واضح آرشیو وب فارسی:بجستان نیوز: سید حسین موسویان در یادداشتی در پایگاه خبری المانیتور به گفت وگوهای هسته ای ایران و گروه ۱+۵ پرداخت و نوشت که ایران باید گزارش به روز شده ای را در زمینه سهم بهینه انرژی هسته ای در تولید برق ایران به گروه ۱+۵ ارائه کند تا براساس آن دو طرف بتوانند در زمینه دامنه برنامه غنی سازی تهران به توافق برسند. به گزارش نامه نیوز، سیدحسین موسویان، عضو پیشین تیم مذاکره کننده هسته ای ایران در یادداشتش در پایگاه خبری المانیتور نوشت: دور جدید مذاکرات هسته ای با ایران در تاریخ ۲۰ فوریه به پایان رسید و قدرت های جهانی و ایرانی در زمینه یک چارچوب، یک برنامه اقدام و یک جدول زمانی برای انجام مذاکرات درباره توافق جامعه در ۴ ماه آینده توافق کردند. به دنبال این مذاکرات کاترین اشتون، رییس سیاست خارجی اتحادیه اروپا گفت: ما سه روز مذاکره سازنده داشتیم که در جریان آن همه مسائلی را که باید در رسیدن به یک توافق جامع و نهایی مطرح کنیم، مشخص کردیم. اما یکی از چالش های مهمی که مذاکرات با آن روبه رو خواهد شد تشخیص نیاز واقعی داخلی ایران به انرژی هسته ای است. دلیل آن این است که طبق توافق موقتی ژنو راه حل جامع باید “یک برنامه غنی سازی تعریف شده از سوی دو طرف با پارامتراهای مورد توافق دو طرف باشد که با نیازهای عملی هماهنگی دارد و علاوه بر آن حد و حدود پذیرفته شده ای در زمینه دامنه و میزان فعالیت های غنی سازی، ظرفیت، مکان انجام آن و ذخایر اورانیوم غنی شده برای مدت زمانی که مورد توافق قرار خواهد گرفت دارد”. حسین موسویان در ادامه گزارشش با اشاره به روند شکافت هسته ای برای به دست آمدن انرژی هسته ای نوشت: در نتیجه این پروسه مقدار زیادی انرژی به شکل گرما و تشعشعات آزاد می شود از این انرژی برای تبدیل آب به بخار استفاده می شود که این بخار توربین ها را می چرخاند و برق تولید می شود. انرژی هسته ای یک منبع مهم تولید برق است و در آینده نیز چنین خواهد بود. تعداد راکتورهای هسته ای در سراسر جهان در حال افزایش است. تا فوریه سال ۲۰۱۴، ۴۳۴ راکتور فعال با ظرفیت تولید ۳۸۰ هزار مگاوات وجود داشته اند؛ ۷۰ راکتور دیگر با ظرفیت تولید ۷۵ هزار مگاوات در دست ساخت قرار دارند و ۱۷۳ راکتور نیز در سراسر جهان برنامه ریزی شده اند یا سفارش ساخت آن ها داده شده است. طبق گزارش ماه ژانویه سال ۲۰۱۴ سازمان هسته ای جهان، “بیش از ۴۵ کشور به طور فعالانه برنامه های انرژی هسته ای شان را آغاز کرده اند”. تشخیص نیازهای عملی ایران نیازمند در نظر گرفتن منابع انرژی بهینه این کشور و ارائه خدمات انرژی برای حفظ رشد اقتصادی است. مقامات ایرانی به من گفته اند براساس تحقیقات مختلف تهران مصمم است سهم بهینه انرژی هسته ای را در برنامه تولید برق اش داشته باشد. این تحقیقات اهمیت انرژی هسته ای را تایید کرده اند. برای مثال گزارش موسسه تحقیقاتی استنفورد در سال ۱۹۷۳ به این نتیجه رسید که ایران تا سال ۱۹۹۴ به نیروگاه های هسته ای نیاز دارد که توانایی تولید ۲۰ هزار مگاوات برق را داشته باشند. مطالعات مشترکی در سال ۱۹۹۴ توسط موسسه تحقیقات و آموزش مدیریت و برنامه ریزی توسعه ایران و دانشگاه شریف با هدف تشخیص گزینه های انرژی در سال ۲۰۲۱ انجام شد. این مطالعات نشان داد که از ۵۲ هزار مگاوات نیاز پیش بینی شده به برق سهم بهینه انرژی هسته ای ۱۱ هزار مگاوات خواهد بود که ۲۰ درصد مصرف پیش بینی شده ایران را تشکیل می دهد. باید به این نکته توجه کرد که در این مطالعه قیمت هر بشکه نفت ۳۰ دلار تخمین زده شد. می توان نتیجه گرفت که افزایش هزینه های نفت بیش تر از ۳۰ دلار برای هر بشکه باعث کاهش استفاده از برق تولید شده توسط سوخت های فسیلی و افزایش استفاده از انواع دیگر انرژی از جمله انرژی هسته ای می شود. برخی بر این عقیده اند که سرمایه گذاری های زیرساختی در بندر بوشهر، جایی که اولین نیروگاه هسته ای ایران ساخته شده است اضافه کردن تنها هزار مگاوات برق به شبکه برق ملی ایران را توجیه نمی کند. این استدلال درست است. طبق مطالعات سازمان انرژی اتمی ایران، ایران باید بین دو و چهار نیروگاه هسته ای دیگر به بوشهر اضافه کند تا این پروژه از نظر اقتصادی مقرون به صرفه شود. این امر رویه معمول پروژه های هسته ای را که چهار یا شش نیروگاه را کنار یکدیگر می سازند و به این ترتیب هزینه های راه اندازی هر واحد را کاهش می دهند و سرمایه گذاری های زیرساختی اولیه را توجیه می کنند، توضیح می دهد. یک نمونه آن ترکیه و امارات است که هر دو پروژه شان را با چهار راکتور شروع کرده اند. به گزارش فارس، یکی از استدلال هایی که علیه برنامه هسته ای ایران مطرح می شود این است که یک کشور غنی از ذخایر نفتی نیازی به انرژی هسته ای به عنوان منبع تولید برق ندارد. وقتی به گذشته نگاه می کنیم می بینیم که ایران در سال ۱۹۵۷ با پشتیبانی آمریکا وارد حوزه هسته ای شد. شاه ایران در دهه ۷۰ میلادی نقشه های جاه طلبانه ای برای گسترش برنامه هسته ای ایران داشت و قصد داشت تا سال ۱۹۹۴ با حمایت آمریکا ۲۳ نیروگاه هسته ای جدید بسازد. اکنون این سوال مطرح می شود که چرا در آن زمان، هنگامی که جمعیت ایران یک سوم جمعیت فعلی بود، این بحث مطرح نشد. در هر صورت چنین استدلالی این حقیقت را نادیده می گیرد که مصرف نفت در ایران در نتیجه افزایش جمعیت و افزایش تعداد ماشین ها در حال افزایش است. نیاز داخلی به نفت از ۱٫۳ میلیون بشکه در روز در سال ۲۰۰۱ به ۱٫۹ میلیون بشکه در روز در سال ۲۰۱۰ افزایش یافته است. این یعنی در عرض ۱۰ سال افزایش ۵۰ درصدی داشته ایم. تحقیقات اخیری که توسط نهاد اقتصاد جهانی انجام شد کشورها را براساس میزان امنیت انرژی آن ها رتبه بندی کرد. جالب است که ایران از بین ۱۲۴ کشور، کشور ۱۲۰ ام شد. البته این به این مفهوم نیست که همه مشکلات مربوط به انرژی ایران نتیجه فقدان انرژی هسته ای است. بلکه به این مفهوم است که کارهای زیادی باید در حوزه انرژی انجام شود که یکی از آن ها توسعه بهینه انرژی هسته ای است. تصمیم عربستان برای ساخت نیروگاه های هسته ای در واقع بزرگ ترین ضربه را به طرفداران این استدلال که کشورهای بزرگ نفت خیز نیازی به انرژی هسته ای ندارند، زد. در آوریل سال ۲۰۱۰ یک مقام عالی رتبه عربستانی اعلام کرد که کشورش برای رفع نیازها به انرژی هسته ای نیازمند است. به گزارش سازمان هسته ای جهانی عربستان قصد دارد در ۲۰ سال آینده ۱۶ راکتور هسته ای بسازد که اولین آن ها در سال ۲۰۲۲ راه اندازی می شود. موسویان در ادامه به تصمیم کشورهای دیگری مانند امارات برای روی آوردن به انرژی هسته ای اشاره کرد و در پایان نوشت: در چارچوب برنامه اقدام مشترک برای رسیدن به یک توافق نهایی مذاکرات بین ایران و گروه ۱+۵ روی مساله نیاز هسته ای واقعی ایران متمرکز خواهد بود. توجیه ایران باید روی بهینه سازی اقتصادی هزینه های تولید برق متمرکز شود. این امر در زمینه مشخص کردن سطح و دامنه برنامه غنی سازی اورانیوم ایران براساس توافق دو طرف اساسی است. برای رسیدن به این هدف ایران باید یک گزارش به روز شده را که سهم بهینه انرژی هسته ای مورد نیاز ایران برای تولید برق را در سال های آینده توصیف می کند، به گروه ۱+۵ ارائه کند.
سه شنبه ، ۲۸اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بجستان نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 49]