واضح آرشیو وب فارسی:19دی آنلاین: از ابتدا هم قابل پیش بینی بود که به قول محمد رضا خاتمی «عارف و لاریجانی دو پادشاهند که در یک اقلیم نمی گنجند.»اما همواره این فرضیه وجود داشت که اصلاح طلبان با هدف کمک و حمایت دولت قدم به میدان انتخابات گذاشته اند؛ فرضیه ای که این روزها در حال نفی شدن است. صحبت های اخیر صوفی یکی از اعضای شورای عالی سیاستگذاری اصلاح طلبان نشان می دهد این جریان بر خلاف توصیه های بزرگان پا در یک کفش کرده است و می خواهد بر کرسی ریاست مجلس، عارف بنشاند؛ حال آن که عارفانه کردن مجلس نه به نفع اصلاح طلبان، نه دولت مردان و نه حال روز این روزهای مردمان است. اوایل فروردین ماه بود که صادق زیباکلام از اساتید اصلاح طلب علوم سیاسی در گفت و گویی اشاره کرد که «اگر لاریجانی رئیس مجلس دهم شود اصلاحات می تواند دو میلیمتر جلو بیاید اما اگر عارف رئیس مجلس شود بدون تعارف باید گفت اصلاحات حتی نیم میلیمتر هم نمی تواند پیشروی کند.» اما چرا مطرح کردن عارف به ضرر اصلاح طلبان است؟ اصلاح طلبان برای نشاندن عارف بر کرسی ریاست حداقل به 145 رأی نیاز دارند. این در حالی است که تمام کسانی که از لیست امید وارد مجلس شده اند، 122 نفر که تعدادی از آن ها نیز چهره های نزدیک به لاریجانی هستند. بدون احتساب طرفداران لاریجانی در لیست امید، عارف به 23 رأی دیگر نیاز دارد. قبول این که فردی در لیست امید قرار نگرفته باشد و برای ریاست مجلس به عارف رأی دهد، بسیار دور از ذهن است. با این حساب احتمال شکست عارف بالا می رود و شکست عارف در انتخابات ریاست مجلس به نحو روشنی حکایت از شکست اصلاح طلبان در بدو ورود به مجلس خواهد داشت و اقلیتی که تازه در حال جان گرفتن بودند، بلند نشده دوباره زمین گیر می شوند. بهمن ماه ۹۴ علی یونسی دستیار ارشد رئیس جمهور در پاسخ به سوالی مبنی بر اینکه اگر آقای عارف نیز کاندیدای ریاست مجلس شدند چه شرایطی پیش خواهد آمد، گفت: «به نظر من به همان دلیل که مصلحت بود عارف به سود روحانی در انتخابات ریاست جمهوری کناره گیری کند، در مجلس دهم نیز مصالح اصلاح طلبی و مجلس را در ارتباط با مدیریت آن در اولویت قرار خواهند داد.» اما سود لاریجانی و زیان عارف برای دولت چیست؟ هنوز حمایت های به موقع لاریجانی از دولت بر سر برجام از یاد نرفته است؛ روزهای سختی که لاریجانی توانست برجام را در صحن مجلس مدیریت کند تا به فرجام برسد و دست دلواپسان را از دست اندازی به برجام کوتاه کرد. همان لاریجانی که در دو سال اول دولت روحانی، علی رغم حضور افراط گرایان تحت نفوذ، توانست مجلسی هم سو با دولت بسازد، در 4 سال آینده و با حضور بخش قابل توجهی از نیروهای معتدل به نحو اولی می تواند بهارستانی پاستوریزه را به نمایش بگذارد. از سوی دیگر اما عارف که هنوز اکراهش بر سر کناره گیری از انتخابات سال 92 در ذهن مان است، نه از توان مدیریتی بالایی برخوردار است که بتواند جلوی تندروی و کندروی های مجلس چند لایه را بگیرد و نه اشتراکات فکری چندانی به ویژه در حوزه های سیاسی و فرهنگی با دولت دارد. به نظر می رسد. فلسفه این روزها بیش تر می تواند به کشور کمک کند تا عرفان و روحانی هم اکنون فیلسوف می طلبد نه عارف.
جمعه ، ۳۱اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: 19دی آنلاین]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 36]