محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831010285
چرا ایران ونزوئلا نشد؟ - ارانیکو
واضح آرشیو وب فارسی:ارانیکو: چکیده: رویکردهای اقتصادی در ایران و ونزوئلا تا برهه ای شبیه یکدیگر پیش رفتند. «تزریق پول تورمی»، «یارانه بالای انرژی» و «تثبیت نرخ ارز» در زمان بالا بودن بهای نفت، از جمله این سیاست ها بود.اما چرخش سیاست گذاری در ایران با انتخاب متفاوت شهروندان باعث شد که راه ایران از ونزوئلا در برخی مسیرهای اقتصادی جدا شود. در روزهایی که افت قیمت نفت، تداوم سیاست های نادرست ونزوئلا را مختل کرد، ثبات در بخش پولی و ارزی، تغییر انتظارات تورمی و کاهش وابستگی به درآمدهای نفتی باعث شد که آرامش به اقتصاد ایران بازگردد. در حال حاضر نرخ تورم ایران در آستانه تک رقمی شدن قرار دارد؛ اما پیش بینی ها نشان می دهد در سال 2017 نرخ تورم ونزوئلا به 2200 درصد خواهد رسید. تحلیلگران معتقدند مردم ونزوئلا با رای به «چاویسم» رفاه خود را در بلندمدت، قربانی سیاست های نادرست و نفع کوتاه مدت کردند. وضعیت امروز ونزوئلا تاوان اعتماد اکثریت رای دهندگان به ایدئولوژی چاویسم است. ایدئولوژی ای سیاسی که بر پایه ایده ها، برنامه ها و سبکی از حکومتداری منتسب به هوگو چاوز استوار است. رویکرد اقتصادی آن در دفاع از طبقات پایین دست جامعه، دستکاری قیمت ها برای حفظ قدرت خرید مردم است. رکن دیگر این ایدئولوژی مبارزه با امپریالیسم است؛ به همین دلیل تجربه های توصیه شده از سوی نهادهای بین المللی را نمی پذیرد. هنگامی که یک کارآفرین ونزوئلایی دو دهه قبل یک شرکت تولیدی در غرب ونزوئلا راه اندازی کرد، هرگز تصور نمی کرد که یک روز به خاطر دستمال توالت دستشویی های کارخانه ممکن است به زندان بیفتد. اما ونزوئلا چه راهی را پیموده تا به مسیر امروز رسیده است. مصیبت کارآفرین از حدود یک سال پیش آغاز شد، زمانی که اتحادیه کارخانه داران اصرار بر اجرای بند مبهمی داشتند که در آن تاکید شده است که دستمال های توالت به شکل ذخیره همواره باید در انبارهای کارخانه ها موجود باشد. مشکل اما این است که کالاهای اساسی و ضروری در این کشور به شدت کمیاب شده و پیدا کردن یک رول دستمال توالت کار غیرممکنی به نظر می رسد، چه برسد به اینکه کارخانه دار برای صدها کارگر، دستمال توالت ذخیره کند. زمانی که کارخانه دار موفق شد به نحوی دستمال توالت برای کارخانه تهیه کند، قابل درک است که کارگران این دستمال توالت ها را به خانه ببرند. اما این عمل موجب می شد که کارخانه دار به دردسر بیفتد. سرقت دستمال توالت ممکن است یک نمایش استهزاآمیز باشد اما برای کارآفرین موضوع بسیار جدی بود. در شرایطی که وی نمی توانست دستمال توالت را در انبار کارخانه اش ذخیره کند، مشمول تنبیه اتحادیه کارخانه داران می شد و کارخانه برای مدت طولانی به جزای سنگینی دچار می شد. زیرا اگر کارخانه ای از این دستور اتحادیه تمرد کند کارخانه به سود دولت سوسیالیستی مادورو ضبط می شود. پس کارخانه دار تصمیم می گیرد به بازار سیاه روی بیاورد، جایی که وی توانست در ظاهر یک راه حل مناسب پیدا کند: یک دلال می توانست برای چند ماه برای وی دستمال توالت فراهم کند. (مجله آتلانتیک قصد ندارد نام این کارآفرین را بیان کند مبادا دولت ونزوئلا علیه او اقدامات حقوقی بیشتری دست و پا کند.) قیمت دستمال های توالت بالا و سرگیجه آور بود اما چاره دیگری هم نداشت، زیرا حیات کارخانه اش به خطر افتاده بود. اما مشکل باز هم حل نشد. پیش از اینکه دلال بتواند دستمال توالت را به کارخانه برساند، پلیس به کارخانه وی رسیده و همه جا را برای پیدا کردن دستمال توالت زیر و رو کرده بود. دستگیری به خاطر دستمال توالت؛ آنها گفتند که این کارآفرین در جبهه آمریکا قرار دارد و علیه ونزوئلا جنگ اقتصادی به راه انداخته است. این همان ترجیع بند این روزهای مادورو است که مصیبت های اقتصادی این کشور را به گردن ایالات متحده انداخته است. کارآفرین و سه نفر از مدیران رده بالای کارخانه وی حالا تحت تعقیب کیفری قرار گرفته و در آستانه زندانی شدن هستند. همه اینها به خاطر دستمال توالت رقم خورده است. کارآفرین یکی از قربانیانی است که پشت داستان هجوگونه «دستمال توالت در ونزوئلا یافت نمی شود» است و این داستان بارها کلیک خورده و با استقبال روبه رو شده است. اما اگر ونزوئلایی ها نویسندگان این داستان را دوست دارند و به آن می خندند، برای کار آفرین اصلا خنده دار نیست و به نظر وی کشور به سمت قهقرا در حال حرکت است. آزمایش «سوسیالیسم قرن بیستم» که یادگاری از هوگو چاوز، رئیس جمهوری سابق و قهرمان مردم فقیر این کشور است در حال حاضر توسط میراث خوار وی شکست سنگینی خورده است. اگر چاوز به دنبال تقسیم ثروت ملی بین فقرا بود، جهان شاهد این است که ونزوئلا به سمت فاجعه در حرکت است. آناتومی یک سقوط کشورهای در حال توسعه، مانند نوجوان ها، مستعد حوادث هستند. انتظار می رود که ونزوئلا با سقوط اقتصادی یا بحران سیاسی و در نهایت با هر دوی آنها روبه رو شود. اخباری که از ونزوئلا به بیرون درز می کند، به ویژه درخصوص کمبود کالاهای اساسی، کشور را مستعد شورش کرده است. در ونزوئلا در هفته تنها دو روز کاری وجود دارد، به این بهانه که بتوانند از عهده کمبود برق بر آیند، مدارس تعطیل می شوند تا قناعت بیشتری کنند. اما اینها می تواند اشتباه باشد. اتفاقاتی که برای ونزوئلا در حال رخ دادن است پیامدی جز سقوط در پی ندارد. در دو سال گذشته اتفاقاتی در ونزوئلا به وقوع پیوسته که تنها ممکن است برای کشورهایی رخ بدهد که درگیر جنگ هستند. میزان مرگ ومیر به طرز سرسام آوری بالا رفته است، خدمات عمومی یکی پس از دیگری در حال فروپاشی است، تورم سه رقمی شده است، بیش از 70 درصد مردم در فقر مطلق به سر می برند، جرم و جنایت افزایش یافته و به نظر می رسد دیگر قابل کنترل نیست، خریداران برای دریافت کالاهای اساسی باید در صف های طولانی برای ساعت های مدیدی منتظر بمانند، آمار مرگ ومیر کودکان ونزوئلایی به دلیل کمبود داروهای اساسی در این کشور بالا رفته و افراد مسن نیز به همین دلیل با بیماری های صعب العلاجی روبه رو شده اند. اما چرا این اتفاق برای ونزوئلا افتاده است؟ این کشور که بی پول و سرمایه نیست. ونزوئلا روی بزرگ ترین ذخایر نفتی جهان خیمه زده است. این کشور تا سال 2013 توسط هوگوچاوز اداره می شد و پس از آن نیز مادورو جانشین او شده است. این دو در 17 سال گذشته میلیون ها بشکه از ذخایر نفتی این کشور را به میلیاردها دلار تبدیل کرده اند. تقریبا هیچ نهاد و موسسه ای وجود ندارد که جلوی ریخت و پاش این دو دولت را درخصوص ثروت بادآورده ای که به دست این دو بوده، گرفته یا بگیرد. درست است که قیمت نفت در دوران مادورو به طرز بی سابقه ای با کاهش روبه رو شده، اما داستان این فاجعه چندان ارتباطی با قیمت نفت ندارد: در واقع اقتصاد ونزوئلا پیش از سقوط قیمت نفت در سراشیبی قرار گرفته است. در سال 2014، در حالی که هر بشکه نفت همچنان حدود 100 دلار بود، ونزوئلا با کمبود کالاهای اساسی دست و پنجه نرم می کرد. مقصر واقعی «چاویزمو» است. چاویزمو فلسفه حکومتداری هوگو چاوز، رئیس جمهوری پیشین این ونزوئلا است که هم اینک توسط مادورو در حال اجرا است. چاویزمو یک ایدئولوژی سیاسی چپ است که بر پایه ایده ها، برنامه ها و سبکیاز حکومت داری متعلق به رئیس جمهور سابق ونزوئلا تعریف می شود. چاویزمو ترکیبی از سوسیالیسم، پوپولیسم چپ، جهان وطن گرایی، بولیواریسم، ناسیونالیسم احساسی و همگرایی در آمریکای لاتین است. باید اقرار کرد این فلسفه به طرز گسترده ای با سوء مدیریت مواجه شده است. در این فلسفه، ابتدا چاوز و حالا مادورو به اقتدار خویش بیش از پیش افزوده و از قدرت نهادهای دموکراتیک کاسته اند. خط مشی های پوچ و بی معنا مانند کنترل های ارزی و قیمتی و اختلاس های وسیع و فساد اداری در میان کارمندان دولتی، دولت ونزوئلا را در آستانه یک فاجعه قرار داده است. کنترل قیمت ها در این کشور برای درخواست محصولات بیشتر بوده است: غذا و داروهای حیاتی، باتری خودرو، خدمات حیاتی دارویی، دئودورانت، پوشک و البته دستمال توالت جزو این محصولات درخواستی بوده است. هدف ظاهری احتمالا کنترل تورم و مقرون به صرفه نگه داشتن محصولات برای فقرا بوده است، اما اگر کسی آشنایی بسیار کمی با اصول اقتصاد داشت می توانست عواقب سیاست های چاویزمو را پیش بینی کند. در این سناریو، اگر قیمت محصولات را برای ارزان نگه داشتن تنظیم کنیم، مشخص است که فروشندگان نمی توانند قفسه های ذخیره کالایی خود را برای مدت طولانی نگه دارند. حالا اما قیمت ها به طور رسمی پایین است اما در واقعیت سر به فلک کشیده است، زیرا محصولات به تندی ناپدید می شوند. زمانی که دولتی در آستانه سقوط قرار می گیرد، ابعاد آن به دیگر مسائل سرایت می کند. پوپولیست ها به طرز ویرانگری ونزوئلا را به دهان «ابَر تورم» فرستاده اند. صندوق بین المللی پول می گوید احتمالا قیمت ها در سال جاری 720 درصد و سال 2017 تا 2200 درصد رشد داشته باشد. مصرف کنندگان با پول نقد به دنبال کالاهای اساسی خواهند بود و مارپیچ ابر تورم نیز همین گونه سیر تصاعدی خواهد داشت. البته می توان برای ونزوئلایی ها به اندازه آسمان ها دلیل ردیف کرد که این کشور را در آستانه سقوط اقتصادی قرار داده است و در نهایت موجبات بحران سیاسی را فراهم خواهد آورد. نهادها در این کشور از هم گسسته اند و کشور در آستانه یک فاجعه انسانی قرارگرفته است. گزارش ها حاکی از آن است که تداوم سیاست های پوپولیستی در ونزوئلا باعث شده که در این کشور به مدت دو ماه حالت فوق العاده اعلام شود. شاخص های پولی کشور مانند رشد نقدینگی و نرخ تورم، از کنترل خارج شده و به طور کلی اقتصاد ونزوئلا در پرتگاه قرار گرفته است. یک گزارش تحلیلی شباهت های اقتصاد ایران و ونزوئلا را مورد بررسی قرار داده و عواملی که باعث شد سیاست های اقتصادی ایران منجر به ابر تورم نشود را مورد بررسی قرار داده است. رئیس جمهوری ونزوئلا، به مدت دو ماه حالت فوق العاده در این کشور اعلام کرده است. «توطئه هایی در داخل ونزوئلا و تلاش های آمریکا» و «کشورهای عضو اوپک برای سرنگونی دولت کاراکاس» دو عاملی بوده که باعث شده نیکولاس مادورو اعلام حالت فوق العاده کند. در این حالت بانک مرکزی ونزوئلا نیز با پنهان کردن آمارهای اقتصادی مورد حمله اپوزیسیون قرار گرفته است. این سرانجامی است که در کشور نفت خیز ونزوئلا رخ داده است، کشوری که با افزایش بهای نفت، در جریان سیاست های پوپولیستی خود غرق شده بود تا اینکه اثر این سیاست ها در شاخص های اقتصادی پدیدار شود. این سرنوشت کشوری است که رفتار اقتصادی شبیه ایران در سال های گذشته داشته است. با روی کار آمدن چاوز، سیاست های یارانه ای با اتکا به پول نفت صورت گرفت که تعهدی را ایجاد می کرد و وابستگی این کشور را به درآمدهای نفتی افزایش می داد. به بیان دیگر؛ در زمان وفور درآمدهای ارزی به جای اینکه منابع صرف سرمایه گذاری، تولید و کارآمدی در اقتصاد شود، درآمدهای نفتی بیشتر در تابع مخارج دولت ظهور می کرد. این روند تا زمانی که بهای نفت بالا بود، نه تنها مشکلی ایجاد نکرده بود بلکه با اقبال عمومی نیز مواجه شده بود. درآمدهای نفتی تا 97 درصد از کل صادرات این کشور و تقریبا نیمی از درآمدهای دولت را تشکیل می دهد. درآمدهای دولتی در سال 2015 معادل 203/4 میلیارد دلار بوده، همچنین هزینه های دولتی به 348/3 میلیارد دلار می رسید و باعث شد کسری بودجه اش معادل 109/9 درصد افزایش یابد. بر اساس برآورد اوپک ارزش کل صادرات ونزوئلا 80/66 میلیارد دلار و ارزش صادرات نفت و گاز و دیگر مشتقات آن 77/77 میلیارد دلار است. روند غیر طبیعی در شاخص ها هنگامی که بهای نفت در جهان، با شیب قابل توجهی کاهش یافت، به دلیل وابستگی بالا به درآمدهای نفتی، اقتصاد ونزوئلا با شوک روبه رو شد. در این خصوص سیاست گذاران ونزوئلا دو راه در پیش داشتند: یا با تغییر سیاست های یارانه ای و اعمال سیاست های ریاضتی، اثر کاهش بهای نفت را پوشش می دادند، یا اینکه در هنگام مواجهه با موانع، بدون توجه به عوارض تورمی، دست به چاپ اسکناس می زدند. گزینه نخست باعث می شد که اقتصاد کشور از پرتگاه و بحران به وجود آمده دور شود، اما در کوتاه مدت از میزان محبوبیت دولت حاکم کاسته می شد. دولتمردان این کشور، راه دوم را انتخاب کردند و با انتشار اسکناس، ایجاد سیستم نرخ ارز چندگانه و تداوم اعطای یارانه به انرژی باعث شدند که شرایط این کشور در وضعیت بحرانی قرار گیرد. این سیاست ها باعث شد که شاخص های کلان اقتصادی با روندی غیر طبیعی روبه رو شوند. در سال 2015 تولید ناخالص داخلی 10 درصد کاهش یافت و صندوق بین المللی پول برآورد کرده است که در سال 2016 نیز تا 8 درصد اقتصاد این کشور کوچک تر خواهد شد و نرخ تورم به 720 درصد خواهد رسید. همچنین طبق آمارها از ابتدای سال 2008 دولت ونزوئلا همواره با کسری بودجه روبه رو بوده که این کسری بودجه در تمامی سال ها روند افزایشی داشته و از مقدار 1/2 درصد از تولید ناخالص داخلی در سال 2008 به 11/5 درصد برای سال 2013 رسیده است. علاوه بر شاخص های مطرح شده یکی از آمارهایی که در سال های گذشته در اقتصاد این کشور روند افزایشی و خارج از کنترلی داشته، نرخ تورم است. آمارها نشان می دهد که در سال های گذشته، نرخ تورم در سال 2004 در سطح 22 درصد قرار داشت، این نرخ در سال های 2008 تا 2012 در بازه 20 تا 30 درصد در نوسان بوده است. اما روند افزایشی و قابل توجه در سه سال اخیر گزارش شده است. در سال 2013 نرخ تورم معادل 52/2 درصد گزارش شد، در سال بعد از آن68/5 درصد برای این نرخ گزارش شد و در سال 2015 این رقم به 180/9 درصد رسید. در حال حاضر نیز آمار دقیقی درخصوص آخرین نرخ تورم این کشور وجود ندارد. همچنین مطابق آمارها حجم پول و نقدینگی که در سال 2014 به ترتیب 314/1 و 196 میلیارد دلار بود تا انتهای سال 2015 به 368/9 و 360 میلیارد دلار رسیده بود. این در حالی است که سیاست گذاران اقتصادی ونزوئلا در این کشور معتقد بودند که رابطه ای میان افزایش رشد نقدینگی و تورم وجود ندارد و گاهی این روند را به سیاست های مداخله گرانه دیگر کشورها نسبت می دهند و گاهی ناشی از تبانی شرکت های داخلی. این موضوع نشان می دهد که رویه چاپ پول بدون پشتوانه و ایجاد تورم، تنها محدود به یک کشور یا اقتصاد نمی شود. به نوعی برخی از سیاست مداران در دوره های مختلف، برای اینکه بتوانند منافع گروه های نزدیک به خود را تامین کنند یا سیاست های عوام گرایانه خود را ادامه دهند، قصد دارند تا با سیاست های عرضه مستقیم پول، به اهداف خود برسند. حال این دوره ها، می تواند با افزایش درآمدهای ارزی صورت گیرد که این جریان موجب کاهش ذخایر ارزی کشور می شود، یا اینکه در دوران کاهش درآمدهای نفتی، منجر به چاپ پول و رشد پایه پولی شده است. شباهت ها و تفاوت های ایران و ونزوئلا اما روند کنونی ونزوئلا و رفتار این سیاست گذاران، بی شباهت به سیاست های اتخاذ شده ایران در سال های گذشته نیست. ونزوئلا در مواردی مانند میزان بالای درآمدهای نفتی، سیاست های یارانه ای، نرخ ارز چندگانه و تثبیت قیمت انرژی ویژگی های مشابه ایران دارد. همچنین در ونزوئلا قیمت مواد غذایی حتی از ایران پایین تر است و دولت با یارانه ای که به مواد غذایی می دهد، نرخ آن را پایین می آورد. از سوی دیگر، نرخ دلار در بازار رسمی و غیررسمی، شکاف قابل توجهی دارد که دولت سعی می کند اکثر واردات را با نرخ رسمی انجام دهد. تمام این فاصله ها در سال های گذشته با درآمد نفتی پر می شد. علاوه بر این، رشد اقتصادی این کشور در سال های گذشته، مبتنی بر سرمایه بوده و به هیچ وجه بهره وری نتوانسته عامل اصلی رشد اقتصادی باشد. اما برخی از سیاست ها در سال های اخیر باعث شده که راه ایران از ونزوئلا جدا شود. موضوع نخست این است که اثر شوک کاهش قیمت نفت زودتر به ایران رسید. به دلیل تحریم های اعمال شده به اقتصاد ایران، این روند با سرعت کمتری باعث شد که میزان درآمدهای نفتی کشور کاهش یابد و سیاست گذاران در تفکر این باشند که دیگر درآمدها مانند درآمدهای مالیاتی را جایگزین درآمدهای منابع طبیعی کنند. موضوع دوم درخصوص تغییر سیاست های اقتصادی به واسطه تغییر ارکان سیاسی کشور بوده است. باید تاکید کرد که نرخ تورم در سال 89 در سطح 10 درصد قرار داشت؛ اما در سال 92 این نرخ به 45 درصد رسید و امکان داشت در صورت تداوم سیاست های گذشته روند صعودی نرخ تورم ادامه یابد. اما با تغییر نگاه سیاست مداران و حساسیت ها نسبت به متغیر پایه پولی، بحث کنترل نوسانات ارز و کاهش شکاف بین نرخ ارز رسمی و غیر رسمی و همچنین تغییر انتظارات تورمی باعث شد که نرخ تورم نسبت به گذشته تغییر مسیر دهد و در حال حاضر نرخ تورم نقطه به نقطه در سطح 7 درصد قرار گیرد. به بیان دیگر، تغییر عوامل اجرایی در ایران باعث شد که سیاست های عوام گرایانه جای خود را به سیاست های معقولانه بدهد، رخدادی که در ونزوئلا نیفتاد و مادورو، رئیس جمهور فعلی، سیاست های چاوز را ادامه داد. راه پیش روی اقتصاد ایران با توجه به اینکه در حال حاضر، اقتصاد کشور یک دوره بحرانی تورم را پشت سر گذاشته و همچنین به دلیل اینکه طی دهه های گذشته، نرخ تورم در ایران تابع رفتار کج دار و مریز دولت ها بوده است، بسیاری از کارشناسان معتقدند که باید تدابیری اتخاذ کرد که نرخ تورم برای یک دوره به شکل پایدار در سطح مورد نظر قرار گیرد. طی 3 دهه گذشته میانگین نرخ تورم در سطح 20 درصد بوده است و انتظارات تورمی نیز در این سطح قرار دارد. به بیان ساده تر انتظار بر این است که در هر سال به طور متوسط 20 درصد به سطح قیمت ها افزوده شود، این روند باعث می شود که تمایل بازگشت تورم و تعادل ایجاد شده در این سطح، بیشتر از سایر سطوح باشد. کارشناسان معتقدند باید رویه ای بر سیاست های پولی، حاکم شود که از رفتار کج دار و مریز سال های گذشته دوری شود. بر این اساس، تورم های متوسط و مزمن عمدتا از کسری بودجه دولت ها و نحوه تامین پولی آنها است. به اعتقاد کارشناسان، منتفع شوندگان از تورم های متوسط قشر وسیعی از مردم هستند که با تورم های متوسط خو کرده اند که زندگی کنند و استمرار این تورم ساده تر خواهد بود. برای اینکه از سطح تورم متوسط فاصله گرفت و بتوان به سطح تورم های کم حرکت کرد، باید سیاست های اتخاذ شده درخصوص استقلال بانک مرکزی، شناوری و تعدیل نرخ ارز باتوجه به تورم کشورهای طرف تجاری و سیاست های غیردستوری درخصوص نرخ سود بانکی را عملی کنیم. حصول تورم پایین باعث می شود که منتفع شوندگان از متضررشدگان بیشتر شود، اصولا متضرر شوندگان بیشتر بنگاه های ناکارآمد هستند که نمی توانند رقابت کنند؛ اما منتفع شوندگان آن خیل عظیمی از مصرف کننده ها و بنگاه هایی هستند که در شرایط رقابتی می توانند کار کنند. کارشناسان تاکید می کنند اگر کنترل روی پایه پولی اعمال شود می توان اصلاحات قیمت نسبی را با تورمی پایین تر از رقمی که ممکن است در ادامه روند وجود داشته باشد، دنبال کنیم. دنیای اقتصاد اقتصاد تورم صندوق بین المللی پول بهای نفت ونزوئلا تثبیت نرخ ارز تزریق پول کنترل قیمت ها
پنجشنبه ، ۳۰اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ارانیکو]
[مشاهده در: www.eranico.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]
-
گوناگون
پربازدیدترینها