واضح آرشیو وب فارسی:عقیق: اگر میزبان بزرگ و والا مقام باشد و مهمانان بسیار کوچک تر از او باشند، مهمانی هنگامه تواضع میزبان است. لحظه فرود آمدن میزبان بلندمرتبه در برابر مهمانان، صحنه ای به یاد ماندنی و دوست داشتنی است. مهمانِ بزرگان شدن، بزرگی می آورد.عقیق : کتاب «شهر خدا؛ رمضان و رازهای روزه داری» اثر حجت الاسلام پناهیان که انتشارات «بیان معنوی» چاپ هشتم آن را روانه بازار نشر کرده است، حاوی نکات و نگاهی نو و کاربردی برای بهره برداری بهتر از ماه مبارک رمضان است که با بیانی ساده و روان به رشته تحریر درآمده است. به مناسبت فرا رسیدن ماه مبارک رمضان با برگزیده ای از این کتاب به استقبال روزها و شب های قشنگ ماه مبارک رمضان می رویم. بخش چهارم از این گزیده ها را در ادامه می خوانید: ضیافت، وصف پیامبر برای ماه رمضان شاید ضیافت مهم ترین وصف رمضان باشد و اگر بخواهیم به تبیین ماهیت رمضان بپردازیم باید از این توصیف آغاز کنیم که مادر همه اوصاف این ماه عزیز است. رمضان یعنی یک ضیافت، یعنی ماه مهمانی خدا. در رمضان ما مهمان خداییم و خدا میزبان ماست. ما که همیشه از بدو خلقت مهمان خدا بوده ایم و دائم بر سر خوان نعمت او نشسته ایم، باز در رمضان مهمان اوییم. این مهمانی مضاعف و ویژه چه پیامی برای ما دارد و چه لطافتی را می خواهد در تصوّر ما از رمضان ایجاد نماید؟ اتصاف رمضان به ضیافت یک تعبیر ذوقی نیست که اهل ادب و عرفان آن را وضع کرده باشند. بلکه تعبیری است که شخص نازنین پیامبر اکرم(ص) که آگاه به تمامی حقایق عالمند، آن را برای رمضان به کار گرفته اند. و از اولین جملاتی است که در خطبه شعبانیه بیان فرموده اند: «هُوَ شَهْرٌ دُعِیتُمْ فِیهِ إِلَی ضِیَافَةِ اللَّهِ؛ شما در این ماه به مهمانی خدا دعوت شده اید.» پس باید به مختصات این تعبیر و توصیف دقت کنیم و از فرصت این تشبیه برای فهمیدن رمضان کمال استفاده را ببریم. ما از مهمانی چه می فهمیم؟ ابتدا باید ببینیم ما از مهمانی چه می فهمیم. خصوصاً آنکه اگر مهمانی را در فرهنگ دینی خودمان ترجمه کنیم، چه ویژگی هایی را در آن می یابیم. حتی باید به دل های خود نگاه کنیم و ببینیم وقتی نام مهمانی را می شنویم یا به رابطه میزبان و مهمان می اندیشیم چه احساسی پیدا می کنیم. اینها همان چیزهایی است که پیامبر مهربان خواسته است ما از رمضان ادراک و احساس کنیم. 1. مهمان را گرامی می دارند، حتی اگر کافر باشد مهمان گرامی است و احترام دارد، حتی اگر کافر باشد. این سفارش پیامبر گرامی ما است که در سخنی فرموده اند: «أَکرِمِ الضَّیفَ وَ لَو کَانَ کافراً؛ مهمان را گرامی بدار، اگرچه کافر باشد.» بنابراین در مهمانی، بنا بر مهربانی و فراوانی است. میزبان اگر خود کریم و گرامی باشد برای اکرام مهمان بیش از نگاه به لیاقت مهمان، به معنای مهمانی نگاه می کند. و بیش از آنکه مقام مهمان را ببیند و برای خود منزلت مهمان را مایه فخر ببیند، مهمان داری را مبنای مباهات خود می یابد. اینکه از ما خواسته اند کافران را هم در زمانی که مهمان ما هستند گرامی بداریم، به دلیل ضرورت رعایت حرمت مهمانی است. و حتماً آنان که چنین دستوراتی داده اند خود بهتر از هرکسی رعایت می کنند. 2. روابط، تعریف جدید و خاصی پیدا می کند در مهمانی، روابط تعریف جدید و خاصی پیدا می کنند: مهمانان با یکدیگر نوعاً در رفاقت به سر می برند، و رقابت بر سر منافع، بیشتر به تعادل و تفاهم تبدیل می شود، چون از همه پذیرایی به عمل می آید و برای بیشتر بهره مند شدن باید به میزبان مراجعه کرد، و اگر میزبان دارا باشد جای هیچ گونه نگرانی از هر نوع کمبودی نیست. جدا از اینکه مهمانان در رفاقت با یکدیگر به سر می برند، رابطه مهمان و میزبان نیز حالت نویی می یابد: مهمان اگر سوء پیشینه ای داشته باشد رفتار میزبان عطف بماسبق نمی شود و هیچ گاه به خاطر خطاهای سابقش، توسط میزبان محاکمه و معاقبه نمی شود. همه می دانند مهمانی جای این حرف ها نیست. 3. کوچک ترها هم شرافت پیدا می کنند جایگاه افراد و مرتبه آدم ها در مهمانی تغییر پیدا می کند. بی آنکه از احترام بزرگان کاسته شود، کوچک ترها هم شرافت و رفعت مقام پیدا می کنند. همه به هم نزدیک می شوند و مهمان با میزبان به هر فاصله ای که باشند احساس قرابت می کند. اساساًً «مهمان»، خود عنوان مستقلی است که به هرکس داده شود محترم می شود و در کنار عناوینی مانند برادر، دوست و یا فامیل از کرامت خاصی برخوردار است. 4. از زحمت مهمان، مضاعف تشکر می شود مهمان اگر در ضیافت زحمتی بکشد تشکری مضاعف دریافت می کند و اگر استراحت هم بکند باز از قدرش کم نمی شود. در مقابل، میزبان از او چشم داشت تقدیر ندارد و در جریان پذیرایی تنها به فکر بهره برداری مهمانان است تا برداشت های خودش. از لبخند مهمان خرسند می شود و مدام از سیرابی و لبریزی او سؤال می کند. 5. انگیزه میزبان برای دعوت، فقط اکرام است اگر میزبان نیازی به مهمان و مهمانی دادن نداشته باشد و مهمانی در معنا و مقام حقیقی خود تحقّق پیدا کرده باشد، انگیزه میزبان برای دعوت و پذیرایی جز اکرام مهمان نخواهد بود؛ و هرچه میزبان بی نیازتر باشد، مهمانی، از محبت و کرامت بسیار بالای او بیشتر حکایت می کند. اگر کسی بی نیاز به مهمان و مهمانی، و صرفاً از سر لطف و مهربانی، ضیافتی برقرار کند، به خلق یک اثر زیبا در عالم پرداخته است. آن هم تنها به دلیل زیبایی آن، آن چنان که خوبرویان عالم در افسانه های عارفانه جلوه ای می کنند و دل ها می برند. 6. مهمانیِ یک «بزرگ»، لحظات تواضع و فروتنی اوست اگر میزبان بزرگ و والا مقام باشد و مهمانان بسیار کوچک تر از او باشند، مهمانی هنگامه فروتنی و تواضع میزبان است. لحظه فرود آمدن میزبان بلندمرتبه در برابر مهمانان، صحنه ای به یاد ماندنی و دوست داشتنی است. مهمانِ بزرگان شدن، بزرگی می آورد و حقارت ها را از روح انسان بیرون می کند. همان احساس حقارتی که مایه همه اسارت هاست. 7. یک خیال دست نایافتنی اگر میزبان دوست داشتنی و محبوب دل ها باشد، حضور در ضیافت مثل تحقّق یک خیال دست نایافتنی است. و اگر مهمان عاشق میزبان باشد به گونه ای که حتی ظرف شکسته خود را علامت تمایل معشوق بداند، یقیناً در هنگام پذیرایی معشوق جان می سپارد و قالب تهی خواهد کرد. عاشقی که حاضر است بر در خانه معشوق با صبوری بر بی اعتنایی های او، تمام عمر خود را در اشک و آه سپری کند، حالش چگونه خواهد بود اگر معشوق در بگشاید و او را به خانه راه دهد و در صدر منزل به احترام بنشاند؟ 8. مهمانی محل عبور است و باید قدر آن را دانست مهمانی محل عبور است و با همه زیبایی ها و شیرینی هایش معبری است که باید قدر آن را دانست و به قدر کافی در بهره بردن از فرصت کوتاه آن همّت داشت. در مهمانی مجال مدهوشی نیست. باید به هوش بود و از آنات آن سود برد و در لحظات آن ملاحظه داشت. البته کم نیستند ضیافت هایی که درآن مهمان مقیم خانه میزبان شده و همچون عضوی از خانواده می گردد. وقتی مهمانی به منظور خواستگاری باشد و یا به نظربازی و خواستن بینجامد، و توافق پنهان به تقارن آشکار مبدّل گردد، دیگر حال به مقام تبدیل می شود و مهمان می رود که جزئی از میزبان بشود و شما که نوبت قبل با چنین مهمانی هم سفره و همسان بودی، در نوبت بعد او را در کنار میزبان می بینی که به سان او، از شما پذیرایی می کند و به شما خوش آمد می گوید. بله مهمانی این حرف ها را هم دارد. دیگر ما مهمانان از راه رسیده کجا و آن میزبانان جا در خانه خوش کرده کجا. 9. رفع غربت و فرصتی برای تفریح و تنوّع رفع غربت، برطرف شدن تنهایی و گشایش دلگرفتگی ها، از کمترین نتایج یک مهمانی است. مهمانی یعنی بیرون آمدن از محیط تکراری و خسته کننده خانه خود و ورود به سرسرای زیبای ضیافت. مهمانی یک فرصت تفریح و تنوّع است و یک مهلت دیدار با یار دلنوازی که مایه تسکین و تحبّب است. صحبت با احباب و مصاحبت با ابرار از فواید با شکوه چنین ضیافتی است. سطوح مهمانی البته همه اینها بستگی دارد به اینکه چه کسی شما را دعوت کرده باشد، یا شما در چه شرایطی باشید. بسته به عطش شما و عطر میزبان، ناز شما و نوازش میزبان، دلتنگی شما و دلگشائی میزبان، غم شما و غم گساری میزبان، عشق شما و عشوه میزبان، مهمانی با مهمانی متفاوت است. پس این به عهده خود شماست که ضیافت رمضان را چگونه ببینید. منبع:فارس
یکشنبه ، ۲۳خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: عقیق]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 38]