محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845224355
شهید مدافع حرمی که قبل از شهادت عکسهایش را پاره کرد + تصاویر - پایگاه خبری تحلیلی ماسال و شاندرمن
واضح آرشیو وب فارسی:ماسال نیوز: مادر شهید سید مصطفی موسوی می گوید: تابستان امسال، بسیاری از عکس هایش را پاره کرد که علتش را زشت بودن آن ها می دانست. ولی در واقع می خواست کمترین خاطره را برای ما به جا بگذارد. یکی از دوستانش گفت که به سختی توانسته چند عکس از او بیندازد.به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ماسال، انگیزه برای حضور در جمع مدافعان حرم اهل بیت(ع) سن وسال نمی خواهد، آگاهی و اشتیاق می خواهد، دلی قرص و شجاعتی مثال زدنی. وقتی همه این ها در دل دردانه پسری که تنها چند روز مانده تا ۲۰ ساله شود، جمع می شود، دیگر کسی همچون سید مصطفی برای رفتن سر از پا نمی شناسد. آنقدر بی تاب رفتن می شود که همه، از جمله پدر و مادرش به این نتیجه می رسند که نمی توانند مانعش شوند. شوق رفتن او را از این دنیای خاکی کند و با خود برد.نابغه کوچک مدافعان حرم، جوانترین شهید مدافع حرم ایرانی و القاب مختلف دیگری که هیچکدام نمی تواند به تنهایی گویای دل بزرگ این شهید باشند. «شهید سید مصطفی موسوی» روز پنج شنبه ۱۸ آبان ۱۳۷۴ به دنیا آمد و در پنج شنبه ۲۱ آبان ماه ۱۳۹۴ و تنها ۳ روز پس از قدم گذاشتن به سن ۲۰ سالگی، در سوریه، جام شهادت را نوشید. مصطفی که از نسل دهه ۷۰ بود، بر خلاف خیلی از هم نسل هایش، خیلی زود راه و هدف خود را پیدا کرد و با معرفتی که با مطالعه فراوان و گوش به فرمان رهبر بودن به دست آورده بود، به خیل عظیم آسمانیانی شتافت که نزد خدا روزی می خورند. شیفته شهید بابایی بود و از وقتی با این شهید آشنا شد شوق پرواز درونش، شعله ور شد. در عصر یکی از روزهای اواخر پاییز در منزل شهید که در شهرک ولی عصر(عج)، یکی از قدیمی ترین محلات جنوب تهران است پای گفتگوی مادر جوان ترین شهید مدافع حرم ایرانی نشستیم. سرتاسر نمای ساختمان محل سکونت شهید، عکس او و بنرهای تسلیت و تبریک قرار داشت. چند تقدیرنامه و عکس شهید نیز در جای جای خانه به چشم می خورد. «زینت سادات موسوی» با وجود داغی بزرگ بر سینه، مثل اکثر مادران شهدا، چهره ای صبور و آرام دارد. او با متانت خاصی از تنها پسرش که حالا در جمع کاروان شهدای مدافع حرم است، سخن می گوید. گفتگوی تفصیلی تسنیم با مادر شهید سید مصطفی موسوی را در ادامه می خوانید: * تسنیم: شما چند فرزند دارید؟ مصطفی فرزند چندم شماست؟ یک دختر به اسم زینب سادات دارم و تنها پسرم هم سید مصطفی بود که ۱۸ آبان سال ۷۴ به دنیا آمد و ۲۱ آبان امسال هم شهید شد. اسم هر دو را همسرم انتخاب کرد. دخترم ۳ سال از مصطفی بزرگتر بود و وقتی بچه بودند همیشه هم بازی هم بودند. * تسنیم: از کودکی های آقای مصطفی بگویید. مصطفی هیچ وقت دوست نداشت در کوچه بازی کند و پدرش اصرار داشت که در کوچه با هم سن و سال هایش بازی کند تا اخلاق مردانه پیدا کند، اما او خیلی زود به خانه بر می گشت. من همیشه همبازی بچه ها بودم. وقتی۳ یا ۴ ساله بود، گِل بازی را خیلی دوست داشت. با دست های کوچکش خاک را الک می کرد و برایش گِل درست می کردم و با آن شکل های مختلفی درست می کرد. قبل از این که به مدرسه برود، به پدرش گفته بود برایش اره مویی، چسب و چوب بخرد و با صبر و حوصله زیادی که از همان بچگی داشت، وسایل مختلفی می ساخت. * تسنیم: در مدرسه چگونه شاگردی بود؟ در مدرسه جزء دانش آموزان زرنگ و مودب بود و هیچ وقت نمره کمی نگرفت و اکثر اوقات، معدلش ۲۰ بود. در درس خواندن با خواهرش رقابت می کرد و اگر نمره کمتری از او می گرفت، ناراحت می شد. هیچ وقت در درس خواندن به او کمک نکردم، چون بدون اتکا به من درس می خواند و در درس هایش هم بسیار منظم بود و برنامه ریزی داشت. مصطفی در دبیرستان «۱۸ حافظ» که نزدیک منزلمان است، رشته ریاضی فیزیک می خواند. در این دوران هم درس هایش بسیار عالی بود و مدیر و معلم هایش از او راضی بودند. برخی از هم شاگردی هایش بعد از بیرون آمدن از مدرسه سیگار می کشیدند و من نگران این موضوع و پسرم بودم ولی مصطفی می گفت مامان با خدا باش و ناراحت من نباش. همیشه در مدرسه، عضو بسیج بود. تابستان ها هم گچ کاری می کرد و هم روزه می گرفت/به ظاهرش بسیار رسیدگی می کرد * تسنیم: از خلق و خو و اعتقادات شهید موسوی بگویید. چند سال پیش، شناسنامه اش را به من نشان داد تا اگر به سن تکلیف رسیده، شروع به خواندن نماز و گرفتن روزه کند. گفتم نمی توانم خیلی دقیق این موضوع را مشخص کنم، پیش امام جماعت مسجد محل برو و سوال کن. همین کار را کرد و متوجه شده بود به سن تکلیف رسیده است و از همان روز نمازهایش را می خواند و مقلد حضرت آقا بود. به دلیل این که لاغر و ضعیف بود، هیچ وقت من و پدرش او را مجبور به روزه گرفتن نکردیم و حتی سال اول، او را برای خوردن سحری بیدار نمی کردیم، اما وقتی دیدم با وجود ضعف شدید، بدون سحری روزه می گیرد، از آن زمان به بعد هنگام سحر او را بیدار می کردم که به من می گفت با این کار ثواب زیادی می بری. به نماز خواندن و روزه گرفتن بسیار مقید بود. حتی تابستان ها که سرکار می رفت و گچ کاری یا کار نقاشی می کرد، روزه هایش را می گرفت. البته پارسال و امسال را به دلیل حضور فشرده در بسیج، سرکار نرفت. به ظاهرش بسیار رسیدگی می کرد که همیشه مرتب باشد. حتی وسایل اتاقش هم همیشه مرتب و منظم بود. همرزمانش در سوریه هم تعریف کردند در آنجا هم بسیار منظم بوده است. نذر کرده بود با اولین حقوقش برایم بلیط مشهد بخرد/نابغه کوچکِ مدافعان حرم * تسنیم: از چه سنی سر کار می رفت؟ تایستان سال اولی که سرکار رفت، ۱۶ ساله بود و به همراه پسرخاله اش رنگ کاری وسایل چوبی انجام می دادند و تا ۱۱ شب سر کار، می ماند. یک شب آمد و گفت من نذر کرده بودم اولین حقوقم را برای شما، بلیط مشهد بخرم که اول راضی نشدم، ولی پسرخواهرم هم برای خواهرم خریده بود و چهار نفری مشهد رفتیم که خیلی خوش گذشت. * تسنیم: دانشگاه چطور؟ امسال، رشته مکانیک در دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران غرب، قبول شد. البته رشته فیزیک مهندسی دانشگاه دولتی دامغان هم قبول شد ولی از آنجایی که علاقه شدیدی به مکانیک داشت، این رشته را برای ادامه تحصیل انتخاب کرد. سال گذشته هم رشته فیزیک هسته ای دانشگاه دامغان قبول شد که به همین علت نرفته بود. بعد از قبولی هم در دانشگاه ثبت نام کرده بود و برای این که بتواند سوریه برود مرخصی تحصیلی گرفت. از بچگی علاقه شدیدی به ابزار و آچار و پیچ گوشتی داشت و همرزمانش تعریف کردند که در سوریه هر وسیله ای خراب می شد، مصطفی درست می کرده تا جایی که اسم نابغه کوچک روی او گذاشته بودند. موبایل هر کدام از اعضای خانواده هم که خراب می شد، مصطفی درست می کرد بدون این که آموزشی دیده باشد. قبل از شهادت بسیاری از عکس هایش را پاره کرد تا کمترین خاطره را برجای بگذارد/در سوریه دوستانش می گفتند چند عکس بگیر اگر شهید شدی، عکست را داشتهباشیم * تسنیم: از چه زمانی تصمیم گرفت به سوریه برود؟ بعد از گرفتن دیپلم، در مسجد باب الحوائج محله فعالیت داشت و به مجموعه هوابرد برای آموزش و تمرین می رفت. سرآغاز زمزمه های سوریه رفتن هم از جمع بچه های همانجا شروع شد. هیچ گاه از کارهایی که انجام می داد حرفی نمی زد. من خیلی حرف هایش را در مورد سوریه رفتن، جدی نمی گرفتم و فکر هم نمی کردم که برود. من به شدت به مصطفی وابسته بودم و او این را می دانست. خانه ای که در آن زندگی می کنیم، اجاره ای است و سال گذشته، قبل از این که به منزل جدیدمان بیاییم، با سیخ های چوبی کباب، چراغ خواب درست کرده بود که نورپردازی بسیار زیبایی داشت. من آن را خیلی دوست داشتم و وقتی متوجه علاقه ام شد، آن را در وسیله های دورریختنی گذاشت ولی بدون این که متوجه شود، آن را برداشتم و در ویترین منزلمان قرار دادم. یک روز دیدم چراغ خواب، نیست. مصطفی آن را دور انداخته بود. به من گفت سعی کن دلبستگی نداشته باشی و از مال دنیا دل بکن. به نظرم، مصطفی آن را دور انداخته بود تا وابستگی من به خیلی مسائل کم شود و در نبودش، خاطره زیادی از او نداشته باشم و کمتر غصه بخورم. حتی تابستان امسال، بسیاری از عکس هایش را پاره کرد که علتش را زشت بودن آن ها می دانست. ولی در واقع می خواست کمترین خاطره را برای ما به جا بگذارد. خیلی اهل عکس انداختن نبود و حتی در سوریه هم، خیلی کم عکس انداخته بود. یکی از همرزمانش گفت که به سختی توانسته چند عکس از او بیاندازد و برای راضی کردنش به مزاح به او گفته بود چند تا عکس بگیر تا اگر شهید شدی، عکست را داشته باشیم. عاشق شهید بابایی بود/می گفت رویای اصلی ام این است که خلبان شوم و با هواپیمای پر از مهمات به قلب تل آویو بزنم * تسنیم: از علاقه مندی هایش بگویید. چه شخصیتی، چه کتاب هایی و چه فعالیتی را دوست داشت؟ عاشق شهید بابایی بود و مدام به قزوین و سر مزار شهید می رفت و کتاب های زیادی درباره این شهید خریده بود و دوست داشت مثل او زندگی کند و شهید شود. به عشق او دنبال خلبانی رفت. مصطفی می گفت رویای اصلی ام، این است که خلبان شوم و با هواپیمای پر از مهمات به قلب تل آویو بزنم. علاقه زیادی به خواندن کتاب داشت. کتاب های دکتر شریعتی، شهید چمران، شهید آوینی، رحیم پور ازغدی و تفاسیر قرآن را مطالعه می کرد. به شهید آوینی نیز علاقه زیادی داشت و جمله های شهید آوینی و شهید چمران را در اتاقش نصب کرده است. همیشه تمام خبرهای شبکه های مختلف تلویزیون را با دقت زیاد نگاه و دنبال می کرد.حتی اخبار انگلیسی و عربی را هم نگاه می کرد. اگر حضرت آقا سخنرانی داشتند، آن را بارها از هر شبکه ای که پخش می شد نگاه می کرد و می گفت: «می خواهم تمام کلمات حضرت آقا ملکه ذهنم شود.» * تسنیم: چقدر در جریان فعالیت هایش بودید؟ از دو سال قبل، یه دوره های ویژه آموزش نظامی علاقمند شده بود و در جمع بچه های همانجا درباره رفتن به سوریه حرف می زد. می دانستم که دوست دارد برود، ولی از ته قلب راضی نبودم. بعضی از دوره های خلبانی را هم گذرانده بود ولی به دلیل این که زانوهایش کمی مشکل داشت از ادامه دادن آن باز ماند که خودش معتقد بود قسمت نبوده است. فکر می کردم بعد از این جریان، از فکر سوریه رفتن بیرون آمده است. امسال بعد از عید، علاقه اش برای رفتن را خیلی جدی مطرح کرد و گفت: «مامان هر کاری کنی من می خواهم بروم و بعد از آن به عراق، یمن و در نهایت می خواهم به کرانه باختری بروم.» هدفش نابود کردن اسرائیل بود که به آن غده سرطانی می گفت. می گفت شیطان در کمین ماست؛ چه تضمینی می کنی که چند سال دیگر، همین باشم؟ * تسنیم: چه کسی به او انگیزه حضور در میان مدافعان حرم حضرت زینب(س) را می داد؟ شهید بابایی و مطالعه زیادی که درباره اسلام و شهادت داشت، باعث شده بود تا مصطفی انگیزه پیدا کند، به قدری که با آگاهی کامل، قدم در این راه گذاشت و جوان ترین شهید مدافع حرم آل رسول الله(ص) شد. هر وقت به من می گفت: «رضایت بده تا به سوریه بروم»، می گفتم: «اجازه بده سنت کمی بیشتر شود» که می گفت: «شیطان در کمین ماست و از آن نباید غافل بشویم، چه تضمینی می کنی که چند سال دیگر، من همین آدم باشم.» در واقع نمی خواست تغییر کند و دوست داشت پاک از این دنیا برود. یک هفته تمام شب ها در میان دوستانش خوابید و گریه و التماس کرد تا او را با خود ببرند/با دیدن ناراحتی من رضایت نامه را پاره کرد * تسنیم: گفتید که به او شدیدا وابسته بودید و دوست نداشتید برود. پس مصطفی چگونه از شما و پدرش رضایت گرفت تا به سوریه برود؟ دوستانش تعریف کردند اصلا قرار نبود مصطفی همراه آنان به سوریه برود. یک بار قبل از رفتن، اشتباهی با او تماس می گیرند و او هم به جمع رفقایش می رود. وقتی او را می بینند تعجب می کنند که آنجاست. مصطفی چون می دانسته او را نمی برند یک هفته تمام در میان آن ها خوابیده و آنقدر التماس و گریه می کند تا راضی می شوند که او را هم با خو ببرند. چون سنش کم بود حتما باید از پدرش رضایت نامه می برد تا دوستانش زیر بار مسئولیت او نروند، در واقع با این کار می خواستند مانع رفتنش شوند. یک روز پدرش را صدا زد که به اتاقش برود، من متوجه شدم که خودش رضایت نامه نوشته و از پدرش می خواهد که آن را امضا کند، به شدت ناراحت و عصبانی شدم. بعد از دیدن ناراحتی من، آن را پاره کرد و در سطل زباله اتاقش ریخت. پدرش گفت مگر مصطفی از علی اکبر(ع) امام حسین(ع) مهم تر است/گفت مصطفی عاشق شده و نمی توانم جلوی هدفش را بگیرم پدرش هم گفت: «مگر مصطفی از علی اصغر(ع) و علی اکبر(ع) امام حسین(ع) مهم تر است، من این همه مدت در جبهه های جنگ بودم ولی هیچ اتفاقی برایم نیفتاد، راضی به رضای خدا باش و توکل کن.» من هم با این حرف ها آرام شدم. ولی بدون این که من دوباره متوجه شوم، یک مرتبه دیگر رضایت نامه نوشت و از پدرش، امضا گرفت. فردای آن روز، هنگامی که سطل زباله اتاق مصطفی را تمیز می کردم، تکه های پاره شده رضایت نامه را دیدم و به هم چسباندم. وقتی همسرم به منزل برگشت پرسیدم: «رضایت نامه را امضا کرده ای؟» او هم تایید کرد. اما آن کسی که سرتیم دوستانش برای رفتن بود، نامه را قبول نکرده و با پدرش تماس گرفته بود، چون فکر می کردند خودش نامه را امضا کرده است که همسرم گفته بود خودم رضایت نامه را امضا کرده ام، چون مصطفی راه خودش را پیدا کرده است، عاشق شده و نمی توانم جلوی هدفش را بگیرم. رضایت دارم که او به سوریه برود. قبل از این که برود، می گفت اگر من را نبرند همه کارهای رفتن را انجام داده ام و به هر طریقی باشد می روم و در جمع مدافعان حرم حضور پیدا می کنم. من خیلی ناراحت بودم که مصطفی تصمیم گرفته به سوریه برود. یک روز که نشسته بود گفت مامان وقتی من رفتم تمام خبرهای تلویزیون را گوش کن و خبرهای سوریه را دنبال کن و اگر حضرت آقا سخنرانی داشتند تمام آن ها را برایم با تاریخ یادداشت کن. ولی من اصلا نتوانستم این کار را انجام دهم، چون در نبودش، سردرد داشتم. تنها کاری که در مدت نبودنش کردم این بود که با خدا درد و دل می کردم و برای او نامه می نوشتم که البته بعد از شهادت پسرم، همه را پاره کردم چون با دیدن آن ها، ناراحت می شدم. می گفت: مادر!اگر راضی شوی به سوریه بروم، آن دنیا را برایت آباد می کنم/برای هر کسی یک روز، روز عاشورا است روزهای قبل از رفتنتش گوشه ای از اتاق نشسته بود، از من پرسید: «مامان از دنیا چه چیزی می خواهی؟» گفتم: «خواسته خاصی ندارم و و دنیا را با تو می خواهم و دنیای بدون تو برایم معنایی ندارد»، گفت: «زمانی که من نبودم چه کسی را داشتی؟» گفتم: «خدا را داشتم» که در جوابم گفت: «خدا همان خداست، هیچ فرقی ندارد، من هم که نباشم خدا را داری.» ناراحت شدم و گفتم: «از این حرف ها نزن.» بعد از این حرفم، مصطفی گفت: «مامان سعی کن دل بکنی و ببخشی تا دل نکنی به معرفت نمی رسی، از دنیا و تعلقاتش بگذر. برای هر کسی یک روز، روز عاشورا است، یعنی روزی که امام حسین ندای “هل من ناصر” را داد و کسانی که رفتند و با امام ماندند، شهید و رستگار شدند، ولی کسانی که نرفتند چه چیزی از آن ها ماند، تا دنیا باقیست، لعنت می شوند.» در جواب حرف هایش با خنده گفتم: «مگر تو صدای “هل من ناصر” شنیدی» که جوابم داد: «دوست داری چه چیزی از من بشنوی؟» گفت: «مامان می خواهم یک مژده بدهم، اگر از ته قلب راضی شوی که به سوریه بروم، آن دنیا را برایت آباد می کنم و دنیای زیبایی برایت می سازم که در خواب هم نمی توانی ببینی»، گفتم: «از کجا معلوم می شود که من قلبا راضی شدم» که گفت: «من هر کاری می کنم بروم، نمی شود. علت اصلی اش این است که شما راضی نیستید، اگر راضی شوی خدا هم راضی می شود. اگر راضی نشوی فردای قیامت جواب حضرت زهرا(س) و حضرت زینب(س) را چه می دهی؟ »من در مقابل این حرف، هیچ چیزی نتوانستم بگویم و از ته قلبم راضی شدم. قبل از رفتن، به من می گفت: «خیلی برایم دعا کن تا دست و دلم نلرزد و دشمن در نظرم خار و ذلیل بیاید.» خبرگزاری تسنیم : انگیزه برای حضور در جمع مدافعان حرم اهل بیت(ع) سن وسال نمی خواهد، آگاهی و اشتیاق می خواهد، دلی قرص و شجاعتی مثال زدنی. وقتی همه این ها در دل دردانه پسری که تنها چند روز مانده تا ۲۰ ساله شود، جمع می شود، دیگر کسی همچون سید مصطفی برای رفتن سر از پا نمی شناسد. آنقدر بی تاب رفتن می شود که همه، از جمله پدر و مادرش به این نتیجه می رسند که نمی توانند مانعش شوند. شوق رفتن او را از این دنیای خاکی کند و با خود برد.نابغه کوچک مدافعان حرم، جوانترین شهید مدافع حرم ایرانی و القاب مختلف دیگری که هیچکدام نمی تواند به تنهایی گویای دل بزرگ این شهید باشند. «شهید سید مصطفی موسوی» روز پنج شنبه ۱۸ آبان ۱۳۷۴ به دنیا آمد و در پنج شنبه ۲۱ آبان ماه ۱۳۹۴ و تنها ۳ روز پس از قدم گذاشتن به سن ۲۰ سالگی، در سوریه، جام شهادت را نوشید. مصطفی که از نسل دهه ۷۰ بود، بر خلاف خیلی از هم نسل هایش، خیلی زود راه و هدف خود را پیدا کرد و با معرفتی که با مطالعه فراوان و گوش به فرمان رهبر بودن به دست آورده بود، به خیل عظیم آسمانیانی شتافت که نزد خدا روزی می خورند. شیفته شهید بابایی بود و از وقتی با این شهید آشنا شد شوق پرواز درونش، شعله ور شد. در عصر یکی از روزهای اواخر پاییز در منزل شهید که در شهرک ولی عصر(عج)، یکی از قدیمی ترین محلات جنوب تهران است پای گفتگوی مادر جوان ترین شهید مدافع حرم ایرانی نشستیم. سرتاسر نمای ساختمان محل سکونت شهید، عکس او و بنرهای تسلیت و تبریک قرار داشت. چند تقدیرنامه و عکس شهید نیز در جای جای خانه به چشم می خورد. «زینت سادات موسوی» با وجود داغی بزرگ بر سینه، مثل اکثر مادران شهدا، چهره ای صبور و آرام دارد. او با متانت خاصی از تنها پسرش که حالا در جمع کاروان شهدای مدافع حرم است، سخن می گوید. * تسنیم:خانم موسوی، از رفتن مصطفی به سوریه بگویید. روزهای آخر سفارش و توصیه های خاصی هم داشت؟ از این که چه زمانی قرار بود به سوریه برود، اصلا خبر نداشتم و مرتبه اول هم در جریان نبودم که رفته و نتوانسته بود به سوریه برود. شب عید قربان ساعت ۴ صبح بود که آمد و با شوخی و خنده گفت تایید نشد، بروم که در جوابش گفتم خدا را شکر. ولی از جانب همراهانش تایید شده بود و خیالش راحت بود که دیگر به سوریه می رود. البته بدون این که من متوجه شوم خیلی آرام به پدرش گفته بود: «برای آخرین مرتبه آمده ام خداحافظی کنم و بروم.» آن شب، خانواده عمویش منزل ما بودند و از آنجایی که هیچ وقت نمی خواست کسی لباس های نظامی اش را ببیند و متوجه کارهایش شود، همان ساعت از من خواست تا لباس هایش را بشورم که تا صبح خشک شود. این اواخر برای کم شدن دلبستگی هایمان کمتر در خانه می ماند/روزهای آخر در محلی که من نماز می خواندم به نماز می ایستاد مصطفی همیشه داخل اتاق خودش نماز می خواند و من در اتاق پذیرایی نمازم را می خواندم. این چند روز آخر قبل رفتن، می دیدم منتظر می ماند تا من نمازم را تمام کنم و بعد دقیقا مُهر نماز خود را جایی می گذاشت که من نماز خوانده بودم و مشغول نماز خواندن می شد. دلیل آن را نفهمیدم؛ شاید از خدا می خواست که من راضی باشم. این اواخر، برای کم شدن دلبستگی هایمان،کمتر در خانه می ماند و او را خیلی نمی دیدم. شب قبل از رفتنش به سوریه، دیدم لباس هایش را شسته و خیلی منظم و اتو کرده داخل ساکش قرار داد. من هم که بی اطلاع بودم از این که چه روزی می رود. مصطفی خیلی حساس بود و لباس کسی را نمی پوشید. پدرش یک زیرپوش کهنه داشت که دیدم آن را برداشت و داخل ساکش گذاشت و گفت: «به بابا بگو من این زیر پوش را با خودم می برم.» گفتم: «این کهنه است چرا می بری؟» گفت: «این را دوست دارم.» فکر می کنم هنگام شهادت، این لباس را هم پوشیده بوده، چون هر چه در وسایل برگشتی اش گشتیم این زیرپوش نبود و احتمالا در عملیات ها آن را تن می کرده است. وسیله های زیادی برای دانشگاهش خریده بود. به من گفت: «مامان نگاه کن این ها وسیله های دانشگاهم است، خیالت راحت باشد شهید نمی شوم، می روم و بر می گردم.» یک حسی بهم می گفت که قرار است به همین زودی به سوریه برود ولی نمی توانستم و نمی خواستم باور کنم. بین درگاه اتاق و پذیرایی نشسته بود و عکسی که بعدا خیلی اتفاقی روی حجله اش، گذاشته شد را چندین مرتبه نگاه کرد و داخل کمد گذاشت و دوباره برداشت و نگاه کرد. این صحنه را که نگاه کردم، ناراحت شدم و گفتم: «چرا این کار را می کنی؟» فقط خندید. * تسنیم: آخرین خداحافظی با مصطفی را به خاطر دارید؟ روزی که برای همیشه رفت، منتظر اذان ظهر و نماز خواندن من شد. من در پذیرایی شروع به نماز خواندن کردم، رکعت اول را که خواندم صدای کمربندش را شنیدم، فهمیدم که می خواهد برود. یک حسی در درونم گفت که آخرین باری است که او را می بینم ولی نخواستم قبول کنم. سجده رکعت دوم بودم که متوجه بسته شدن در و صدای مصطفی که گفت: «مامان من رفتم خداحافظ.» شدم. دو رکعت بعدی نماز را اصلا نفهمیدم چه جوری خواندم. خیلی سریع، نماز را تمام کردم و رفتم در را باز کنم تا او را ببینم، ولی رفته بود. حتی پایین رفتم و درب کوچه را باز کردم. هر چه کوچه را نگاه کردم ندیدمش، به قدری سریع رفته بود که نتوانستم ببینم. هر دفعه که می خواست بیرون برود، بعد از خداحافظی کردن، بیرون در دوباره کلی ظاهرش را مرتب می کرد ولی این بار خیلی سریع رفته بود. بعد از رفتنش با این که احساسم این بود که به سوریه رفته ولی باور نمی کردم و فکر می کردم مثل همیشه به جمع دوستانش رفته است. پدرش می دانست ولی به من هیچ حرفی نزده بود. نگرانی و ترس من بیشتر بابت این موضوع بود که اسیر داعشی ها شود/جشن تولد ۲۰ سالگی مصطفی در سوریه از روزی که رفت سردردهای شدید گرفتم و تب کردم. تا یک ماه اصلا هیچ تماسی با پدرش نگرفته بود. از قبل گفته بود وقتی تماس نمی گیرم، یعنی این که حالم خوب است و اگر اتفاقی بیفتد به شما خبر می دهند. بعد از یک ماه، ۲ مرتبه با پدرش تماس گرفته بود و من هم اطلاع نداشتم. فقط پدرش می گفت حالش خوب است. یک ماه که گذشت به همسرم گفتم: «اگر نگویی دقیقا پسرم کجاست، تمام تهران را می گردم تا متوجه شوم کجا رفته.» پدرش گفت: «رفته سوریه.» هیچ کدام از فامیل ها و حتی دخترم که ازدواج کرده، اطلاع نداشتند که مصطفی نیست. از وقتی متوجه شدم مصطفی رفته سوریه، احساس ترس، نگرانی و اضطرابم بیشتر از قبل شد. همسرم را مجبور کردم تا با مصطفی تماس بگیرد و من هم صحبت کنم. فقط حال و احوال کردم و هرچه پرسیدم:«کجا هستی؟» گفت:«همان جایی که قرار بود بروم.» متوجه شدم بغض کرده، به همین خاطر بیشتر صحبت نکردم و خواست تا گوشی را به پدرش بدهم. به پدرش گله کرده بود چرا به من گفته است. نگرانی و ترس من بیشتر بابت این موضوع بود که اسیر شود، چون می دانستم داعشی ها سر می برند و اگر سر پسرم را می بریدند، دق می کردم. روز تولدش که ۱۸ آبان ماه بود، برای مرتبه سوم با پدرش تماس گرفته و خیلی زیاد هم صحبت کرده و حال همه را پرسیده بود. آن روز همسرم، با خوشحالی زیاد به منزل آمد. پرسیدم چی شده که گفت: «مصطفی زنگ زده»، گفتم: «آرام تر بگو. مصطفی گفته هیچ کس، نباید متوجه شود کجا رفته و چه کاری انجام می دهد.» همرزمانش تعریف کردند که در سوریه برای پسرم جشن تولد گرفته بودند. گفته بود دعا کنید تا محرم تمام نشده، من هم شهید شوم/روز آخر محرم شهید شد * تسنیم: مصطفی چه زمانی شهید شد؟ خبر شهادتش چطور به شما رسید؟ چند روز قبل از شهادت، خواب دیدم که لباس های شسته شده مصطفی را از روی بند جمع و مرتب می کنم. هر چه خواستم کتاب تعبیر خواب را بخوانم، نتوانستم. به خودم امید داده بودم این خواب، نشانه برگشتش است. فردای آن روز، به امید این که پسرم بر می گردد، تمام لباس هایش را با این که تمیز بود از چوب رختی جمع کردم و شستم، تا اگر گرد و خاکی روی آن نشسته، از بین برود. روز پنج شنبه ۲۱ آبان ماه، همان روزی که بعد از اذان مغرب، پسرم شهید شد، خیلی اتفاقی به نیت ۷۲ شهید کربلا، حلوا درست کردم و بین همسایه ها پخش کردم. نمی دانستم، همان لحظاتی که حلوا را پخش می کردم، پسرم شهید شده است. همرزمانش برای همسرم تعریف کرده اند زمانی که شهید عبدالله باقری، روز تاسوعا به شهادت رسیده بود، مصطفی به دوستانش گفته بود دعا کنید تا محرم تمام نشده، من هم شهید شوم و پیش شهید باقری بروم که روز آخر محرم، او هم شهید شد. روز جمعه۲۲ آبان ماه به همسرم اطلاع داده بودند که مصطفی شهید شده است. من که طبق معمول تب کرده و خوابیده بودم. متوجه تماسی شدم، اما نفهمیدم چه کسی بود. بعد از آن تماس، همسرم گوشی همراه من را با خود برداشت و گفت: «با گوشی خودم نمی توانم به کسی زنگ بزنم.» این کار را کرد تا من متوجه موضوع نشوم و کسی من را خبردار نکند. منزلمان هم تلفن ثابت ندارد و با خیال راحت بیرون رفت. وقتی شنیدم مصطفی مثل علی اصغرِ امام حسین(ع) شهید شده، آرام شدم همسرم به همه اطلاع داده بود و خواسته بود به من حرفی نزنند و به همراه خانواده خواهرم، همه مقدمات را آماده کرده بودند و به معراج شهدا رفته و پیکر پسرم را دیده بودند. صبح شنبه ساعت ۷ برادرم به منزلمان آمد. من تعجب کردم، بعد از آن دختر خواهرم آمد و دیدم لباس مشکی پوشیده است و با حرف هایی که می زدنند به چیزی شک نکردم. همه فامیل و دوستان و آشنایان در پارکینگ منزل بودند و من هم بی خبر بودم و نمی دانستند به چه طریق به من این خبر را بگویند. هیچکس جرأت نمی کرد به من بگوید. کم کم، دیدم که چند نفر دیگر از فامیل های نزدیکم آمدند و دیگر شک کردم اتفاقی افتاده است. بعد از آن ها، چند خانم آمدند که آن ها را نمی شناختم. گفتم: «من شماها را نمی شناسم، مطمئن هستید که درست آمده اید؟» گفتند: «از بسیج مسجد محله آمده ایم.» ناگهان، حس خاصی بهم دست داد، مصطفی گفته بود اگر اتفاقی بیفتد خبر می دهند. از برادرم پرسیدم، گفت: «مصطفی زخمی شده» ولی باور نکردم که یکی از خانم های بسیجی گفت: «مصطفی شهید شده است.» خیلی بی تابی و گریه کردم و به شدت حالم بد شد. ولی وقتی گفتند مثل علی اصغر امام حسین(ع) شهید شده است، آرام شدم و هیچ حرفی نزدم. به خودم گفتم وقتی حضرت زینب(س) در مقابل شهادت آن همه عزیز و مصیبتشان، توانست صبر کند، من هم می توانم، من که فقط یک شهید داده ام. وقتی هم فکر کردم پسرم پیش حضرت زهرا(س) و امام حسین(ع) و حضرت زینب(س) است، آرام گرفتم و صبور شدم و از این که جایگاه خوبی دارد خوشحال هستم. موهایش را در معراج شهدا شانه زدم چون روی مرتب بودن موهایش حساس بود * تسنیم: به معراج شهدا هم رفتید؟ همان روز شنبه، به معراج رفتم و با خودم شانه بردم تا موهایش را شانه بزنم، چون روی مرتب بودن موهایش حساس بود. موهایش را شانه زدم و وقتی خواستم پشت موهایش را شانه کنم، دیدم خونی است و نتوانستم این کار را انجام دهم. زیر گلویش را هم می خواستم ببینم که به من گفتند: «نگاه نکن، نمی توانی طاقت بیاوری.» چون تیر به گلو، قلب و پهلویش خورده بود. وقتی پسرم را در معراج دیدم، خیلی آرام تر شدم. چون موقع رفتنش، نتوانسته بودم خداحافظی کنم، دوست داشتم دست هایش را دور گردنم، بیندازم ولی به دلیل اینکه در سردخانه مانده بود، گفتند نمی شود. *تسنیم: از نحوه شهادتش هم اطلاعی دارید؟ خیال ما از جایگاه مصطفی در آن دنیا راحت است که توانسته ایم با این داغ کنار بیاییم/۴ دوستی که با هم شهید شدند همرزمانش تعریف کردند که مصطفی در سه مرحله از عملیات آخر، شرکت می کند و مرحله آخر فرمانده اش اجازه نمی دهد که مصطفی جلو برود و گفته بوده باید عقب بمانی، ولی مصطفی خود را به جلو می رساند و در ستون اول قرار می گیرد. هر چهار نفری که با هم شهید شدند، پیش از سفر هم با هم بودند. مصطفی بود و مسعود عسگری و احمد اعطایی و محمدرضا دهقان. مصطفی همیشه از شهید مسعود عسگری تعریف می کرد و قول گرفته بود بعد از برگشتن از سوریه، پرواز با جایروپلن(هلی کوپتر کوچک) را یاد بگیرد و خوشحال بود که پرواز کردن را یاد می گیرد. مصطفی را کنار همرزمان شهیدش، مسعود عسگری و احمد اعطایی در قطعه ۲۶ گلزار بهشت زهرا(س) به خاک سپردند. شهید دهقان را به دلیل وصیت خودش در امامزاده علی اکبر(ع) چیذر دفن کرده اند. از آن روز تا به حال خوابش را هم ندیده ام ولی پدر و خواهرش او را در خواب دیده اند. شب اولی که مصطفی به خاک سپرده شد، خیالم راحت بود که عذاب قبر ندارد و سر سفره امام حسین(ع) نشسته است. آرامش خیلی عجیبی داشتم. خیال ما از جایگاهی که مصطفی در آن دنیا دارد، راحت است که توانسته ایم با این داغ کنار بیاییم و صبر داشته باشیم، اگر غیر از این بود، بعید می دانم بعد از رفتن مصطفی زنده می ماندم. از راست به چپ: شهید سید مصطفی موسوی، شهید مسعود عسکری و شهید محمدرضا دهقان * تسنیم: مصطفی، وصیتی هم کرده بود؟ از وسایلش چه چیزهایی به جا ماند؟ وصیت نامه کوتاهی با این مضمون نوشته که مختصری نماز و روزه بدهکارم و پدرش را وصی خود انتخاب کرده است. خواسته بود او را کنار شهدای گمنام پارک قائم(منطقه ۱۸)دفن کنیم و اگر نشد، هر جایی پدرش راضی بود دفن شود. همچنین وصیت کرده بود او رادر امامزاده زید، دفن نکنیم. شاید به این خاطر بوده که می گفتم: «من را در امامزاده زید به خاک بسپارید.» وقتی مصطفی دلیلش را می پرسید، می گفتم:«چون نزدیک است و راحت می توانید کنار مزارم بیایید.» به نظرم فکر می کرده اگر اینجا دفن شود، تمام کار و زندگی ام را تعطیل می کنم و دائم سر مزارش می روم و به همین دلیل، نخواسته بود اینجا به خاک سپرده شود. چند روز پیش وسایلش را برایمان آوردند. خیلی ناراحت شدم و تک تک لباس هایش را بو کردم. یک تسبیح شاه مقصود از مشهد خریده بود و همیشه همراهش بود. توی وسایلش یک تسبیح قرمز رنگ بود که گفتم این برای مصطفی نیست، ولی وقتی مهره های آن را در دستانم فشردم، متوجه شدم خون های پسرم، روی آن خشک شده و آن را قرمز رنگ کرده است. خدار را شکر کردم که مصطفی، جوان ترین شهید مدافع حرم است/پسرم با آگاهی کامل در این راه قدم گذاشت * تسنیم: از اینکه مادر جوان ترین شهید مدافع حرم هستید، چه احساسی دارید؟ واکنش اطرافیان نسبت به این مساله چطور است؟ وقتی روز تشییع اعلام کردند مصطفی، جوان ترین شهید مدافع حرم است، خیلی خوشحال شدم و خدا را شکر کردم که باعث سربلندی و افتخارم شد. به حضرت زینب(س) گفتم روز قیامت حضرت ابوالفضل(ع)، علمدارت است، اگر قبول کنی افتخار می کنم روز قیامت، مصطفی علمدار من باشد. بعد از شهادت مصطفی، متاسفانه برخی ها گفتند: «چرا اجازه دادی، پسرت به سوریه برود؟» یا این که برخی گفتند: «فلانی برای پول رفته» که من به شدت ناراحت شدم و در جواب آن ها گفتم: «پسرم با آگاهی کامل در این راه قدم گذاشته و او را در راه خدا داده ام.» جان فرزند را نمی توان با هیچ چیز این دنیا عوض کرد، به آن ها گفته ام: «آیا شما طاقت دارید که فرزندتان را برای پول به چنین جاهایی بفرستید؟» ماجرای امضای سردار سلیمانی بر کتاب جوان ترین شهید مدافع حرم مصطفی به قدری اهل مطالعه بود که ۳ کتاب همراه خود به سوریه برده بود و یکی از کتاب ها درباره زندگی حاج قاسم سلیمانی بود، همرزمانش تعریف می کردند وقتی سردار سلیمانی به محل اقامت آن ها رفته بود، مصطفی از او خواسته بود که کتابش را امضا کند، ولی سردار خجالت کشیده، او را بوسیده و گفته بود: «من دست شما را می بوسم. من باید از شما امضا بگیرم» و تشکر کرده بود که مصطفی با این سن کم به این عقیده رسیده است که مدافع حریم اهل بیت(ع) شود. پسر فوق العاده خندان و خوش رویی بود تا جایی که وقتی در سوریه یکی از ماشین های “هامر” تروریست ها به غنیمت گرفته می شود، سوار آن می شود و در حال خنده عکس انداخته و می خواسته به دشمنان بفهماند به آن ها غلبه کرده اند. این عکس را به ما داده اند و آن را قاب کرده ایم. ————————- گفت وگو از : زهرا ظهروند ————————-
چهارشنبه ، ۱۲خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ماسال نیوز]
[مشاهده در: www.masalnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 158]
-
گوناگون
پربازدیدترینها