محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845537991
سر و کله این «ه» از کجا پیدا شد؟ - دولت بهار
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: کاربرد نابه جای «ه» به جای کسره اضافه چند سالی است که در نگارش فارسی زبانان بسیار دیده می شود.به گزارش دولت بهار، البته در آثار نویسندگان حرفه ای و جدی و در رسانه های رسمی کمتر است، ولی در دو جای بسیار رواج یافته است، یکی دنیای مجازی و دیگری زیرنویس فیلم های سینمایی. این پرسشی است که با طرح آن می توان توجه ها را به سمتش جلب کرد و نسبت به یک اشتباه که در زبان فارسی بسیار فراگیر شده هشدار داد. «نزدیکه دو سه ماه»، «مثله تو»، «مشغوله کار»، «تویه حیاط» و نمونه های اشتباهی از این دست این روزها بسیار زیاد در نوشتارهای فارسی به خصوص در فضای مجازی به چشم می خورد. اما درباره اهمیت موضوع همین بس که یکی نوشته بود: «اگه امروز واسه ه و کسره نجنگیم فردا مجبوریم واسه کلمه ای مثل است و اثت و عصط بجنگیم». در کتاب فارسی اول دبستان در درس «غذای لذیذ»، کاربرد کسره را در ترکیب هایی مثل «مادرِ امین»، «پختنِ غذا»، «سرِ سفره» و «خوردنِ آبگوشت» می دیدیم که بعضی از امروزی ها لابد آن ها را این طور می نویسند: «مادره امین»، «پختنه غذا»، «سره سفره» و «خوردنه آبگوشت»! البته علامت تعجب هم لازم ندارد چون خیلی از ما در حال حاضر داریم همین کار را می کنیم. کافی است به متن پیام هایی که برای هم می فرستیم یا چیزهایی که می نویسیم نگاهی بیندازیم. این موضوع آن قدر رواج پیدا کرده و چشم خیلی از ما به دیدنش عادت کرده که ناخودآگاه خودمان هم به آن دچار شده ایم. کافی است این بار موقع نوشتن و البته بیش تر تایپ کردن وقتی به این نوع ترکیب ها رسیدیم از خودمان بپرسیم «کسره اضافه» یا «ه»؛ کدام درست است؟ «ه» علاوه بر این که گاهی حرف پایانی یک کلمه است عموما در جاهایی استفاده می شود که شکل محاوره ای فعل «است» مدنظرمان باشد؛ مثلا «هوا سرده»، «خوبه یا بد؟»، «راه نزدیکه» و... . «کسره اضافه» هم در ترکیب های وصفی و اضافی برای ربط دادن دو کلمه به هم استفاده می شود؛ مثلا «نزدیکِ دو سه ماه»، «برای دیدنِ تو»، «دوستِ من»، «هوایِ خوب» و... . به نظر ساده می رسد و واقعا هم ساده است؛ اما چه شده که این روزها این اشتباه به شدت متداول شده است؟ محسن مهدوی مزده پژوهشگر زبان شناسی در بخشی از یادداشتش در این زمینه می نویسد: علت بروز بحران فارسی تعداد زیادی تکواژ با صدای e دارد. اگر فرض کنیم نقش نمای اضافه که هم متصل کننده صفت و موصوف است، هم متصل کننده مالک و مملوک است، هم اضافه تشبیهی می سازد، و هم نام و نام خانوادگی را به هم متصل می کند در واقع همواره یک چیز است، فارسی باز هم دست کم چهار تکواژ مختلف با صدای e دارد: ۱- اضافه: «دوست من»، «روز خوب»، «داس مرگ»، «میدان آزادی»، «حسن روحانی» ۲- پسوند «ه» در انتهای اسم ها و صفت ها: «دسته»، «دهنه»، «انگیزه»، «روزنه» ۳- معادل محاوره ای فعل ربطی «است»: «حالم خوبه»، «این جا تهرونه» ۴- حرف تعریف معرفه در فارسی محاوره ای: «خونه مادربزرگه»، «لوستر بزرگه رو دیدم»، «این دختره کو؟» همان طور که در این فهرست مشخص است موارد سوم و چهارم تنها در فارسی گفتاری وجود دارند. این جاست که مشخص می شود چرا پدیده نوشتن کسره اضافه به شکل «ه» این قدر تازه است. در سال های اخیر نوشتن فارسی محاوره ای با سرعتی بی نظیر رشد کرده. ماجرا از وبلاگ و پیامک شروع شده، با فیس بوک و بخش های نظرات سایت های خبری گسترده تر شده، و تا جایی پیش رفته که در تلویزیون رسمی کشور هم زیرنویس فارسی فیلم به زبان محاوره ای دیده می شود. حالا دیگر عجیب نیست اگر کتابی را باز کنیم که در آن گفت وگوها به فارسی محاوره ای آورده شده، اتفاقی که بیست سال پیش بسیار نادر بود. در این جا جا دارد به موضوع مهم ترانه هم اشاره کنیم. جدی گرفته شدن ترانه سرایی و نوشته شدن و دست به دست شدن متن ترانه ها (به صورت نوشته نه به صورت صوتی و با موسیقی) در دهه های اخیر مقام فارسی محاوره ای را جدی تر کرده است. با گسترش سنت نوشتن به فارسی محاوره ای (عموما از نوع تهرانی)، مردم شروع کرده اند به نوشتن «هوا سرده» و «لوستر بزرگه». قطعا ایرادی به این کار نیست چون راه آسان دیگری برای نوشتن این تکواژها وجود ندارد. اما نتیجه طبیعی این روند این است که آدم ها عادت می کنند در انتهای کلماتی که هرگز «ه» ندیده بودند «ه» بگذارند. توجه کنید که از ابتدای دبستان تا پنج شش سال پیش، بیشتر ما ترکیب «پسره» را ندیده بودیم چون چنین ترکیبی در فارسی کتابی وجود ندارد. در نتیجه، ناگهان آموخته های قبلی سست می شوند و مغز ما که در حالت ناخودآگاه لزوما قادر به تفکیک دادن این چهار تکواژ نیست، گاهی آن ها را در هم می ریزد و به جای «دوست خوب» هم بر خلاف آن چه تمام عمر به آن عمل می کرد ناگهان می نویسد «دوسته خوب». نکته جالب توجه این است که این خلط تنها در جاهای خاصی رخ می دهد و قربانی اش هم عموما کسانی هستند که خودآگاهی زبانی بالایی ندارند. برای مثال، اشتباه کننده ترین اشتباه کنندگان یا خودآگاه ترین طرفداران این بدعت جدید هم حاضر نیستند به جای «محسن مهدوی» بنویسند «محسنه مهدوی». محمدکاظم کاظمی شاعر افغان ساکن ایران هم در یادداشت کوتاهی با عنوان «نگارش «ه» به جای کسره اضافه» می نویسد: من اگر جایه تو باشم. این دو تا برادر مثله هم هستند. من از صبح تویه آشپزخانه بودم. این کاره تو کاره قشنگی نبود. بله، همه این ها غلط است. ما نباید به جای کسره اضافه از حرف «ه» استفاده کنیم. ترکیب های وصفی و اضافی دارای کسره اند نه «ه». یعنی باید نوشت: من اگر جای تو باشم. این دو تا برادر مثل هم هستند. من از صبح توی آشپزخانه بودم. این کار تو کار قشنگی نبود. کاربرد نابه جای «ه» به جای کسره اضافه چند سالی است که در نگارش فارسی زبانان بسیار دیده می شود. البته در آثار نویسندگان حرفه ای و جدی و در رسانه های رسمی کمتر است، ولی در دو جای بسیار رواج یافته است، یکی دنیای مجازی و دیگری زیرنویس فیلم های سینمایی. در واقع معمولاً جوان ترها دچار این خطا می شوند، شاید به سبب ضعف سواد فارسی نسبت به ده بیست سال پیش یا شاید به سبب عمومی شدن امکانات رسانه ای به ویژه رسانه های مجازی که در آنجا هر کسی با هر میزان و پایه ای از سواد و دانش می تواند بنویسد. و نکته قابل توجه این است که این خطا در نوشته های مردم ایران بیشتر دیده می شود و گویا هنوز به افغانستان راه نیافته است. به هر حال اهل قلم و دانش باید مراقب شیوع این خطای نگارشی باشند و به دیگران هشدار دهند. نکته جالب ماجرا این است که این وسط گاهی هم از آن طرف بام می افتیم. مثلا در یکی از آگهی های تبلیغاتی امسال این عبارت به چشم می خورد: «عیدِ و عیدیش...» به جای «عیده و عیدیش...». شاید نویسنده این پیام تبلیغاتی از ترس استفاده از «ه» نابه جا، آن را حذف کرده و به جایش کسره گذاشته است! منبع: ایسنا
یکشنبه ، ۲۳خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 66]
-
گوناگون
پربازدیدترینها