محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845212009
دکتر سروش و قانقاریای اخلاقی - پایگاه خبری تحلیلی نما
واضح آرشیو وب فارسی:نما: دکتر روح الامین سعیدی طی یادداشتی پاسخ هایی به ادعاهای عبدالکریم سروش درباره دخالت مداحان در سیاست های کشور داد.به گزارش نما به نقل از سراج24، دکتر روح الامین سعیدی طی یادداشتی پاسخ هایی به ادعاهای عبدالکریم سروش درباره دخالت مداحان در سیاست های کشور داد. متن این یادداشت به شرح زیر است: بسمه تعالی مرقومه سراسر اهانت و ناسزای دکتر عبدالکریم سروش باعنوان «پای مداحان در نعلین روحانیان» که اواخر فروردین ماه در واکنش به سخنان رهبر معظم انقلاب خطاب به مادحین اهل بیت (ع) در فضای مجازی انتشار یافت، چه از حیث ماهیت قول و چه از حیث هویت قائل، چندان اهمیتی نداشت که سزاوار واکنشی باشد زیرا به فرموده حضرت باقرالعلوم «سخنان زشت ابزار سفلگان و فرومایگان است » و صدالبته در مواجهه با زشت گویی این جماعت، سکوت زیبنده ترین پاسخ اهل ایمان است. لکن بیم آن می رفت که مبادا این سخنان علی رغم سستی استدلال گوینده، شبهه ای در اذهان خوانندگان ایجاد کند و لذا پاسخگویی به قدر کفایت ضرورت یافت. البته نگارنده این سطور عامدانه چند صباحی در نگارش پاسخ درنگ کرد تا اقدامش صبغه ی احساسی و جدلی نیابد. جان کلام دکتر سروش که در مرقومه خود انبوهی از الفاظ سخیف و کنایات ناپسند را با لعاب آرایه های ادبی زینت بخشیده، این است که طی سالیان اخیر با حمایت و هدایت رهبر معظم انقلاب گروهی از مداحان سیاسی و حکومتی در بستر جامعه ی ایران ظهور کرده اند و به اشاره ایشان جایگاهی رفیع یافته و وظیفه ی هدایت جوانان و تقویت بنیه فکری آنان در مقابله با جنگ روانی و فرهنگی دشمن را برعهده گرفته اند. در نتیجه، این جماعت نوپدیدِ مزدور که ضمن ابتلا به انواع رذایل اخلاقی، اندک بهره ای از خرد و آگاهی ندارند، به رقیبانی سرسخت برای طبقه روحانیت بدل شده اند و با فروبردن پای تملک در نعلین روحانیون، به جای آنان در جایگاه هادیان و متفکران قوم نشسته اند و با ترویج اسلام مداحانه، تومار فقیهان را درهم پیچیده اند. پیامد چنین وضعیتی به زعم دکتر سروش همانا انحطاط ستبر و سهمگین روحانیت، پایان دین ورزی عارفانه و حکیمانه در جمهوری اسلامی، تخدیر ذهن جوانان و بازداشتن آنان از اندیشیدن به مسائل اصلی کشور و نهایتاً افتادن جامعه به ورطه ای است که وی آن را «قهقهرای فرهنگی و قانقاریای اخلاقی» نام می نهد و در این ورطه، آینده ای بس تاریک را برای فرهنگ ایرانی پیش بینی می کند. در پاسخ به این اظهارات نکاتی چند به ذهن می رسد که اختصاراً بیان می گردد: 1. پیش از هر چیز باید گفت بنای استدلال دکتر سروش از پای بست ویران است زیرا بر شالوده یک مفروض ناصحیح قرار دارد. وی صراحتاً می گوید: «همه می دانند که نقش این قوم (مداحان اهل بیت) هیچ گاه تغذیه ی عقل نبوده بلکه همواره تحریک عواطف بوده است.» این مدعای باطل آشکارا نشان می دهد که گوینده اساساً از فلسفه ی عزاداری در فرهنگ شیعه آگاه نیست یا چه بسا در عین آگاهی تجاهل کرده است. زیرا تنها مروری گذرا بر تاریخ تشیع کافیست تا به روشنی دریابیم که عزاداری در مکتب اهل بیت علی الخصوص در رثای سالار شهیدان از همان ابتدا یک تاکتیک و حربه سیاسی برای مقابله با حکام جور بوده و به مثابه ابزار و نمادِ اعلام مخالفت با حکومت ظالمانه ی طاغوت های زمان طراحی شده است. در این میان، تحریک عواطف صرفاً عاملی برانگیزاننده است که باید زمینه ساز بیداری و آگاهی عقل باشد و عزاداران را متوجه اهداف بلند مکتب حسینی سازد تا احساس تکلیف و شعور دشمن شناسی و ذلت ناپذیری و عزم جهاد و شهادت در نهادشان نُضج یابد. اگر غیر از این بود، آیا اصل عزاداری و اشک ریزی و مرثیه سرایی آن هم پس از گذر سالیان دراز کاری بس عبث به چشم نمی آمد؟ یقیناً اهل بیت عصمت به عارضة کمبود عاطفی مبتلا نبودند که ضرورت یابد آن گونه مظلومانه و ناجوانمردانه کشته شوند تا بازماندگان، نسل از پی نسل تنها برایشان سوگواری کنند بی آن که مقصودی در پی این رسم و آیین جاودانه شان باشد. لذا فروکاستن عزاداری به صرف تحریک عواطف یا به قول دکتر سروش «آتش زدن جگر شیعیان» بسیار ساده لوحانه و تقلیل گرایانه است است زیرا شور بی شعور و محبت بی پیروی به کار نمی آید چنان که پروردگار متعال خطاب به رسولش می فرماید: «قل ان کنتم تحبون الله فاتبعونی یحببکم الله ». پس آتش زدن جگر توسط مداحان بدین سبب است که شعله ای از این آتش در خرمن عقل شیعیان بیفتد و آنان را به برخاستن و پیمودن راه حسین وادارد. سیری در محتوای اشعار مداحان مشهور شیعه همچون دعبل و کُمیت که مورد تأیید و وثوق معصومین نیز بودند، از معانی عمیق و مضامین سیاسی این اشعار حکایت دارد. امثال دعبل و کمیت هرگز مداح سکولار نبودند بلکه شجاعانه با سلاح هنر خود پنجه در پنجه حکام ظالم زمان می انداختند و از مکتب اهل بیت جانانه دفاع می کردند. این نقل مشهور تاریخی درباره ی دعبل می تواند شاهدی محکم بر رد مدعای غیرسیاسی بودن مداحان عهد قدیم باشد: «احمد بن اسحاق می گوید: دعبل را دیدم و به او گفتم: تو شجاع ترین و پرجرأت ترین مردم هستی، زیرا آن اشعار کوبنده و رسواکننده را درباره مأمون گفتی، آن هم در دوران حکومت و قدرت بی نظیر او، دعبل پاسخ گفت: ای ابااسحاق! من پنجاه سال است که دار خود را به دوش می کشم ولی آن کس که مرا دار بزند نمی یابم.» پس مشکل دکتر سروش این نیست که چرا مداحان پای در نعلین روحانیون کرده و وظیفه ی تغذیه فکری مردم را عهده دار شده اند زیرا وی در تناقضی آشکار حتی کارکرد خطیب روحانی در مجالس عزاداری را نیز این می داند که«بر منبری برود و با صدای نرم و ملایم قصه های معقول و منقول و یأجوج و مأجوج بگوید و ذهن مستمعان را به خواب ببرد.» مشکل این جاست که او از اساس درک درستی از ماهیت عزاداری ندارد و تصورات باطل خود را دستمایه انتقاداتی چنین سست و بی مایه قرار داده است. چه بسا یک عامی کم سواد هم با اندکی تفکر می تواند به روشنی دریابد که حماسه عاشورا رخ نداد و سرِ عزیزترین اولیای خدا بر روی نی نرفت تا به بهانه ی آن خطیبی بر منبر رود و با خواندن قصه های یأجوج و مأجوج ذهن مردم را خواب آلود سازد!! عجیب است که طایر فکر برخی مردمان این قدر کوتاه می پرد! 2. این ادعای دکتر سروش که تلویحاً رهبر معظم انقلاب را حامی و موجد جریان موسوم به «مداحی سیاسی» معرفی می کند، آن قدر بی پایه است که برای ابطال آن نیازی به اطاله سخن نیست و تنها استناد به کلامی ماندگار از معمار و نظریه پرداز کبیر انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی کفایت می کند تا رویکرد عمیق شیعه به شعائر عزاداری به عنوان یک حربه ی سیاسی بر همگان آشکار گردد. آن بزرگوار صراحتاً می فرمود: «عاشورا یک مسئله بسیار مهم سیاسى ـ عبادى است. عزادارى کردن براى شهیدى که همه چیز را در راه اسلام داد، یک مسئله سیاسى است؛ یک مسئله اى است که در پیشبرد انقلاب اثر بسزا دارد. ما از این اجتماعات استفاده میکنیم... ملت ما از آن «اللّه اکبر»ها استفاده کرد... این مظاهر و شعائر و امورى که در اسلام در آن سفارش شده باید فکر کنید که این ها یک مسئله سطحى نبوده است که میخواستند جمع بشوند و گریه کنند، خیر. ما ملت گریه سیاسى هستیم، ما ملتى هستیم که با همین اشک ها سیل جریان می دهیم و خرد می کنیم سدهایى را که در مقابل اسلام ایستاده است.» خوشبختانه تجربه انباشته نهضت عاشورایی امام خمینی چه در دوران مبارزات، چه در دوران جنگ تحمیلی و چه پس از آن تا کنون و حتی تجربه گران سنگ شیعیان مجاهد درلبنان و سوریه و عراق و یمن این حقیقت را مبرهن ساخت که برداشت سیاسی از حماسه عاشورا و تبدیل شعار «لبیک یا حسین» به یک مرامنامه سیاسی و مبارزاتی می تواند مولّد چه قدرت عظیمی باشد که ابرقدرت های جهان نیز از عهده ی مهارش برنیایند. چه بسا راز برآشفتگی دکتر سروش از جریان مداحی سیاسی نیز مشاهده ی همین دستاوردهای انکارناپذیر محور مقاومت است که با اقتباس از ظلم ستیزی سیدالشهدا امروز در میدان های نبرد با تزویر و تکفیر، خواب را از چشمان مستکبران می رباید. 3. اینکه گفته شود رهبر معظم انقلاب هدایت فکری جامعه را به مداحان وانهاده و لذا جمهوری اسلامی از اسلام فقیهانه به اسلام مداحانه گذر کرده است، حقیقتاً بر کج فهمی گوینده دلالت دارد. ترغیب مداحان به استفاده از اشعار غنی و پرمحتوا برای بیان مباحث کاربردیِ حیات ائمه اطهار و پرداختن به مسائل روز به منظور بصیرت افزایی و بیدارگری مستمعین و تأثیرگذاری بر باورهای جوانان هرگز به معنای خلع ید روحانیون و نادیده انگاشتن نقش محوری آنان در هدایت گری نیست و بیانات اخیر رهبر معظم در جمع طلاب حوزه های علمیه استان تهران، عمق نگاه ایشان به جایگاه روحانیت را آشکار می سازد. لکن باید از دکتر سروش پرسید آیا به موازات روحانیون هیچ قشر دیگری از جمله معلمان، اساتید دانشگاه، فرهیختگان، هنرمندان و مداحان وظیفه ای در قبال روشنگری و هدایت جامعه ندارند؟ آیا مداحی که به یُمن هنر و نوای خوش خود می تواند چندهزار مخاطبِ غالباً جوان را در یک مجلس به گرد خود آورد، تنها باید به «تحریک عواطف» آنان بسنده کند و از دستاوردهای این ظرفیت عظیم به حداقل ها اکتفا نماید؟ ضعف منطق دکتر سروش زمانی بیشتر آشکار می شود که فی المثل بگوییم کارویژه هنرمندان و سینماگران تنها و تنها سرگرم کردن مردم است و آنان مجاز به خلق آثار معناگرا و برانگیزاننده تفکر نیستند زیرا این کار به منزله پافروبردن در کفش فیلسوفان و اندیشمندان است و نماد گذار از تفکر فیلسوفانه به تفکر سینماگرانه است!! پس بهتر آن است که هنرمندان صرفاً به فکر پر کردن اوقات فراغت مردم با لطایف و فکاهی ها باشند و گام به عرصه خردورزی و معناگرایی نگذارند!! البته بسیار جالب است که کسی امروز از آن سوی مرزها داعیه دفاع از کیان روحانیت در برابر مداحان اهل بیت را دارد که در گذشته ای نه چندان دور به عنوان عضوی از جریان روشنفکری غربگرای داخل کشور از هیچ تلاشی برای تضعیف و تخریب جایگاه روحانیت مضایقه نمی کرد. یقیناً حافظه تاریخی ما آن قدر تحلیل نرفته است که موج اهانت ها و بی حرمتی های دکتر سروش و همقطارانش به ساحت روحانیون و مراجع عظام تقلید را از یاد برده باشیم. پس ناگفته پیداست جانبداری ظاهریِ امروز و کاربرد عباراتی چون «روحانیون اصیل و مراجع مُوقّر» نیز نه از سرِ ارادت به دشمنان دیروز بلکه تنها بهانه ای برای عقده گشاییِ یک فیلسوف نمای پایان یافته پشت کرده به وطن است که برای تضمین تداوم واریز دلارهای انگلیسی به حساب بانکی اش چاره ای جز این قبیل ژاژخایی های گاه و بیگاه ندارد. 4. دکتر سروش در مرقومه خود انبوهی از صفات زشت و مذموم همچون «نادانی»، «ناپاکی»، «نانجیبی»، «فرومایگی»، «کژرفتاری اخلاقی»، «بی علمی» و «بی تقوایی» را به مداحانِ به قول او سیاسی و حکومتی نسبت می دهد و میدان دادن به آن ها در جمهوری اسلامی را نشانه ای دال بر وضعیت «قهقرای فرهنگی و قانقاریای اخلاقی» می داند!! یقیناً سخنانی این چنین سخیف و حرمت شکنانه نیازمند پاسخی از جنس منطق و استدلال نیست و تنها ذکر چند سؤال کفایت می کند: * آیا موصوفِ صفاتِ ناپسندی مانند فرومایگی و کژرفتاری اخلاقی را در میان مداحان اهل بیت باید جستجو کرد یا در میان وطن فروشان فراری آن سوی مرزها که اخبار عبورشان از تمامی مقدسات این ملت و سقوط آزادشان در قهقرای بی اخلاقی و بی خدایی پیوسته به گوش می رسد؟ * آیا مصداق «به سخره گرفتن دین و هنر و فرهنگ» مداحان هستند یا جریان سینما و ادبیات و هنر روشنفکری غربگرا که در دریایی از ابتذال و سخافت غوطه می خورد و به ذبح سنت های این مرز و بوم به پای فرهنگ غربی فخر می فروشد؟ * آیا مداحانِ به اصطلاح سیاسی و حکومتی بیشتر شایسته الفاظی چون «شعبان جعفری صفت»، «مزدور» و «خادم استبداد هستند» یا آنانی که از دامان سرزمین خود به آغوش بیگانه پناه برده اند و جیره خوار دلارهای اجنبی هستند و حتی برای گذران امور در بلاد غربت حاضرند ننگ حضور در مجالس مستبدترین و مرتجع ترین سلاطینِ بدنام سعودی را نیز به جان بخرند؟ * دکتر سروش که مدعی است «فرستادن جوانان به درِ خانه ی این مُزوّرانِ مزدور، مدلولی جز تحقیر معرفت و تمسخر فضیلت ندارد» باید پاسخ دهد آیا جوانان قرار است درس معرفت و فضیلت را در مکتب ابتذال شبکه های ماهواره ای و فضای مجازی بیاموزند که محتوای سخیفش را او و دوستانش از آن سوی مرزها تدارک می بینند؟ * وی که از «مغازه ی تهیِ مغز مداحان» و «پستان های خشک و خسته شان» سخن می گوید، خوب است این ابهام را روشن سازد که مغازه مغز او و همکفرانش چه چیز برای فروش دارد و از پستان آن ها کدام شیر خردورزی برون می تراود به جز علم ترجمه ای و بیان طوطی وار مشتی حدس و گمان های چند فیلسوف غربی که امروز خود در صحت گفتارشان تردیدها دارند و به ورطه نسبیت و تکثر و پوچ گرایی افتاده اند؟ و سؤالات بسیارِ دیگری که مجالی برای بیانش نیست لکن امید است به ذهن هر ایرانی منصف و اندیشمندی که خواننده این سطور باشد خطور نماید تا مصداق قهقرای فرهنگی و قانقاریای اخلاقی در پیشگاه عدل و انصاف آشکار گردد.
جمعه ، ۳۱اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نما]
[مشاهده در: www.namanews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 46]
-
گوناگون
پربازدیدترینها