محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830763399
اینجا «شب» معنایی ندارد - بانکداری ایرانی
واضح آرشیو وب فارسی:بانکداری ایرانی: فردا جشن نیمه شعبان است و اینجا جشن نور است. مردم اینجا از حدود یک هفته قبل به استقبال این جشن بزرگ جهان تشیع رفته اند.روزنامه اعتماد در صفحه جامعه به بررسی برگزاری بزرگ ترین فستیوال اعیاد شعبانیه در تهران پرداخت و نوشت: فردا جشن نیمه شعبان است و اینجا جشن نور است. مردم اینجا از حدود یک هفته قبل به استقبال این جشن بزرگ جهان تشیع رفته اند. در این گزارش که در شماره شنبه یکم خرداد 1395 خورشیدی به قلم حمیدرضا خالدی منتشر شد، می خوانیم: انگار اون بالا زمان برایش متوقف شده است. گذر زمان را از یاد برده است. هر لامپی را که به تن این طاق نصرت غول پیکر آویزان می کند، صلواتی می فرستد و نفسی به راحتی می کشد و دوباره لامپی دیگر و صلواتی دیگر. آخرین لامپ مهتابی را که می پیچاند و محکم می کند سرش را پایین می گیرد و از همان بالای طاق نصرت فریاد می زند: بزن اون کلید رو. روشنشون کن. مهتابی، اول دوسرش و بعد خودش روشن و خاموش می شود انگارکه دارد به او چشمک می زند، نور سبز مهتابی می پاشد به صورتش و چشمش را خیره می کند. بعد نگاهش را به سمت بقیه مهتابی ها می چرخاند تا مطمئن شود همه درست کار می کنند. نور سبزرنگ مهتابی ها مثل آبی سرد است روی شعله نگرانی و خستگی و پیراهن خیس شده از عرقش. آنچنان شوق کودکانه ای به جانش می افتاد که از همان بالا با تمام توان صدایش را در گلو می اندازد و فریاد می زند: محمدی هاش صلوات. طنین «اللهم صل علی محمد و آل محمد» جمعیتی که پایین نردبان ایستاده اند به هوا که بلند می شود مطمئن می شود که همه چیز رو به راه است. پایین نردبان اما ولوله دیگری برپاست. بازار روبوسی و دود کردن اسفند و تعارف شربت چنان داغ است که مرد را از یاد برده اند. بعد از چند دقیقه بالاخره پیرمردی از پایین طاق نصرت فریاد می زند: «جواد، چرا پایین نمی آیی؟ خشکت زده ؟ بیا پایین می خواهیم گوسفند بکشیم.» جواد که انگار تازه یادش آمده کجاست، لبخندی از سر رضایت می زند و پله ها را دوتا یکی پایین می آید و جستی می زند روی زمین و درمیان جمعیت20-٣٠ نفره حاضران گم می شود. حالا وقت اجرای پرده آخر است. بع بع گوسفند قهوه ای رنگ پشمالو چند دقیقه ای بیشتر دوام نمی آورد. چون چاقوی بزرگ و تیز قصاب محل، نفسش را می برد تا خونش تضمینی باشد برای هر چه بهتر برگزار شدن مراسم. خون قرمز گوسفند که روی آسفالت خیابان می نشیند، دوباره صدای صلوات محمدی پسند جمعیت در خیابان طنین انداز می شود. مهی ناشی از دود اسپند، نور مهتابی ها را احاطه کرده و فضایی رویایی را رقم زده است. پیرمرد تسبیح به دست، سر می گرداند و نگاهی به کل خیابان می اندازد. ریسه ها مانند آبشاری سقف خیابان را فرش کرده اند. چند فرفره بزرگ نورانی هم از سیم ها آویزان است و می چرخد و نور پخش می کند. پرچم های رنگی قدیمی، حالا جای شان را به کپه های ریش ریش شده کاغذ رنگی های زیبای براق داده که مانند جاروهایی به غایت قشنگ از ریسه هایی که سرتاسر خیابان را پوشانده، آویزان است. اینقدر ریسه و لامپ و مهتابی از سقف کوچه آویزان است که نمی شود آنها را شمرد. اینجا شب معنای خود را از دست داده است. اینجا بخشی ازتهران و قلب مراسم های اعیاد شعبانیه است. خیابانی که مراسم های شعبانیه اش به ده ها سال قبل باز می گردد و حالا سال هاست که برای خودش شهرتی به هم زده است. اینجا، آخر پرسپکتیو است، جایی که چراغ های گازی، گلدان های یاس و شمعدانی، پرچم های آبی وسبز و قرمز و چراغ های رنگارنگ در انتهای کوچه به هم می رسند. لیوان ها پشت سر هم پر از شربت آبلیمو می شود و جعبه های شیرینی دست به دست می چرخد. آن سوتر بسته هایی که پر هستند از نقل و پسته و شکلات و کشمش و بادام و کاغذهای کوچکی که نوشته: «جهان در انتظار توست» میان رهگذران پخش می شود. در خیابان اصلی، بالای سروصداهای اتومبیل در ترافیک، چراغ های ریسه هایی که موازی بسته شده اند، مثل موج خاموش و روشن می شوند، می روند و می آیند، ده ها پیاده هم بارچندم شان است که این مسیر را می روند و می آیند و زیر تابش نورهای رنگارنگ، حال می کنند. در جایی دیگر ریسه ها از گلدسته ای به گلدسته دیگر وصل هستند، درست مثل گردنبند. باد که میانشان می پیچد و به حرکت درمی آیند، به لب هایی خندان می مانند. در داخل، در صحن ها روی فرش ها و روی سنگ ها هم حتی جای نشستن نیست. باران شکلات بر سر و روی مردم می ریزد، صدای مداحی و زیارت و همهمه در هم آمیخته. به ناگاه صدایی آشنا از نقاره خانه برمی خیزد و همه را متوجه خود می کند، چراغ ها همه به علاوه می شود، اشکی از گوشه چشم، می سرد پایین. شعبان به نیمه رسیده و قرص ماه کامل، بر فراز شهر نورش را بر پهنه ای خاکی و خاموش پهن می کند. قرار است فردا اینجا جشن مهر برگزار شود. جشن بزرگ نیمه شعبان در محله ١٧ شهریور. *** اینجا ایستگاه ناصری است. همانجا که مهد نورافشانی و آذین بندی برگزاری اعیاد شعبانیه است. جوان ها و میانسالان امروز، تا یادشان می آید، اینجا هرساله نزدیکی های نیمه شعبان با بچه محل های شان طاق نصرت زده اند، ریسه کشیده اند، پرچم نصب کرده اند و شیرینی و شربت پخش کرده اند. محمد علی یکی از جوانان همین محل است که هر ساله به عشق اهل بیت با بچه محل های قدیمی اش آستین غیرت بالا می زند و ساعت ها تلاش می کنند تا طاق نصرت ها در طول خیابان قد راست کنند. اینجا جوان ها، اکثرا طاق نصرت ها را به نام افرادی که آنها را علم کرده اند می شناسند. تا قبل از میدان شهدا - در طرفین آن خیابان مجاهدین اسلام - خبری از طاق نصرت نیست. البته یکی دو تا طاق کوچک دیده می شود، اما ساکنان این محل، آنها را جزو طاق نصرت ها حساب نمی کنند. قصه اما درست بعد از میدان شهدا شروع می شود، کافی است از همین میدان به پایین نگاه کنید تا عظمت نور و زیبایی آذین بندی ها را ببینید. تا چشم کار می کند، طاق نصرت است و چراغانی. اینجا گوشه ای از ایران است. اینجا خیابان «ایران» است. مساجد در این اعیاد حکم مقرهای فرماندهی را دارند. نذرهای مردم را جمع می کنند، کمک های کسبه را می گیرند و خلاصه هر کدام برای خودشان برو و بیایی دارند. یکی از همین مساجد، مسجد فاطمیه است که می توان از آن به عنوان گل سرسبد مساجد برگزار کننده اعیاد شعبانیه نام برد. حاج مهدی که سال هاست برای سجده در برابر خالق، به این مسجد می آید و می رود پس از ٥٧ سال عمر گرفتن از خدا، یادش نمی آید که نخستین بار کی و چطور این طاق نصرت ها اینجا قد علم کرده اند: از بچگی اینجا بساط جشن و شادی در اعیاد شعبانیه برپا بوده است. فکر نمی کنم کسی بتواند بگوید نخستین بار چه سالی اینجا اعیاد شعبانیه کلید خورد یا اینکه طاق نصرت از کی شد پای ثابت این جشن ها. مردم اینجا بدجوری روی طاق نصرت های شان غیرتی هستند. از کوچیک تا بزرگ. داود عاقله مردی که سال هاست در راسته ١٧ شهریور آب میوه گیری فروشی دارد، این مساله را این گونه تفسیر می کند: حتما دیدی که در مراسم عزاداری امام حسین همه هیات ها تلاش می کنند تا علم زیباتری داشته باشند. ما هم روز تولد امام زمان(عج) به طاق نصرت هایی که داریم می نازیم و سعی می کنیم آنها را به بهترین نحو ممکن تزیین کنیم. این، تنها صحبت داود نیست. تمام آدمهایی که با آنها همکلام می شویم تقریبا همین را می گویند. اما این تنها تفاوت علم هیات های عزاداری و طاق نصرت نیست. احمد روحانی پا به میانسالی گذاشته ساکن محله ناصری این تفاوت را به گونه ای جالب تفسیر می کند: درهیات ها فقط چند نفر که زور و بنیه قوی تری دارند می توانند زیر علم بروند و ثوابش را ببرند ولی طاق نصرت، زن و بچه و پیر و جوان نمی شناسد. همه را زیر قبایش راه می دهد، کم بنیه و پرزور اینجا معنایی ندارد. زنی کوتاه قد و چادری هم که از ساکنین همین محله است درحالی که زنبیل پر از سبزی اش را به سختی حمل می کند با نگاهی عاشقانه به طاق نصرت محله شان نگاهی می کند و می گوید: اینجا، این موقع سال کوچک ترین، بزرگ ترین، قدیمی ترین و... معنایی ندارد. ولی چه باور کنید و چه نکنید، شب های عید نیمه شعبان خیلی از مردم، کنار خیابان، زیر همین طاق نصرت ها دعا می کنند و چه حاجت ها که نمی گیرند. بعد از میدان شهدا، کافی است که راست خیابان را بگیرید و به سمت میدان خراسان بروید. هر جای خیابان را که نگاه کنید، آثاری از آذین بندی خواهید دید. از راسته موتور فروش ها تا ورزشگاه ١٧ شهریور. اما تزیینات ورزشگاه ١٧ شهریور کمی متفاوت تر از بقیه جاهاست. ریسه ها اینجا شکل گرفته اند و روی دیوار ورزشگاه نقش عشق زده اند. نقاشی هایی که بیشترشان شبیه ٧ و ٨ کنار هم چیده شده اند تا نقشی متفاوت را هک کنند روی دیوار بی روح ورزشگاه. دریکی از کوچه های بین راه، کوچه ای وجود دارد که شیوه آذین بندی اش با بقیه کوچه پس کوچه ها و خیابان ها فرق دارد. اینجا علاوه بر ریسه و مهتابی و پرچم و... زمین و در ودیوار با عکس های شهدا تزیین شده است. صحنه ای چنان متفاوت که هر بیننده ای را که از سر کوچه می گذرد، خواه ناخواه وسوسه می کند تا سری هم به داخل این کوچه بزند و سرکی بکشد. روی زمین اسامی شهدای محل روی کاغذهای سفید نقش بسته و روی فرشی از موکت سبز رنگ جا خوش کرده اند. دیوارهای اینجا هم پر است از انواع عکس هایی از همین شهدا. انگار اینجایی ها می خواهند با این کار، عزیزان از دست داده شان را در بزرگ ترین جشن شادی مذهبی شان شریک کنند. همان هایی که روزگاری برای حفظ همین ارزش ها جان شان را کف دست شان گرفتند و رفتند اون جلو جلوها، درست رخ به رخ دشمن و اینقدر ماندند و ماندند تا ایستاده شهید شدند. شاید هم مردم کوچه و بازار به قول بعضی ها وسط شهر یا پایین شهر، هنوز معرفت شان از بالای شهر و قسمت های پولدارنشین بیشتر باشد و هنوز آنقدر درگیر کلاس و مد و... نشده اند که شهیدان شان را از یاد ببرند. اما عکس های یادمان جنگ تنها محدود به این کوچه نیست. روی اکثر طاق نصرت ها و سر در بسیاری از کوچه ها هم می توان عکس های شهدای محله را دید. به سلامتی جوانانی که در این روزهای مد و شلوغی و عصر جدید و اینترنت و چت و... هزار مشغولیت، پس از ٣٠ سال گذشتن از جنگ، اینقدر مرام و معرفت و بصیرت دارند که فهمیده اند زنده نگه داشتن یاد شهدا، کمتر از شهادت نیست! **خراسون، بعد از شوش شوش و خراسون، برای خودشان دنیای دیگری هستند. چه آن روزها که پاتوق بزرگ ترین و معروف ترین لوطی های پایتخت بودند و چه الان که پاتوق بزرگ ترین خلافکارها، معتادین و دستفروش ها. از آن روزها که طیب، لوطی معروف تهران، مدتی ساکنش بود تا همین امروز که ساکنین این محله هنوز هم در مدحش داستانسرایی می کنند. آنقدر که نام محله شان را به یاد وی، محله لوطی ها گذاشته اند. خیابان بی سیم نجف آبادی که بعد از شهادت طیب به یاد او به نام طیب نامگذاری شد، پس از گذشت سال ها هنوز هم نشانه هایی دارد که آن را به گذشته خود پیوند دهد؛ از کبابی قدیمی یکی از لوطی های قدیمی در میدان خراسون که الان پیرمردی شده و کمرش دیگر حتی تحمل وزن بدنش را هم ندارد، تا زورخانه ذوالفقاری و رستوران خان بابا با آن همه عکس هایی از پهلوانان محل گرفته تا تختی و خیلی از بچه محل های لوطی قدیمی که زینت بخش دیوارهای سنگی و قدیمی آن شده است، همه و همه تنها نشان از یک چیز دارد: اینجا محله لوطی هاست اما محله لوطی ها تنها محله سرشناس این محدوده نیست. بعد از محله لوطی ها تیردوقلو شاید معروف ترین محله اینجا باشد. محله ای که به خاطر تیرهای بزرگ چراغ برق کارخانه برق خیابان ١٧ شهریور به این نام شهرت پیدا کرده است. اینجا هم اعیاد شعبانیه برای خودش داستان هایی طولانی دارد. داستان هایی به تعداد چراغ ها و طاق نصرت هایی که سرتاسر این راسته را زینت می دهند. وجود مساجد بزرگ و قدیمی با واعظان و مداحان سرشناس که گاهی شهرت شان را از محلات و مساجد میدان خراسان کسب کردند و دفاتر مراجع تقلید و هیات های عزاداری معروف و شناخته شده و مراسم باشکوهی که هر ساله در ایام نیمه شعبان در این محله برگزار می شود، باعث شده این منطقه بافت مذهبی خاصی بیابد. اما پول و هزینه این جشن های بزرگ از کجا تامین می شود؟ حاج رمضون، پیرمرد ٧٣ ساله اهل محله ناصری که تمام عمرش را در این محله گذرانده است پاسخ قشنگی به این پرسش می دهد: مگر هزینه عزاداری های امام حسین(ع) را چه کسی می دهد؟ غیر از این است که عاشقان آقا اباعبدالله تمام هزینه آن را می پردازند؟ همان ها، حالا بخشی از درآمدشان را به عشق اهل بیت، صرف شادی و شادمانی برای خاندان نبوت می کنند. این به آن معناست که این بزرگ ترین جشن های شیعیان با این همه شکوه و عظمت بدون حمایت های دولتی و سازمانی و تنها با هزینه های خود مردم و کسبه ای تامین می شود که عاشقند و معتقد عشق به اینکه یک سال منتظر باشند تا شعبان برسد و به اندازه یک سال به بهانه اعیاد شعبانیه شادی کنند. **ستادی که دیگر ستاد نیست جشن های اعیاد شعبانیه از همان سال های دور از چنان اهمیتی برخوردار بود که برای هر چه بهتر برگزار شدن آن در هر محله ای گروهی برای ساماندهی و برگزاری این جشن ملی- مذهبی تشکیل می شد. بعدها و در اوایل دهه ٧٠، برای اینکه این گروه ها منسجم تر و هماهنگ تر عمل کنند ستادی سراسری به نام ستاد اعیاد شعبانیه در تهران تشکیل شد که اعضای آن از بین خود ریش سفیدها و چهره های شناخته شده مذهبی بودند. این ستاد در همه محله ها و مناطق تهران شعبی داشت که براساس دستورالعمل و تصمیم گیری ستاد مرکزی جشن های شعبانیه را به صورت یکپارچه برگزار می کردند. حاج سعید داودی، رییس تبلیغات اسلامی جنوب شرق تهران در مورد این ستاد و وضعیت کنونی آن به «اعتماد» می گوید: کار این ستاد، بیشتر تهیه ملزومات و مایحتاج مورد نیاز برای برگزاری جشن های شعبانیه بود. ملزوماتی مانند شیرینی، پرچم، شکر، لامپ و... اما بعدها اختلاف نظرهایی پیش آمد و باعث شد تا نقش این ستاد هر سال کمتر از گذشته شود تا اینکه از سال ٨٣-١٣٨٢، فعالیت این ستاد تقریبا به طور کامل متوقف شد. به طوری که تا جایی که اطلاع دارم هم اکنون فقط ستاد شعبانیه شهرری فعال است و بقیه ستادها فعالیتی ندارند. وی با ذکر اینکه تمام هزینه این ستاد هم از سوی مردم تامین می شد، گفت: با این حال معتقدم که نباید شعبانیه را تنها در حد یک سری جشن و پخش شیرینی و شربت دید، بلکه شعبانیه و فلسفه آن خودش دنیایی است که کمتر به آن پرداخته می شود. وی ادامه می دهد: بهتر است برای جوان تر ها جلساتی گذاشته شود و در آن از فلسفه وجودی امام زمان(عج) برای شان بگویند و در آخر هم جشن شادی شعبانیه را برگزار کنند وگرنه، برگزاری جشن های شعبانیه که می تواند فرصتی باشد برای تبلیغ دین و آشنایی با فلسفه غیبت و ظهور امام زمان(عج) و فرهنگ مهدویت، از دست می رود. ساعت ٢١ است و شب شنل سیاه رنگش را روی سطح شهر پهن کرده است اما اینجا گویا جزو این دنیا نیست. فردا جشن نیمه شعبان است و اینجا جشن نور است. مردم اینجا از حدود یک هفته قبل به استقبال این جشن بزرگ جهان تشیع رفته اند. حالا همه چیز برای برگزاری جشن شادی مهیاست. روزی که بوی شادی می دهد و صفا و مهر و صمیمیت. به امید ظهور آقا امام زمان(عج)؛ شعله عشقی که هرگز خاموش نمی شود. *منبع: روزنامه اعتماد
شنبه ، ۱خرداد۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بانکداری ایرانی]
[مشاهده در: www.bankdariirani.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 117]
-
گوناگون
پربازدیدترینها