تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837463406
دیگر محیط بانی نمی کنم - اتاق نیوز
واضح آرشیو وب فارسی:اتاق نیوز: محیط بانانی که تا پای دار رفتند می گویند از سازمان محیط زیست انتظارشان بیشتر بود. یکی می گوید دیگر حاضر نیست به پاسگاه محیط بانی برود و دیگری می گوید باز هم شکارچی ببیند کوتاه نخواهد آمد.اتاق خبر: زمانی که برای دفاع از حیات وحش سرزمینشان، اسلحه ها را تحویل گرفتند، گمان نمی کردند که برای انجام این وظیفه ۵ تا ۷ سال را در زندان و به انتظار حلقه ی پیچ در پیچ طناب دار بر گردنشان بگذرانند. مردادماه ۱۳۸۶ تاریخی است که هیچ گاه از یاد اسعد تقی زاده نخواهد رفت. او به اتفاق دو همکارش با پنج نفر از شکارچیان رو به رو شده و شکارچیان به سمت آنها تیراندازی کردند. تقی زاده آتش آنان را با گلوله ای پاسخ داد که یکی از شکارچیان را از ناحیه شکم مجروح کرد و او براثر این جراحت جان باخت. در یک شب تابستانی سال ۱۳۸۹ در ارتفاعات بالای ۴ هزارمتری دنا نیز از ۵ اسلحه کلاشینکف ۱۲ گلوله شلیک می شود و در این میانه یکی از افرادی که با محیط بانان درگیر شده با چاقویی در دست از پا در می آید و ادامه زندگی غلامحسین خالدی یکی دیگر از محیط بانان دنا تحت تأثیر این واقعه قرار می گیرد. حکم هر دو محیط بان اعدام اعلام می شود و سال هایی پر از رنج برای آنان در زندان رقم می خورد تا سرانجام در آستانه نوروز ۱۳۹۵ هر دو محیط بان با رضایت خانواده جان باختگان حادثه از بند آزاد می شوند. دلمان برای طبیعت تنگ شده است حالا اسعد تقی زاده می گوید تمام این مدت دلش برای طبیعت و حیات وحش منطقه تنگ شده بوده است. او می گوید: برای محیط بانی که همیشه در طبیعت است، سخت است یک مرتبه برود در یک فضای بسته. مثل کبکی که ماندن در قفس برای او واقعاً سخت است. طبیعت واقعاً چیز خوبی است. در هواخوری زندان بودیم که باد برگی از یک درخت بلوط را آورد. برداشته بودم و نگاهش می کردم. یعنی من بعد از مدتها برگ درخت بلوطی که باد از بالا آورده بود را غنیمت می دانستم و مدتها به آن نگاه می کردم. او با اعلام اینکه در زندان با صرف زمان بسیار کتابی به نام لاله های واژگون نوشته یادآوری می کند: من سیزده روز بود که عقد کرده بودم و می خواستم ازدواج کنم، بعد با گذشت سه ماه از حادثه حکم اعدام گرفتم. خودت می دانی از یک فضای باز و پر از گل و آبشار و از معاشرت با آدم های با فرهنگ محیط زیست بروی به زندانی که هرچند همه شان بد نیستند اما بالاخره خلافکارها را آن جا نگه می دارند یعنی چه. واقعاً زندان جای بدی است. اولین جایی که رفتم پاسگاه محل خدمتم بود اسعد تقی زاده می گوید بعد از آزادی اولین جایی که دیده دوباره زندان بوده است: آزاد که شدم بلافاصله آمدم تهران. وقتی برگشتم اولین جایی که دیدم دوباره زندان بود که از هواپیما آن را دیدم. بعد از مدتی به منطقه رفتیم. یک صعود هم به ارتفاعات دنا داشتیم که اتفاقاً خرسی را هم در همان صعود دیدیم. هفته پیش هم که خبردار شدیم یک شکارچی از کوه پرت شده و شبانه برای پایین آوردن پیکر بی جانش به کوه رفتیم، باز حیات وحش را در منطقه دیدم. اسعد با تأکید بر اینکه با بدبختی پیکر بی جان شکارچی را پایین آوردیم می گوید: خیلی سعی کردیم برای آوردن او بالگرد بگیریم. گفتند چون مرده بالگرد نمی فرستیم. ولی خب زنده یا مرده، او به هر حال انسان بود. با این حال خالدی تأکید می کند اولین جایی که پس از آزادی رفته همان پاسگاه محیط بانی بوده است که در آن خدمت می کرده. پاسگاه میمند که این بار شکارچیان آن را آتش زده بودند. او می گوید: ۲۰ روز پیش اولین روزی که بعد از آزادی در منطقه بالای کوه رفتیم، صدای تیر شنیدیم. رفتیم دیدیم چند شکارچی با یک اسلحه گلوله زنی در دستشان در منطقه هستند اما هنوز شکاری نزده بودند. با بچه ها تماس گرفتم و آمدند آن ها را گرفتند. وی ادامه می دهد: عامل اصلی درگیری شاید اصلاً برخی محیط بانان باشند که متأسفانه خیانت می کنند. من اسم این ها را شکارفروش می گذارم نه محیطبان. او از کم شدن جمعیت حیوانات تاسف می خورد و می گوید آنجایی که تحت حفاظت من بود، بر اساس آمار سال ۱۳۷۷، حدود ۱۴۰۰ حیوان داشت و الان کل روستای میمند ۶۰۰ حیوان دارد. اول شکارچی بودم / سه تا از بچه هایم مردند خالدی در ادامه صحبت هایش پرده از رازی شخصی بر می دارد و می گوید: خود من اول شکارچی بودم و بعد به محیط زیست آمدم. سه تا از بچه های من، دو دختر و یک پسرم، مردند. اصلاً سابقه نداشته کسانی که شکار بزند خیر ببیند. چند نفری از اطرافیانم را دیده ام که قلبشان را عمل کرده اند. کسی هم هست که زنش مرده است و خلاصه دچار مشکلات خیلی وحشتناکی شده اند. من هم حقیقتاً شکار زیاد می رفتم. دامدار بودیم و به ارتفاعات ۴۰۰۰ متری می رفتیم و علاقه زیادی داشتیم و مسیرها را هم کامل بلد بودیم. با دایی ام که می رفتیم کوه به شکار علاقه پیدا کردم. او شکار می زد و من هم خیلی شکار زدم. تا اینکه صاحب یک دختر شدم و مرد. یکی دیگر هم آمد اما او هم مرد. یک شب که سه تا حیوان زده بودم خواب دیدم توی ارتفاعاتم و از یک شکاف پیرزن خیلی وحشتناکی می آید و می گوید غلامحسین خالدی کیست؟ گفتم من غلامحسین خالدی هستم گفت با تو کاری ندارم ولی دخترت را می گیرم. چند روز بعد دخترم هم مرد. من دیگر دست کشیدم. حقیقتاً دست کشیدم و دو سال و نیم هم برای محیط زیست کار افتخاری کردم. او با یادآوری اینکه یک بار هم در منطقه شکار زده بوده اما محیط بانان متوجه او می شوند، تعریف می کند: فرار کردم اما بعد آقای تقی زاده (اشاره به محیط بانی که کنار نشسته است) با چند نفر از همکاران آمدند و من را بردند. زمانی هم که در محیط زیست بودم یک شب پاییزی تیراندازی شد زنگ زدم به دو تا از همکاران و رفتیم سر جاده. ساعت یک و نیم شب بود. متوجه ۴ نفر شدیم که می آیند و سه اسلحه کلاشینکف و یک یوزی داشتند. ما یک اسلحه بیشتر نداشتیم که دست یکی از بچه ها بود. موقعی که ایست دادیم و رفتیم جلو به طرف ما حمله و تیراندازی کردند و حدود۵۰ تیر به طرف ما شلیک شد. من خودم را پشت یک سنگ کشیدم اما تیری به سنگ خورد و ۴ ترکش آن به پایم خورد. دست آخر دویدم و یکی از شکارچی ها با یک اسلحه شکاری و یک لاشه شکار را گرفتم. بعد احساس کردم کفشم پر از آب است. گفتم اینجا بیابان است آب از کجا در کفش من رفته است؟ یکی از بچه ها چراغ قوه انداخت و گفت "تو زخمی شدی این آب نیست، خون است". همان موقع احساس کردم پایم سرد می شود و بدحال می شوم. افتادم زمین و من را به بیمارستان بردند. اسعد تقی زاده، سنگ نورد هم هست: من ۷ سال سنگ نوردی کار کرده ام. کلاس های سطح یک تا چهار را گذرانده ام. بعد از ۷ سال و ۷ ماه ماندن در زندان وقتی آمدم بیرون می خواستم به صخره نوردی بروم و فکر می کردم بعد از این همه مدت اصلاً نتوانم کار کنم. اما دو سه بار رفتم و دیدم که خیلی هم خوب کار می کنم. شکار را در منطقه ما هنر می دانند غلامحسین خالدی با انتقاد از اینکه شکار در برخی مناطق ایران هنوز یک فرهنگ به شمار می رود، می گوید: در منطقه ما هنوز شکار را هنر می دانند. هنوز اینکه تفنگ برنو داشته باشی و شکار بزنی را هنر می دانند. البته یک بحث هم فقر است اما بحث جدی این است که فرهنگ سازی نمی کنند. او به این پرسش که آیا شکارچیان هنوز از این راه درآمدی هم دارند یا نه پاسخ می دهد: اصلاً کار شکارچی همین است. یعنی اصل شکار برای فروش گوشت است. گوشت شکار مثلاً حدود کیلوی ۱۰۰ هزار تومان است و اگر در پاییز شکار بزنند یک پازن ۶۰ تا۷۰ کیلو گوشت دارد. یعنی با زدن یک شکار، در یک روز به اندازه ۷ تا ۸ ماه حقوق ما درآمد به دست می آورند. سازمان مسئولیتی قبول نمی کند / همکارانمان را دو کیلومتر دنبال کردند خالدی در پاسخ به اینکه آیا افزایش جریمه های شکار به ۱۰ تا ۱۲ میلیون تومان تأثیری در کم شدن شکار داشته یا نه می گوید: ۱۰۰ میلیون تومان هم بشود کم است. چون یک شکارچی صدتا شکار که بزند یک بار گیر می افتد. بعد هم با کسانی دست دارند که یا مبلغ را به راحتی پرداخت می کنند و یا شاید مثلاً نهایتاً یک روز هم در بازداشتگاه بگذرانند و بعد برگردند. او به این پرسش که با وجود امکان خلاصی از مجازات علت درگیر شدن شکارچیان با محیط بانان چیست پاسخ می دهد: شکارچی ها هدف و افتخارشان این است که بروند بگویند فرار کردیم یا اسلحه شان را گرفتیم. دو تا از همکارانمان را گرفته بودند و حسابی آن ها را زده بودند اما متوجه نشده بودند که این ها دوربین دارند. بعد که متوجه شدند دوباره ۲ کیلومتر دنبال این ها رفتند، دوربین را گرفتند، فیلم را درآوردند شکستند و گذاشتند رو یک بوته و آتش زدند. بعداً هم متأسفانه شناسایی نشدند. همکاران ما هم چاره ای نداشتند. موضوعی است که خیلی زیاد پیش می آید و بعد در دادگاه به همکاران ما می گویند چرا فیلم نگرفتی! سازمان محیط زیست هم صرفا یک برگه ماموریت می دهد که برای خودش هم اعتبار ندارد. اسلحه را به دست یک مامور می دهند و بعد یک خانواده عزادار می شود و یک خانواده دیگر گرفتار. و سازمان هم در این میان مسئولیتی قبول نمی کند. محیط بان رهاشده از اعدام دنا با اعلام اینکه سازمان پولی برای نجات ما ندارد و تنها بیمه من را در این مدت داده است می گوید: من از دست سازمان ناراحتم. می آمدند و به من می گفتند چرا آدم کشتی! از خانواده ما هم دلجویی نکردند. اما برای من همین که منطقه از دست نرود کافی است. خالدی تأکید می کند: من یک دختر دارم که همه امید زندگی ام به همین دخترم است که ۱۶ ساله است و درس می خواند. همسرم مریض بود و پدر و مادرم پیر و خواهر و برادرانی هم دارم که خرج زندگی شان را من می دهم. اما نه با پول محیط زیست. با کار کشاورزی دیم و چند تا دام. او با تأکید بر اینکه حقوق سازمان بسیار کم است، تصریح می کند: زمانی که من سر کار رفتم حقوقم ۱۸۰ هزار تومان بود. من الان با ۱۱ سال سابقه کار از حقوق سازمان معیشتم را تأمین نکرده ام. یخچال خانه پدرم را هم تفتیش می کردم/ به اسم نجات ما کلاه برداری هم کردند خالدی از سوء استفاده هایی که هنگام تهیه پول برای نجات او از اعدام شد هم پرده بر می دارد. از خارج از کشور از ماه کلاه برداری کردند. همان موقعی که برای جمع آوری پول تلاش می کردیم یک بنده خدا از سوئد زنگ زده بود یک شرکتی معرفی کرده بود که می خواهیم کمکی کنیم و مقداری هزینه دارد بعد ۵۲ میلیون پول ریخته بودند به حساب این بنده خدا. بعد هم آقایی به اسم دکتر […] گفت باید بیایی ترکیه پول را بگیری که خانواده ام هزینه کردند و سه چهار روز هم آنجا بودند و خبری نشد. الان هم اتفاقاً زنگ که می زنیم گوشی را بر می دارد و جواب هم می دهد و چندتا فحش هم نثار می کند! او تصریح می کند: خدا می داند من با چه عشقی برای سازمان محیط زیست زحمت می کشیدم. به حدی سختگیر بودم که یکی از شکارچی ها می گفت ما تو را ندیده بودیم وقتی اسم خالدی می آمد ما خیال می کردیم خالدی آدم می خورد! باور می کنید من یک بار یخچال خانه پدرم را بازرسی کردم؟ دایی ام رفتم بود کوه شکار هم زده بود. خانه من و پدرم دیوار به دیوار است. گفتم شاید دایی ام به خاطر اینکه سر من کلاه بگذارد گوشت را در یخچال خانه پدرم بگذارد. رفتم تفتیش کردم و گوشتی هم ندیدم ولی اگر می دیدم حتماً صورتجلسه می کردم. خب با این میزان تلاش و سختگیری ما هم از سازمان محیط زیست انتظاراتی داشتیم. به خاطر یک بزغاله آدم کشتی؟ خالدی تأکید می کند: سازمان محیط زیست باید جوابگوی مشکلات ما باشد. یا این همه اسلحه را جمع کند یا یک قانون درست و حسابی داشته باشد که مامورش دچار مشکل نشود و این مشکلات برای کسی پیش نیاید تا ۶ سال و ۷ سال و بلکه تا آخر عمر خودش و خانواده اش زجر بکشند. او گلایه می کند: شما نمی دانید چه بلاهایی که سر خانواده ما نیامده و حرف های مردم هم از همه این ها بدتر است. الان فامیل های نزدیک خود من همه سرزنشم می کنند. به قدری که یک بار گفتم وقتی در زندان بودم آبرو و شرفم بیشتر بود. اسعد تقی زاده یادآوری می کند: یکی در زندان بود که جرمش خیلی سنگین و مربوط به هروئین بود. یک هفته قبل از اینکه آزاد بشویم به آقای خالدی گفت به خاطر یک بزغاله آدم کشتی؟! خالدی تأکید می کند: تازه این چند سالی که در زندان بودیم، مسئولین زندان واقعاً سنگ تمام گذاشتند و واقعاً به ما مَحبت کردند. اگر قرار بود همه این مدت را داخل بند می ماندیم الان واقعاً یک موی سفید در سر ما نبود. دیگر تمام شد، اخراجم هم بکنند به پاسگاه محیط بانی نمی روم اسعد تقی زاده در پاسخ به این پرسش که آیا در ادامه زندگی اش هم محیط بان خواهد ماند یا نه مکثی طولانی می کند و می گوید: چه بگویم؟ چه کارمند باشی و چه محیط بان در خدمت به محیط زیست فرقی نمی کند. دیگر خیلی کمتر به منطقه می روم، چون خانواده اجازه نمی دهند. خودم هم دیگر نمی خواهم به پاسگاه بروم. یعنی اگر اخراجم هم بکنند نمی روم. دیگر تمام شد. غلامحسین خالدی اما به این پرسش پاسخ متفاوتی می دهد: اگر ۵۰ سال کار کنم و بازنشسته ام کنند و باز هم مرا بخواهند کار می کنم. هرجا هم بخواهند می روم. طبیعت برای من یعنی همه چیز. روزهایی که به طبیعت می روم احساس آرامش دارم. به خاطر علاقه ای که به محیط زیست و طبیعت دارم تا صد سال هم زنده باشم به خاطر اینکه منطقه از بین نرود در محیط زیست می مانم. او در پاسخ به این پرسش که اگر فردا به منطقه بروید و در همان نقطه قبلی شکارچی به رویتان اسلحه بکشد چه می کنید، مکث می کند، به میز خیره می ماند و بعد می گوید: من سعی می کنم اسلحه تحویل نگیرم. اما در هر صورت و با هر وسیله ای کوتاه نخواهم آمد. گذشت در حوزه محیط زیست یعنی خیانت! اگر کسی شکار بزند و محیط بان گذشت کند، خیانت کرده است، این گذشت نیست. خالدی تأکید می کند: من خودم شکارچی بوده ام و فکر نمی کنم کسی بهتر از خودم شکار بزند. شکاری که خارجی ها با تفنگ های دوربین دار و حرفه ای می زنند من با همین تفنگ های خیلی معمولی می زنم. یعنی اگر بخواهم شکار بزنم، هیچ کس بهتر از من شکار نمی زند. اما این خیانت است. اگر بخواهم نان حرام به زن و بچه ام بدهم می روم دزدی می کنم. اسعد تقی زاده هم حرف خالدی را تأیید می کند و می گوید: دقیقاً یک سال قبل از اینکه به زندان بروم به من خودروی زانتیا دادند که با آن ها همکاری کنم اما قبول نکردم. همین الان هم اگر بخواهم این کار را بکنم خیلی راحت ماهی ۵ تا ۶ میلیون به دست می آورم ولی این خیانت است. الان دیگر اگر واقعاً خدای نکرده بگویند تقی زاده یا خالدی برخلاف محیط زیست کاری کرده خیلی بد است. آموزش محیط بانان، فرهنگسازی در مدرسه ها/از ما که گذشت، ما فدا شدیم... اسعد تقی زاده در پاسخ به این پرسش که به عنوان فردی که حالا چهره ملی شده از این سرمایه چگونه استفاده خواهد کرد می گوید: من دوست دارم به مدرسه ها بروم و برای دانش آموزان توضیح بدهم که محیط زیست چه جوری است و زندان چه جوری است تا این ها آگاهی پیدا کنند و ۱۰ سال بعد بگویند شکار چیز خوبی نیست و شکارچی بودن خوب نیست. حیوانات هم حق زندگی کردن دارند. شاید همین انگیزه ای بشود تا این فرهنگ شکار از بین برود. او تأکید می کند: یک مورد دیگر هم آموزش های کافی به محیط بان هاست که در حین درگیری چطور درگیر بشوند. استفاده از دوربین های قوی در حین درگیری ها را یاد بگیرند. برای آموزش های کافی کلاس هایی باشد تا هیچ حادثه ای مثل کشتن شکارچی و حکم اعدام برای محیط بان تکرار نشود. خالدی در پاسخ به پرسش مشابه، نظرش درباره آموزش های لازم برای محیط بانان را توضیح می دهد: ما که فدا شدیم اما من هنوز نظرم این است که یا باید اسلحه را جمع کنند یا قانون درست حسابی داشته باشیم. الان دیگر در منطقه ما خیلی ها اسلحه دارند. اینکه من بروم و به مردم حرف بزنم شاید نتیجه اش این باشد که جلوی من تأیید کنند اما پشت سرم می گویند من می روم شکار می زنم و این هم هر غلطی دلش خواست بکند! من به اقوامم که اکثرشان شکارچی هستند گفتم اولاً من می گویم نروید شکار و بعد هم اگر رفتید هیچ انتظاری از من نداشته باشید که گذشت کنم. حرف ما زیاد تأثیری ندارد. فکر نکنم برای نسلی که الان از ۳۰ ساله به بالاست فایده ای داشته باشد ولی برای نسل جدید شاید بشود فرهنگ سازی کرد. یعنی به فکر بچه ها باشیم، از نسل ما که گذشت. ما فدا شدیم… منبع: مهر 94104
چهارشنبه ، ۲۶خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اتاق نیوز]
[مشاهده در: www.otaghnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها