محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845160123
نظر معمار کبیر انقلاب درباره حجاب - پایگاه خبری ریشه
واضح آرشیو وب فارسی:ریشه: محافظ امام خمینی(ره) در پاریس می گوید که نظم امام حیرت انگیز بود، نظم در خواندن روزنامه، دیدارها، نامه ها و حتی نظم در تجدید وضو. پایگاه خبری ریشه : مرضیه حدیدچی (دباغ) متولد 1318 از جمله زنان مبارز انقلاب اسلامى است که فعالیت ها و حرکت هاى سیاسى خود را از سال 46 آغاز کرد، وی در طول مبارزات خود، توسط ساواک دستگیر شد و به همراه دخترش در زندان های مخوف رژیم پهلوی شکنجه های سختی را تحمل کرد. این مبارز انقلاب اسلامی پس از آزادی از زندان به خارج از ایران رفته و در پاریس نیز به عنوان محافظ، حضرت امام خمینی(ره) را همراهی می کند، وی مسئولیت های زیادی در دوران انقلاب پذیرفت، بخشی از خاطرات این بانوی مبارز انقلابی درباره امام خمینی(ره) را در گفت وگو مشروح با ایشان منتشر می کنیم: *خانم دباغ، با توجه به سابقه طولانی آشنایی شما با حضرت امام(ره) و عنایت ویژه ایشان به فعالیت های شما، قصد بر این است که نگرش امام(ره) به جایگاه زن، نقش او و حیطه فعالیت های وی را از زبان شما بازگو کنیم. نخستین بار که به شکلی مشخص، به عنوان یک زن، با نگرش امام(ره) به جایگاه زن روبه رو شدید، کی و چگونه بود؟ -من پس از سال ها جستجو و تلاش طاقت فرسا برای اینکه بتوانم به خدمت امام(ره) برسم و اندک توانایی های ذهنی خود را در اختیار نهضت امام(ره) قرار دهم، سرانجام از طریق شهید آیت الله سعیدی، بعضی از سؤال هایم را درباره زن و مسائل مربوط به آن از امام(ره) می پرسیدم. از جمله اینکه در آن شرایط اجتماعی خاص، امام(ره) معتقد بودند که زن اگر رانندگی نکند، بهتر است، آیت الله سعیدی به ایشان نامه نوشتند و پرسیدند که چنین شخصی (خانم دباغ) کارهای سیاسی می کند و ضرورت دارد که رانندگی یاد بگیرد. امام(ره) فرمودند: «این مسأله را به مرجعی دیگر رجوع کنند و یاد بگیرند، اشکالی ندارد». امام(ره) تا این حد راه را باز می گذاشتند، هنوز سؤالات بی شماری در دلم نهفته بود که نمی توانستم جز با امام(ره) با کسی مطرح کنم، در هر حال در هنگامی که نشستن یک خانم چادری پشت فرمان به نظر عجیب می آمد، من این کار را کردم. *اولین ملاقات شما با حضرت امام(ره) چه موقع روی داد؟ پس از شهادت آیت الله سعیدی دستگیر شدم، اما پس از مدتی از زندان فرار کردم و از راه سوریه به عراق رفتم. البته پس از فرار، مدتی در کشورهای انگلستان و فرانسه بودم، هنگامی که به عراق رسیدم، برادرها ملاقات حضوری با امام(ره) را برای من ترتیب دادند. امام(ره) در تمام طول مدتی که حرف می زدم با دقت گوش می دادند. قبل از این ملاقات، بعضی از مسئولان بیت معتقد بودند که امام(ره) با زن تنها ملاقات نمی کنند. خبر به حاج سیداحمدآقا رسید و من در تمام این مدت نگران بودم که ببینم جایگاه زن در نزد امام(ره) چیست؟ حاج سیداحمد آقا از حضرت امام(ره) سؤال کردند و ایشان اجازه دادند که من حضوری سؤالاتم را مطرح کنم، آن روز یک ساعت و بیست دقیقه در محضر امام(ره) بودم و از وضعیت ایران و زندانیان سیاسی و شکنجه های طاغوت و اوضاع برادران ساکن در سوریه حرف زدم. *آیا امام(ره) از وضعیتی که برای شما در زندان پیش آمده بود، خبر داشتند؟ -البته من قصد نداشتم چیزی از شکنجه دختر دوازده ساله ام بگویم، اما امام(ره) خودشان در جریان بودند و گفتند: شنیده ام دخترتان هم همراهتان بوده است، عرض کردم: بالاخره زندان همه جور مسائل دارد؛، فرمودند: همه را بگویید، از برخورد و شکنجه هایی که در مورد زنان اعمال می کنند. همین برخورد نشان می دهد که امام(ره) در جریان همه مسائل سیاسی و اجتماعی ایران بودند، جالب اینجاست که من در سال 53 خدمت امام(ره) رسیدم و شهید سعیدی در سال 48-47 در نامه شان از من نام برده بودند، اما امام(ره) دقیقاً یادشان بود. *پس از ملاقات با امام(ره) چه کردید؟ -از ایشان اجازه گرفتم که به لبنان بروم و در کنار مردم فلسطین باشم که اجازه فرمودند. همین برخورد، رویکرد امام(ره) را در خصوص حضور زن در همه عرصه ها نشان می دهد، یعنی زمانی که اسلام یا یکی از مبانی آن در خطر است، دیگر تکلیف زن و مرد فرق نمی کند و هر یک به اندازه ای که از عهده شان برمی آید، باید عمل کنند. *شما در پاریس، در بیت امام(ره) خدمت می کردید. از نظم امام(ره) سخن بسیار گفته اند. آیا شما خاطره ای دارید؟ -نظم امام(ره) حیرت انگیز بود، نظم در خواندن روزنامه، نظم در دیدارها، نظم در خواندن نامه ها و حتی نظم در تجدید وضو. حتی تجدید وضوی امام(ره) نظم خاصی داشت، یک روز در ساختمان روبه روی بیت امام(ره) مشغول پیاده کردن نوار بودم که ناگهان یادم آمد باید بروم، چون وقت تجدید وضوی حضرت امام(ره) بود، فکر کردم باید دستشویی را سرکشی کنم که تمیز و مرتب باشد. دوست نداشتم خانه ای که مسئولیتش با من بود، نامرتب به نظر آید. برادران گفتند: ای بابا! تجدید وضوی امام(ره) که ساعت ندارد، من می دانستم که این طور نیست. رفتم و دستشویی را نظافت کردم و در همان لحظه دیدم که امام(ره) برای تجدید وضو می آیند. امام(ره) هر شب ساعت 9 شام می خوردند. یک بار می خواستم سخنرانی شهید مفتح را که فیلمش را آورده بودند ببینم و برخلاف معمول که منتظر می ماندم ایشان بگویند شامشان را ببرم، گفتم: حاج آقا! شام را بیاورم؟ امام(ره) فرمودند: حالا تا شام بیست دقیقه مانده، امام(ره) هر شب ساعت یازده می خوابیدند و رأس ساعت سه بیدار می شدند و من صدای خش خش کاغذ یا مناجاتشان را می شنیدم. اتاق امام(ره) رو به حیاط بود و من خیالم راحت نبود، برای همین پشت در اتاقشان می خوابیدم. به یاد ندارم که امام(ره) حتی یک بار پنج دقیقه به سه یا پنج دقیقه از سه گذشته، از خواب بیدار شوند، جالب اینجاست که پلیس فرانسه می گفت: ما ساعت های خودمان را با رفت و آمد امام(ره) تنظیم میکنیم. *حضرت امام(ره) مشغله فراوان داشتند، در این میان توجهشان به اطرافیان چگونه بود؟ -امام(ره) نمونه کامل رعایت عدالت بودند و این عدالت را از خانواده شروع می کردند. هر چند بر تمام مسائل احاطه داشتند. اما هیچ گاه امر و نهی نکردند و فقط کسب اطلاع می کردند. در ایامی که در فرانسه بودیم، روزی خانم امام(ره) به منزل کسی رفتند و دو ساعت دیرتر از وقتی که به امام(ره) گفته بودند، برگشتند. در این فاصله، امام(ره) دائماً می پرسیدند، «خانم نیامدند؟» وقتی بالاخره خانم آمدند، با محبت خاصی گفتند: مرا دل نگران کردید. *برخورد امام(ره) با اشتباهات اطرافیان چگونه بود؟ -امام(ره) حتی زمانی که کاملاً مطمئن بودند، طرف مقابل اشتباه می کند، روی حرف خود پافشاری نمی کردند، در فرانسه خرید خانه به عهده من بود. روزی چیزهایی را که می خواستم بخرم نوشتم و نزد امام(ره) بردم که پول بگیرم، امام(ره) لیست را نگاه کردند و گفتند: در جمع اشتباه کردی. من دوباره جمع زدم و گفتم: درست است، امام(ره) سکوت کردند. من به بازار رفتم و خرید کردم و دیدم پول زیاد آورده ام. فهمیدم که نه فرانک را نود حساب کرده ام، خدمت امام(ره) رسیدم و گفتم: حاج آقا! اشتباه کردم و پول زیاد آوردم، فرمودند: من همان صبح فهمیدم، خواستم خودتان بفهمید. *دیدگاهشان درباره مصرف گرایی چه بود؟ -امام(ره) انسانی جامع الاطراف بودند و به همه چیز دقت نظر کامل داشتند. در این مورد خاطره ای را به یاد دارم که نقل می کنم. روزی برای خرید به بازار رفتم و دیدم که آن روز پرتقال از همیشه ارزان تر است. تصمیم گرفتم برای چند روز پرتقال ارزان تهیه کنم، هنگامی که فهرست را خدمت امام(ره) دادم، پرسیدند: این همه پرتقال را برای چه خریده اید؟ عرض کردم: ارزان بود. خواستم برای چند روزی داشته باشیم، فرمودند: می روید و اضافه را پس می دهید، ما این قدر پرتقال نیاز نداریم. شما با این کار دو گناه کردید، یکی اینکه چیزی را که نیاز نداشتیم خریدید، دیگر اینکه عده ای را از خریدن پرتقال ارزان محروم کردید، عرض کردم: اینجا کارها با کامپیوتر انجام می شود و پس گرفتن جنس خیلی دشوار است، فرمودند: پس پرتقال ها را پوست می گیرید و پرپر می کنید و شب موقعی که مردم برای نماز می آیند، تعارف می کنید تا همه بخورند. شاید به این نحو خدا از سر تقصیرات شما بگذرد! *از نگرش امام(ره) به حقوق زن و فرزند خاطره ای را نقل کنید. -روزی برای امام(ره) و شهید مطهری و شهید صدوقی که مهمان ایشان بودند، آبگوشت بردم، امام(ره) پرسیدند: غذای خودتان کدام است؟ گفتم: من می روم ساختمان دیگر و غذایی می خورم، فرمودند: خیر! شما اینجا زحمت کشیده اید و غذا پخته اید و باید همین جا هم غذا بخورید، سپس غذای خود و مهمان هایشان را برداشتند و چهار قسمت کردند و به من دادند. امام(ره) تا این حد نسبت به کسی که در خانه ایشان زحمت می کشید، عنایت داشتند و لذا بدیهی است روا نمی دانستند که زن و فرزند سهم اندکی داشته باشند و مرد به خود این حق را بدهد که برود بیرون از خانه و غذای بهتر از آنچه که در خانه هست، بخورد. امام(ره) ساعت یازده عادت داشتند یک استکان چای بخوردند و می فرمودند: خانم هم تشریف بیاورند و با ایشان چای بخورند و حتی در این حد هم ساعتی را بدون خانواده و مخصوص به خود نمی دانستند. امام(ره) همیشه به اطرافیان می گفتند جمعه ها تنها تعطیل شما نیست، تعطیل خانوده تان هم هست و اگر گردش می روید، موظفید آن ها را هم ببرید. یک بار هم مهمان زیادی آمده بود و من و زهرا (دختر آقای اشراقی) می خواستیم ظرف بشوییم که دیدیم امام(ره) آستین هایشان را بالا زده اند و فرمودند: چون ظرف های امروز زیاد است، آمده ام کمکتان کنم، همه بدنم شروع به لرزیدن کرد و به زهرا گفتم: تو را به خدا از امام(ره) خواهش کنید بروند. ما خودمان ظرف ها را می شوییم، ولی امام(ره) هرگز حاضر نبودند کاری بر کسی تحمیل شود. با وجود چنین الگو و اسوه ای، نمی دانم رفتار مردان ایرانی را چگونه توجیه کنم که همیشه می نشینند تا خانم ها همه کارها را انجام دهند. *در مواجهه با خطرهایی که برای شما و دیگران پیش می آمد، چگونه برخورد می کردند؟ -نمونه ای را عرض می کنم تا ببینید چقدر نسبت به سلامتی و امنیت اطرافیان حساس بودند. در فرانسه نامه های امام(ره) را من به آشپزخانه می بردم و باز می کردم و خیالم که راحت می شد، برای مطالعه به ایشان می دادم. یک بار مشغول کار بودم، امام(ره) آمدند و گفتند: من راضی نیستم. تصور کردم امام(ره) نگرانند که مبادا من نامه ها را بخوانم. گفتم: به جدتان قسم نامه ها را نمی خوانم، فقط از نظر امنیتی آن ها را بررسی می کنم که مبادا مشکلی برای شما پیش بیاید، فرمودند: می دانم. من هم همین را می گویم. اگر خطری هست، چرا برای من نباشد و برای شما باشد؟ گفتم: آقا! مردم ایران منتظر شما هستند، فرمودند: بله. هشت بچه هم در ایران منتظر شما هستند، گفتم: نگران نباشید. من آموزش دیده ام و خطری ندارد، فرمودند: خب! یک ساعت بیایید به من آموزش بدهید تا اگر خطری دارد، من هم یاد بگیرم، ببینید که امام(ره) چطور بین خودشان و یک خدمتگزار بیت تفاوتی نمی دیدند و چطور با آن مقام و منزلتی که داشتند، برایشان مسأله ای نبود که از یک زن چیزی یاد بگیرند، در حالی که بسیاری از آقایان برایشان خیلی سنگین است که از زنی سؤالی را بپرسند. یادم می آید موقعی که در اوایل انقلاب در همدان فرمانده پاسدارها بودم، برای بسیاری از آن ها دشوار بود که فنون نظامی و جنگ تن به تن و امثال اینها را از یک زن یاد بگیرند، اما امام(ره) خودشان پیشقدم شدند که من شیوه های صحیح باز کردن بسته ها و پاکت ها را به ایشان یاد بدهم. *هنگامی که در فرانسه بودید، برخورد امام(ره) با همسایگان چگونه بود؟ -امام(ره) نهایت توجه را به آنان داشتند، طوری که وقتی می خواستند به ایران بیایند، آن ها واقعاً ناراحت بودند، یادم هست روز تولد مسیح(ع) فرمودند: برای همسایه ها هدیه بخرید و از طرف من تولد حضرت مسیح(ع) را تبریک بگویید و عذرخواهی کنید که در این مدت این قدر رفت و آمد و سر و صدا بوده است، رفتیم و برای همسایه ها شیرینی خریدیم. امام(ره) فرمودند: خارجی ها به گل خیلی اهمیت می دهند، بنابراین یکی یک شاخه گل هم روی جعبه های شیرینی بگذارید و هدیه بدهید، آن شب هدایا را حاج احمدآقا و یکی از آقایان که به زبان فرانسه تسلط داشت به خانه همسایه ها بردند، ولوله ای در میان همسایه ها افتاده بود و آن ها با خوشحالی همدیگر را صدا می زدند و هدایای امام(ره) را به هم نشان می دادند. فردا خانه امام(ره) پر بود از خبرنگاران و فرستنده های تلویزیونی که شما می گویید مسلمانید و آیت الله خمینی می گوید: مسلمانم، مسلمانان را با حضرت مسیح(ع) چه کار و چرا امام(ره) برای همسایه ها هدیه فرستاده است؟ امام(ره) آن روز سخنرانی بسیار جذابی کردند، به طوری که فردای آن روز، رئیس کلیسای فرانسه، پیام تبریکی برای امام(ره) فرستاد و از ایشان تقدیر و تشکر کرد. ساعت یازده که به رسم هر روز چای برای امام(ره) بردم، فرمودند: آیا این تبلیغ خدایی است یا تلویزیون آمریکا می خواست برای ما تبلیغ کند؟ آن روز ده ها شبکه تلویزیونی در سراسر آمریکا و جهان، سخنان امام(ره) را پخش کردند. *شما چه مدت در خدمت امام(ره) بودید و جمع بندی شما از حوادث آن دوران چیست؟ -من چهار ماه و نیم در خدمت امام(ره) بودم و با درس هایی که آموختم و چیزهایی که دیدم، به این نتیجه رسیدم که عده ای فقط ادعا می کنند که در خط امام(ره) هستند، والا به هیچ وجه کردار و گفتار امام(ره) را در نحوه زندگی و توجه خاص به بسیاری از نکات، سرمشق قرار نمی دهند. *چرا حضرت امام(ره) اجازه نمی دادند کسی از ایشان و بانوان عکس بگیرد؟ -برای جلوگیری از سوءاستفاده های احتمالی، روزی یکی از خبرنگاران خارجی به من گفت: می خواهیم از رابطه امام(ره) با خانم ها عکس یا فیلم بگیریم تا ثابت کنیم که وضع خانم ها چطور است و امام(ره) بر خلاف تبلیغات غرب به این مسأله مخالفتی ندارند، هنگامی که امام(ره) از چادر بیرون آمدند و من نزدیک رفتم که سؤالی بکنم، با دست اشاره کردند که نزدیک نروم. بعد که به اتاق رفتم و ایشان برگشتند، با مهربانی پرسیدند: این سؤالی که در راه از من کردید، کسی به شما یاد داده بود؟ عرض کردم: بله! فرمودند: اول به من می گفتید تا راهنماییتان کنم، چون ممکن است اینها آدم های مغرضی باشند و بخواهند بعدها مشکل ایجاد کنند، حدس امام(ره) درست بود و آن خانم خبرنگار مغرض از کار درآمد. دو روز بعد آقای اشراقی عکسی را آوردند که نشان می داد من دارم در را پشت سر امام(ره) می بندم، آقای اشراقی می دانست که دلم می خواهد با امام(ره) عکسی داشته باشم. آن را به امام(ره) نشان داده بود و امام(ره) فرموده بودند که عکس را به من بدهند، احساس من این است که ما از دقت ها و ظرافت های روح امام(ره)، تقریباً هیچ چیز نمی دانیم. *به نظر شما چرا حضرت امام(ره) به این درجه از معرفت، ایمان و آگاهی رسیدند؟ -امام(ره) به تعبیر ساده اهل حال بودند نه قال. انسانی می تواند به درجه کمال برسد که در تمامی ابعاد رشد کند. انسان های تک بعدی و دو سه بعدی، مسلماً دچار لغزش می شوند، ولی اگر انسان آن گونه که خواست خداوند است در تمام وجوه رشد کند و از فطرت الهی خویش دور نشود، بی تردید به تعالی می رسد. این تنها امام(ره) نیستند که توانستند و می توانند به این درجه از کمال برسند. هر انسانی که تقوا پیشه کند و خود را با دستورات الهی تطبیق دهد و در اعمالش جز رضای او را در نظر نداشته باشد، خداوند این لطف را به او خواهد کرد. امام(ره) طفره رفتن از مسئولیت و کار را حتی با عنوان انجام مستحبات نمی پذیرفتند و هرگز برای انجام اعمال مستحب، جز از اوقات اختصاصی خودشان استفاده نمی کردند. به اعتقاد من حتی اگر از اسلام هیچ چیز ندانیم و فقط امام(ره) را الگو قرار دهیم و از ایشان درس بگیریم، امید رستگاری هست. امام(ره) ثانیه ای از عمر خود را بیهوده تلف نمی کردند و حتی هنگامی که برای صرف ناهار تشریف می آوردند، چند دقیقه ای که منتظر می ماندند، قرآن را برمی داشتند و می خواندند. امام(ره) تعبیر بسیار زیبایی در مورد خواندن قرآن به کار می بردند. روزی که من از ایشان پرسیدم: آقا! شما که خود سراپا قرآن عملی هستید، دیگر چرا این قدر قرآن می خوانید؟ فرمودند: هر کس بخواهد از آدمیت سر در بیاورد و آدم بشود، باید دائماً قرآن بخواند، امام(ره) هیچ کاری را جز برای خدا نمی کردند، زمانی که شاه پس از آن همه جنایت و فشار و ظلم از ایران رفت و من خبری را که از رادیو شنیده بودم، به ایشان دادم و عرض کردم: شاه رفت، ایشان تنها جمله ای که فرمودند، این بود: دیگه چی؟ از نظر ایشان، همچون مقتدایشان حضرت علی(ع)، حکومت با کفشی که وصله می کردند، فرق نداشت و فقط به فکر ادای وظیفه بودند، از همین رو عراق و ایران و نوفل لوشاتو برایشان فرقی نمی کرد و در پاسخ کسی که در هواپیما از ایشان پرسید: حالا که به ایران برمی گردید چه احساسی دارید؟ فرمودند: هیچ احساسی ندارم، آن امامی که در برابر استکبار شرق و غرب ایستاد و لحظه ای خم به ابرو نیاورد، در مجلسی که روضه سیدالشهدا(ع) خوانده می شد، می گریست و انسان درمی یافت که برای ایشان جز خدا و رسالتی که بر دوش دارند، هیچ چیز دیگری مهم نیست، همچنان که برای اولیای خدا جز این نبود. *نگرش امام(ره) به نقش و جایگاه زن در سطوح مختلف را بیان کنید. -امام(ره) معتقد بودند که از تمام توانایی های زنان استفاده نمی شود، بلکه برعکس، شخصیت و وجود زنان در طول تاریخ پایمال شده است. زنان از سویی آلت دست کسانی بوده اند که از آنان به عنوان کالا بهره گرفته اند و از سوی دیگر گرفتار متحجرینی که وظایف زن را محدود به ماندن در صندوقخانه و آشپزی دانسته اند. حضرت امام(ره) به پیروی از سنت معصومین و فرامین قرآن، شأن اصلی زن را به او بازگرداندند، ایشان معتقد بودند زن در عین حال که به عنوان همسر و مادر، محور اصلی خانواده است، باید از توانایی های دیگر خود در جامعه نیز استفاده کند، خوشبختانه زنان ما، روح تفکر امام(ره) را دریافتند وگرنه تحمل این همه مصائب، از عهده آنان خارج بود. نگاه امام(ره) به زن و مرد بر مبنای تکلیف تعریف می شد. ایشان معتقد بودند هر کاری که برای اسلام ضرورت داشته باشد باید انجام شود و مرد و زن و پیر و جوان نمی شناسد. هر کسی به اندازه توانش مکلف است و اگر زنان ما کندی نشان می دهند، خودشان مقصرند که جایگاه خود را تشخیص نداده اند. همین برخوردها باعث می شود کسانی که تفکراتی دون دستورات امام(ره) دارند، میدان را برای اعمال نظراتشان خالی ببینند. اگر به زندگی پیامبر اکرم(ص) توجه کنیم، می بینیم که ایشان در تمام جنگ ها، یکی از همسرانشان را با خود می بردند، مسلم است که زن را نمی بردند تا در آنجا وظایف خانوادگیش را انجام دهد، بلکه می خواستند به ما درس بدهند. جالب اینجاست که برخی مدعی اند، مفسرند، رساله می نویسند و از فقه سر در می آورند و حدیث و ولایت می فهمند، ولی برای حداکثر استفاده از توانایی زنانشان چه در مسائل زندگی و چه در تربیت بچه نمی گذارند، همسرانشان اساس قضیه را بفهمند و بشناسند و بر سر راه آن ها مانع ایجاد می کنند، در حالی که امام(ره) نهایت آزادی و احترام را برای خانمشان قائل بودند و حتی در موارد ظریفی چون موارد خصوصی، می آمدند و اجازه می گرفتند که می توانند در حیاط قدم بزنند یا نه. *از دورانی که در پاریس بودید، آیا در مورد برخورد امام(ره) با زنان خاطره ای دارید؟ -روزی عده ای دانشجوی دختر و پسر به دیدار امام(ره) آمدند. مردها جلو نشسته بودند و زن ها پشت آن ها. هنگامی که امام(ره) می خواستند تشریف ببرند، خانم ها گفتند که آقایان جلو نشسته بودند و آن ها نتوانستند سؤالات خود را مطرح کنند، با اینکه وقت امام(ره) تمام شده بود، فرمودند: خانم ها بیایند و یکی یکی سؤالاتشان را بپرسند. یکی گفت که می خواهد ادامه تحصیل دهد و شوهر و بچه دارد و آن ها مایلند که او در خانه بماند. امام(ره) فرمودند: این مسائل با یکدیگر تضادی ندارد. هر دو را به نحو احسن انجام دهید. *از نظر امام(ره) در مورد حجاب خاطره ای را نقل کنید. -از فرانسه که آمدم هنوز مانتو و شلوار تنم بود، در مهران پایم صدمه دید و با عصا راه می رفتم و با مانتو و شلوار خدمت امام(ره) رسیدم تا گزارش بدهم، امام(ره) فرمودند: شما چادر ندارید؟ بگویم احمد برایتان یک چادر بخرد؟ گفتم: نه حاج آقا! اما چون به کوه می رفتم و اسلحه روی دوشم بود و فشنگ به کمرم و قمقمه به پهلویم و گاهی هم سه پایه تیربار را روی دوش می گرفتم، چادر سر کردن برایم خیلی مشکل بود، فرمودند: چادر برای زن بهتر است. از آن روز چادر سر کردم، حضرت امام(ره) در مجموع مانتو، شلوار و مقنعه را حجاب می دانستند و در مورد رنگ هم نظر خاصی نداشتند، از جمله خانم دانشجویی در فرانسه به امام(ره) عرض کرد: جورابهایم ضخیم هستند، ولی رنگشان کرم است. آیا اشکال دارد؟ امام(ره) فرمودند: اینجا نه، یعنی که عرف را ملاک قرار می دادند. ایشان حتی تک خوانی زن را هم غلط نمی دانستند، به شرط آنکه صورت آواز و حالت مهیج به خود نگیرد. *چرا امام(ره) شما را همراه هیأتی که به شوروی سفر کرد، اعزام کردند؟ -امام(ره) می دانستند که آمریکا به دلیل حساسیت در مورد مسائل شوروی، خبر این سفر را در سطح جهان منعکس می کند و مرا فرستادند که جایگاه زن را در اسلام و انقلاب به جهان نشان دهند و مطرح کنند که اسلام هیچ محدودیتی برای رشد زن قائل نیست و زن را در همه جا شرکت می دهد، چون نیمی از جامعه به زنان تعلق دارد، ایشان با این عمل به دنیا نشان دادند اینکه می گویند در ایران به زن ارزش داده نمی شود، نمی تواند تحصیل کند و امثالهم، همه دروغ است. امام(ره) مردی با لباس روحانیت و زنی با پوشش چادر را به نمایندگی از خود و ملت ایران به شوروی فرستادند و عملاً این دو لباس مشخص را برگزیدند، وگرنه عالم تر و بهتر از من، فراوان بودند.
شنبه ، ۱۵خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ریشه]
[مشاهده در: www.rishe.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 51]
-
گوناگون
پربازدیدترینها