محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1847256879
یادداشتی برای آغاز یورو 2016؛ بالو-فوبیا
واضح آرشیو وب فارسی:ورزش سه: یادداشتی برای آغاز یورو 2016؛ بالو-فوبیا
بالوتلی که یک گل با ضربه سر زده، حالا با یک شوت محکم، توپ را برای دومین بار به تور دروازه المان می‌رساند. پیراهن‌اش را درمی‌اورد و با یک حرکت، عضلات بالاتنه‌اش را منقبض شده، به دوربین‌های تلویزیونی، به تماشاگران، به ما نشان می‌دهد.
به گزارش "ورزش سه" و به نقل از اسپورت تی وی، این حرکت تاریخی بازیکنی است که فقط 21 سال دارد و از چهار سال پیش، از فصل 2008-2007 در ترکیب اینترِ مانچینی به فوتبال اروپا معرفی شده است. بازیکنی که در همان فصل نخست حضورش در اینتر، 7 گل در 15 بازی زد تا روزنامه‌نگاران ایتالیایی در جاهای مختلف بنویسند: «بالو ستاره آینده فوتبالِ ماست؛ سوپرماریو.»
***
24 می 2016 است. آنتونیو کونته فهرست 26 نفره‌ی ایتالیا برای یورو را اعلام کرده و بالوتلی حتا در میان 3 بازیکن رزرو هم جایی ندارد. شوق رسانه‌یی؟ نه، بیشتر ترس عمومی بر فضای فوتبال ایتالیا حاکم است. اینکه «ما سوپراستار نداریم»، فقط حرف ژورنالیست‌های ایتایایی نیست، حتا خود کونته هم از این موضوع اعلام نگرانی کرده است. در نبودِ وراتی و مونتولیوو و پیرلو و مارکیزیو، حالا ستاره‌های ایتالیا در عقب زمین هستند؛ جایی که قرار است بوفون و بونوچی و کیلینی شانس گلزنی حریفان را کاهش دهند. ایتالیاییها به دنبال آیکونِ تیم خود در جلوی زمین هستند، و همین باعث میشود یادِ بالوتلی بیفتند. آنان اعتراضی به دعوت نشدن بالوتلی ندارند، به خود ماریو اعتراض دارند که چگونه توانسته در چهار سال، چنان افت کند که به اینجا برسد؛ به جایی که هیچکس منتظرش نیست.
***
روزنامه گاتزتا دلواسپورت، یک دبل-پیج درآورده، روی ماجراهای بالوتلی. یک پرونده درباره بالوتلی، در روی که فهرست اولیه کونته برای یورو منتشر شده است. آالبرتو پولوروسی(ALBERTO POLVEROSI) نویسنده سرشناس گاتزتا نوشته: «اولین مدافعی که به قهرمان بودنِ بالوتلی ایمان پیدا کرد، بادشتوبر مدافع آلمان بود؛ وقتی ماریو بلند شد مقابل دروازه نویر و آن ضربه سر تاریخی را زد.
از آن لحظه تا امروز چهار سال گذشته و بالوتلی حتا یک بازی در آن سطح انجام نداده است. می‌دانید؟ بالوتلی در 17 سالگی با همان تکبری بازی می‌کرد که ابراهیموویچ. 18 سالگی سنی است که یک بازیکن باید تصمیم بگیرد که می‌خواهد تبدیل به بازیکنی بزرگ شود یا نه. اگر در 18 سالگی فکر کنی که دیگر یک ستاره بزرگ هستی و نیازی به اموختن و پیشرفت نداری؛ تمام. بالوتلی با همین نگرش، هدیه‌ای که مادرِ طبیعت بهش داده بود را آرام آرام از دست داد. او گل‌های خوبی می‌زد و تکنیک‌اش هم خوب بود، اما از نظر تاکتیکی هرگز پیشرفت خاصی نکرد و فریادهای مانچینی و مورینیو و پراندلی و برندن راجرز باعث نشد جابجایی‌هایش در زمین بهتر شود. بالوتلی فوتبال را به اندازه کافی دوست ندارد. فوتبال رویای او نیست. فوتبال برای اول چیزی است که باعث میشود میلیون‌ها نفر فالوئر پیدا کند. وای که با چه اندوه و خشمی دارم این جملات را می‌نویسم. و راستی ما هم مقصریم. ما روزنامه‌نگاران ایتالیایی که باید در رشد شخصیتی بالوتلی به او کمک می‌کردیم، اما به جای این کار، از ماریو یک شخصیت کارتونی ساختیم(اشاره به لقبی که برای بالوتلی ساخته شد: سوپر ماریو.) و حال در روزهایی که زلاتان می‌گوید «دارم به عنوان یک اسطوره، پاریس را ترک می‌کنم» و درست هم می‌گوید؛ بالوتلی جایی در تیم ملی ایتالیا ندارد. ماریو فکر می‌کرد از ایبرا بهتر و باهوش‌تر است. مشکل اصلی این نیست. مشکل اصلی این است که ماریو هنوز فکر می‌کند از ایبرا بهتر است. در صفحه 9 روبروی نوشته‌ی پولوروسی، نویسنده‌ی دیگری از گاتزتا، فوریو زارا(Furio Zara) یادداشتی نوشته که کلمات کلیدی آن، همچون نوشته همکارش، اندوه و خشم است: «WHY ALWAYS ME?-چرا همیشه من؟» بله، روزی روزگاری بالوتلی این نوشته‌ی روی زیرپیراهنی‌اش را پس از گلزنی در من‌سیتی رو به دوربین‌های تلویزیونی می‌گرفت و همه به نوشته فکر می‌کردند.
بالو در آن روزها خبرسازی نمی‌کرد، چون او خودش خبر بود. بالوتلی در توییتر می‌نوشت: «فقط مسی از من بهتر است و دیگران همه پشت سرم هستند.» و همه به این دو جمله فکر می‌کردند. او هویت فردی و اجتماعی ویژه پیدا کرده بود؛ یک جوانِ الهام‌بخش بود که تیم ملی ملی ایتالیا روی شانه‌هایش پیش می‌رفت. و حالا: هیچ امیدی بهش نیست. او حالا در توییتر باید پیروزی‌های لیورپول را به همبازیان سابق‌اش تبریک بگوید یا در روز 8 مارچ(روز جهانی زن)، به زنان تبریک بگوید. وقتی سه فصل را در بدترین فرم ممکن سپری کرده‌ای و حتا 10 گل هم نزده‌باشی، همین میشود.
*** ایتالیاییها اندوهگین و خشمگین هستند. از دست رفتن یک ستاره، این حس را در فضای عمومی ایجاد کرده است. بازیکنی که 5 سال پیش می‌گفت از کریس رونالدو بهتر است، اما پاسخ رونالدو را نشنید که در مصاحبه‌یی گفت: «ماریو می‌تواند از من قوی‌تر شود، به شرطی که در انگلیس و در سیتی چیزهای زیادی را بیاموزد. انگلیس جای خوبی است برای یاد گرفتن.» فعل کلیدی همان «آموختن» است. همان چیزی که پولوروسی در نوشته‌اش چند بار اهمیت‌اش را یاداوری کرده است. چیزی که نه فقط برای مربیان، که برای بازیکنان هم در سطح اول فوتبال جهان، ضروری است. فوتبال پدیده‌ای است که دانشجوی تمام وقت می‌خواهد؛ حتا اگر قرار است در فوتبال، فقط یک تماشاگر باشیم؛ این یاد گرفتن است که تماشاگر را به تماشاگرِ بهتری تبدیل می‌کند. فوتبال پدیده‌ای است که مردان ایگوئیستِ سرسخت را در چند ماه بیکار می‌کند. وقتی مورینیو 12 ماه پیش، در لندن، میکروفون به دست، در جشن قهرمانی چلسی در لیگ برتر 2015-2014 سخنرانی می‌کرد.، چه کسی تصور می‌کرد کمتر از 6 ماه بعد، حکم برکناری‌اش را از آبراموویچ بگیرد؟ هواداران منچستریونایتد حتا در مقطعی(در سالهای 2004 و 2005) به توانایی‌های الکس فرگوسن شک کرده بودند و تیم او را در اولدترافورد هو می‌کردند. فرگوسن اگر کمی در فاز انتقال از تیم «بکام و کین و استام و اندی کول و دوایت کورک» به تیم «ویدیچ و کریک و رونی و رونالدو» کُندتر پیش رفته بود؛ چه بسا در همان روزهای سیاه 2004 و 2005 نیمکت یونایتد را از دست می‌داد.
آرسن ونگر؛ حالا در هر مسابقه‌یی که در امیریتس برگزار میشود، بنرهایی هست که روی آنها به مضمون نوشته شده: «ممنون آرسن برای خاطرات خوبی که ساختی، اما حالا وقت جدایی است: بای...بای...» فوتبال با نوابغ‌اش هم این‌جوری برخورد می‌کند، چه برسد به دیگران. این ماهی گوشتخوار بزرگ، به سادگی ماهی‌های کوچک را می‌بلعد. حالا در استانه یورو 2016، تمام بازیکنان تورنمنت، باید حسی از «بالو-فوبیا» را با خود داشته باشند؛ یعنی هراس از اینکه سرنوشتی شبیه آنچه بالوتلی پیدا کرد را پیدا کنند. یعنی حتا اگر در نیمه نهایی یا فینال، یک سوپرگل بزنند و حسی بهشان دست بدهد که پیراهن‌شان را دربیاورند و عضلات فشرده بالاتنه‌شان را مقابل دوربین‌ها به نمایش بگذارند، یادشان باشد که کار تمام نشده است.
اگر تمرین و اموختنِ مستمر در کار نباشد، خیلی زود ماهی کوچکی می‌شوند که بلعیده شده است. ایتالیا در این تورنمنت، ستاره‌اش در یوروی قبلی را ندارد، اما بازیکنان‌اش به سرنوشت بالوتلی فکر می‌کنند؛ مردی که فکر می‌کرد از ایبرا و رونالدو بهتر است. و این مشکل بزرگی نبود. مشکل بزرگ اینجاست که هنوز فکر می‌کند از ایبرا و رونالدو بهتر است. فرزاد حبیب اللهی
21:45 1395/03/20
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ورزش سه]
[مشاهده در: www.varzesh3.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 39]
-
ورزش
پربازدیدترینها