محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845519967
روزی که خانه نداریم/ روزی که خرمشهر را دوست داریم/ 35 سال تحمل و امیدواری - سایت خبری تحلیلی آبادان و خرمشهر
واضح آرشیو وب فارسی:فیدوس: خانه کوچک تر از بقیه ساختمان های کوی آریا به نظر می آید، جمع و جور و بی حیاط و حصار وسط خیابانی با خانه های بزرگ و نیمه ویران. جای ترکش دارد، کولر گازی اش روشن است و در ظهر خرمشهر صدای دیلینگ دیلینگ آواز کودکانه ای از تلویزیونش می آید. سیدحسین موسوی، 27 ساله، بیکار در خانه را او باز می کند، این طرف خانه پدر و مادرش است و خانه خودش تک اتاقی است که چسبیده به خانه درست کرده و با پتو و موکت برایش حیاط ساخته، تعارف می کند سمت خانه خودش. اتاقی که یک تیغه وسطش کشیده اند و آن طرف اتاق خوابشان است و این طرف نشیمن. دخترک کوچولوی تپلش با چشم های گرد می آید توی درگاهی، نقطه عطف این خانه همین دخترک موبافته دو ساله است. حسین سه سال پیش ازدواج کرده، چهل روز می شود که بیکار است، دریا می رود و بعضی وقت ها که کار گیرش بیاید بنایی هم می کند، خانه پدر خانمش آبادان است و بیشتر آنجا برایش کار پیدا می شود تا خرمشهر. به نظر حسین زندگی مردم خرمشهر هیچ تعریفی ندارد و نماینده مجلس توجهی به شهرشان نکرده و فقط آنها که پول هنگفتی دارند می توانند در خرمشهر دوام بیاورند. می گوید که پدربزرگش شرکت نفتی بوده و وضعشان خوب بوده، جنگ که شد همه آواره شدند به اصفهان و مشهد و جاهای دیگر. بعد هم که برگشتند در خانه های تصرفی نشستند، این خانه هم تصرفی است و صاحبش گفته بنشینید تا وقتی که بخواهد بفروشم. می گوید جوانی مثل او 27 ساله که ازدواج کرده و یک بچه دارد و یکی هم توی راه، نه کار دارد و نه خانه، باید چه کار کند؟ برای کار در خرمشهر فقط باید واسطه و پارتی داشت. با دیپلم او هیچ کاری نمی شود در خرمشهر کرد و خواهرزاده اش هم با فوق لیسانس فیزیک در خانه نشسته و شوهرداری می کند. می گوید که قبل از ازدواج وقتی می شنید که بعضی از خانواده ها می گویند با یارانه زندگی می کنند، می خندیده و می گفته مگر می شود؟ ولی حالا خودش هم دارد با همین یارانه زندگی می کند که آن هم فقط شیر و پوشک بچه می شود. با این حال با تاکید می گوید همین که زن و بچه اش سالم هستند دیگر هیچ چیز از خدا نمی خواهد. او می گوید جایی جز خرمشهر ندارند، شهری که هشت سال درگیر جنگ بوده و مردمش آواره و بدبخت شدند و نمونه اش هم پدر و مادر خودش هستند که می گوید: "به اینها نگاه کنید، 35 سال است که خانه درست و حسابی ندارند." می گوید برای کار در خرمشهر هر جا بروید فراریتان می دهند. دم در کارخانه فولاد کاویان که بروید می گویند ما هر 6، 7 ماه یک بار حقوق می دهیم، اگر می خواهید بمانید. برای بیمارستان هم 60 نفر پرسنل باید استخدام می کردند که اصلا معلوم نشد کی اعلام کردند و کی پرسنل گرفتند. حسین، فهیم و عاقل و متین است، خوش برخورد است و سنجیده حرف می زند، دست دختر کوچکش را با احترام یک آدم بزرگ می گیرد، حلقه نقره ای در انگشتش دارد، زنش نه دخترعمویش است و نه فامیل، غریبه است و این در خرمشهر و بین قوم و طایفه او عجیب به نظر می آید، و در جواب این که حتما خیلی خاطرش را می خواهی؟ می گوید: بله! سیدحمزه موسوی، 60 ساله ، بیکار قبل از جنگ کارش چمدان سازی بوده، ایستگاه هفت آبادان کار می کرده، وقتی جنگ شد از خرمشهر رفتند و یک سال مشهد بودند، از مشهد به اصفهان و از اصفهان به بندر گناوه. تا آخر جنگ ماندند بندر گناوه و آخرش سال 72 برگشتند خوزستان. خانه شان در خرمشهر خراب شده بود، رفتند ذوالفقاری آبادان نشستند، اجاره خانه گران بود، آمدند خرمشهر، تصرفی نشستند، حالا 12 سال است. می گوید شش تا بچه داشته، یکی از پسرهایش سال 72 از خانه بیرون می رود که برود بندرعباس برای کار، بیرون رفتن همان و دیگر برنگشتن همان. هیچ اثری از او دیگر پیدا نشد. زنش رفت دادگاه و طلاق گرفت و بچه را هم برد. پسر دیگرش هم از همسرش جدا شده و حالا که هر کدام به یک طرف رفته اند، مسئولیت پسر نوجوان آنها هم بر گردن پدربزرگ افتاده است و مدت ها است با آنها در همین خانه تصرفی زندگی می کند. زنش را "خانمم" صدا می کند و وقتی لیوان شربت را به طرفش تعارف می کنیم، دستش را بالا می آورد و با مهربانی می گوید که خانمم دیابت دارد، برایش بد است. پیر و محترم است، یک خرمشهری قدیمی. سیدفاطمه موسوی، 2 ساله، فرزند حسین فاطمه با صورت گرد و چشم های گرد دور اتاق می چرخد و با آهنگ کارتون تلویزیون می رقصد، دفترچه یادداشت و خودکار را می گیرد و فکر می کند قرآن است و باید آن را بخواند. کیک خورده و سر و صورت تپلش شکلاتی شده است. توی دست تپلش النگوهای رنگی بدلی دارد و پیراهن صورتی کودکانه اش چین دار است. مثل همه دختربچه های دیگر ناز می کند و روی پا می نشیند، عکس پدربزرگش را در صفحه دوربین عکاس می بیند و می گوید: "یدی، یدی" یعنی بابابزرگم، بابابزرگم! فاطمه پدر و مادر جوانی دارد که در آستانه آینده ای طولانی و مبهم در خرمشهر ایستاده اند، و بابابزرگی که روزگارش در جنگ و آوارگی و بی خانمانی سوخته است. فاطمه با چشم های گرد و کنجکاو تا دم در می دود، متولد خرمشهر، سه دهه بعد از جنگ. گزارش از: افسانه باورصاد، خبرنگار ایسنای خوزستان
پنجشنبه ، ۳۰اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فیدوس]
[مشاهده در: www.feydus.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 137]
-
گوناگون
پربازدیدترینها