محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845740599
گفت وگو با حسن نمکدوست تهرانی درباره روزنامه نگاری شهروندی/حرفه ای ها شهروند-خبرنگاری را درست فهم کنند - پایگاه خبری شفقنا
واضح آرشیو وب فارسی:شفقنا: شفقنا- شهروند- خبرنگاری به شیوه ای که امروز شناخته می شود، سابقه ای طولانی ندارد. این شکل از روزنامه نگاری محصول قرن ۲۱ و دوره ای است که مشارکت شهروندان بیشتر شد. امروزه تعداد زیادی از خبرگزاری ها بخشی برای مشارکت شهروندان در تولید خبر و عکس و ویدئو در نظر گرفته اند. اما با توجه به اینکه شهروند – خبرنگاران آموزش حرفه ای ندیده اند، تولیدات آنها با آنچه خبرنگاران حرفه ای تولید می کنند، متفاوت است و لاجرم تأثیراتی دارد که ممکن است قابل کنترل نباشد. با حسن نمکدوست تهرانی، روزنامه نگار و مدرس روزنامه نگاری، دراین باره گفت وگو کرده ایم. مشروح این گفت و گو را به نقل از روزنامه شرق در زیر می خوانید. در سال های اخیر حجم آنچه درباره شهروند-خبرنگاران می شنویم، ناگهان فراوان شده است. این تصور وجود دارد شبکه های مجازی موجب ایجاد مخاطب برای این افراد و رونق کار آنها شد ه اند. می خواهم بپرسم شهروند- خبرنگاری محصول چه دوره ای است و چه انگیزه ای می تواند موجب شود شهروندان بخواهند خبر و تحلیل تولید کنند؟ از حدود سال ٢٠٠۶ موضوع و مفهوم شهروند- خبرنگاری به شکل رسمی و فراگیر در ادبیات روزنامه نگاری مطرح شد. البته فراموش نکنیم نقش مقدماتی شهروند- خبرنگار با تعریف متعارف آنکه عبارت است از شهروندی که آنچه می بیند یا می گوید یا احساس می کند و البته مهم می شمارد و با رسانه ها در میان می گذارد، سابقه طولانی دارد و محصول سال های اخیر نیست. سال ها مخاطبان برای رسانه ها نامه می نوشتند و درباره مسائل جامعه و خود بحث و اظهارنظر می کردند یا از رویدادهای اطراف خود، خبر می دادند. بعدها هم که مخاطبان رادیو و تلویزیون به شکل های مختلف، خبرها و موضوع های خود را با این رسانه ها در میان می گذاشتند، باز رفتارشان به نوعی رفتار شهروند–خبرنگاری بود. اما تقریبا یک دهه است که به مدد فناوری های ارتباطات و اطلاعات – از اینترنت تا تلفن هوشمند همراه – این نقش به مراتب قوی تر، فراگیرتر و پردامنه تر شده و جایگاه خاصی را در مباحث رسانه ای به خود اختصاص داده است. درواقع، مطرح شدن مفهوم شهروند – خبرنگار در معنای امروزی نشان دهنده تمایل فوق العاده چشمگیر مخاطبان به مشارکت در تولید محتوا و اثرگذاری بر فضای رسمی رسانه ای است. با توجه به گسترش فناوری های نوین و اینترنت میان عموم شهروندان، امکان مشارکت بیشتر طبیعی است، اما چرا در این دوره احساس مشارکت بیشتر به وجود آمده بود؟ خب، حدود ٢٠،١۵سالی می شد که عموم مردم درگیر کار با اینترنت شده بودند. به علاوه، جوامع مختلف، ازجمله ما ایرانی ها با فضای پخش ماهواره ای و تکثر رسانه ای نیز مواجه و مأنوس شده بودیم. موضوع بسیار مهم دیگر، فضای جهان بعد از فروپاشی بلوک شرق و گسترش فضای آزادی خواهی در سراسر جهان بود. درنتیجه هم حس مشارکت جویی در مسائل اجتماعی، بیان یافته ها و نظرهای خود و به اشتراک گذاشتن آن با دیگران بیشتر شده و هم امکان این مشارکت فراهم شده بود. در هرحال تلفن همراه به ویژه گوشی های هوشمند تلفن همراه این امکان را در اختیار همگان گذاشت که بتوانند رویدادهای موردتوجه خود را در قالب های عکس، صدا و فیلم ثبت و ضبط کنند. بنیان وب ٢، مشارکت فعالانه مخاطب در تولید محتوا بود. سرآغاز کار با وبلاگ ها رقم خورد و خیلی زود بحث به روزنامه نگاری شهروندی و شبکه های اجتماعی رسید. مخاطب حالا در موقعیتی قرار گرفته بود که احساس می کرد وقتی رسانه های جریان اصلی رویدادهای موردنظر او را منتشر نمی کنند، یا از بیان دیدگاه ها و نظرات او خودداری می کنند، خودش می تواند آنچه را صلاح می داند یا دوست دارد، در فضای اختصاصی خودش منتشر و اتفاقا دیگران را به مشارکت در بحث خود ترغیب کند. سادگی دسترسی به مجاری انتشار و اشتراک ویژگی چشمگیر بود. در آن شکل مقدماتی که ابتدا عرض کردم، شهروند می بایست خبر یا نظر خود را با تمهیداتی به دست رسانه جریان اصلی برساند. رسانه جریان اصلی هم تصمیم می گرفت آن را منتشر کند یا نکند. اما حالا مخاطب کافی بود اراده کند تا محتوای موردنظر خود را بسیاری ببینند. هم مخاطب می توانست رأسا محتوای موردنظر خود را منتشر کند و هم رسانه های جریان اصلی خیلی زود به جذابیت این نوع تعامل با مخاطب پی بردند و فضایی را به انتشار محتوایی که مخاطب تولید کرده بود، اختصاص دادند. البته همان طور که می دانید، سطوح این تعامل بسیار متفاوت بود و از یک اظهارنظر ساده مخاطب تا انتشار کامل گزارش او را دربر می گرفت. «اوه مای نیوز» کره که کار خود را در سال ٢٠٠٠ اساسا بر بنیان گزارش ها و خبرهای مخاطب شکل داده بود، در سال های ٢٠٠۶ و ٢٠٠٧ دیگر نامی آشنا در فضای رسمی رسانه ای شده بود و همان طور که می دانید، به شهروند– خبرنگارهایش از سراسر دنیا دستمزد هم می پرداخت. چرا شهروند-خبرنگاری آن قدر مهم بود که در این برهه به گفته شما، حتی شکل های تولید رسمی آن نیز در دستور کار قرار گرفت؟ شهروندان علاقه مند به تولید محتوا، برای رسانه هایی که قدر آنها را می دانند گنجی تمام عیار به شمار می روند. موضوع فقط این نیست که شما از تحریریه به وسعت جامعه ای که در آن کار می کنید و چه بسا به وسعت جهان برخوردار می شوید که بی وقفه برای شما محتوا تولید می کنند، بلکه مخاطبی که برای شما تولید محتوا کرد و شما این محتوا را منتشر کردید، دیگر رابطه اش با شما مستحکم شده و به هیچ وجه شما را رها نخواهد کرد، یعنی رسانه ها با در اختیار قراردادن امکان انتشار به مخاطب، به میزان فوق العاده زیادی بر سرمایه اجتماعی خود و طبعا ثروت اقتصادی خود خواهند افزود. به هرحال آنچه در منابع رسمی به عنوان نقطه عطف روزنامه نگاری شهروندی نامیده می شود، یعنی رویدادهایی که تأثیر بسزایی در برآمدن و گسترش مفهوم شهروند – خبرنگار داشتند؛ ماجرای گروگان گیری در هند، رویدادهای چندسال گذشته در ایران و سپس سلسله رخدادهایی بود که به بهار عربی معروف شد. این نقطه عطف نشان داد دیگر نمی توان شهروند- خبرنگاران را نادیده گرفت. برخی معتقدند روزنامه نگاران باید کمک کنند شهروند- خبرنگاران در حوزه های تولید خبر آموزش های حرفه ای ببینند. به اعتقاد شما، در دوره ای که شهروند- خبرنگاری یکی از معمول ترین حوزه های تولید محتواست، برخورد روزنامه نگاران و تحریریه های حرفه ای تولید خبر با این روزنامه نگاران چگونه باید باشد؟ بدون تردید شهروند- خبرنگاران برای دنیای روزنامه نگاری حرفه ای نوعی فرصت هستند به شرط اینکه حرفه ای ها آنها را درست فهم و با آنها درست رفتار کنند. یکی از ملاک های بسیار مهم در تولید و انتشار خبر در میان روزنامه نگارهای حرفه ای، پایبندی به دو اصل «صحت» و «دقت» است. ساده بگویم دو اصل مقدس روزنامه نگاری حرفه ای دقت و صحت هستند. هر قدر به این دو اصل وفادار باشیم، حرفه ای تر هستیم و هرچه از این دو اصل فاصله بگیریم، از حرفه ای گری دور شده ایم. نکته اینجاست که وظیفه مراقبت و پایبندی به این دو اصل، همیشه و همیشه برعهده روزنامه نگاران حرفه ای است و به طور طبیعی نمی توان انتظار رعایت این دو اصل را از شهروندان معمولی داشت که گه گاه و بنابر علاقه شخصی و نه یک تعهد حرفه ای، به کار ثبت و ضبط رویدادهای اطراف شان می پردازند. آنها در اصل شهروند هستند و ما در اصل خبرنگار. صدالبته بسیار خوب خواهد بود همه کسانی که به ثبت و ضبط رویدادها و اندیشه ها می پردازند، در کارشان دقت و صحت را رعایت کنند، اما این یک امید است و در واقعیت الزاما چنین نیست. بسیار طبیعی است مردم درباره بعضی موضوع ها اغراق کنند، یا آنچه را می بینند براساس تمایلات خود روایت کنند و به آن معنا بخشند، کمااینکه کاملا طبیعی است آنها پیشینه موضوع ها را به دقت ندانند، اطلاعات کاملی راجع به موضوع نداشته باشند و به همین دلیل قضاوت شان درباره حال و آینده رویداد دقیق نباشد. درواقع، آنها موضوع را آن گونه که خود احساس می کنند، روایت می کنند و از این منظر هیچ ایرادی به کار آنها وارد نیست. حتی من و شما هم که روزنامه نگار هستیم، اصول حرفه ای دقت و صحبت را در روایت همه کنش های روزمره ارتباطی مان و موضوع هایی که در جریان طبیعی زندگی مان رخ می دهد، رعایت نمی کنیم. مثلا اگر همین الان من از شما بپرسم راستی چه خبر، شما براساس معیارهای روزنامه نگاری، خبرها را برای من روایت می کنید؟ اما حتما و قطعا شما در مقام یک روزنامه نگار حرفه ای وقتی می خواهید خبر، گزارش و مصاحبه ای را در رسانه ای منتشر کنید، تلاش می کنید همه اصول فنی، اجتماعی و اخلاقی حرفه ای را مدنظر قرار دهید و رعایت کنید. اکنون ما با شرایطی مواجهیم که تعداد زیادی از آدم های معمولی در مقام شهروند احساس می کنند باید محتواهایی تولید کنند و این محتواها را به دست ما برسانند. باز خیلی طبیعی است وظیفه اعتبارسنجی و صحت سنجی این تولیدات بر عهده ما روزنامه نگاران حرفه ای است و اجازه نداریم خودمان را از مسئولیت این کار بری بدانیم و شهروند – خبرنگار را مسئول صحت و دقت معرفی کنیم. همین بحث درباره اخلاق حرفه ای هم وجود دارد. ما روزنامه نگاران هنگامی که می خواهیم مطلبی را گزارش کنیم سوای دقت و صحت، به اینکه آیا انتشار مطلب منافاتی با موازین اخلاق حرفه ای ندارد، توجه می کنیم، درحالی که شهروند – خبرنگار ممکن است اصلا اطلاعی از موازین اخلاق حرفه ای ما نداشته باشد یا آنها را مهم نداند. ما اجازه نقض حریم خصوصی افراد را به خود نمی دهیم، به هیچ وجه مجاز نیستیم در تولیدات مان نفرت پراکنی کنیم، همه تلاش مان را باید انجام دهیم و به عینیت تا حد امکان پایبند باشیم و… . اما این موضوع ها الزاما موردتوجه شهروند– خبرنگارها نیست. پس اگر قرار است محتوای آنها را ما منتشر کنیم مسئولیت رعایت این موضوع ها هم بر عهده خود ماست نه آنها. درعین حال روزنامه نگاران حرفه ای از منظر سومی هم به موضوع می پردازند: اینکه آیا مطلب تولیدشده در چارچوب قانون است؟ کاری که روزنامه نگاران می کنند در چارچوب قانون است، اما یک شهروند – خبرنگار لزوما در چارچوب قانون کار نمی کند. ما به عنوان روزنامه نگاران حرفه ای، باید به این موضوعات حساس باشیم. این در جایی میسر است که شهروند- خبرنگار بخواهد مطلب را به تأیید روزنامه نگار حرفه ای برساند. در غیراین صورت چگونه ممکن است بر کار او نظارت کرد تا همه موارد صحت و دقت و قانون و اخلاق در کار او رعایت شده باشد؟ درست می گویید. همه این حرف ها وقتی صادق است که ما بخواهیم به عنوان یک رسانه، محتوایی را که یک شهروند–خبرنگار تولید کرده، منتشر کنیم. در مواردی که او خود اقدام به انتشار محتوای موردنظر خود می کند، مثلا در شبکه های اجتماعی یا از طریق اپلیکیشن های پیام رسان موبایل نه می توانیم دخالت و نظارت – با شدتی که شما به کار بردید – داشته باشیم و نه باید چنین دخالتی داشته باشیم. البته در موردهایی که یک موضوع در چنین فضاهایی گرم می شود و بازتاب می یابد، خودبه خود برای ما سوژه خلق می شود، آن وقت ما به روش خودمان به پیگیری آن سوژه می پردازیم. اما منطق این است که جامعه به مرور یاد می گیرد نسبت به محتوای ارتباطات غیررسمی چه واکنشی نشان دهد. من روی واژه یادگرفتن تأکید می کنم و اینکه این فرایند یادگیری زمان بر است و حتما هزینه هایی را بر جامعه تحمیل خواهد کرد. اما چاره ای نیست. باید ضمن به رسمیت شناختن و پذیرفتن فرایندهای در جریان، صبور بود و هم زمان به اصلاح مثبت هم فکر کرد. به هرحال، سپهر جدید رسانه ای، بسیاربسیار متحول است و همه ما – از رسانه ای حرفه ای تا شهروند – خبرنگارها و تا مدیریت سیاسی جامعه – در حال کشف و شناخت ویژگی های این سپهر تازه هستیم؛ سپهری که منطق و اس واساسش گشودگی و تعامل و تحمل است. اگر فرد یا افرادی هم باشند که کارشان از صبح تا شب دروغ گفتن در قالب تولید شهروند– خبرنگاری است و جامعه هم هر روز با دروغ های آنها مواجه می شود، ولی کماکان از آنها استقبال می کند باید در مقام حرفه ای ها برویم و از چنین آدم هایی رمزورموز پیچیده کارشان را یاد بگیریم! گاهی می شود به مردم دروغ گفت و از استقبال آنها برخوردار شد، همیشه که نمی شود به مردم دروغ گفت و مردم کماکان شما را به عنوان منبع موثق به رسمیت بشناسند. درعین حال، اگر یک رسانه آلترناتیو یا یک شهروند – خبرنگار به صورت مستمر و نه موردی، خبرهای دقیق تر، جامع تر و کاربردی تر رسانه های جریان اصلی و خبرنگارهای حرفه ای را منتشر می کند، به گونه ای که مردم ترجیح می دهند به سراغ آنها بروند، خب، مشکل به ما حرفه ای ها برمی گردد و اینکه چرا در کارمان از غیرحرفه ای ها عقب افتاده ایم، اینجا که تقصیر شهروند- خبرنگار نیست. پس درهرحال به عقیده شما گسترش شهروند- خبرنگاری فرصت است و نه تهدید. بله، من معتقدم آنها همیشه فرصت هستند و با اینکه برخی، روزنامه نگاری شهروندی را تهدید می دانند، موافق نیستم. این انتظار که شهروندان معمولی رفتارشان را با حرفه ای ها منطبق کنند و اگر نکردند سرزنش یا مجازات شوند که صحبت این زمانه نیست. با توجه به اینکه شبکه های اجتماعی مجازی اندک اندک از رونق می افتند، در وضعیت این چنینی در جامعه ایران، شهروند-خبرنگاری که امروز به اتکای شبکه های اجتماعی مجازی رونق دارد، چه سرنوشتی پیدا می کند؟ اولا یادمان باشد شبکه اجتماعی چیزی نبوده که تازه به وجود آمده باشد، انسان از ابتدا در شبکه های اجتماعی حضور داشته و به واسطه شبکه های اجتماعی معنا شده است. البته امروزه به یاری فناوری های اطلاعات و ارتباطات، امکان شکل گیری شبکه های اجتماعی به مراتب بیشتر از قبل شده است که به این فرصت تازه به تسامح می گوییم شبکه های اجتماعی مجازی؛ مقصودم این است که نباید فکر کرد چون مردم مانند سابق به سراغ فیس بوک نمی روند، شبکه های اجتماعی مجازی دارند از رونق می افتند. شکل های تازه تر، پیچیده تر و عمیق تر تعامل اجتماعی پیوسته به وجود خواهد آمد، چراکه اساسا طبع انسان این گونه و همیشه در پی عمق و وسعت بخشیدن به تعاملات خود با دیگران است. درواقع، اینکه به شکل مرتب با اتفاقات نو و جدید در فضای ارتباطات و اطلاعات مواجه شویم، سرنوشت ما انسان هاست. ٢٠ سال پیش کمترکسی تصور می کرد بازنشستگان ما برای دریافت حقوق شان به دستگاه های عابربانک نزدیک شوند، حالا بانکداری اینترنتی بخشی از امور عادی همه ما شده است. درواقع آنچه به آن به تسامح فضای مجازی می گوییم، بخش لاینفک زندگی واقعی ماست. البته جالب است بدانید این بحث هم تازه نیست. اینکه نمی توان میان واقعیت و مجاز در سپهر ارتباطات مرزی قطعی کشید صحبتی ٧٠ساله است و به سرآغاز دوران تلویزیون برمی گردد. سرنوشت ما این است که مرتبا با چیزهای تازه مواجه شویم. نکته فقط اینجاست که سرعت تحولات به حدی است که اگر بخواهیم بیشتر وقت خود را صرف یافتن ایرادها و اشکالات هر تحول کنیم، عمر خودمان و دیگران را به هدر داده ایم. باید مطمئن باشیم قبل از اینکه بتوانیم ایرادهای یک تحول را برطرف کنیم، تحول های دیگر از راه خواهند رسید. www.fa.shafaqna.com
پنجشنبه ، ۱۳خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفقنا]
[مشاهده در: www.fa.shafaqna.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 120]
-
گوناگون
پربازدیدترینها