واضح آرشیو وب فارسی:فرهنگیان نیوز: فرهنگیان نیوز - تدبیر https://telegram.me/edufarhangian : مدارس غیرانتفاعی یا غیردولتی! همین نام به ظاهر ساده برای خیلی از پدر و مادرهایی که بچه مدرسه ای دارند یک کابوس بزرگ است. مدارس غیرانتفاعی یا غیردولتی! همین نام به ظاهر ساده برای خیلی از پدر و مادرهایی که بچه مدرسه ای دارند یک کابوس بزرگ است. پدرهایی که حتی اگر دستشان هم به دهنشان برسد باز هم در بیشتر مواقع توان پرداخت شهریه های نجومی مدارس خاص را ندارند. قسطی یا غیرقسطی فرقی نمی کند؛ وقتی شاگردی در این مدارس ثبت نام می کند پدر و مادر باید به قول معروف پیه همه چیز را به تن خود مالیده و خودشان را برای هر خرجی آماده کنند. در گزارش میدانی از تعدادی از مدارس تحت عنوان «مدارس خاص» نحوه فعالیت و شهریه های این مدارس را بررسی کرده ایم. برخلاف تصور خیلی ها شهریه مدارس کشور در مقطع دبستان یا متوسطه که تلفیق راهنمایی و دبیرستان در نظام فعلی است چندان تفاوتی ندارد. با وجود این، به نظر می رسد این تفاوت ها مربوط به آن چیزی است که در دانشگاه ها آن را شهریه ثابت می نامند، زیرا مبلغی که در نهایت طی یک سال تحصیلی در این مدارس از افراد دریافت می شود گاهی سه تا چهار برابر شهریه اولیه است. نکته جالب اینکه مدیران و گردانندگان این مدارس هم وقتی قرار است دانش آموزی را ثبت نام کنند با والدین او اتمام حجت کرده و از قبل به آنها هشدارهای لازم را می دهند. فارغ از مدارس دولتی شهر تهران که در یک سیستم و تحت یک نظام واحد اداره می شوند مدارس غیردولتی هیچ ساختار واحدی ندارند. متاسفانه در کشور ما تنها عاملی که باعث می شود کیفیت آموزشی، فعالیت های فوق برنامه، محیط آموزشی و حتی معلمان خوب و نمونه در مدارس وجود داشته باشند، فقط قرار گرفتن یک مدرسه در منطقه ای خاص است. این مساله یعنی دخالت محل قرار گرفتن یک مدرسه در تمام خدمات آن تا حدی جدی است که همه مدارس غیردولتی تهران تحت عنوان مناطقی که در آن قرار دارند از شمال تا جنوب شهر کاملا متفاوت هستند و در این بین داستان افرادی جالب است که از خیابان های مختلف شهر با هزار ترفند فرزند خود را در این مدارس ثبت نام می کنند تا آنها به قول خودشان در محیطی خاص و متفاوت با دیگران بزرگ شوند. درس خواندن در محیطی خاص مهناز یکی از مادرانی که دخترش در مقطع ابتدائی در یکی از مدارس خیابان سعادت آباد تهران درس می خواند، در مورد این مدرسه می گوید: در ابتدا به ما گفتند شهریه پنج میلیون تومان است ولی تا به حال پیش نیامده من و پدر ترانه برای مدرسه او سالی کمتر از حدود ۱۵ میلیون تومان هزینه کنیم. او در پاسخ به این سوال که مگر این مدرسه ابتدائی چه امکاناتی دارد که اندازه یک ترم دانشگاه در مقطع دکتری برایتان هزینه داشته، می گوید: همه آموزش ها از طریق لپ تاپ و رایانه و کاملا هوشمند است، همچنین چیزی در حدود چهار میلیون تومان بابت رفت و آمد و پول سرویس پرداخت می کنیم. او می گوید: ما به زور توانستیم دخترمان را در این مدرسه ثبت نام کنیم، زیرا محله ای که ما در آن زندگی می کنیم در منطقه شش تهران است در حالی که این مدرسه در منطقه دو بود. بالاخره با هزار بدبختی و دروغ ترانه را ثبت نام کردیم تا از اول ابتدائی در محیطی خاص درس بخواند در حالی که این کار از اساس اشتباه بود. مهناز ادامه می دهد: جالب است که در این مدرسه حتی بابت برگزاری امتحانات، اوقات فراغت دانش آموزان، تعمیر سالن و هر جشن و مراسمی در کمترین حالت حدود ۱۰۰ هزار تومان از ما پول می گیرند و اگر کسی این پول را پرداخت نکرده باشد دیگر واویلاست، زیرا حتی بقیه همکلاسی ها هم به چشم بدی به این فرد نگاه می کنند. او از تغییراتی که در رفتار دخترش در اثر حدود چهار سال درس خواندن در این مدرسه ایجاد شده صحبت می کند و می گوید: به تازگی باید مواقعی که برای دیدن دخترم به مدرسه می روم یا می خواهم با دوستان او و مادرانشان دیدار کنم به سبک شرکت در یک مراسم عروسی خودم را بیارایم تا ترانه ناراحت نشود. او عنوان می کند: دختر من حدود ۱۱ سال دارد، اما شبیه یک دختر ۲۷ ساله رفتار می کند. به خاطر دارم سال اول ثبت نام در این مدرسه از ما می پرسید برای تعطیلات عید قرار است به کجا برویم و وقتی به او می گفتیم به شمال یا اصفهان، عصبانی می شد و جنجال به پا می کرد که چرا همه دوستانم می خواهند به اروپا بروند، اما ما قرار است به شمال برویم و اینها همه باعث شده او روز به روز از ما فاصله بگیرد. مهناز در مورد فعالیت های فوق برنامه این مدارس می گوید: تا ساعت سه بچه ها در مدرسه هستند و هزینه ناهار و میان وعده آنها با مدرسه است. بعد از درس هم کلاس های ورزشی متنوع شامل شنا و ایروبیک، موسیقی و زبان های مختلف و حتی اصول رفتار کردن مانند احترام به حریم شخصی، محیط زیست و قوانین شهری را به آنها می آموزند که البته به صورت سلیقه ای و به انتخاب مدیر مدرسه و به شکل اجباری برای همه صورت می گیرد. جنازه ای که از مدرسه به خانه می رود مائده دانش آموز مقطع دوم متوسطه یکی از این مدارس خاص در مورد مدرسه ای که در آن درس می خواند، می گوید: به گفته مادرم سال گذشته حدود ۱۴ میلیون تومان برای مدرسه من خرج کرده اند در حالی که اول کار فقط پنج میلیون تومان از ما گرفتند ولی بعد از آن به بهانه معلم و کلاس کنکور مبالغ مختلفی پرداخت کردیم. او در مورد مدرسه خود که در منطقه یک تهران و خیابان دزاشیب قرار دارد می گوید: به قول مدیر مدرسه اینجا به سبک پانسیون های فرانسوی اداره می شود. ما تا ساعت چهار در مدرسه هستیم و وقتی به خانه می رویم یک جنازه ایم که هیچ کاری نمی توانیم انجام دهیم، زیرا تمام توانمان را در مدرسه از ما گرفته اند. از کلاس های زبان مختلف تا انواع کلاس کنکور از اول متوسطه که افراد حتی هنوز رشته تحصیلی خود را انتخاب نکرده اند و نکته جالب تر اینکه اکثر بچه های کلاس درس نخوان هستند. مائده می گوید: از بین 23 نفر در هر کلاس به طور متوسط فقط یک یا دو نفر دنبال درس خواندن و قبولی در کنکور هستند و بقیه از جمله خود من به زور پدر و مادرمان سر این کلاس ها نشسته و در این مدارس ثبت نام کرده ایم. او از علاقه خود به رشته گرافیک می گوید و اینکه دوست داشت وارد شاخه فنی و حرفه ای شود، اما مادرش او را مجبور کرده رشته ریاضی بخواند و از شاخه مهندسی وارد این رشته شود. تربیت افراد برای کانادا و آمریکا در بین مدارس غیردولتی متوسطه تهران به نام مدرسه ای برمی خورم که در آن بدون توجه به کنکور و نظام آموزشی فعلی افراد را برای تحصیل در دانشگاه های برتر دنیا در کانادا و آمریکا آماده می کنند. با وجود اینکه شاید تلاش این مدرسه برای رساندن افراد به اهدافشان چندان هم بد نباشد، اما با توجه به شعارهای کشور در زمینه لزوم سازندگی داخلی و جلوگیری از فرار مغزها اینکه در پایتخت و به صورت علنی این نظام و شعارها توسط خود ساختار آموزشی زیر پا گذاشته می شود جای بحث و بررسی دارد. این مدرسه هم جزو مدارس خاص تهران با شهریه میلیونی است که در منطقه یک شهر قرار دارد. نابرابری ها به آسیب ختم می شود یک روان شناس و مشاور مدرسه در مورد تبعیض طبقاتی در ساختار آموزشی ایران می گوید: از جنوبی ترین نقطه شهر تا شمالی ترین نقطه آن افراد از نظر فرهنگ و همه مسائل انسانی متفاوت هستند، زیرا علاوه بر خانواده دولت ها هم در ایران افراد را محبوس به ماندن در طبقه خود می کنند. پروین دخت یزدانی می گوید: از منطقه و خیابان و همه امکانات محیطی گرفته تا حتی مدرسه و محیط آموزشی که باید برابر باشد، اینجا کاملا نابرابر است و همین نابرابری ها از اول بچه های ما را عادت می دهد خودشان را با دیگران مقایسه کنند و خشونت در این مقایسه ها نطفه می بندد. این کارشناس آموزشی از تجربه های متعدد تدریس در این مدارس و برخورد با دانش آموزان مختلف می گوید و می افزاید: تمام بچه ها در محیط مدرسه به هم نگاه می کنند و وقتی متوجه می شوند همکلاسی های آنها بیشتر از آنها دارند و این بیشتر داشتن فاصله زیادی ایجاد کرده، در ضمیر ناخودآگاه فرد اثرات بدی به جا می گذارد که بعدها در رفتارهای ضداجتماعی مانند اعتیاد، تفاخر و اوباشگری خودنمایی می کند. این کارشناس آموزشی می گوید: این بچه ها در بیماری والدین خود می سوزند زیرا برخی ها چون در تصورات احمقانه خود فکر می کنند از بقیه عقب می مانند فرزندان خود را به زور در مسیری قرار می دهند که شاکله شخصیت آنها را دگرگون می کند.
چهارشنبه ، ۱۲خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فرهنگیان نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 30]