واضح آرشیو وب فارسی:پویش: اما شاید مهم ترین خصوصیتی که حاج آقا روح الله حوزه قم را «امام» خمینی کرد شجاعت و مسئولت پذیری این روحانی متفاوت بود، دو ویژگی که امروز هم گوهری بی همتاست و نایاب در بین مقام های «مسئول» ایران است.پویش- گروه سیاسی: روح الله خمینی، رهبر فقید انقلاب اسلامی ایران بی تردید از اثر گذارترین رهبران قرن بیستم است، روحانی برآمده از سنت های حوزه که ذر طول نزدیک به 3 دهه پایانی عمر خود را صرف مبارزه برای حقوق ملت کرد. نظرات فقهی، عملکرد، عدم اعتقاد به مشی مبارزه مسلحانی، اعتقاد به دمکراسی هم زمان با گرامی داشت سنت ها، احترام به تکثرگرایی در بافتار و ظرفیت های زمان خویش و کاریزمای متفاوت همه و همه از خصوصیات بارز مردی است که در میانه خرداد 68 با قلبی آرام بدرود حیات گفت. اما شاید مهم ترین خصوصیتی که حاج آقا روح الله حوزه قم را «امام» خمینی کرد شجاعت و مسئولت پذیری این روحانی متفاوت بود، دو ویژگی که امروز هم گوهری بی همتاست و نایاب در بین مقام های «مسئول» ایران است. به طور واضح امام در دهه پایانی عمر خود و در هنگام پذیرش رسمی ولایت فقیه در ساختار سیاسی جمهوری اسلامی مواضعی روشن، صریح و قاطع داشت و از دو پهلو گویی برای انداختن مسئولیت گردن دیگران گریزان بود، عادتی که امروز در خُرد و کلان ما شایع شده است. امام خمینی که زمانی به عنوان رهبر انقلاب منادی و حامی اصلی شعار «راه قدس از کربلا می گذرد» بود در سال پایانی جنگ خود مسئولیت پایان جنگ را می پذیرد. هاشمی رفسنجانی، فرمانده جنگ در این رابطه به امام گفت:«اجازه دهید من به عنوان جانشین شما و فرمانده جنگ، پذیرش قطعنامه را اعلام کنم و پس از آن شما به عنوان رهبر بر حق جامعه، مرا محاکمه و حتی تبعید یا اعدام کنید که اگر یک نفر در راه مصالح کشور فدا شود، بهتر از آن است که مسلمانان شیعه و سنّی ایران و عراق مانند مردم حلبچه قتل عام شوند» اما رهبر فقید انقلاب چنین نکرد و در موضعی شفاف در پیامی به ملت ایران گفت:«در مورد قبول قطعنامه که حقیقتاً مسئله بسیار تلخ و ناگواری برای همه و خصوصاً برای من بود، این است که من تا چند روز قبل معتقد به همان شیوه دفاع و مواضع اعلام شده در جنگ بودم و مصلحت نظام و کشور و انقلاب را در اجرای آن می دیدم؛ ولی به واسطه حوادث و عواملی که از ذکر آن فعلًا خودداری می کنم، و به امید خداوند در آینده روشن خواهد شد و با توجه به نظر تمامی کارشناسان سیاسی و نظامی سطح بالای کشور، که من به تعهد و دلسوزی و صداقت آنان اعتماد دارم، با قبول قطعنامه و آتش بس موافقت نمودم... بدا به حال من که هنوز مانده ام و جام زهرآلود قبول قطعنامه را سر کشیده ام، و در برابر عظمت و فداکاری این ملت بزرگ احساس شرمساری می کنم...» رهبر انقلاب هرچند به سادگی می توانست پیشنهاد هاشمی را بپذیرد و از پیش آمدن تهدید برای وجه کاریزماتیک خود خودداری کند، اما ایشان خود مسئولیت قطعنامه را پذیرفتند و گفتند در برابر «ملت» احساس شرمساری می کنند، مسئله ای که بعد از رحلت بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران کمتر در بین مسئولین ما دیده شده است. شاید این رویکرد امام ساده و منطقی به نظر برسد، اما وقتی به اتفاقات اخیر در سطح جامعه نگاه بکنیم متوجه ارزش مضاعف ادبیات و مسئولیت پذیری امام خواهیم شد. در گوشه ای دختری در آبنمای پارکی غرق می شود، جند کارگر شلاق می خورند یا چند فساد اقتصادی تاریخی اتفاق می افتد ولی هیچ کس لب به عذر خواهی نمی گشاید و حتی مسولیت مسئله را نمی پذیرد و تنها در یک مورد مرتبط با کارگران وزیر احساس تاسف می کند و استعفا در سطح مدیران میانی استان اتفاق می افتد. اکنون و در سالگرد بنیانگذار فقید نظام پس از تاکید به نظریه های سیاسی ایشان امید است به رویکردهای اخلاقی امام هم اشاره ای شود، چه بسا که امروز نظامِ ما به مقاماتی «مسئول» تر از همیشه نیاز دارد، مسئولینی در تراز جمهوری اسلامی ایران.
جمعه ، ۱۴خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پویش]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 115]