واضح آرشیو وب فارسی:تهران نیوز: بهشت را همیشه جایی دور از دسترس تصور کرده ایم، اما می شود با چند ساعت رانندگی به خارج از تهران هم به آن رسید…به گزارش تهران نیوز ، به نقل از ایسنا، طی سال های اخیر که بازار گردشگری روستاهای نزدیک تهران حسابی گرم شده و اینترنت و شبکه های اجتماعی به کمک بخش اطلاع رسانی آمده اند، بهشت های کوچک و در دسترس زیادی از پشت ابرها پیدا شده و به مسافران معرفی شده است. «فیلبند» یکی از همین مقاصد جذاب و خوش آب و هواست که با طی ۲۴۰ کیلومتر از تهران به سمت آمل، در جاده هراز رخ می نماید. نام این ییلاق در اصل “فلبند” است. “فل” در گویش مازندرانی به معنای خستگی و “بند” هم به معنای بندآمدن و نتوانستن است. علت این نام گذاری، ارتفاع بالای این ییلاق و کمرگاه های تندی است که عبور از آن را دشوار می کند. برای آنها که درگیر زندگی کارمندی هستند و روزهای هفته را می شمارند تا به تعطیلی یکی دو روزه آخر هفته ها برسند، سفرهای یک یا دو روزه بهترین فرصت برای خلاصی از هوای دودآلود تهران و لختی آرمیدن در قلب پاک طبیعت است. البته این جمله تا زمانی کاربرد خواهد داشت که گردشگران شهری، روستاهای بکر و کمتر کشف شده را پس از گذران لحظات خوش، به همان شکل ابتدایی به سمت کاشانه خود ترک کنند، نه این که دردی بر دلش گذاشته و از پالودگی اش بکاهند. شاید نام روستای «فیلبند» در گروه های تلگرامی تور های آخر هفته یا صفحه های گروه های ایران گردی به چشم تان خورده باشد. این روستای کوچک در ارتفاع دو هزار و ۷۰۰ متری از سطح دریا واقع است، اما فکر نکنید تنها مقصد نهایی این سفر زیباست. در مسیری که از جاده هراز به سمت روستای سنگچال منحرف می شوید، آنچنان از شگفتی های طبیعت لذت می برید که شاید رسیدن به مقصد را به فراموشی سپردید. از آنجا که رسیدن به هر گنجی، رنجی در پی دارد، پیدا کردن جاده محلی به سمت سنگچال و سپس، فیلبند هم چندان آسان نیست. این مکان هیچ تابلوی مشخصی ندارد و به نظر می رسد تخمین زدن فاصله مکانی درست تا اول جاده، برای محلی ها خیلی سخت باشد! ما در سفرمان چندبار رفتیم و برگشتیم و پرسیدیم و پرسیدیم و پرسیدیم تا به یک پل عابر پیاده رسیدیم که زیرش عکس امام (ره) و شهدا نصب شده بود. اما همه این گم شدن ها و وضعیت بد جاده را وقتی به این مسیر پر پیچ وخم سرسبز رسیدیم، فراموش کردیم. در واقع برای رسیدن به «فیلبند» شما از جاده ای مارپیچ در یک کوه جنگلی عبور می کنید و در راه با تک درخت هایی آشنا می شوید که در فاصله هایی منظم پوشیده در دامنی سبزرنگ، به شما لبخند می زنند. زیبایی های جاده آنقدر هست که حتی در حال خیس شدن زیر بارانِ ریز ریز و حتی لرزیدن از سرمای این منطقه در چله تابستان، خنده فراموش تان نشود. «فیلبند» را روستای چهارفصل هم می خوانند؛ به قول محلی ها در یک روز شما می توانید شاهد بارش باران، تگرگ، وزش باد، تابش آفتاب و سپس رنگین کمان باشید. باران در اینجا به نرمی هر چه تمام تر می بارد، اما شما گول نخورید. اگر اهل جنگل نوردی یا پیاده روی در مسیرهای کنار جاده هستید، پانچو یا بارانی و کفش ضدآب و ساق دار را حتما به همراه داشته باشید. بهترین آب وهوا برای سفر کردن به «فیلبند»، هوای آفتابی است اما قدم زدن زیر باران و کشف پیاپی منظره های روستایی در دل مه هم حال و هوای لذت بخشی دارد. بعضی از مسافران ترجیح می دهند کوله ای سبک با خود بردارند و مسیر روستای «سنگچال» تا «فیلبند» را پیاده طی کنند و از مناظر بکر و صدای پرندگان خوش آواز این منطقه لذت ببرند. البته اگر قصد طی کردن مسیرهای فرعی را دارید، بدون راهنمای محلی این کار را نکنید، چون مه در این ارتفاع گاه آنچنان غلیظ است که تا چند متر جلوتر قابل رویت نیست. پدیده “ویلای تهرانی ها” در این روستا هم مثل هر ناکجاآباد خوش آب و هوایی در خطه شمالی کشور خودنمایی می کند، گویی اهالی پایتخت، ماراتنی به پا کرده اند برای از خود کردنِ هر سرزمین سبزی که اندکی از دست شهر ها دور افتاده… پیدا کردن محلی برای اقامت در این روستا کار چندان سختی نیست، اما کیفیت آن بستگی به دست به جیب شدن شما دارد. هستند خانه های محلی ای که به مسافران اجاره داده می شوند؛ سوییت هایی با منظره خوب و آب گرم که در روزهای کسادی بازار مسافر، از شبی ۱۵۰ هزار تومان اجاره داده می شوند و در روزهای پررونق، ارزش آن ها از مرز ۴۰۰ هزار تومان هم عبور می کند. اما اگر به دنبال تنها جایی برای خواب و استراحت هستید و ترجیح می دهید وقت خود را صرف تماشای شگفتی های طبیعی و نفسی تازه کردن در فضای روح افزای روستایی کنید، می توانید به «تکیه غرب» بروید و با هزینه ای حدود ۳۰ هزار تومان، یک اتاق با سرویس مشترک اجاره کنید. درست است که تکیه آب گرم ندارد، اما «تکیه بابا» یا متصدی این مکان، لوازمی در اختیارتان می گذارد که هرچه خاطره از دهه ۵۰ و ۶۰ دارید را با لبخند مرور کنید… فضای نوستالژیک تکیه گرچه تصدی مکان های مذهبی را معمولا به مردان می سپارند، «تکیه بابا»ی «فیلبند» یک زن است . وقتی اتاق را به شما اجاره می دهد، یک چراغ علاءالدین، گردسوز و یک لامپ در اختیارتان می گذارد که تا صبح وقت دارید از خاطراتی که در گذشته با آن ها داشته اید، بگویید. «فیلبند» روستایی بی نظیر و زیباست که هنوز شهرت «ابیانه» و «ماسوله» را ندارد. کشف تدریجی چنین مکان هایی می تواند برای بومیان آن منطقه خوشایند باشد و نباشد. از یک سو با افزایش تعداد مسافران، اقتصاد گردشگری این منطقه رشد پیدا می کند و بومیانی که درآمدشان تنها به فروش محصولات دامی و کشاورزی محدود شده، دریچه هایی نو روبروی خود می بینند. اما از سوی دیگر بیم آن می رود که در آینده ای نه چندان دور «فیلبند» و «سنگچال» و همسایه های معصوم شان به سرنوشتی شبیه «ابیانه» و «ماسوله» که حالا دیگر طبیعت دست نخورده شان را به ظواهر جذاب گردشگرپسند فروخته اند، مبتلا شوند… «سهراب»، این زمزمه گوی مهربان طبیعت، چه خوب گفته: روی قانون چمن پا نگذاریم…
پنجشنبه ، ۱۳خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تهران نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 16]