محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830717173
در مهمانی خدا دنبال چه چیزهایی باشیم؟ - سایت خبری تحلیلی خوبان خبر
واضح آرشیو وب فارسی:خوبان خبر: «مایی که پس از هر غفلت و معصیتی، اولین ضربه ای که می خوریم این است که فکر می کنیم از نظر خدا افتاده ایم و او دیگر ما را دوست ندارد و به ما نگاه نمی کند؛ و کسی هم نمی تواند به سادگی ما را متقاعد کند که همیشه خدا نگران ماست و ما را دوست دارد و ما او را هنوز از دست نداده ایمبه گزارش خوبان ، کتاب «شهر خدا؛ رمضان و رازهای روزه داری» اثر حجت الاسلام پناهیان که انتشارات «بیان معنوی» چاپ هشتم آن را روانۀ بازار نشر کرده است، حاوی نکات و نگاهی نو و کاربردی برای بهره برداری بهتر از ماه مبارک رمضان است که با بیانی ساده و روان به رشتۀ تحریر درآمده است. به مناسبت فرا رسیدن ماه مبارک رمضان با برگزیده ای از این کتاب به استقبال روزها و شب های قشنگ ماه مبارک رمضان می رویم. بخش پنجم از این گزیده ها را در ادامه می خوانید: پذیرایی های رمضان، از زبان پیامبر اکرم (ص) حالا بیایید با تکیه به نگاهی که به مهمانی داریم، ادراک و احساس خود را دربارۀ رمضان مرور کنیم. در خطبۀ شعبانیه که پیامبر اکرم(ص) رمضان را معرفی فرمودند، پس از توصیف ماه رمضان به «ضیافت»، پذیرایی ها را به این شرح بیان می فرمایند: «وَ جُعِلْتُمْ فِیهِ مِنْ أَهْلِ کَرَامَهِ اللَّهِ؛ در این ضیافت خدا شما را اهل کرامت قرار داده است.» (۱) یعنی شما را بسی گرامی می دارد به حدی که «أَنْفَاسُکُمْ فِیهِ تَسْبِیحٌ وَ نَوْمُکُمْ فِیهِ عِبَادَهٌ وَ عَمَلُکُمْ فِیهِ مَقْبُولٌ وَ دُعَاؤُکُمْ فِیهِ مُسْتَجَابٌ؛ در این ماه نفس های شما تسبیح و خواب شما عبادت به حساب می آید و اعمالتان مقبول و دعایتان مستجاب است.»(۲) کدام پذیرایی از این بالاتر قابل تصوّر است؟ البته معلوم است که پذیرایی های خدا در این ضیافت، اموری است از جنس معنویت و با هدف ضیافت بسیار در تناسب می باشد. گمانه زنی های معنوی پیرامون مهمانی رمضان نمی خواهم همۀ آنچه را که دربارۀ مهمانی گفته شد، اینجا تکرار کنم. تطبیق وجوه تشابه مهمانی با رمضان به عهدۀ شما. ولی می خواهیم در ادامۀ آنچه گفته شد، به بسط اندیشه بپردازیم و بساط احساس را میدان دهیم تا در جریان تأمّل در باب این ضیافت عزیز، تداعی ها و گمانه زنی های معنوی، دل و دیدۀ ما را بیشتر نورانی کند. ۱٫ شاید یک فرصت آشنایی برای غریبه ها رمضان شاید یک فرصت آشنایی است، برای ما غریبه هایی که از عالم حضور و تقرّب دوریم و با احوال آشنایان و عاشقان بیگانه. پس اگر در ضیافت، آشنایی حاصل نشد بهتر است خود را معطّل نکنیم و شغل دیگری غیر از آدم شدن اختیار کنیم. وقتی در خانه ایم به خدمت صاحب خانه نمی رسیم، می خواهید در خیابان از شرم حضورش به او خدمت کنیم؟ شاید رمضان برای ما که با او آشنایی داریم، محلّی باشد که خدا خواسته است به واسطۀ این ضیافت، خود را به او نزدیک تر بیابیم. مایی که پس از هر غفلت و معصیتی، اولین ضربه ای که می خوریم این است که فکر می کنیم از نظر خدا افتاده ایم و او دیگر ما را دوست ندارد و به ما نگاه نمی کند؛ و کسی هم نمی تواند به سادگی ما را متقاعد کند که همیشه خدا نگران ماست و ما را دوست دارد و ما او را هنوز از دست نداده ایم، شاید فضای مهمانی بتواند باور ما را نسبت به مهربانی خدا بهتر کند و امید ما را به بهتر شدن بیشتر نماید. ما که با هر گناه، اولین بلایی که سر خود می آوریم این است که خود را از رحمت خدا «مأیوس» می کنیم، و راه بازگشت را به روی خود می بندیم، در ضیافت، بدون کسب لیاقت هم می توانیم به یک پذیرایی خوب «امیدوار» باشیم و از اکرام خدا احساس گرامی بودن بکنیم، که همین مایۀ کسب بسیاری از فضائل خواهد بود و سرمایۀ بسی از فوائد خواهد شد. ۲٫ شاید بناست محترم شویم، تا خود را مَحرَم احساس کنیم شاید بناست در مهمانی محترم شویم، تا خود را کمی مَحرَم احساس کنیم و معاصی را بر خود حرام سازیم و مانند حاجیان که در بدو ورود به خانۀ خدا احرام می بندند، مُحرِم گردیم و از وصال خوبان محروم نمانیم. شاید می خواهد به ما بگوید که ما هم می توانیم مَحرم اسرار باشیم و مقرّب دربار ربوبی گردیم. چون بسیاری اوقات ما چون خود را آدم حساب نمی کنیم، هر غلطی را مرتکب می شویم و چون خود را ناتوان می دانیم هیچ اقدامی نمی کنیم. ۳٫ برای اینکه احساس غریبی نکنیم البته ضیافت برای این هم هست که ما احساس غریبی نکنیم و از صاحب خانه فرار نکنیم و کمی در کنار او قرار بیابیم. خدا هرچه ایستاد و صبر کرد که ما در طول سال، خود به سمت او بیاییم، نیامدیم؛ پس او خود ما را مهمان کرد که این اُنس ایجاد شود و وحشت زدایی تحقّق پیدا کند، تا در آینده بلکه این خاطرۀ خوش، ما را به سوی او بازگرداند و ما را برای تکرار یک تجربۀ شیرین به مراجعت بکشاند. ۴٫ شاید فرصتی است برای نمایش بخشندگی میزبان احتمال هم دارد که میزبان می خواهد ظرفیت بخشندگی و بنده پروری خود را به نمایش بگذارد تا ما هم نشان بدهیم برازندۀ بخشودگی و بندگی او هستیم. او می خواهد در سرسرای بارگاه ربوبی، خدایی خود را به رخ بکشد، و از ما می خواهد پرستش و پرواز خود را به سوی بالا بلندِ مقام او به دیدۀ ملائک بیاوریم. این نمایش، هم از جانب او دلرباست و هم از جانب ما زیبا. و رؤیت این زیبایی ها رزق و روزی اهل تقوا و دیانت است. ۵٫ آغاز یک آشنایی یا التیام درد عاشقی و شاید هم مهمانی برای رفع غریبی و د لتنگی ما باشد، که خدا خوب می داند در دوری از نیستان حضور او، نیک به تنگ آمده ایم و نینوایی در نی وجود ما برپا شده است. همچنان که مهمانی برای بعضی ها سبب آغاز درک و آشنایی است، برای بعضی ها هم سبب التیام درد عاشقی و دلدادگی است. ۶٫ فرصتی برای فاصله گرفتن از دیگران و درک تنهایی خود شاید هم می خواهد کمی از دیگران فاصله بگیریم تا تنهایی خود را بازیابیم و از آلودگی هایی که در جریان ارتباط ها نصیبمان شده است، کم نماییم. یعنی می خواهد با او اُنس بگیریم که علامت اُنس گرفتن با خدا فاصله گرفتن قلبی است از مردم. مگر امیرالمؤمنین(ع) نفرمودند: «ثَمَرَهُ الاُنسِ بِاللهِ الإستِیحَاشُ مِنَ النَّاسِ؛ نتیجۀ اُنس با خدا، وحشت از (اُنس با) مردم است.»(۳) ۷٫ زمینه ای برای آشنایی با یکدیگر احتمال هم دارد بخشی از ضیافت برای آشنایی ما با یکدیگر ترتیب داده شده باشد. ما آدم ها وقتی از هم بدجوری فاصله می گیریم؛ گویی از خودمان هم جدا می شویم. و وقتی دل هایمان به هم نزدیک تر می شود، گویا بیشتر به خود می آییم و بهتر به خدا می رسیم. با تکبّرمان نسبت به هم تواضعمان به خدا کم می شود و با مهربانیمان به یکدیگر خدا به ما مهربان تر می شود. در یک مهمانی وقتی مهمانان دور صاحب خانه جمع می شوند، در واقع گردهمایی می کنند و به هم نزدیک تر می شوند. البته این جلوت با آن خلوت مذکور در قبل تعارضی ندارند. سفارش های پیامبر اکرم(ص) دربارۀ مهربانی مؤمنان با یکدیگر در این مهمانی معنوی انسان را به تعجب وا می دارد. گویی این ضیافت جز یک آشتی کنان برای مهمانان چیز دیگری نیست؛ و تمام فلسفۀ این مهمانی، همین مهربانی بوده است. می فرمودند: «وَ تَصَدَّقُوا عَلَی فُقَرَائِکُمْ وَ مَسَاکِینِکُمْ وَ وَقِّرُوا کِبَارَکُمْ وَ ارْحَمُوا صِغَارَکُمْ وَ صِلُوا أَرْحَامَکُمْ وَ احْفَظُوا أَلْسِنَتَکُمْ وَ غُضُّوا عَمَّا لَایَحِلُّ النَّظَرُ إِلَیْهِ أَبْصَارَکُمْ وَ عَمَّا لَایَحِلُّ الِاسْتِمَاعُ إِلَیْهِ أَسْمَاعَکُمْ وَ تَحَنَّنُوا عَلَی أَیْتَامِ النَّاسِ یُتَحَنَّنْ عَلَی أَیْتَامِکُمْ.»(۴) «به فقراء و مستمندانتان صدقه دهید. بزرگ ترهایتان را احترام کنید و به کودکانتان محبت بورزید. به خویشانتان نیکی کنید و زبانتان را حفظ نمایید و دیدگانتان را از آنچه نگریستن بر آن حلال نیست، بپوشانید و گوش هایتان را از آنچه شنیدنش حلال نیست، باز دارید، و به ایتام دیگران محبت کنید تا به ایتام شما محبت کنند.» «أَیُّهَا النَّاسُ مَنْ حَسَّنَ مِنْکُمْ فِی هَذَا الشَّهْرِ خُلُقَهُ کَانَ لَهُ جَوَازاً عَلَی الصِّرَاطِ یَوْمَ تَزِلُّ فِیهِ الْأَقْدَامُ وَ مَنْ خَفَّفَ فِی هَذَا الشَّهْرِ عَمَّا مَلَکَتْ یَمِینُهُ خَفَّفَ اللَّهُ عَلَیْهِ حِسَابَهُ وَ مَنْ کَفَّ فِیهِ شَرَّهُ کَفَّ اللَّهُ عَنْهُ غَضَبَهُ یَوْمَ یَلْقَاهُ وَ مَنْ أَکْرَمَ فِیهِ یَتِیماً أَکْرَمَهُ اللَّهُ یَوْمَ یَلْقَاهُ وَ مَنْ وَصَلَ فِیهِ رَحِمَهُ وَصَلَهُ اللَّهُ بِرَحْمَتِهِ یَوْمَ یَلْقَاهُ وَ مَنْ قَطَعَ فِیهِ رَحِمَهُ قَطَعَ اللَّهُ عَنْهُ رَحْمَتَهُ یَوْمَ یَلْقَاهُ.»(۵) «ای مردم هر که در این ماه خوی خود را نیکو گرداند، از صراط بگذرد در آن روز که قدم ها بر آن بلغزد. و هر که بر زیردستانش سبک گیرد، خداوند حساب او را آسان کند. و هر که شرّ خود را در این ماه از دیگران باز دارد، خداوند در روز قیامت غضبش را از او باز می دارد. و هر که یتیمی را گرامی دارد، خداوند در روز قیامت او را گرامی دارد. و هر که به خویشانش نیکی کند، خداوند در روز قیامت به او نیکی کند؛ و هر که از خویشانش منقطع شود، خداوند در قیامت رحمتش را از او قطع کند.» حکمت پُر ثواب بودن افطاری به روزه داران شاید یکی از حکمت های پرثواب بودن افطاری دادن به روزه داران، اشاره به همین فایدۀ مهم این ضیافت باشد، که رسول اکرم(ص) فرمودند: «أَیُّهَا النَّاسُ مَنْ فَطَّرَ مِنْکُمْ صَائِماً مُؤْمِناً فِی هَذَا الشَّهْرِ کَانَ لَهُ بِذَلِکَ عِنْدَ اللَّهِ عِتْقُ نَسَمَهٍ وَ مَغْفِرَهٌ لِمَا مَضَی مِنْ ذُنُوبِهِ؛ ای مردم! کسی که مؤمن روزه داری را در این ماه افطاری دهد، برای او در نزد خدا اجر آزاد کردن یک بنده را خواهد داشت و گناهان گذشته اش هم بخشیده گردد.»(۶) بعضی ها گفتند یا رسول الله ما توانایی مالی برای افطاری دادن نداریم و پاسخ پیامبر(ص) این بود که: «اتَّقُوا النَّارَ وَ لَوْ بِشِقِّ تَمْرَهٍ، اتَّقُوا النَّارَ وَ لَوْ بِشَرْبَهٍ مِنْ مَاءٍ.»(۷) یعنی حالا که چنین فرصت خوبی برایتان پدید آمده که می توانید آن همه گناه خود را با عمل ساده ای پاک نمایید پس «از آتش عذاب الهی اگرچه با یک دانه خرما یا یک ظرف آب افطاری فاصله بگیرید.» البته نمی دانم گذشتن از یک دانه خرما برای افطاری دادن این قدر مهم و ارزشمند است ـ که طبیعی به نظر نمی رسد ـ یا خدا می خواهد میزان عزیز بودن روزه دار را اعلام کند که هرکس به صائم او افطار دهد، ولو هر قدر کم باشد و به او محبت کند، خدا در عوض، این همه از گناهان او را می آمرزد. دیگر خدا چگونه باید اعلام کند که من مهمان روزه دارم را دوست دارم و او را گرامی می دارم؟ ۸٫ لحظاتی در کنار اولیای خدا … اما قوی ترین احتمال برای غرض اصلی این ضیافت و یا به تعبیر دیگر مهم ترین فایدۀ این مهمانی آن است که ما با اولیاء خدا که خانه زادند و نمک پرورده ، عبد خدایند و عزیز او، سفره داران ضیافت دربارند و ساقیان شرب طهور، مأموران به پذیرایی از مهمانان اند و مأنوسان با ذکر میزبان، لحظاتی را در کنار هم باشیم. و الا خدا که همیشه با ما هست و ما هم همیشه مهمان او هستیم. گویا او خواسته است فاصلۀ ما را با دوستان خاص خود کم کند، تا با نور ایشان راه یابیم و در حضور اینان راه برویم. تا در وجود خوبان بر قلوب ما تجلّی کند و در وجوه خوب رویان از ما دلبری نماید. تا با نشان دادن ولیّ خود، تمام مقصود خود را از هدایت ما و نزول قرآن بیان کند، و با نشاندن ما در مکتب ولایت، نعمت خود را به اتمام رساند. تا هم ما را به حبّ آنان امتحان کند و هم ایشان ما را به حبّ خدا مبتلا کنند. تا هم ما اسوه های گم کردۀ خود را باز یابیم و هم آنان ما را در کنار خود بیابند که بتوانند ما را به لطف خود نوازش کنند. چون هر چقدر ما به آنان محتاج تریم، بیش از آن، آنان به ما مشتاق ترند. اگر این سخن عین صواب نیست، پس چرا شب قدرِ این ضیافت، شب نزولِ به یکبارۀ قرآن است؟ مگر آن همه کلام را به یکباره گفتن، مثل این نیست که خداوند با نشان دادن ولیّ خود به اهل عالم، به یکباره بخواهد بگوید آنچه می خواستم تماماً همین است؟ اگر این سخن به صواب نیست، چرا همۀ امور و تقدیرات سالانۀ بندگان، یعنی مهمانان، باید به اطلاع و امضاء ولیّ خدا برسد؟ و چرا امیرالمؤمنین خود فرمودند: «اَنَأ صَلوهُ المُؤمِنینَ وَ صِیامُهُم؛ من نماز مؤمنانم و روزۀ ایشانم.»(۸) ؟ پاسخ این حرف های نگفتنی معلوم است. البته تحقیق بیشتر دربارۀ این نکات را در مباحث مربوط به معارف ولایی جستجو و پیگیری نمایید و هم اکنون گفتگو را رها کرده، به خود مراجعه کنید و خود را امتحان کنید. به سادگی در می یابید که در ضیافت رمضان، خود را به اهل بیت عصمت و طهارت(ع) نزدیک تر احساس می کنید و بیشتر علاقه مندید. پس در این مهمانی خود را ملازم ایشان قرار دهید و از کنار یادشان جایی نروید که ضرر خواهید کرد . منبع:ببیانات معنوی _____________________ ۱) عیون اخبار الرضا(ع)، ج۱، ص۲۹۵، باب۲۸، ح۵۳٫ ۲) نشانی پیشین. ۳) غررالحکم، ص۱۹۹، فی عباده الله، ح۳۹۴۹٫ ۴) عیون اخبار الرضا(ع)، ج۱، ص۲۹۵، باب ۲۸، ح۵۳٫ ۵) نشانی پیشین. ۶) نشانی پیشین. ۷) نشانی پیشین. خود را از آتش دوزخ حفظ کنید، اگرچه با نصف یک دانه خرما، اگرچه با جرعه ای آب. ۸) تفسیر انوار العرفان، ج۲ ص۵۳۳، ذیل آیه ۱۱۵ از سورۀ بقره.
یکشنبه ، ۲۳خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خوبان خبر]
[مشاهده در: www.khoobankhabar.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 58]
-
گوناگون
پربازدیدترینها