محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846071668
زمینه ساز نشاط و امید چیست؟ - پایگاه خبری تحلیلی پویش
واضح آرشیو وب فارسی:پویش: سابقه کار گروهی در زندگی بشر قطعاً به دوره های ابتدایی حیات بشر بازمی گردد. انسان در زمانی که در غار زندگی می کرد، ناچار بود برای تغذیه، شکار و امنیت، کار گروهی را تجربه کند.این ضرورت به شهرنشینی ختم شد. در این میان افراد و جوامعی که توانستند کار گروهی مستمری داشته باشند، ماندگار شدند. گروه مجموعه ای از دو یا چند نفر می باشد که بطور مرتب با هم برای کسب یک یا چند هدف مشترک کار می کنند به عبارت دیگر دو یا چند نفر که به طورآزاد با هم در تعامل بوده، هنجارهای جمعی داشته، در پی کسب هدفهای جمعی بوده و هویت مشترکی دارند. امروزه در بین افراد جامعه این موضوع را مکرر می شنویم که ما ایرانی ها کار گروهی بلد نیستیم و در کارهای جمعی موفق نیستیم مثل تیم فوتبال و در کارهای فردی توفیق بیشتری داریم نظیر تیم کشتی. بنابراین این فرضیه تاریخی که در ورزش های فردی موفق هستیم، اما در ورزش های جمعی ناموفق؛ با موفقیت های اخیر والیبال، فوتبال، فوتسال، بسکتبال، والیبال نشسته و... رد شده است. برخی از اندیشمندان و صاحبنظران ریشه این مشکل را عامل فرهنگی می دانند و معتقدند که روحیه کار تیمی در کشور ما ضعیف بوده و یا در برخی موارد وجود ندارد. اما برخی ها با این نظر مخالف هستند و اعتقاد دارند اینکه ما در کار جمعی موفق نیستیم، ریشه اش ربطی به فرهنگ ندارد بنابراین علل ضعف در کار گروهی و نیز عدم تبعیت منافع فردی و گروهی از منافع جمعی را در عوامل غیرفرهنگی می دانند. در این میان یکی از موضوعات مهم در این زمینه آن است که چه طور می شود انسان ها را برای کار گروهی آموزش داد که این خود با موضوعات بسیاری از جمله بنیان خانواده ها و شرایط و روابط حاکم بین اعضاء خانواده ارتباط دارد. به نظر بسیاری از متخصصان روان شناسی، توانایی و ناتوانی در انجام کار گروهی به خانواده باز می گردد. بطوریکه قبل از یادگیری از طریق کلام و تفکر، فرزندان از رفتار و شیوه عملکرد والدین، آموزش می بینند؛ به عبارت دیگر، وقتی در خانواده ای تعامل با دیگر خانواده ها کم است و از گستردگی ارتباطات بین آنها کاسته می شود، قطعاً این موضوع در فرزندان هم منعکس می گردد. در مقابل اگر خانواده به طور مستمر با خانواده های دیگر فامیل و آشنایان رفت و آمد داشته باشند، این رفتار به فرزندان آن ها هم منتقل می شود. اگر این ارتباطات کاهش پیدا کند، مهارت برقراری روابط سازنده و نیز کار گروهی را کمتر یاد می گیرند. بنابراین اوّلین گام، در تعاملات فامیلی و بین خانواده ای است که کار گروهی تعریف می شود. در گردش های جمعی خانوادگی تکالیف کار گروهی تعریف می شود، بازی های جمعی شکل می گیرد و کودکان، کار گروهی را در حین تفریح و به طور علنی یاد می گیرند. افراد، کار تیمی و ضرورت با هم بودن را از همان زمان کودکی یاد می گیرند. در بازی های گروهی وقتی باخت اتفاق می افتد، آن ها یاد می گیرند چطور بتوانند روحیه ا شان را تجدید کنند؛ حمایت گری و دادن امید به هم را یاد می گیرند و این ویژگی ها در کودکان، بعدها به ویژگی های شخصیتی تبدل می شود. موضوع دیگر، نگاه والدین به کار گروهی است و اینکه چطور کار گروهی را به فرزندانشان یاد می دهند. اینکه آیا والدین به فرزندان، تکالیف یا بازی هایی آموزش می دهند که با هم انجام دهند؟ و آیا والدین می دانند که چطور بین فرزندان تبعیض قایل نشوند؟ عوامل بسیار مهمی هستند؛ چرا که اگر بین فرزندان تبعیض قایل شوند، آنان را کاملاً از کار گروهی دور می کنند و فرزندان به جای اینکه در کنار هم و در تعامل با هم باشند، مقابل هم قرار می گیرند. طبق تحقیقات و نظریات متخصصین باید گفت که کار گروهی باعث نشاط و امید در جامعه می شود و به تبع آن، سلامت جسم و روان افراد را به دنبال دارد، در حالی که فاصله گرفتن از انسان ها و اجتناب از زندگی جمعی و گروهی، افسردگی و انزوا را به دنبال دارد. به همین دلیل است که امروزه کار گروهی یکی از ضرورت های زندگی انسان هاست و بسیاری از مقالات در حوزه های مختلف تولید و اقتصاد، علوم اجتماعی، علوم سیاسی، روان شناسی، منابع انسانی و... متفق القول به ضرورت و اهمیت کار گروهی اشاره کرده اند. یکی از جاهایی که ضرورت کار گروهی بسیار مشخص و ضروری تصور می شود در خانواده است چرا که در صورت انسجام و کار جمعی و گروهی و همدلی و همفکری و همراهی بین اعضاء خانواده، مشکلات به راحتی حل و فصل می شود و اعضاء ضمن تامین آرامش در خانواده، به موفقیت های چشمگیری در عرصه های مادی و معنوی و اجتماعی دست پیدا می کنند. براساس دیدگاه روان شناسانه، افرادی که فرصت و امکان تقسیم شادی و غم را با دیگران دارند و از مشورت شان استفاده می کنند، همواره سالم ترند و حال جسمی و روحی بهتری دارند؛ اما در مقابل، اعضاء خانواده ای که خودسر هستند و تنها به موفقیت فردی خود فکر می کنند، معمولا" در زمان بروز مشکل، سرخورده شده و آسیب بیشتری متحمل می شود. بنابراین چنانچه این باور را داشته باشیم که کار گروهی نقش موثری را در مدیریت اثربخش خانواده ایفاء می کند می تواند اثر زیادی بر نهادینه سازی این رفتار در بین اعضاء خانواده داشته باشد. از اینرو کار جمعی و گروهی در خانواده و حمایت از همدیگر در هنگام وقوع مشکلات و بحران ها می تواند موفقیت اعضاء خانواده در شرایط مختلف تضمین نماید. وقتی در مسافرت های دسته جمعی از اعضاء خانواده و افراد و فامیل های همسفر خواسته می شود که بنا به شرایط و ویژگیهای افراد و برای انجام برخی کارها، گروه تشکیل بدهند، ناخودآگاه تقسیم کاری بین اعضاء خانواده صورت می گیرد و ایجاد حس رسیدن به یک هدف مشترک به آنان آموزش داده می شود. در این فضا، افراد با هم بودن و ایجاد گروه را تجربه می کنند و در عین حال، امکان تجربه شادی و با هم بودن ، تلاش مشترک و تشریک مساعی را به طور ضمنی آموزش می بینند. یکی از مراکزی که نقش مهمی را در تقویت انسجام و کارجمعی و گروهی در خانواده ایفاء می کند مدرسه است چرا که اعضاء خانواده بسیاری از رفتارها و دانش و آگاهی لازم را بخصوص در زندگی گروهی از معلمان و مدیران مدرسه یاد می گیرند. در بازی ها و مسابقات گروهی در مدارس، مهم ترین ویژگی بازی گروهی، بازی برد- برد است و به کودکان آموزش داده می شود که در کنار هم و با کمک هم مسابقه را ببرند و حتی اگر باختند هم، باز از لذّت بازی بهره برده اند و تیم روبه رو به این شادی و لذّت، کمک کرده است. نوع رابطه در این گروه ها، نباید رابطه طولی یا دستوری و آمرانه باشد بلکه باید همگی موازی و هم عرض باشند؛ زیرا در کار گروهی نیازمند این هستیم که مشورت و تقسیم وظایف کنیم و ایده ها منتقل شوند. این شرایط می تواند منجر به این شود که انسان ها مهارت های کار گروهی را برای رسیدن به هدف مشترک یاد بگیرند. این که کار گروهی در یک نظام آموزشی یک ارزش قلمداد شود یا خیر، بستگی به ساختارهای مدیریتی آن نظام آموزشی دارد؛ مثلاً اگر مدیر یک مدرسه در اداره امور آن واحد آموزشی گرایش به تقسیم کار و انجام کار گروهی داشته باشد، افراد حاضر در آن واحد (اعم از معلمان، کارمندان، دانش آموزان و...) هم گرایش پیدا می کنند که این مهارت را یاد بگیرند و در تعاملات خود، به کار بندند؛ اما اگر برای یک مدیر، کارگروهی و استفاده از ظرفیت های خلاقانه همه افراد مجموعه، اهمیت نداشته باشد و فقط برای ثبت آمار و اطلاعات و موفقیت های صوری مدرسه باشد، ممکن است انگیزه دیگران هم برای پذیرش مسئولیت کار گروهی از بین برود. در تقویت کار گروهی در بین افراد جامعه و اعضاءخانواده، شرایط روانی هم بسیار مؤثر است. جامعه ای را در نظر بگیرید که در آن افراد به هم بی اعتماد هستند و هنگامی که این فضای بی اعتمادی بر روابط آن افراد حاکم شود، تفکر گروهی در آن فضا شکل نمی گیرد؛ چرا که اعضا همواره مراقب این هستند که افراد دیگر، برداشتی از رفتار یا حرف آنان نکنند که به جایگاه و موقعیت اشان صدمه بزند. به این منظور، علاوه بر کار مطالعه و پژوهش در خصوص زمینه ها و بسترهای لازم جهت تقویت کار گروهی، باید به افراد آموزش های خاص داده شود؛ مثلاً در کشورهای پیشرفته به کودکان در یک بازی جمعی آموزش داده می شود که به چند گروه تقسیم شوند و در زمانی که مربی اشاره کرد، هر گروهی که توانستند به تعداد بیشتر روی صندلی های محدود بنشینند، برنده است. در حالی که در واحدهای پیش دبستانی و دبستان های ما این رویّه برعکس است و هر کس باید برای نشستن روی صندلی به گونه ای تلاش کند که دیگران نتوانند روی آن بنشینند. تفکر جدی که در پس این شیوه آموزشی در کشورهای توسعه یافته وجود دارد حاکی از این است که به کودکان، همکاری، مراقبت و حمایت پسندیده را یاد می دهند. اگر ما هم واقعاً اعتقاد داریم که کار گروهی برایمان یک نیاز جدی است، باید به صورت جدی در مدارس و خانواده به کودکان مان آموزش دهیم. از طرف دیگر، برای کار گروهی لازم است که مدیران ما هم ظرفیت کار گروهی را داشته باشند و شیوه مدیریت از طولی و بالا به پایین، به تعامل و مشارکت، تغییر یابد؛ البته در مجموع باید یک نفر تصمیم گیرنده باشد. اما دادن فرصت به سایر اعضا برای مشارکت و بارش مغزی در جذب ایده و روش های مبتکرانه، در تداوم کار و موفقیت جمعی بسیار حایز اهمیت است. به نظر می رسد که مدیران ما در سطح کلان به کار گروهی اعتقاد دارند؛ اما به دلیل فشار ساختاری و بوروکراسی اداری، این فرصت به مدیران میانی داده نمی شود و در این زمینه می بایستی ساختار هرمی شکل و بروکراتیک جای خود را به ساختارهای تخت، غیرسلسله مراتبی و شبکه ای بدهد. که در آن هر کدام از اعضاء بنا به جایگاه، توانمندی و مهارت خود نقشی را در پیشبرد اهداف ایفاء می نمایند. بنابراین در این زمینه لازم است که مهارت های کار گروهی را بیشتر تجربه کنیم؛ برای مثال وقتی در دانشگاه کاری را به دانشجوها واگذار می شود، آن ها می توانند در فعالیت های علمی، فرهنگی و ورزشی موفق شوند و خودشان تقسیم وظایف و کار گروهی را خیلی خوب ساماندهی کنند و انجام می دهند؛ اما موضوع این است که مدیران چقدر علاقه و جر أت دارند که امور را به صورت تیمی و گروهی به جوان ها و متخصصین واگذار کنند. اگر بی اعتمادی به اعتماد تبدیل شود که به نوعی هم معلول امید است و هم علت امید، کار گروهی و موفقیت جمعی رخ می دهد و به تبع آن اگر امید به وجود بیاید، کار گروهی بیشتر و قوی تر ادامه خواهد یافت. همچنین یکی از ویژگیهای بارز انجام کار گروهی، ایجاد سنرژی یا هم افزایی در گروه است که مهمترین اصل در دستیابی به آن، همکاری و مشارکت می باشد. در تعاملاتی که بین اعضای تیم کاری انجام برقرار می شود، اولین اصل داشتن روحیه همکاری است به نحوی که اگر این باور در اعضای گروه وجود نداشته باشد به زودی انسجام گروه از هم پاشیده خواهد شد. در این راستا یکی از عوامل موثر در تقویت همکاری و کار گروهی کسب مهارت های زندگی توسط افراد است، مهارت زندگی مجموعه ای از توانایی هایی است که زمینه سازگاری و رفتار مفید را برای فرد فراهم می کنند. این توانایی ها فرد را قادر می سازد تا مسئولیت و نقش های اجتماعی اش را بپذیرد و بدون لطمه زدن به خود و دیگران، با خواست ها، انتظارات و مشکلات رو به رو شود. ده مهارت زندگی که سازمان بهداشت جهانی مشخص نموده، عبارتند از: همدلی، روابط بین فردی، مهارت برقراری ارتباط موثر، مهارت حل مسئله و .... همدلی؛ به معنای پاسخ دادن به حالات عاطفی دیگران در شرایط مختلف است. یعنی این که فرد بتواند مسائل دیگران را حتی زمانی که در آن شرایط قرار ندارد، درک کند و به آن ها احترام بگذارد. این مهارت موجب می شود تا به دیگران توجه کرده و دوست شان بداریم و خود نیز توسط افراد دوست داشته شویم و روابط اجتماعی بهتری برقرار کنیم. همدلی نوعی خصوصیت ذاتی است. انسان ها در اجتماع به دنیا می آیند، با هم زندگی می کنند و بزرگ می شوند. برای یکدیگر ارزش قائل اند، نگران یکدیگر می شوند و همدلانه با یکدیگر رفتار می کنند. مهارت روابط بین فردی؛ نیز یکی از مهارت های مهم در زندگی محسوب می شود توانایی روابط بین فردی به ما کمک می کند با دیگران همکاری و به آن ها اعتماد کنیم، مرزهای روابط با دیگران را تشخیص دهیم، دوستی های مطلوب را حفظ کنیم و در شروع و خاتمه ارتباطات به طور موثرتری رفتار کنیم. یکی از نشانه های سلامت روانی، وجود روابط سالم بین فردی است. مهارت روابط بین فردی، فرآیندی است که به وسیله آن اطلاعات و احساسات خود را با دیگران در میان می گذاریم. این توانایی موجب تقویت رابطه گرم و صمیمی ما با دیگران می شود و سبب قطع روابط ناسالم می شود. این مهارت به ما می آموزد برای درک موقعیت دیگران چگونه به سخنان آنان گوش دهیم و چگونه دیگران را از احساس و نیازهای خود آگاه نماییم تا ضمن به دست آوردن خواسته های خود طرف مقابل نیز احساس رضایت نماید. مهمترین عوامل تأثیرگذار در روابط بین فردی عبارتند از: گوش دادن فعال، اهمیت دادن به احساسات و خواسته های فرد مقابل، احترام گذاشتن، کار گروهی است که از جمله ویژگی های کار گروهی تقویت همکاری، همفکری، همدلی و هماهنگی بیشتر بین اعضای گروه می باشد. مهارت ارتباط موثر؛ یکی دیگر از مهارتهایی است که افراد باید در زندگی خود آن را یاد بگیرند. همه ما برای ارتباط برقرار کردن حرف می زنیم و گوش می کنیم. کسب این مهارت به ما می آموزد برای درک موقعیت دیگران چگونه به سخنان آنان گوش دهیم و چگونه دیگران را از احساس و نیازهای خود، آگاه نماییم تا ضمن به دست آوردن خواسته های خود طرف مقابل نیز احساس رضایت نماید. در مهارت برقراری رابطه موثر با دیگران، می خواهیم شیوه صحیح ارتباط کلامی و غیر کلامی را بیاموزیم تا بتوانیم نظرها، عقاید، خواسته ها، نیازها و هیجان های خود را به طور صحیح ابراز کرده و به هنگام نیاز از دیگران درخواست کمک و راهنمایی کنیم. مهارت حل مسئله؛ ما روزانه با مسائل زیادی - ساده و گه گاه پیچیده - مواجه می شویم. اگر در برخورد با این مسائل نیاموخته باشیم با استفاده از روش های صحیح و منطقی، آنها را پشت سر بگذاریم، مشکلات ساده هم تبدیل به استرس های جدی می شوند. توانایی حل مساله به ما کمک می کند مسائل زندگی را به شکل مطلوب حل و فصل کنیم. اگر مسائل مهم زندگی حل نشده باقی بمانند سلامت روانی و جسمانی تهدید می شود. افراد در طول زندگی بارها با مشکلاتی رو به رو می شوند که نیاز به اتخاذ تصمیم و عمل مناسب دارد. اما غالبا افراد نمی توانند آن را به خوبی انجام دهند و یا راه حل های نادرستی انتخاب می کنند که به شکست منتهی می شود. در مهارت حل مساله، به فرد آموخته می شود زمانی که در زندگی با مشکل مواجه می شود، چگونه آن را حل کند. در این روش مساله به درستی تعریف می شود. بعد راه حل هایی را که ممکن است به رفع مشکل بیانجامد، انتخاب می شود. سپس هر یک از گزینه ها ارزیابی می شوند و سرانجام بهترین راه حل انتخاب می شود. امیدوارم که با همدلی، همفکری، هماهنگی و همکاری مبتنی بر اعتماد متقابل در بین اعضاء خانواده ها، میان خانواده ها و افراد سازمان، بین سازمانها و میان جوامع، وضع بهتری برای خود و جامعه بشری در سال جدید رقم بزنیم و این امر میسر نمی شود مگر اینکه مهارتهای زندگی نظیر کار گروهی و جمعی، خودآگاهی، همدلی برقراری روابط موثر، مهارت حل مسئله و .... را یاد بگیریم و به اعضاء خانواده، دوستان و آشنایان و همکاران یاد بدهیم که چگونه یاد بگیرند تا مسایل و مشکلات خود را بطور مسالمت آمیز و با کمترین هزینه حل کنند و با همفکری و همکاری مبتنی بر اعتماد و احترام متقابل موفقیت های چشمگیری را در زندگی فردی، خانوادگی، شغلی و سازمانی و اجتماعی کسب نمایند.
پنجشنبه ، ۳۰اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پویش]
[مشاهده در: www.puyesh.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 30]
-
گوناگون
پربازدیدترینها