واضح آرشیو وب فارسی:علت نیوز: به گزارش گروه بین الملل پایگاه خبری علت به نقل از سی ان ان، سازمان فضایی ناسا با بیش از نیم قرن تجربه در زمینه انجام پروازهای فضایی سرنشین دار اکنون یک متخصص واقعی در زمینه اتفاقاتی است که در جاذبه صفر درجه در بدن انسان رخ می دهند. تحقیقات جدید این سازمان به فضانوردان اطمینان داده است که بدون هیچ ...به گزارش گروه بین الملل پایگاه خبری علت به نقل از سی ان ان، سازمان فضایی ناسا با بیش از نیم قرن تجربه در زمینه انجام پروازهای فضایی سرنشین دار اکنون یک متخصص واقعی در زمینه اتفاقاتی است که در جاذبه صفر درجه در بدن انسان رخ می دهند. تحقیقات جدید این سازمان به فضانوردان اطمینان داده است که بدون هیچ نگرانی درباره سلامت خود می توانند برروی کره ماه قدم گذاشته یا برای بیش از یک سال در ایستگاه فضایی بین المللی که در ارتفاع ۳۵۰ کیلومتری از سطح زمین قرار دارد، زندگی کنند. با این وجود، «برنامه تحقیقات انسانی» ناسا که هدف آن کاهش تاثیرات منفی زندگی در فضا برروی سلامت و عملکرد فضانوردان است، درصدد است تا با استفاده از داده های ارسالی فضانوردان از فضا، این اطمینان را به آنها بدهد که حتی به اعماق بیشتری در منظومه شمسی نیز می توانند سفر کنند. یک سفر فضایی ۶ ماهه به مریخ نقطه آغاز این تحقیق چالش انگیز است تا شرایط را برای اقامت طولانی تر فضانوردان برروی سیاره سرخ فراهم کند. ناسا در تدارک این پروژه تاریخی، در حال استفاده از داده های ارسالی فضانوردان از فضا و همچنین داده های مربوط به ماموریت یکساله «اسکات کلی» در ایستگاه فضایی بین المللی برای مطالعه تاثیرات فضا برروی بدن انسان است. اما آیا می دانید وقتی در جاذبه صفر درجه فضا به حالت معلق در می آیید، چه اتفاقاتی در بدن شما می افتد؟ آیا تا به حال شرایط بی وزنی را تجربه کرده اید؟ فضانوردان تاکنون تجارب جالبی را از حضور در شرایط جاذبه صفر درجه برای علاقمندان بازگو کرده اند. «مایک هاپکینز» – فضانورد ناسا – شرایط حضور در جاذبه صفر درجه را شبیه به شرایط سقوط از پشت بام توصیف می کند. وی طی مصاحبه ای با سی ان ان در این باره گفت: “برای اولین بار که در شرایط خلأ قرار گرفتم، احساس کردم که در حال سقوط هستم و ۲۴ ساعت طول کشید تا مغزم به شرایط بی وزنی عادت کند و متوجه شوم که افتادنی در کار نیست. وی در ادامه گفت: ساعت ها طول کشید تا به معلق بودن در فضا عادت کنم. راه رفتن در شرایط بی وزنی دشوار بود؛ درست مانند کسی که برای اولین بار قرار است راه رفتن را یاد بگیرد.” هاپکینز از سپتامبر ۲۰۱۳ تا مارس ۲۰۱۴ به مدت ۱۶۶ روز در ایستگاه فضایی بین المللی حضور داشت و در این مدت، اطلاعات بسیار مفیدی را از زندگی در فضا برای ناسا ارسال کرد. «جان چارلز» – معاون برنامه تحقیقات انسانی ناسا – نیز با استناد به گزارشات فضانوردان در گفتگو با سی ان ان حضور در فضا را اینگونه توصیف کرد: “به محض اینکه شما در شرایط بی وزنی قرار می گیرید، احساس می کنید که تمام مایعات از بخش تحتانی بدنتان به بخش فوقانی آن حرکت می کنند و تمام اندامهایی که در حفظ تعادل بدن شما نقش دارند، دیگر هیچ جاذبه ای را احساس نمی کنند. این مسئله باعث بروز حالتی می شود که فضانوردان از آن تحت عنوان «سندروم پای پرنده» یاد می کنند؛ چراکه با بالا آمدن مایعات در بدن، صورت های آنها پف کرده و در عوض پاهای آنها لاغرمی شود. آنها همچنین در اثر بالا آمدن مایعات در بدن کمتر احساس تشنگی می کنند و بینی آنها دچار گرفتگی می شود. در برخی مواقع نیز آنها تا ۲۴ ساعت دچار سرگیجه و حالت تهوع شده و اشتهای خود را نیز از دست می دهند.” با وجود اثبات تاثیرگذار نبودن زندگی در فضا برروی بدن انسان، برخی از دانشمندان معتقدند که بدن انسان برای زندگی در فضا ساخته نشده است و حضور در جاذبه صفر درجه می تواند در درازمدت تاثیرات مخربی را بر اندامهای داخلی بدن بویژه استخوان ها و همچنین ترکیب خون انسان به جا بگذارد. به همین دلیل ناسا می کوشد با گسترش دامنه تحقیقات خود، از حفظ سلامت فضانوردان در ماموریت های فضایی آینده اطمینان حاصل می کند. انتهای پیام / 0 0
یکشنبه ، ۲خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: علت نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 123]