واضح آرشیو وب فارسی:اطلاعات: در روزگاری زندگی می کنیم که نشانه ها و تابلوهای راهنما به قدری فراوان و گویا است که آدم نابینا هم نباید راه را گم کند. دیگر لازم نیست تو در پی خبر باشی، بلکه از بامداد تا شامگاه، اخبار بر سر تو فرود می آیند، و بهانه ندانستن و نفهمیدن و نشنیدن و ندیدن را از تو می گیرند. حتی تمییز خبرهای دروغ از راست، چندان دشوار نیست. «قد تبین الرشد من الغی؛ آگاهی و رهیابی از گمراهی آشکار شده است.» پس اگر من یا دیگری، همچنان در ورطه حماقت و دامچاله تعصب دست و پا می زنیم، ربطی به ناآگاهی و بی خبری ندارد. باید در پی علتی دیگر بود. بسیاری از کژروی ها و ناهنجاری ها، بیش از آنکه منشأ معرفتی داشته باشد، محصول اختلالات روحی و آشفتگی های ذهنی است. روان شناسان می گویند: زمینه لازم برای مداوای بیشتر بیماری های روانی، آرامش و سکون است؛ بدون آرامش نسبی، داروها یا مشاوره ها چندان اثر نمی کنند. اضطراب و ناآرامی، دل ها و دیده ها را مسخ می کند، خرد را می ترساند، جرئت را از انسان می گیرد، دشمنی ها را تیز و تند می کند، مغزها را می فرساید، اراده ها را علیه یک دیگر به کار می اندازد و ریسمان سیاه و سفید را مار می نمایاند. ما به آرامش نیاز داریم تا اندکی خود را و پیرامون مان را بهتر ببینیم و بشناسیم و تصمیم بگیریم. حتی توفندگی، به آرامش پیش از توفان نیاز دارد. باید به راه هایی بیندیشیم که – هرچند کوتاه و موقت – به جامعه آرامش می دهد. در سایه آرامش بهتر می توانیم از گذشته بیاموزیم و برای آینده تصمیم بگیریم و گام های استوار برداریم. نیاز جامعه به آرامش و امنیت روانی، کمتر از نیاز انسان به خانه و کاشانه نیست. اگر انسان، در آرامش بهترین تصمیم ها را می گیرد، جامعه نیز در فضایی مطمئن – نه لغزنده و هراس انگیز – بهترین راه ها را برمی گزیند. بدخواهان و قدرت پرستان، هیچ گاه مایل به وداع جامعه با اضطراب و جنجال نیستند. آنان همواره می کوشند که بیشترین استرس و بیم را به جامعه وارد کنند تا از آب گل آلود ماهی بگیرند. گره می اندازند و صورت مسئله را پیچیده تر می کنند تا حل آن به نظر ناممکن بیاید و از این رهگذر، جامعه غرق مسئله و بحران باقی بماند! اینان را باید گروه «بحران زی» نامید؛ یعنی کسانی که بحران برای آنان، همچون آب برای آب زیان است. ناآرامی، گاهی ناگزیر است. گاهی حتی پیامدهای مفید و آرام بخش دارد؛ مانند جراحی برای بدن بیمار و مانند تغییرات لازم در نظام حقوقی یا سیاسی ناهنجار؛ اما استمرار بی وقفه ناآرامی و بی قراری، زیان بار است. گرد و خاک میدان های جنگ، حوزه دید را محدود می کند و افق های دور را از نظرها می پوشاند و تشخیص دوست را از دشمن دشوار می کند. باری؛ تا ضرورتی ایجاب نکرده است و تا چاره های دیگر باقی است، نباید به سوی ناآرامی رفت. زیان های ناآرامی و اضطراب، جانکاه است و گاهی بیش از هر جنگی، خسارت زا. از قدیم نیز گفته اند: گرهی را که می توان با دست باز کرد، با دندان باز نمی کنند. نیز گفته اند: در دعوا حلوا پخش نمی کنند. ایران، از میانه سال ۵۶ تا امروز، ناآرام است. سال های ۵۶ و ۵۷ به انقلاب و براندازی رژیم پهلوی گذشت. چند ماه پس از پیروزی انقلاب، غائله کردستان آغاز شد و پس از آن ماجرای گروگان گیری و سپس هشت سال جنگ بی امان و چند نزاع بین المللی(مانند حکم دادگاه میکونوس) و داخلی(مانند وقایع ۷۸ و ۸۸) و سیزده سال نیز تلاطم هسته ای. برجام، اگر هیچ سودی نداشته باشد جز اینکه سایه جنگ را از سر ایران برداشت و آرامش نسبی را جایگزین اضطراب و دل نگرانی های پی درپی کرد، مبارک است. مردم ایران به یک آرامش چند ساله نیاز دارند تا از سردرگمی و حیرت بیرون بیایند. جامعه مضطرب، در دامان خود، نه مخترع می پرورد، نه کاشف، نه تولیدکننده موفق و نه حتی انسان معنوی و اخلاقی. آرامش، گاهی بیش از هر انقلابی، تحول آفرین و تأثیرگذار است. ما مشکلاتی همچون خشک سالی، کمبود منابع آبی، وابستگی مالی به نفت و زندگی در منطقه ای داعش خیز و ناپایدار داریم که اگر از همین امسال شروع به حل و فصل آنها نکنیم، فردایی تاریک در انتظار فرزندان ماست.
پنجشنبه ، ۱۳خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اطلاعات]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 114]