واضح آرشیو وب فارسی:نگاه آزاد: موج ناامیدی فضای اجتماعی جریان اصلاح طلب پس از تشکیل پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری و مشخص شدن عیار واقعی ادعاهای ماه های اخیر درباره پیروزی حامیان هاشمی در این مجلس بیش از پیش بینی اتاق فکر این جریان سنگین است.به گزارش نگاه آزاد ؛ مسعود فروغی: موج ناامیدی فضای اجتماعی جریان اصلاح طلب پس از تشکیل پنجمین دوره مجلس خبرگان رهبری و مشخص شدن عیار واقعی ادعاهای ماه های اخیر درباره پیروزی حامیان هاشمی در این مجلس بیش از پیش بینی اتاق فکر این جریان سنگین است. ماموریت روزهای پس از انتخابات کوبیدن بر طبل پیروزی بود، بدنه «از همه جا بی خبر» پژواک هلهله پیروزی را خیلی بلند «تکرار می کرد». میان آن همه سر و صدای ساخته و پرداخته شده بویژه در شبکه های اجتماعی یک سوال مهم شنیده نمی شد: «کجای رای دادن به لیست تشکیل شده از افرادی مانند آقایان موحدی کرمانی، ری شهری، دری نجف آبادی و... پیروزی اصلاحات حساب می شود؟» «قمار بزرگ» روی حذف 3 نفر از چهره های انقلابی که از «لندن» تا «کاخ مرمر» طرح ریزی، اجرا و پشتیبانی شد هر چند اسفند 94 را برای جریانی «زودباور» خوش کرد اما به قیمت ریاست اصلی ترین هدف سلبی هاشمی بر مجلس خبرگان رهبری تمام شد. حالا دیگر فردای انتخابات هفتم اسفند نیست که در و دیوار تلگرام و توییتر و سایت های زنجیره ای بر «عکس واقعیت» نصب کنند. رای دادن به «دستپخت» هاشمی و دوستان، به اسم «امید اصلاح طلبان»، با مشخص شدن نظر واقعی اکثریت بسیار بالای خبرگان سوال بزرگی ایجاد کرد: «آیا گرایش ثقل اصلاحات به سمت میانه رو ها خطا بود؟» این سوال ابراهیم اصغرزاده ترجمه باکلاس تر از چندهزار پیام تولید شده در ساعت های پس از ریاست آیت الله جنتی بر خبرگان است. (مثل: «به نظرمن هیچ ایرادی به رای دهنده ها وارد نیست، حقشون بوده و از حقشون استفاده کردن، مخاطب سوالات الان باید مبلغان لیست امید باشند که چرا چنین شد؟») سوالی که به نظر می رسد خیلی زود درباره مجلس هم مصداق پیدا می کند، شاید برای همین است که ناصری عضو شورایعالی سیاست گذاری اصلاح طلبان فضا را اینگونه آماده می کند: «اصلاح طلبان می خواستند با لاریجانی وارد گفت وگو شوند اما باب گفت وگو بسته شد». تکنوکرات ها خوب می دانند دست اصلاح طلب ها زیر سنگ آنهاست، برای همین سال 92 معاون اول دولت اصلاحات صحنه را ترک می کند، همین فرآیند در لیست مجلس تکرار می شود و حالا حتی در آستانه کسب هیات رئیسه مجلس قانون «بقا»ی نومحافظه کاری و ذبح اصلاح طلبی حکم تمدید بی هویتی اصلاح طلبان را امضا می کند. گویا «رحم اجاره ای» لقب خوبی باشد اما نه برای دولت تکنوکرات روحانی، حالا این اصلاح طلبان هستند که باید پاسخگوی بدنه ای باشند که به اسم اصلاحات بزرگ و تاریخی، لیست شان در اجاره جریان نومحافظه کار ضد اصلاحات بوده است. موج سنگین اجتماعی احساس «گران فروشی» بزرگی دارد، اتفاقا همانطور که وعده شده بود تغییر هم بزرگ بود، دبیر شورای نگهبان که با فاصله، صدر جدول «تخریب شدگان» تاریخ انقلاب را در اختیار دارد حتی در اوج دوران دولت نهم در سال 86 نتوانسته بود رئیس خبرگان شود اما «تکرار» زد و بند بزرگان اصلاحات، با جریانی عملگرا که یک شعبه در محافظه کاری سیاسی دارد و یک شعبه در اصلاحات نشان داد تصمیم گیران نهایی برای حذف نشدن و «بازگشت آبرومندانه به نظام» بین «توبه از دروغ 88» و «پادویی نومحافظه کاران» دومی را انتخاب کردند. «رای تک نفره در دماوند» نشان داد فاصله راس و بدنه بیش از «ژست های سر سفره عقد» تلخ است، حالا هم توسعه سیاسی روی داده و اسم «دستیاری» جریان قدرت طلب نومحافظه کار را «تصمیم راهبردی» و زیرکانه گذاشته اند اما چه سود، واقعیت مهم این روزها تغییر نمی کند: «به اسم اصلاحات به کام نومحافظه کاران». برخلاف تبلیغات سنگین جریان اصلاح طلب مساله این روزها برای این جریان دوگانه «ائتلاف - تکروی» نیست که هردوی اینها نتایج روشنی داشته است. بخش دوم این دوگانه آنقدر درد داشته است که برای «غسل توبه» از «عالیجناب سرخپوش» خواندن هاشمی، سالی 50 گروه اصلاح طلب خدمت رئیس مجمع تشخیص می رسند و از قدرت ایشان تجلیل حضوری به عمل می آورند، بخش اول هم در نهایت ماجرا هم آیت الله جنتی را رئیس خبرگان کرد و هم صدای سرلیست اصلاح طلبان در تهران را در آورد: «می دانستیم که برخی افراد لیست، در هنگام انتخاب رئیس حتما به ما رأی نمی دهند و در واقع به ازای هر یک نفر از آنها ما 2 رأی از دست می دادیم». مساله، مقاومت در پذیرش یک واقعیت بزرگ است؛ دوگانه واقعی برای باقی ماندن امید جریان تجدیدنظرطلب «توبه - پادویی» است؛ راه اول یک جراحی بزرگ و پردرد اما شرافتمندانه است، راه دوم علاوه بر اینکه ادامه خوراندن دروغ 88 به بدنه اجتماعی بسیار کوچک شده است، تکرار مکرر بی آبرویی «چی می گفتند؟ چی شد!» است. «شتر سواری دولا دولا»ی اصلاح طلبان نقطه پایان نداشته باشد هزینه های آن روزافزون است، رای قاطع، یک مرحله ای و بی سابقه به نماد نظارت استصوابی در تاریخ انقلاب برای صندلی استراتژیک ریاست خبرگان و ترویج این سخن که «شکست عارف برای کرسی ریاست مجلس به معنای شکست اصلاحات نیست» نشان می دهد اگر همان سال 88 به جای جلسات محفلی، صحنه عمومی برای اعتراف به سلامت انتخابات، انتخاب می شد، شاید حالا مجبور نبودند برای ارتباط با لاریجانی برای مذاکره 3 بار در نشست خبری به وی یادآوری قبل از انتخابات کنند و دست آخر جواب بگیرند: «من مستقل بودم». از دست دادن تمام کرسی های مجلس از سوی یک جریان سیاسی شاید کم هزینه تر از این باشد که اعتماد بدنه اجتماعی اش را از دست بدهد، برای همین است که بازی با «رای تهران» برای کل کشور یک نمایش چندماهه و بی فایده می شود، احساس پیروزی بزرگ سیاسی هم کافی نیست، چون احساس های ساخته شده در فضای رسانه ای هرچند امواج اجتماعی پربسامد درست می کند اما واقعیت اجتماعی را تغییر نمی دهد، آنچنان که بی بی سی فارسی می گوید: «مخالفان دولت به رغم تفسیر غالب از نتایج انتخابات هفتم اسفند، توانسته اند تسلط خود بر مجلس خبرگان رهبری را حفظ یا حتی تحکیم کنند».
شنبه ، ۸خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نگاه آزاد]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 32]