توسط بچه های فاطمیون انجام می گیرد. بچه های انصار که واقعاً ممنونشان هستیم، به ما آموزش داده اند و می دهند. هر چه تا به حال یاد گرفته ایم، از اینها آموخته ایم و هنوز هم تکمیل نیستیم و از این به بعد هم خیلی چیزها را باید یاد بگیریم. هنوز هم دارند به ما یاد می دهند. این اعتقاد خودشان است. می گویند شما کار را یاد بگیرید و ما هر کمکی از دستمان بربیاید به شما می کنیم. دوست نداریم از بین بچه های ایرانی کسی در بین شما باشد. ما به شما کار را یاد می دهیم، یاد بگیرید و اجرا کنید. خودتان کارهای خودتان را انجام بدهید. اعتقادشان این است که اگر ما می خواهیم کاری را انجام بدهیم و سازمانی را شکل بدهیم، باید به دست خودمان انجام شود نه به دست کس دیگری. تا آنجا که بتوانند تا چندین بار خطا را هم از ما تحمل می کنند. ولی می گویند یاد بگیرید. یاد بگیرید و خودتان انجام بدهید. ما بارها و بارها به آنها گفته ایم این را که شما نباشید قبول نداریم. بعضی هایشان می گویند تفکر بسیجی شما خیلی بهتر از کلاس، مدرسه و این حرف هاست، اما در بخش اداری، طرف باید کاربلد باشد و باید آموزش ببیند و سیستم را یاد بگیرد، می گویند به شما مربی می دهیم که این کارها را به شما یاد بدهد، ولی این کار را که برای شما حسابدار یا هر متخصص دیگری را بگذاریم که بیاید به کار شما سیستم بدهد، نمی کنیم و علاقه ای به این کار نداریم. خودتان یاد بگیرید و خودتان هم کار کنید. بحث اقامت را کمی توضیح بدهید. الان شمایی که سوار هواپیما می شوید و به سوریه می روید، دارید سمت جنگ می روید. ترقه بازی که نیست. احتمال برگشتنتان شاید از 20 درصد هم کمتر باشد. بی بی سی مستندی تهیه و با خانواده ای صحبت کرده بود که می خواهند ما را رد مرز کنند. واقعاً خود شما به عنوان یکی از بچه های فاطمیون مگر قرار است چه مشکلی در افغانستان برای او پیش بیاورند که او حاضر است به جنگ برود؟ یعنی در مسیری وارد شود که به احتمال زیاد جانش را از دست می دهد و کلاً خانواده اش او را از دست می دهند، ولی به افغانستان برنگردد. تعجب اینجاست که بعضی این حرف ها را با فضاسازی هایی که اینها می کنند باور هم می کنند. اینها چگونه می توانند این را به مردم بقبولانند که آقا حکیم عزیز ما به تعبیر عامیانه اش زن و فرزندش را گرسنه و تشنه رها کند و به جنگی برود که احتمال کشته شدنش این قدر بالاست، آن هم از ترس رد مرز. افراد همیشه به امید زندگی بهتر مهاجرت می کنند. اینکه کسی بخواهد برای یک اقامت جانش را به خطر بیندازد و به جنگ برود، بیشتر حالت تراژدی دارد و واقعیت نیست. گفته می شود دل دیگران به حال منی که به خاطر سختی ها و مشقت ها و به دست آوردن یک مدرک اقامت حتی حاضرم بروم و جانم را به خطر بیندازم. عده ای از بچه هایی که قبلاً با ما کار می کردند، وقتی گفتند مرزها باز و رفتن به اروپا راحت شده است، رفته اند، اما ما با آنها ارتباط داریم. کسانی که آنجا رفته اند می گویند اولاً دلیلی ندارد اعلام کنند ما در سوریه مانده ایم. ثانیاً عده ای این حرف را به این دلیل بیان می کنند که بگویند ببینید ما بدبخت و بیچاره ایم و خلاصه داستان غمناکی را... برای دریافت مهاجرت در آنجا... دقیقاً. برای اینکه در آنجا قبولشان کنند، ولی طرف اگر بگوید من سوریه بوده ام، می گویند به ما ربطی ندارد که بوده ای. آن یکی دو نفری هم که از اول گفتند، از گفتنشان پشیمان شدند. یعنی هیچ تأثیری ندارد و فقط یک قصه سوزناک است. همین! اما اینکه به شخصی بگویند به سوریه برو، وگرنه تو را از ایران اخراج می کنیم، در مورد افرادی که در اینجا مدارک شناسایی اقامت دارند که اصلاً نیازی به چنین چیزی نیست، اما در مورد آنهایی که ندارند، برنامه ای پیش آمده بود. موقع خداحافظی بچه ها بود. زیارتشان را کرده بودند و می خواستند به مرخصی بروند. خدا رحمت کند شهید ابوحامد به آنها گفت: «اگر برای مدرک اقامت به اینجا آمده اید و حالا دارید سالم برمی گردید، حواستان باشد. آنهایی که برای پول آمده و تصور کرده اند اینجا خبری است آمدید و دیدید هیچ خبری نیست. یک عده هم از روی احساسات آمده اند. شما وقتی رفتید دیگر نیایید، چون اینجا جنگ است و هیچ یک از این برنامه ها هم وجود ندارد.» چشمت را ببندی کارت ساخته است. تمام شده است. خدا خیرت بدهد! حقیقتاً کسی را نداشتیم که به خاطر این چیزها آمده باشد. فقط یک مورد بود که در یکی از گردان های یکی از شهرهایی که من مسئولش بودم این حرف را زد که به ما سه نفر گفته اند اگر به سوریه نروید رد مرز می شوید. پرسیدم: «به هر سه تایتان گفتند؟» جواب داد: «بله، به هر سه تای ما چنین حرفی زده اند.» همان جا گزارش نوشتم که این سه نفر ادعا می کنند به آنها چنین حرفی زده اند. بررسی کنید چرا به اینها چنین مطلبی گفته شده است. همین الان این سه نفر را برگردانید. برگرداندن نیرو کار چندان راحتی نیست. با کلی مشکلات کار اینها را ردیف و بلیت هواپیما تهیه می کنیم و نیروها را به سوریه می آوریم. هزینه اش یک طرف مشکلات هماهنگیش کلی دردسر دارد. نوشتم اینها را برگردانید. اینها را به دمشق بردند و گفتند کارهایتان انجام شده است، بنویسید آن فرد یا پاسگاهی که به شما این حرف را زده چه کسی بوده است؟ اینها گفتند: «یعنی برگردیم؟» گفتیم: «بله.» گفتند: «ما که برنمی گردیم.» گفتیم: «باید برگردید. ممکن است اینجا زخمی یا شهید شوید یا هر اتفاق دیگری برایتان بیفتد. برای ما مسئولیت دارد. شرعاً نمی توانیم کسی را که هیچ اعتقادی ندارد و او را به زور به اینجا آورده اند نگه داریم.» گفتند: «این حرف را زدیم که بگوییم طرف این حرف را به ما زده است، والا دوست داریم اینجا باشیم.» گفتیم: «دوست هم داشته باشید برای ما مسئولیت شرعی دارد. باید برگردید. شاید رویتان نشود به دوستانتان بگویید شما را برگردانده اند. اسمتان را نمی بریم و می گوییم دارید در شهر دیگری خدمت می کنید.» خلاصه به گریه و التماس افتادند که نمی خواهیم برگردیم. خلاصه بعد گفته بودند زمانی که می خواستند ما را با اتوبوس اعزام کنند، گشت پاسگاه به منطقه آمد و پرسید: «کارت شناسایی دارید؟» گفتیم: «ما با این اتوبوس هستیم.» گفت: «پس دارید به سوریه می روید.» گفتیم: «بله.» گفت: «پس به سلامت بروید.» گفتیم: «پس او که حرفی نزده و تهدیدی نکرده است.» گفتند: «فقط شکل حرف زدنش مثل تهدید بود.» به هر حال دیگر قبولشان نکردم و گفتم هر واحدی که می خواهید بروید، ولی دیگر اجازه ورود به واحد ما را ندارید، چون هنوز مطمئن نیستم قلباً دارید این حرف را می زنید یا نه، چون یک بار این حرف را می زد، خدا رحمت کند حاج ابوحامد می گفت برای ما مسئولیت شرعی دارد که طرف را به زور فرستاده باشند و ما از او در جنگ استفاده کنیم. او را به زور فرستاده اند؟ ما چند روز اینجا نگهش می داریم. بعد یک زیارت خوب می بریم، زیارتش را که انجام داد، حالا به ایران برگردد و سر خانه و زندگیش برود. برای ما قابل قبول نیست که کسی را به زور بیاورند و ما از او استفاده کنیم. البته به زور که تعبیر درستی نیست، چون هر کسی می تواند هر وقت که توانست فرار کند. این حرف بی ربطی است. کسی هم که با وعده بیاید برای ما مسئولیت دارد. اینها روی بچه های فاطمیون حساسیت به خرج می دهند. آیا شما در بین داعش به افراد افغانی، پاکستانی و... برخورده اید؟ به نظر می رسد روی آنها هیچ حساسیتی نیست و همه حساسیت روی بچه های فاطمیون است. چه مجموعه هایی که با داعش هستند، چه مجموعه هایی که با جبهه النصره اند و چه مجموعه هایی که زیرمجموعه گروه های دیگر هستند مثل جیش الحر، جبهه الاسلام و... اکثر مستشاران و فرماندهانشان خارجی هستند. ما در قسمت آخر در تدمر کار می کردیم، تمام مستشارها و طراحان و آنهایی که در قسمت اقتصادی بودند، ترکیه ای بودند. در یکی از مناطق گروهانی از سومالی بودند و یک گروهان هم بچه های پاکستانی بودند. اینها همگی در جبهه داعش حضور داشتند، اما خط های متفاوت بودند و با هم قاتی نمی شدند. حتی در سمت شمال در جاهایی که جبهه النصره، جبهه الاسلام یا جیش الحر کار می کنند، نمی شود گفت هجمه آن چنانی دیده ایم، ولی به کرات شاهدش بودیم و حضور دارند. پس فقط حساسیت روی بچه های فاطمیون است. شاید لهجه شان را خوب نشناسیم، اما کسی را که پشتو صحبت می کند خوب می شناسیم، آن هم پشتویی که در افغانستان صحبت می کنند. پشتویی را که در پاکستان و پشتویی را که در افغانستان حرف می زنند، خوب می فهمیم. بعضی وقت ها شنود که می کنیم متوجه می شویم اینها به زبان پشتو صحبت می کنند. در باره دیداری که اخیراً حضرت آقا با خانواده شهدای فاطمیون داشتند و چند تا از آنها را مشهد بردند، اگر خودتان حضور داشتید که بتوانید چیزی بگویید یا بازخوردی که از بچه های فاطمیون یا خانواده هایشان نسبت به این اقدام آقا گرفتید بگویید خیلی خوب است. تعارفات را کنار می گذارم و خیلی راحت صحبت می کنم. بحثی که می گفتند ما به شما کاری نداریم. خودتان کاری را شروع کردید و ما یک سری کمک به شما می کنیم. درست است در ایران زندگی می کنیم، ولی کشور ما ایران نیست و در اینجا مهاجر هستیم و اختیاری نداریم. رسیدگی به خانواده شهدایمان سخت بود. بخش خدمات دهی به مجروحین، به خصوص مجروحین قطع عضو یا قطع نخاع خیلی برایمان سخت بود و مشکلات زیادی داشتیم. به خانواده های شهدا که می رفتیم و سر می زدیم، همه دل هایشان پر بود. سختی ها، مشکلات، کرایه خانه، پول آب و برق. هزینه روزمره زندگی گرفته تا بیماری های پدران و مادران سالخورده شهدا. به شدت برایمان سختی های زیادی داشت، اما بعد از اینکه حضرت آقا با چند تا از خانواده های شهدا در مشهد دیدار کردند، حقیقتاًهمه را خوشحال و امیدوار کرد. در منطقه وقتی خبر پیچید، همه فرماندهان، نیروها، حتی کسانی که در آن دو ماهی که هستند فکر و ذکرشان سنگر، شلیک کردن، دشمن مقابل و جنگیدن است با تعجب به هم می گفتند راست می گویی؟ شاید خبر درست نباشد. احتمالاً اشتباه رسانه ای است، ولی وقتی قرآن ها پخش شدند و امضای حضرت آقا را که دیدند، تغییرات ملموسی پیش آمد. تأثیراتی که در روحیه بچه ها داشت که الحمدلله دست و بالمان بازتر شد، بقیه ارگان ها پای کار آمدند. خیلی از ارگان ها دارند کمک می کنند. مراسم هایی که در این چند وقت برای تشییع شهدا گذاشته اند، واقعاً چشمگیر بود. مادر یکی از شهدا را دیده بودم که وقتی مراسم وداع با شهدا را در حرم رضوی می دیدند گریه می کردند و می گفتند شهدای ما را چقدر غریبانه می آوردند. پسرم را چقدر غریبانه بردیم و دفن کردیم. بدون هیچ سر و صدایی. خودمان هم به کسی چیزی نمی گفتیم، ولی الان ماشاءالله به این مراسم. ما اصلاً تصور چنین روزی را نداشتیم و اصلاً به مخیله مان خطور نمی کرد روزی در حرم رضوی برای سه شهیدمان مراسم وداع با شهدا بگیرند. واقعاً بسیار خوشحال شدیم. اصلاً قابل توصیف نیست. واقعاً از کسانی که باعث شدند این اتفاق بیفتد ممنون هستیم و دستشان را می بوسیم و متشکریم. ن
جمعه ، ۲۸خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: هم اندیشی]
[مشاهده در: www.hamandishi.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 62]
-
گوناگون
پربازدیدترینها