تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1816376186
مدیران و نماینده شهرستان لنگرود من را نمی‌شناسد/ تلاش برای کسب مدال طلای ریو
واضح آرشیو وب فارسی:گیل نگاه:
گیل نگاه/حسن غلام پور: سامان رضی متولد ۱۳۶۵ در لنگرود و کارشناس رشته کامپیوتراست او که براثر یک حادثه رانندگی یک پایش را از دست داده ولی عزم بلندی را از خود نشان داده و چند سالی است که در عرصه جهانی بیش از ۱۵ مدال رنگارنگ را در وزنه‌برداری جانبازان و معلولین برای ایران کسب کرده است.ساعاتی مهمان این جوان لنگرودی بودیم و پای صحبت‌های او نشستیم.از چگونگی گرایش به سمت ورزش خود بگویید:از همان دوران کودکی ورزش می‌کردم و در نوجوانی به باشگاه پرورش اندام رفتم ولی به دلیل تصادفی که داشتم و ماجرایی که پیش آمد به وزنه‌برداری رو آوردم و هم‌اکنون نیز عضو تیم ملی بزرگ‌سالان وزنه‌برداری جانبازان و معلولین هستم. ماجرای انتخاب رشته ورزشی تان چگونه بود؟در سال ۱۳۸۶ و بعد از تصادف با موتور از ناحیه پا به‌شدت آسیب دیدم، مدتی تحت درمان بودم و بعد از بهبود شرایط بدنی مجدد پرورش اندام را انجام می‌دادم، یک روز مسابقات پارالمپیک ۲۰۰۸ را نگاه می‌کردم که بعد از وزنه زدن‌های وزنه‌بردارهای تیم ملی، عاشق این رشته ورزشی شدم و مسیر خودم را به‌سوی حرفه‌ای شدن ادامه دادم. علی‌رغم عدم وجود مربی و مکان تمرین و ابزار ورزشی مناسب همچنان باعلاقه تمرینات را انجام می‌دهم.پس از آن به‌واسطه یکی از دوستان پدرم شماره هیات وزنه‌برداری گیلان را گرفتیم و به صورت حضوری مراجعه کردم. به این ترتیب فعالیت من در وزنه برداری به طور رسمی شروع شد.اما در حالی که من در ۱۸ سالگی تصادف کردم تا حدود ۲۳ سالگی به دلیل اینکه مسیر اصلی ورزش و تمرینات حرفه‌ای را نمی‌دانستم بهترین زمان‌های ورزشی را از دست دادم. بعد از آغاز شادروان فکور در رشت بسیار برای پیشرفت به من کمک کرد و عمر ورزشی خودم را مدیون شادروان فکور هستم.من ابتدا وضعیت مالی خوبی نداشتم و می‌بایست برای تمرین و حضور در باشگاه سعدی رشت هر روز در رشت حضور پیدا می کردم اما تمام مشقت‌ها را به دلیل علاقه‌ای که داشتم به جان خریدم و یک لحظه از تمرین غافل نشدم.در سال ۱۳۸۷ در مسابقات جوانان وزنه برداری جانبازان و معلولین کشوری که در جمکران برگزار شد شرکت کردم و توانستم مدال طلا را بگیرم و رکورد ۸۸ کیلو را نیز ۵ کیلو ارتقا دادم و بدین ترتیب بود که به سوی ورزش حرفه‌ای حرکت کردم و برای شرکت در مسابقات بزرگ وانتخابی تیم ملی برنامه ریزی کردم.در واقع مدال طلای مسابقات جوانان کشوری سکوی پرتاب شما هم شد؟بله، به واسطه درخشش در این مسابقات برای انتخابی تیم ملی در سال ۱۳۸۸ انتخاب شدم ولی باز هم به دلیل آسیب دیدگی از تیم ملی خط خوردم.در سال ۲۰۰۹ نیز آماده اعزام به مسابقات جهانی آیواز در هند بودیم که به دلیل شیوع آنفولانزای مرغی در جهان، کلاً اعزام تیم ملی به هند کنسل شد.در سال ۱۳۸۹ هم به تیم ملی دعوت شدم ولی به دلیل مصدومیت از تیم ملی خط خوردم.در سال ۱۳۹۲ برای مسابقات آسیایی ۲۰۱۳ در مالزی باز هم نقره گرفتم، این اولین مسابقه برون مرزی من بود، ولی توانستم با عضله پاره شده مقام دوم را کسب کنم.در سال ۱۳۹۳ باز هم برای انتخابی تیم ملی انتخاب شدم ولی باز هم به دلیل مصدومیت خط خوردم.در انتخابی تیم ملی که در رشت برگزار شد اول شدم و در مسابقات اینچئون تنها نماینده گیلانی بودم که در رشته‌های انفرادی مدال کسب کنم که در این مسابقات هم نقره گرفتم.وزن بازی‌های اینچئون خیلی بالا بود و برای من بسیار خاطره انگیز بود.ظاهراً همیشه شانس با شما یار نبود؟متاسفانه بله،در بعضی اوقات بدشانسی بدی می‌آوردم،مثلاً برای کسب سهمیه المپیک که در سال ۲۰۱۵ در قزاقزستان برگزار شد مریض بودم ولی چهارم شدم ولی سهمیه برای ایران را توانستم کسب کنم.در مسابقات جهانی امارات که در سال گذشته انجام شد نیز باز هم دوم شدم.شما در چند سال اخیر برای کشور و به خصوص شهرستان لنگرود مدال‌های خوبی را کسب کردید، آیا از حمایتی هم برخوردار هستید؟خیر، هیچ حمایتی از سوی متولیان ورزش و مسئولین شهرستانی نشدم، تنها حامیان و مشوقان من پدر و مادر و خواهرم و دوستان نزدیکم هستند، علی رغم اینکه پرونده من در بهزیستی لنگرود است ولی رئیس این اداره اصلاً من را نمی‌شناسد. حمایت‌ها سر جای خود، از اداره ورزش و جوانان لنگرود هم جز ابلاغ و اطلاع دعوت نامه فدراسیون وزنه برداری به من، كار دیگری ندیدم.خیلی از ورزشكاران در همین لنگرود و شهرهای دیگر كه افتخارات استانی هم ندارند مورد حمایت هستند ولی خبری از حمایت از مدال آوران المپیكی نیست.من گاهی نماینده شهرم را در راه پله اداره بهداشت می بینم، سال گذشته نامه ای را در راه پله اداره بهداشت به نماینده دادم و صحبتی هم انجام شد و آب پاكی را روی دستم ریخت كه در خصوص اشتغال كاری نمی تواند انجام داد ولی می توان مزایایی را در نظر گرفت، من هم درخواست مزایا كردم و پیگیر آن شدم ولی كلا كسی از دفتر نماینده لنگرود جواب تلفن من را هم نداد.به دوستانم گفته بودم كه چون فامیل و دوست كسی نیستم و به كسی باج نمی دهم به همین دلیل كاری برای من نیست ولی اصلا دنبال این جور كارها نیستم و چون آقایان وعده می دهند من هم برای اینكه چیزی حداقل بر خودشان ثابت شود دنبال آن را می گیرم.طبق قانون كسانی كه در المپیك مدال بگیرند شغل دولتی به آن ها داده می شود، ترس این است كه فدراسیون به واسطه قانونی كاری برای من و امثال من انجام دهند ولی برخی آقایان منتشان را بر سر من بگذارند. (با خنده)
هزینه های تمرین را چه كسی تامین می كند؟تمام هزینه های آماده سازی، تمرین و مكمل ها را خودم تهیه می كنم. سامان رضی دست خودش را پیش كسی دراز نكرده و نمی كند و چون خدا می خواهد كمك هم می كند من هم تمام تلاش خود را انجام می دهم خانواده و دوستان هم در كنارم هستند.فدراسیون كمكی نمی كند؟فدراسیون در این خصوص مسئولیتی ندارد و فقط هزینه های اردوهای تیم ملی و سفرها و … را فراهم می كند.اینكه از حمایت مسئولین شهرستان برخوردار نیستید ناراحت نیستید؟به هیچ وجه، قبلا عرض كردم كه سامان رضی دست خودش را پیش كسی دراز نكرده و نمی كند و فقط به خداوند توكل می كند، حاشیه ورزشكار را از اصل كار قهرمانی دور می كند و رفتارهای اطراف برایم اهمیت چندانی ندارد، همین كه خانواده و دوستان خوبی دارم كه از من حمایت می کنند و به تقویت روحیه ام می پردازند برایم كافی است.محل تمرین شما کجاست؟كلا دهه شصتی ها به سختی عادت دارن، در زمان دولت سابق نامه ای از دكتر احمدی نژاد داشتم كه توانستم در سال ۱۳۸۹ باشگاهی رو تاسیس كنم، هدف من هم این بود كه برای تمرین های خود مكانی در اختیار داشته باشم و در كنار آن بستری را هم برای دیگر دوستانم فراهم كنم.به فكر مادیات نیستم و دوست دارم تجربیات خودم را در اختیار جوان تر ها قرار دهم، سعی كردم قهرمان پروری را ترویج دهم.من كارهایم را بر اساس اعتقاد انجام می دهم، بعضا دیگر افراد معلول را به باشگاه دعوت می كنم و آنان را ترغیب به ورزش می كنم.از زمان آغاز به كار باشگاه در مسابقاتی كه در استان شركت می كنیم همواره جزو رده های اول تا سوم در رشته های پرس سینه هستیم و در سال های آتی ان شاالله قهرمان های خوبی از این باشگاه به مردم و ورزش كشور معرفی خواهند شد.معمولا نگاه افراد عادی به معلولان از روی ترحم است ولی معلولان نشان دادند كه بعضا عزمشان از افراد عادی هم بیشتر است.حدود ۱۰۰ روز دیگر مسابقات جهانی ریودوژانیرو، برزیل برگزار می شود، آمادگی شما در حدی است؟در حال حاضر تمام تمركزم را برای مسابقات جهانی ریو گذاشتم و برای آن برنامه ریزی كردم،تلاش می كنم با آمادگی صد در صد به مسابقات بروم و با كمك خدا و ائمه و تلاشی كه باید انجام دهم بتوانم به مدال طلا دست یابم، تدارک فدراسیون برای مسابقات خوب است ولی طبیعتا رفتارهای مدیران شهرستانی هم در روحیه ورزشكار نیز اهمیت دارد.حرف آخر شما چیست ؟از پدر، مادر و خواهرم و دوستان عزیزم به خاطر همراهی و حمایت هایشان تشكر می كنم، از كسی توقع ندارم ولی خوب است كه كسی هم وعده های توخالی ندهد.تمام تلاش خودم را هم در مسابقات جهانی ریو انجام می دهم تا بتوانم بار دیگر پرچم كشور ایران برافراشته شود و افتخاری دیگر برای ورزش ایران و شهرستانم لنگرود کسب کنم.
۷ خرداد ۱۳۹۵
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: گیل نگاه]
[مشاهده در: www.gilnegah.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 15]
-
گوناگون
پربازدیدترینها