محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845647554
جشنواره کن بیشتر درکنار ساحل جریان دارد! - سایت خبری تحلیلی آوای ماغر
واضح آرشیو وب فارسی:آوای ماغر: جشنواره کن بیشتر در کنار ساحل و در تمام میهمانی هایی که در کشتی ها و هتل ها اتفاق می افتد جریان دارد، در بخش پورن که حالا جمع کرده اند و در بازار تعریف می شود. کسی که ادعا دارد جشنواره را دیده و می گوید چرا جشنواره فجر مثل کن نیست و امثال این حرف ها، خب معنی اش این است که ما روی مسلمانی او حساب می کنیم و می گوییم ندیده است.به گزارش سایت خبری آوای ماغر ؛پربیننده ترین برنامه سینمایی را این روزها بهروز افخمی یکی از باسابقه ترین کارگردانان سینما و تلویزیون، اداره می کند. هفت، این روزها انتقاداتش را صریح تر مطرح می کند و به قول خود افخمی «تازه لیبرال شده ها» را دست می اندازد، با آنها شوخی می کند و نقاط ضعف شان را به چالش می کشد. هفت اگرچه از سوی برخی جریان های سینمایی تا مرز بایکوت شدن پیش رفته اما قالب متنوعی از اهالی سینما و فکر و رسانه را ایجاد کرده است که گفت وگو، نقد و به چالش کشیدن را آسان تر کرده است. برنامه هفت، جشنواره های خارجی، هالیوود، سینماگران جوان و بحث پیرامون شخصیت سیدمرتضی آوینی محورهای گفت وگوی «وطن امروز» با کارگردان «شوکران» و «میرزاکوچک جنگلی» است. متن این گفت وگو را در زیر می خوانید. آقای افخمی از خود «هفت» شروع کنیم! برای شما حاشیه های هفت از متنش پررنگ تر نبوده؟ به عبارت دیگر منتقدان هفت شما را تحت فشار نگذاشته اند؟ ما می شنیدیم کسانی پیش آقای سرافراز شکایت می کردند اما با خود ما تماس نمی گرفتند. به طور کلی در تلویزیون نسبت به من اعتماد وجود دارد چون کارمند قدیم تلویزیون هستم و از سال 58 از دانشکده به تلویزیون آمدم. البته تلویزیون برنامه های دیگری هم دارد که خط و روش شان با هفت فرق می کند. برنامه های شبکه 6 و 4 هم هستند که سلیقه خودشان را اعمال می کنند و رویکردشان متفاوت است. به نظرم باید هم اینطور باشد. اگر قرار است تلویزیون فراگیر باشد باید سلیقه های مختلف را پوشش دهد. اگرچه این را هم بگویم من از ابتدا موافق تلویزیون خصوصی بودم اما تا وقتی که این هست تلویزیون باید خودش بازتاب دهنده صداهای مختلف باشد. برخی منتقدان هفت اما انگار این را قبول ندارند. بله! اتفاقا چند هفته پیش که یکی از برنامه های ما باعث جنجال های مطبوعاتی شد برخی نشریات که تیراژ های محدودی هم دارند، تعجب کردند از اینکه چرا ما یک چیز می گوییم و برنامه شبکه 4 یک چیز دیگر. منظورتان جشنواره بین المللی فجر است؟ بله! همین ها ادعای آزادی بیان دارند اما مطبوعه کوچک شان را مثل بوق اداره می کنند و ناراحتند از اینکه چرا صداوسیما بوق نیست. به نظر می رسد تلویزیون هزینه های آزادی بیان را می دهد اما تصوری که برخی ایجاد می کنند، این است که در تلویزیون آزادی وجود ندارد. این روزها بیشتر افراد مثل فریدون جیرانی در تلویزیون اینترنتی اش این موضوع را مطرح می کنند. این تاوان انحصاری بودن تلویزیون است. آن شکل دیگر تاسیس تلویزیون های خصوصی هم ممکن است نتایج غیرقابل پیش بینی داشته باشد و با اطمینان نمی شود گفت تلویزیون خصوصی هم عارضه ای ندارد اما تا وقتی صداوسیما به این شکل است، همین تصورها ایجاد می شود که این مساله طبیعی است. هرچند مثلا امثال هفت یا برنامه های دیگر باید فضای تنوع فکری و سلیقه ای را ایجاد کنند. فریدون جیرانی هم ژورنالیست است. غیر از اینکه فیلمساز هست ژورنالیست است و سابقه اش غیر از سینما بیشتر در حوزه ژورنالیسم بوده. ژورنالیسم می گوید «هر حرفی که جذاب و جالب است را بزنیم!» ژورنالیست ها خیلی به این فکر نمی کنند که حرفشان با حرفی که ماه قبل زدند یا با اظهارنظر هفته پیش شان در تناقض هست یا خیر. هر موضوعی که خواننده را جذب کند و مخاطب را به سمت رسانه بکشاند مطرح می کنند. به نظرم این اصلا مساله مهمی نیست. خیلی نباید جدی گرفت. این را نباید به این حساب گذاشت که آزادی بیان طرفدار ندارد! واقعیت این است که آزادی بیان را باید بیشتر دولت و نظام جدی بگیرند. حالا ممکن است کسی سنگ آزادی بیان را هم به سینه بزند اما در نهایت دنبال این است که نفع خودش را ببرد. درباره «هفت» هم این موضوع صدق می کند؟ ببینید! ما در هفت در وهله اول می خواهیم برنامه جذابی داشته باشیم. شما موضع گیری فراستی در هفت را در نظر بگیرید. ممکن است کسی بگوید این موضع هفت نیست. چون 2 هفته بعد یا 2 هفته قبلش احتمالا من یا رسول صدرعاملی آن را نقض و نظر دیگری مطرح می کنیم. اصلا ممکن است خود فراستی حرفش را پس بگیرد یا نظر دیگری بدهد. این به این معنا نیست که موضع هفت، حرف های فراستی است یا حرف های افخمی است یا صدرعاملی. ما می خواهیم برنامه جذابی داشته و در خودمان تنوع داشته باشیم و این تنوع به این معنی نیست که من با هر کسی می توانم برنامه تولید کنم یا اجازه می دهم هرکسی هر حرفی دلش خواست بزند. باید یک همسویی وجود داشته باشد. در حد امکان دلم می خواهد برنامه تنوع داشته باشد یعنی تماشاچی احساس کند به او دیکته نمی گویم. نقطه نظرات را می گویم. اینطور نیست که در هر زمینه ای با هم موافق باشیم مواقعی که یک نفر دارد حرف می زند خودش بعد نظرش را عوض می کند. اگر شما نشان بدهید که نظرات تان عوض نمی شود و با شنیدن حرف مخالف نظرتان را تغییر نمی دهید یک برند و انگ ایدئولوژیک به شما می زنند و به لحاظ چارچوب هم می گویند «دگم» هستید که شاید درست هم بگویند. شاید اصلا یکی از ویژگی های نظر کارشناسی این باشد که حتی یک نفر درباره یک فیلم نمی تواند نظر ثابت داشته باشد. مثلا فراستی در ایام جشنواره گفته بود «ابد و یک روز» مشکل امنیت ملی دارد. من معترضش شدم که تو چه کار به امنیت ملی داری؟ گذشته از اینکه این فیلم فیلمی است که قابل تعمیم نیست یعنی فیلمی است که کاملا درباره یک خانه خاص و فضای خاص و موضوع تحقیق شده است ولی به طور کلی لفظ امنیت ملی را به کار نبر چون هرجا درباره امنیت ملی بین من و تو (فراستی) اختلاف بیفتد حق با من است. من بیشتر از تو کارشناس امنیت ملی هستم و فراستی در برنامه قبول کرد البته هنوز از جنبه های دیگری مخالف «ابد و یک روز» هستم. این لفظ «امنیت ملی» یک جور پاپوش درست کردن و پرونده سازی و خارج از چارچوب نقد فیلم متعارف است. بیشتر ژورنالیست ها از آزادی بیان به صورت یک لفظ یا لقلقه زبان استفاده می کنند و خودشان اعتقادی به آزادی بیان ندارند. روزنامه های اصلاح طلب یا برخی محافظه کارها بشدت کنترل می شوند که با چه کسی مصاحبه کنند و چه تیتری بزنند. این واقعا آزادی بیان نیست. گذشته از اینکه نمی دانم اگر خودم اختیاردار بودم چنین کاری می کردم که همه نظرات را پوشش بدهم یا خیر. چون انسان در نهایت به این می رسد پس خودم چه؟ نظرات خودم چه می شود؟! اگر قرار است نظر دیگران را بازتاب بدهم چه چیزی از شخصیت خودم باقی می ماند؟ موضوع اظهارنظر درباره «آزادی بیان» و خلاف آن عمل کردن طی این سال ها خسارت های زیادی به جریان سینمایی زده است. خیلی ها بایکوت شدند، کنار گذاشته شدند. فقط به خاطر اینکه در فلان فیلم بازی کردند یا موضع گیری خاصی داشتند. به نظر می رسد این مافیایی که وجود دارد، خیلی قوی است که دقیقا برخلاف آزادی بیان عمل می کند و کسی هم نمی تواند به آن اعتراضی کند. این جریان یا تشکیلات مافیایی که شما می گویید صرفا به روشنفکری چپ اختصاص ندارد. یک گروه مسلمان لیبرال هم بتازگی پیدا شده که درست مثل تشکیلات روشنفکرانه عمل می کند که از طریق بایکوت کردن و نادیده گرفتن و قهر کردن کارهایش را پیش می برد. یکی از دلایل پذیرفتن مسؤولیت هفت این بود که دیدم حالا دیگر یک گروهی به اعتبار ژست مسلمانی درست مثل تشکیلات روشنفکری و ژست لیبرالی داریم که می خواهد سینمای جشنواره پسند اتحادیه اروپایی را دنبال کند و هرکس این را قبول ندارد، مهم نیست که مسلمان هست یا نیست، باید حذف شود. این هم عجیب نیست. این انتظار را نباید داشته باشیم که چه تشکیلات روشنفکرانه، چه لاییک و ضدانقلابی، چه لیبرال ها و چه مسلمان های اصلاح شده ای که می خواهند در جشنواره های اروپایی گل کنند، این تشکیلات به وجود نیاید و نباید انتظار داشته باشیم با انصاف و با رعایت قواعد مسلمانی مواجهه کنند. اینها انتظارات کودکانه ای است. سینما محل شهرت، قدرت و ثروت است و هرجا این چیزها هست، جنگ مغلوبه و شدید می شود. درگیری هایی پیش می آید که خیلی راحت سر پول است. درگیری ها جدی است. در آمریکا پیش آمده فیلمساز یا بازیگری را کشته اند به خاطر اینکه داشته رقیب می شده. مثلا دوره مک کارتی را اگر تحقیق کنید متوجه می شوید خیلی از کسانی که اسم شان در لیست سیاه رفته فقط به خاطر حسادت ها و دشمنی های شخصی بوده که فردی را کمونیست خطاب می کردند. پس تشکیلات و باند و مافیا به جریان روشنفکری چپ که عموما لیبرال شده اختصاص ندارد. باندهای مافیایی مالی تشکیل شده است. باندهای مافیای مسلمانی نیز تشکیل شده و فیلمساز های مسلمانی که احساس می کنند باید با اسکار و اروپا ارتباط داشته باشند تشکیلات منسجمی ایجاد کرده اند. خلاصه هدفشان ژست های روشنفکری و فرش قرمز و... است اما مسلمان هم هستند. این یک تفاوت آشکار با قبلی ها دارد که ما می شناختیم و رفتار تشکیلاتی را از آنها انتظار داشتیم. گروه های مختلفی با تشکیلات گوناگون اعلام موجودیت می کنند و این مساله موضوع غیرمنتظره ای نیست. هرکسی می خواهد در سینما باشد و در سینما رشد و سینما را قدرتمند تر کند باید پوست کلفت تر از این حرف ها باشد که انتظار رعایت انصاف و مروت داشته باشد. برنامه هفت سعی دارد با این تشکیلات تا جایی که می تواند برخورد کند، دستشان بندازد و نقطه ضعف هاشان را مطرح کند. مثلا این جمله ای که گفتید «میرکریمی لیبرال شده»؟ یکی از بامزه ترین چیزهایی که در این مملکت با آن روبه رو هستیم این است که دیکتاتور ترین آدم هایی که در زمینه سینما و رسانه می شناسیم ادعای لیبرالی شان می شود. یعنی یک لیبرالیسم خاص ایران داریم (با خنده). جماعتی که از موضع بالا و اشرافی فکر می کنند تفاوت اساسی با دیگران دارند و باید به آنها پول بدهند که فیلم بسازند و مردم نبینند. مثل همان برخوردی که آقای میرکریمی در جریان جشنواره با بچه های هفت انجام داد. من اولش باور نمی کردم و گفت شوخی کرده و اینکه گفت شوخی است برای مطبوعات گفت شوخی است و به ما نگفت. این برایش سنگین بود چون شرط کرده بود من عذرخواهی کنم و من گفتم حرفم را به آقای میرکریمی روی آنتن می زنم. شاید تصور نمی کرد چنین موجی علیه اش ایجاد شود و روز بعدش شاید به خاطر دستپاچه شدن گفت که «من شوخی کردم». بعد احتمالا مشاورینی داشته که به او گفتند باید این راه را ادامه بدهی و به خاطر همین عذرخواهی نکرد و من تازه فهمیدم میرکریمی لیبرال شده، به معنای ایرانی اش! این رفتار، رفتار یک آدم با نگاه اشرافی و تافته جدابافته است که فکر می کند دولت باید پول بدهد تا او فیلم بسازد و کسی هم نبیند تا اینکه احتمالا در جشنواره های خارجی موفقیت پیدا کند. تصور می کنند آدم های ممتازی اند. در سینما دو-سه سال است این جریان خیلی اعتماد به نفس پیدا کرده و فکر می کند حق طبیعی اش است که بودجه دولتی را بگیرد به شکل های مختلف مصرف کند و مردم فیلم هایش را نبینند. ظاهرا یک گروه اشراف زاده مسلمان هم پیدا شدند. به نظر شما خانه سینما اشراف زاده ها یا لیبرال های خاص ایرانی را تقویت نکرده است؟ من خیلی با خانه سینما آشنا نیستم. مساله من با خانه سینما فقط زمانی پیش آمد که با دبیر وقت جشن خانه سینما آقای پوراحمد برای نمایش «فرزند صبح» تماس گرفتم و گفتم فیلم را به این صورتی که سرهم بندی شده نمایش ندهید که نه برای من که برای شخصیت امام وهن خواهد بود. نمایش دادند و آبروی خودشان را بردند نه آبروی امام(ره) را. بعد آقای پوراحمد یک مصاحبه ای کرد و گفت فیلم برای افخمی است و چون خوب درنیامده مسؤولیتش را نمی پذیرد بنابراین موضع من در مقابل خانه سینما این بود که غیرحرفه ای رفتار کرده و تصمیم غیرمنصفانه ای گرفته است. خانه سینما تصمیم سیاسی گرفت، از این جهت که چون در دسته بندی کلی تهیه کننده فرزند صبح یعنی موسسه نشر آثار امام جزو جریان اصلاح طلب به حساب می آمد، آنها طبیعتا طرف تهیه کننده را گرفتند. سیاست اقتضا می کرد طرف تهیه کننده را بگیرند. اما درباره اینکه خود خانه سینما چه مشکلاتی دارد و در جریان اتفاقات بعد از انتخابات ۸۸ چه رفتارهایی کرده است و چه مواضعی گرفته است، موضوع انحلال چطور پیش آمد و چه استفاده ای از آن کردند بخشی اش را من ایران نبودم و بعد از آنکه آمدم مساله من سیاسی نبود چون فیلمم مثله شده بود و با آبروریزی نمایش داده می شد. الان نمی دانم چرا خانه سینما باید از لحاظ سیاسی اهمیت داشته باشد. اینکه چه کسانی در خانه سینما انتخاب می شوند و کار سیاسی می کنند اهمیت ندارد. هنرمندان ما اینطور نیستند که از خانه سینما حرف شنوی داشته باشند. اگر کسی اینطور فکر کرده که می تواند بهره ببرد خوش خیال است. خانه سینما حزب نیست و نباید از آن استفاده حزبی شود اما می دانم کار خودش را به عنوان یک تشکیلات صنفی درست انجام نمی دهد؛ مثلا درباره بیمه هنرمندان و کار های صنفی. چیزی شبیه بازنشستگی برای هنرمندانی که سن و سالی از آنها گذشته و کار ثبت شده و پرونده واقعی دارند بیشتر از یک میلیارد تومان در ماه هزینه نمی برد و گرفتن این پول از ارشاد برای آنها کاری ندارد، چرا که گاها می بینیم همین بودجه ها را می گیرند و در جاهای بیهوده ای مصرف می کنند. درباره سینمای جشنواره ای و جریان های سینمایی صحبت کنیم. به نظر شما تصوری که از سینمای آمریکا و اروپا و جشنواره های مطرح سینمایی وجود دارد، تصور درستی است؟ ابتدا بگویم که خیلی از فیلم های آمریکایی به لحاظ اخلاقی از برخی فیلم های ما قابل دفاع ترند. تصوری که از جامعه آمریکا در داخل وجود دارد، اشتباه است. در آمریکا به غیر از دو- سه شهر مثل شیکاگو و سانفرانسیسکو که خود آمریکایی ها هم از حضور در این شهرها ترس دارند و از این شهرها با عنوان به بلاد کفر یاد می کنند (با خنده) بقیه ایالت ها ایالت هایی کاملا مذهبی و باتعصب هستند. مثلا یک ایالت در آمریکا وجود دارد به نام یوتا که مورمون ها در آنجا غالبند و اکثریت دارند. آنها معتقدند مسیح در قرن 19دوباره ظهور کرده و تغییراتی در قوانین مسیحیت به وجود آورده. در یوتا مصرف و خرید و فروش مشروبات الکلی ممنوع است و از همه قوانین سختگیرانه تر اینکه هواپیماهایی که بر آسمان این ایالت پرواز می کنند در فاصله زمانی که در حوزه یوتا هستند سرو مشروب ندارند بنابراین اینطور نیست که جریان سینمایی غالب در فیلم های هالیوودی مسائل غیراخلاقی باشد. سینمای آمریکا اگرچه توسط صهیونیست ها راه اندازی شده اما می داند با مردمی بشدت متعصب مواجه است بنابراین درصد کمی از فیلم ها هستند که در رده پایین تر از 17سال قابل نمایش باشند. فیلم های آمریکایی قهرمان دارد و به لحاظ خانوادگی قابل دفاع تر از برخی فیلم های سینمایی ماست اما در اروپا کاملا برعکس است. فیلم هایی ساخته می شود که نمی خواهد با آمریکا رقابت کند. یک جای خالی در سینما وجود دارد که به اصطلاح درباره انسان گرفتار تنهای بی خدای لاقید است و درباره سکس و مسائل انحرافی جنسی و مدل های انحرافی زندگی کردن که این روزها یک اصراری وجود دارد که آنها را «دگرباش» بنامیم. همجنس بازی های زنانه و مردانه. در واقع سینمای اروپا سینمای دگرباش هاست. شاید بتوان گفت در همه جای دنیا 5درصد یا کمتر از 5درصد چنین فیلم هایی را دوست دارند ببینند یا چشم اندازی مثل این را دوست دارند که با آن آشنا شوند اما همین 5 درصد بازار بزرگی است. یعنی یک میلیارد نفر در سال 5 درصدش می شود 50میلیون. فرض کنید یک نفر یک راهی پیدا کند که در بازار با 5درصد یا کمتر از 5درصد دگرباش ارتباط برقرار کند. خب، یک تجارت است. جشنواره کن جشنواره این جور تجارت هاست. کن جشنواره جریان دگرباش فیلمسازی است. مثلا وقتی به فیلم «آبی گرم ترین رنگ است» جایزه دادند اصلا به خاطر این دادند که درباره همجنس بازی است و خیلی وقیحانه هم در این باره ساخته شده است. حالا بعضی ها می گویند به کیفیت هنری فیلم جایزه دادند اما این حرف ها مزخرف است. مزخرف جریان روشنفکری وازده و جشنواره زده است. در واقع شما می توانید مطمئن باشید اگر فیلمی درباره همجنس بازی بسازید بالاخره در یکی از این جشنواره های اروپایی جایزه می گیرد، چرا که پروتکل های جشنواره ای درباره این موضوع تصریح دارند. جشنواره کن تا ۴ سال پیش در بازار فیلم یک بخش خیلی مهم پورنوگرافی و فروش فیلم های پورنو داشت اتفاقا برای اینکه شوخی کنند یا توهین کنند یا اذیت کنند، می آمدند این غرفه را چسبیده به غرفه ایرانی ها دایر می کردند. آن کسانی که می گویند جشنواره های اروپایی جشنواره های حرفه ای و با اهداف از پیش تعیین شده هستند اگر بچه مسلمانند یعنی وقتی رفتند خارج طبیعتا همه ابعاد جشنواره را ندیدند و به خودشان اجازه ندادند ببینند، نمی دانند درباره چه دارند صحبت می کنند. آن کسانی که می دانند درباره چه صحبت می کنند هم عناد دارند. این حرف خیلی مزخرفی که اخیراً زیاد می شنوم که جشنواره فجر چه هست و از چه پروتکلی تبعیت می کند و چرا شبیه هیچ جشنواره ای نیست، این حرف از روی بی شخصیتی مفرط است که زده می شود. منظورم این است که این افرادی که از کن دفاع می کنند، نمی دانند از چه دفاع می کنند. جشنواره کن بیشتر در کنار ساحلو در تمام میهمانی هایی که در کشتی ها و هتل ها اتفاق می افتد جریان دارد، در بخش پورن که حالا جمع کرده اند و در بازار تعریف می شود. کسی که ادعا دارد جشنواره را دیده و می گوید چرا جشنواره فجر مثل کن نیست و امثال این حرف ها، خب معنی اش این است که ما روی مسلمانی او حساب می کنیم و می گوییم ندیده است و کارتی داشته و سرش را انداخته پایین و رفته فیلم ها را دیده و برگشته است و می گوید: به به چه نمایش باشکوهی! خلاصه این وضعیت ماست. وضعیت کسانی که واداده اند و نمی دانند این بازار 5درصدی خودش بازار بزرگی است. با این همه با اینکه بازار بزرگی است اگر آمریکایی ها فیلم های بازار بزرگ جریان اصلی سینمایی را نیاورند و در افتتاحیه اکران نکنند جشنواره نمی تواند روی پای خودش بایستد. جشنواره کن بیشتر درآمدش را از فیلم های آمریکایی در می آورد، ضمن اینکه فیلم های آمریکایی جزو جریان اصلی جشنواره کن نیستند. وضعیت اکران فیلم های سینمای روشنفکری را چگونه ارزیابی می کنید؟ من درباره فیلم های روشنفکری نظر دیگری دارم. من با لحن هایی مثل لحن ابراهیم (حاتمی کیا) مخالفم. مخالفم با اینکه بگوییم این فیلم ها ساخته نشود. فیلم هایی با تماشاگران محدود همچنان خوب است ساخته شود اما این را هم بدانیم این فیلم ها به 2میلیون نفر تماشاچی محدود شده است، یعنی 2میلیون نفر هستند که سالی چند بار سینما می روند و این فیلم های روشنفکری را می بینند. ساخت این فیلم ها محل ایراد نیست اما به این همه پرده احتیاج ندارد. یعنی اگر قرار باشد این450پرده ای که الان داریم به هزار پرده ارتقا پیدا کنند، قطعا این سینمای روشنفکرانه نیست که آن پرده ها را اشغال می کند. این سینمای روشنفکرانه کمی جلوتر از «هنر و تجربه» است. یعنی همانطور که هنر و تجربه با 3-2 سالن در طول سال 30،40 فیلم اکران می کنند، اگر 30-20 سالن در اختیار آقای علم الهدی قرار دهیم، می تواند تقریبا تمام فیلم های سال 92سینمای ایران را اکران کند. یعنی سالی که این جریان روشنفکری یا به نظر من ملودرام سازی که دوره اش هم گذشته است، کاملا حاکم بود و فروش رسید به کمتر از 50میلیارد تومان و تعداد تماشاچی در تمام سالن ها زیر 10میلیون بود. آن سال اگر 30-20 سالن به آقای علم الهدی می دادیم همه را اکران می کرد و همین فروش را داشت، سقفش بیشتر از این نبود. یعنی 96درصد صندلی ها خالی بود. ضریب اشغال به زیر 4درصد رسید. به خاطر همین من اصلا اعتقاد ندارم این سینما را محدود کنیم، برای اینکه این سینما نه خطری دارد، نه خاصیتی، نه به درد کسی می خورد و نه سانسور کردنش به زحمتش می ارزد. فیلم های اکران عید و فروش بالایی که برای کمدی ها رقم خورد بازتاب زیاد و بعضاً متفاوتی داشت. شما به این قضیه چگونه نگاه می کنید؟ برخی معتقدند این کمدی هایی که ساخته می شود در شأن سینمای ایران نیست. حتی اگر اینطور باشد، موضوع نگرانی درباره کمدی های بی حیا، محلی از اعراب ندارد. یک آزادی هایی درباره این فیلم ها باید وجود داشته باشد. البته باید این را در نظر بگیریم که الان در سینمای ایران جای فیلم های اکشن و ترسناک و قهرمان محور و فیلم های کودک و فیلم هایی که نوجوان ها را به سینما بکشاند خالی است و چون آن فیلم ها به هر حال فی مدت المعلوم ساخته نمی شود تنها چیزی که می تواند مردم را به سینما بیاورد همین فیلم های کمدی است. خیلی از تماشاچی ها در نوروز اول من سالوادور نیستم را می دیدند، بعد 50کیلو آلبالو را می دیدند و بعد که می دیدند حالا با اینها خوش گذشت، می گفتند برویم مثلا ابد و یک روز را هم ببینیم. البته بادیگارد فروش خودش را داشت. اگر بدون این کمدی ها هم اکران می کرد فروش خوبی می کرد. من قبل از عید هم گفتم که پرفروش ترین فیلم ابراهیم حاتمی کیا می شود چون اسم «بادیگارد» پرفروش است. فیلمی که درباره محافظت از یک شخصیت که ترور هم می شود، است، فروش خودش را دارد ولی این کمدی ها هم نقش داشتند در بالاتر رفتن فروش از آنچه پیش بینی می شد. اما ابد و یک روز در 4-3 هفته اول فروشش کمتر بود، علتش هم این بود که مردم بعد از اینکه 2 تا کمدی دیدند، گفتند می شود یک فیلم تلخ هم دید. و «ابد و یک روز» ؟ ابد و یک روز فیلم خوبی است اما به نظرم جایزه بهترین فیلمنامه را نباید می گرفت. یکی، دو تا جایزه دیگر را نباید می گرفت. اما به نظرم باید جایزه بهترین بازیگر مرد را معادی می گرفت یا اگر من داور بودم جدل می کردم درباره اینکه نقش نوید محمدزاده فرعی نیست. به نظرم ۱۵ دقیقه اول فیلم اضافی است و اگر حذف شود فیلم بهتر می شود. کارگردانی اش هم لایق جایزه بود. حالا اینها بحث های کارشناسی است. کمی درباره سیدمرتضی آوینی صحبت کنیم. به نظر شما مواجهه هایی که با سیدمرتضی می شود که معمولا هم محدود به ایام شهادتش است، مواجهه های درستی است؟ با این توضیح که آدم های پرگو درباره سیدمرتضی در مقطعی از سال در باره او با شور حرف می زنند و بعد دوباره تا یک سال درباره او سکوت می شود و دوباره همین مجادله ها درباره شخصیت او در می گیرد. سیدمرتضی برای ما در دوران خودش، یعنی دورانی که هنوز تبدیل به افسانه نشده بود، معما بود. شخصیت خیلی پرشوری بود. شور و حال و مرگ طلبی و شجاعتش مثال زدنی بود و اینکه به سمت مرگ هجوم می برد مثل اینکه مرگ برایش مساله معمابرانگیزی بود. کنجکاو مرگ بود. همان موقع هم نمی توانستیم این معما را برای خودمان حل کنیم. یک نکته دیگر اینکه سیدمرتضی خیلی خوش قیافه بود، چیزی که راجع به آن حرف زده نمی شود ولی خیلی مهم است. او جوانی خوش قیافه بود که قبل از انقلاب در دانشکده هنرهای زیبا درس می خواند و بعد از انقلاب هم خوشرویی همراه با مهربانی و گرمای صدایی که داشت باعث می شد شخصی جذاب و تاثیرگذار باشد، دورش را بگیرند و حرفش را گوش کنند. به قول حافظ «قبول خاطر لطف سخن خداداد است». قبول خاطر خدادادی داشت که من نمی دانم چرا باید سعی کنیم این را تحلیل کنیم. اصلا چه لزومی دارد بخواهیم همه چیز را تحلیل کنیم. یک پدیده غیرقابل تکرار بود، خیلی تاثیرگذار بود، مهربانی و آمادگی اش برای کار کردن با جمع هایی که خیلی از خودش جوان تر بودند، باعث شد تاثیر ماندگاری بگذارد. الان هم جوان هایی که حتی او را ندیده اند به درستی اگر راه را پیدا بکنند مثل محمدحسین مهدویان و سعی کنند جوهر فیلمسازی سیدمرتضی را بشناسند، می توانند کارهایی را کنند که خود سیدمرتضی اگر زنده بود، همان کارها را می کرد، مثل همین «ایستاده در غبار». اینکه ما بخواهیم از سیدمرتضی مرجع ایدئولوژیک درست بکنیم، کوشش بیهوده ای است و اینکه بخواهیم بگوییم روشنفکری بوده که داشته تغییر موضع هم می داده و آخر عمری مخالفت با انقلاب پیدا کرده، این هم حرف من درآوردی و بی ربطی است. حالا هرکسی براساس تمایلش چیزی می گوید اما من نمی فهمم که این بحث چرا باید از هر چند طرف ادامه پیدا کند! یک چیز را می دانم، سیدمرتضی به عنوان فیلمساز ماندگار است. یعنی مجموعه روایت فتح سبک و لحن ماندگاری دارد و یک جور تعالی پیدا کرده در کار محمدحسین مهدویان. حالا محمدحسین مهدویان خودش ممکن است مرا تحت تاثیر قرار داده باشد. چنانچه در فیلم بعدی که می خواهم بسازم، «خمسه خمسه» مستقیما از روی قسمت چهارم آخرین روزهای زمستان برداشته شده یعنی اقتباسی است از یک فیلم مستند، منتها داستانی. یک سناریوی جنایی دیگری هم دارم می نویسم. همینطور که می نویسم متوجه شدم در استفاده زیاد از نریشن و گفتار آدم های واقعی و اینکه نترسم از اینکه فیلم دیالوگ کم داشته باشد یا نریشن زیاد داشته باشد، خیلی تحت تاثیر «ایستاده در غبار» هستم. او به ما یاد می دهد که می شود از نریشن خیلی زیاد استفاده کرد و همچنان فیلم داستانی باشد و فکر نکنیم فیلم داستانی نیست. ایستاده در غبار فاصله بین فیلم داستانی و مستند را محو کرده است، بنابراین این تاثیری که سیدمرتضی در زمینه فیلمسازی به دست آورده در پیدا کردن فرم سینمای مناسب بعد از انقلاب ایران است. کوشش هایی که کرد و نتیجه هایی که گرفت و تاثیری که روایت فتح می گذاشت و تاثیرهایی که 25سال بعد از شهادت ظاهر می شود، ماندگار است. منبع : وطن امروز
جمعه ، ۳۱اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: آوای ماغر]
[مشاهده در: www.avayemaghar.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 12]
-
گوناگون
پربازدیدترینها