محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845280539
رئیس جمهور و مشهورترین دگراندیش چین فرزندان دو زندانی دوره مائو هستند - پایگاه خبری تحلیلی پویش
واضح آرشیو وب فارسی:پویش: پدران این مشهورترین دو خانواده چینی دوران ما به خوبی با یکدیگر آشنا بودند و البته کمتر کسی در چین این موضوع را می داند. هر دو نفر در سال های دهه چهل قرن گذشته برای نخستین بار یکدیگر را شناخته و پس از آن همواره یکدیگر را ملاقات می کردند و این رابطه تا زمان خیزش مردمی میدان صلح آسمانی (تیان آنمن) در سال ۱۹۸۹ ادامه داشت.دو عکس، دو خانواده، دو پدر و دو پسر: در آن عکس سیاه و سفید چهار نفر دیده می شوند. در سمت راست مردی در اوایل ۶۰ سالگی و در سمت چپ جوانی با کنجکاوی و کمی بدبینی به دوربین نگاه می کند. این جوان امروز همان هنرمند معروف یعنی «آی وی وی» است که در آن زمان ۱۵ ساله بود و اکنون مشهورترین دگراندیش چین به شمار می آید. در عکس دیگر که رنگی است خانواده ای بزرگ را می بینیم. نفر اصلی مردی سالخورده که با سه فرزند روی یک کاناپه نشسته و بچه ها تقریباً او را در میان خود مخفی کرده اند. در منتهی الیه سمت چپ این عکس نیز مرد جوانی با موهای پرپشت را می بینیم که می خندد. او «شی جین پینگ» است که در آن زمان در سنین اوایل ۲۰ سالگی بود و امروز رئیس جمهور چین است. پدران این مشهورترین دو خانواده چینی دوران ما به خوبی با یکدیگر آشنا بودند و البته کمتر کسی در چین این موضوع را می داند. هر دو نفر در سال های دهه چهل قرن گذشته برای نخستین بار یکدیگر را شناخته و پس از آن همواره یکدیگر را ملاقات می کردند و این رابطه تا زمان خیزش مردمی میدان صلح آسمانی (تیان آنمن) در سال ۱۹۸۹ ادامه داشت. اما آن شاعر یعنی «آی کیونگ» و آن سیاستمدار یعنی «شی ژونگ شون» بیش از یک دهه از عمر خود را بدون ارتباط با یکدیگر و تقریباً بدون ارتباط با دنیای خارج سپری کردند. آن دوران به دهه موسوم به انقلاب فرهنگی چین بازمی گردد، همان انقلاب فرهنگی که این روزها به سالروز پنجاه سالگی خود نزدیک می شود. پدران خانواده های آی و شی که هر دو از کمونیست های معتقد به شمار می آمدند، در آن زمان بازداشت و تحقیر شده و به زندان افتاده و مورد شکنجه قرار گرفتند. آی وی وی در مصاحبه ای با اشپیگل می گوید: «هر دو نفر بخش بزرگی از این مسیر را همراه یکدیگر طی کردند و هر دو در جریان انقلاب فرهنگی مورد تعقیب قرار گرفتند. شاید ما به عنوان پسران آن ها بتوانیم تجربه هایمان را رد و بدل کنیم.» دو پسر خانواده های آی و شی در سنین نوجوانی هرج و مرج و خشونتی را شاهد بودند که تا به امروز در ذهن آنان نقش بسته است. آن ها این تجربه را با کسانی سهیم بودند که امروزه بسیاری از آنان سیاست، اقتصاد، ارتش و فرهنگ چین را در تسلط خود دارند. آنچه که آن نسل تجربه کرد اعم از شکست ها و پیروزی ها و درس هایی که از آن تجربه گرفته می شود، برای درک کردن قدرتی جهانی به نام چین، به اندازه اطلاعات تجاری و صنعتی این کشور اهمیت دارد. این تجارب سال های دور برای «نسل پنجم» سیاستمداران چینی به رهبری شی جین پینگ نیز بسیار حائز اهمیت است زیرا آن ها هستند که در مورد آینده چین تصمیم می گیرند و آن ها هستند که تصمیم می گیرند به همین حکومت سرکوبگر و اقتدارگرا ادامه خواهند داد و یا به صورتی کاملاً محتاطانه درهای چین را به سوی جهان باز خواهند کرد. آی وی وی ۵۸ ساله و شی جین پینگ ۶۲ ساله در هرج و مرج خونینی بزرگ شدند که نقطه آغاز آن به سال ۱۹۶۶ بازمی گردد. در آن زمان و در آن ماه ها، مائو رهبر کمونیست چین در استان های خارج از پایتخت بسر می برد. او در واقع از حضور در پکن یعنی شهری که مخالفانش در آن نفوذ بالایی داشتند پرهیز می کرد. همان مخالفان مائو بودند که او را مسئول تراژدی حاصل از «جهش بزرگ به جلو» می دانستند یعنی همان کمپین صنعتی کردن کشور که بین سال های ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۲ نزدیک به ۴۵ میلیون انسان را قربانی قحطی و گرسنگی کرد و اینک مائو برای قدرت خود و شکست آن آرمانشهر موسوم به کشور نمونه انقلابی به شدت نگران بود. او در واقع قصد داشت که با انقلاب فرهنگی رقبای خود را ساقط کرده و آن الیت تحصیلکرده ای را که متحد رقبای خود می دانست از صحنه بیرون کند. نقشه این توطئه از سوی گروهی رادیکال به رهبری همسر مائو و یکی از نزدیکانش کشیده شد و نقطه آغاز آن از مدارس بود. جمهوری خلق چین در سال ۱۹۴۹ تأسیس شد و در سال ۱۹۶۶ در واقع فقط کودکانی در مدارس درس می خواندند که در اصل پرورده و تربیت شده سیستم مائو بودند. این دانش آموزان در بی اطلاعی محض بسر برده و به راحتی فریب می خوردند. روز ۱۶ ماه مه بود که دفتر سیاسی حزب حاکم آغاز «انقلاب فرهنگی بزرگ پرولتری» را اعلام کرد. روز اول ژوئن همان سال کلاس های درس تعطیل شد و روزنامه خلق ارگان حزب کمونیست حاکم همه مردم را به شکار «هیولاها و شیاطین» فراخواند. شی جین پینگ رئیس جمهور فعلی چین در آن زمان ۱۳ سال داشت و در یک مدرسه شبانه روزی واقع در شمال غربی پکن درس می خواند، همان مدرسه ای که بسیاری از اعضای رده بالای کادر رهبری حزب نیز فرزندان خود را برای تحصیل به آنجا می فرستادند. دانش آموزان این مدرسه به تندروی و رادیکالیسم نیز شهرت داشتند. آن ها با همان اونیفرم های نظامی والدینشان به مدرسه می آمدند و نوشته های مائو را دکلمه کرده و به دنبال «عناصر بورژوا» در میان معلمان بودند. آن ها خود را «گاردهای سرخ» می نامیدند و سوگند می خوردند که برای «له کردن» دشمنان مائو از اعمال هر نوع خشونتی خودداری نکنند. قاعدتاً شی جین پینگ نیز باید یکی از همان گاردهای سرخ می شد. پدرش در سال ۱۹۱۳ یکی از نخستین انقلابیون به شمار می آمد. شی پدر در سال های دهه چهل برای نخستین بار یک انقلابی دیگر به نام آی کیونگ را که بعدها پدر آی وی وی شد ملاقات کرد. این دو نفر در عکسی در همان سال ها در کنار سه نفر دیگر دیده می شوند که یکی از آنان ژنرالی بلندپایه از نزدیکان مائو بود. اما شی پدر بعدها قربانی یک توطئه و برکنار شد و قاعدتاً شی پسر نمی توانست به عنوان فرزند یک «عنصر مرتجع» به عضویت گارد سرخ درآید. آن متعصبین جوان در یکی از اولین موج های خشونت ۱۸۰۰ انسان را تنها در پکن به کام مرگ کشاندند. شخص مائو این جوانان متعصب را علیه معلمانشان تحریک و بر خشم آنان دامن می زد. آتش این خشونت دامان اعضای خانواده ها را نیز گرفت. مادر شی جین پینگ که خود یکی از کارگزاران حزب بود از محل زندگی اش تبعید شد و خواهر ناتنی خانواده که شی هیپینگ نام داشت جان خود را از دست داد. شی جوان که در ناز و نعمت بزرگ شده بود ناگهان به یک غیرخودی بدل شد و در پکن سرگردان ماند و در نهایت توسط یک گروه شبه نظامی به دام افتاد. او بعدها در یک مصاحبه در مورد آن روزها گفت: «از نظر آن ها من یکی از سردسته های بزهکاران بودم. از من می پرسیدند که به عقیده خودم جرایمم تا چه اندازه سنگین است؟ من هم گفتم حدس می زنم آنقدر سنگین باشد که به خاطرش اعدام شوم. آن ها در جواب گفتند جرایمم آنقدر سنگین است که برای صد بار اعدام کفایت می کند و من با خودم فکر می کردم که یک بار اعدام با صد بار اعدام هیچ تفاوتی ندارد.» شی در ابتدا قرار بود که به یک دارالتادیب فرستاده شود اما هرج و مرج آن روزها به دادش رسید زیرا زندان جوانان پر از زندانی بود و برای یک زندانی جدید جایی نداشت. آن هنگام که پکن در خشونت غرق می شد، آی وی وی ۹ ساله بود. پدرش آی کیونگ در سال ۱۹۴۹ همراه با یگان های مائو به پکن آمده و این پیروزی را به شعر درآورده بود و همان شعر موجب شهرتش شد. اما همان ای کیونگ قربانی پاکسازی ها شد و این مساله در سال ۱۹۵۷ و همزمان با سالروز تولد پسرش وای وای بود. آی کیونگ از سال ۱۹۵۹ در منتهی الیه غرب چین همراه با خانواده اش به حال تبعید و کار اجباری بسر برد. آی وی وی از آن منطقه به عنوان «تابوت» یاد می کند. با این حال این مجازات در مقایسه با آنچه که در آغاز انقلاب فرهنگی بر سر برخی خانواده ها آمد بسیار نرم و سبک بود. آی دان برادر آی وی وی که خود نویسنده است و امروز ۵۳ سال دارد، می گوید: «پدرمان تا سال ۱۹۶۶ بیمار بود و احساس شکست می کرد. او از نظر جسمی و روحی شکنجه شده بود.» هر زمان که پدر به خیابان می رفت به سوی او سنگ پرتاب می کردند: «یک بار دیدم که چگونه گروهی از بچه ها با یک بیل به او ضربه زدند. به همین خاطر از این بچه ها متنفر بودم.» در پایان سال ۱۹۶۶ بود که آپارتمان آی کیونگ از سوی گروهی از مردان مورد حمله قرار گرفت و او و همسر و فرزندانش به حاشیه صحرای گوبی رانده شدند. اعضای این خانواده چندین سال در واقع در حفره ای در زمین زندگی کردند و غذایشان مواد دورریختنی آشپزخانه اردوگاه بود. آن شاعر معروف و زمانی تقدیر شده اینک کارش تخلیه و نظافت توالت های عمومی بود. در زمستان نیز وظیفه داشت که مدفوع های یخ زده را از سطح توالت ها بتراشد. آی کیونگ در آن دوران بارها مورد ضرب و شتم شدید قرار گرفت و مجبور شد در ملاءعام از کرده های خود اظهار ندامت کند. آی دان می گوید: «هر کس که در زمان کودکی شاهد چنین چیزهایی باشد بعدها تنها دو امکان دارد: یا باید خودش را انکار کند و یا خشمش را فریاد بزند. در آن زمان تازه پنج سال داشتم، آموختم که خودم را با شرایط وفق بدهم. برادرم آی وی وی ۱۰ ساله بود و نسبت به من حساس تر و باهوش تر بود. او مسیری خلاف این جهت را انتخاب کرد.» فرانک دیکوتر، استاد تاریخ دانشگاه هنگ کنگ که تحقیقات زیاد و مفصلی در مورد انقلاب فرهنگی انجام داده است، می گوید: «وحشت و ترور حاکم بر آن روزها باقی مانده آن اعتماد و دوستی و جذابیت دوران مائو را نابود کرد. این مساله در مورد خانواده های کمونیست های معتقدی مانند آی کیونگ و شی ژونگ شون نیز که از صمیم قلب به آموزه های مائو ایمان داشته اما تا اندازه ای استقلال خود را حفظ کرده بودند صدق می کرد.» پدر شی جین پینگ از سال های دهه ۱۹۳۰ با مائو آشنایی داشت. او فرمانده یک گروه چریکی بود که برای ارتش بی دفاع مائو پناهگاه فراهم کرده و افراد وی را در خلال جنگ های داخلی نجات داده بود. از آنجایی که شی یک مذاکره کننده حرفه ای به شمار می آمد، پس از تأسیس جمهوری خلق چین به مناطق تسلیم شده تبت اعزام شد تا با شخصیت های برجسته بودایی به مشورت و گفت وگو بنشیند. بعدها دالایی لاما از شی ژونگ شون به عنوان مردی «بسیار مهربان و نسبتاً خوش فکر و روشن بین» یاد کرد. رهبر تبت در همان زمان یک ساعت امگا به شی هدیه داد و شی نیز تا مدت ها این ساعت را به دست خود می بست. انقلاب فرهنگی اما به یک اندازه و به صورت مساوی علیه فرمانده سابق چریک ها یعنی شی پدر و آن حقوقدان و ادیب یعنی آی کیونگ خشونت به خرج داد. در زمستان ۱۹۶۶ بود که شی ربوده و سپس به عنوان «عنصر مرتجع» در حالی که یک تابلو به گردن داشت سوار بر کامیون شد و در خیابان ها به نمایش درآمد و سپس تحت یک بازجویی شدید و سختگیرانه قرار گرفت. به دستور ارتش او را با هواپیما به پکن فرستادند و بدین صورت تا زمان مرگ مائو در حصر خانگی ماند. هنگامی که در سال ۱۹۷۲ برای نخستین بار پس از سال ها اعضای خانواده اش را دید نتوانست پسرانش را بشناسد و از پسر کوچکتر پرسید: «تو جین پینگ هستی یا یوان پینگ؟» خانواده آی کیونگ نیز سال های زیادی را در تبعید گذراند. در آغاز دهه هفتاد پدر خانواده که یک چشمش کور شده بود برای معالجه به پکن اعزام شد و اجازه یافت که در این سفر پسرانش را همراه داشته باشد و تازه پس از مرگ مائو در سال ۱۹۷۶ بود که آی وی وی توانست همراه با والدینش به زادگاه خود بازگردد. دو سال بعد در مدرسه عالی فیلمسازی نام نویسی کرد. در سال ۱۹۸۱ و پس از اعاده حیثیت پدر و زمانی که به تدریج فضای چین باز می شد از کشور خارج و به نیویورک رفت و با استفاده از امکانات آن سوی آب ها در رشته طراحی ادامه تحصیل داد. بعدها و در همان سال ها بود که پدران آی و شی بار دیگر با یکدیگر ملاقات کردند. طبق معمول در مورد این ملاقات نیز کمتر کسی اطلاع دارد. اما برادر آی وی وی عکس هایی از این ملاقات دارد که در آن شی پدر دوست خود را بغل کرده و می توان دید که چشم راست آی پدر به صورت عجیبی تغییر شکل داده است. در این عکس ها هر دو پدر در کنار یکدیگر ایستاده و تلاش می کنند که لبخند بزنند. کارهای نخست آی وی وی به دلیل تضاد و تقابل تند آن ها با فرهنگ چین مورد توجه منتقدان غربی قرار گرفت. آی در یکی از کارهایش یک گلدان آنتیک و یا یک نماد دیگر از فرهنگ چینی را شکسته و پس از دوباره چسباندن آن ها به یکدیگر از آن عکس گرفته است. در اثری دیگر انگشت میانی اش را در مقابل دروازه میدان صلح آسمانی قرار می دهد. بدین ترتیب برای درک این هنر انتقادی و پیشینه و ریشه های آن نیازی به این نیست که منتقد هنری باشیم. شی جین پینگ جوان اما مسیر کاملاً متفاوتی انتخاب کرد. در اوج هرج و مرج های انقلاب فرهنگی بود که به پیروی از دستور مائو مبنی بر مهاجرت جوانان از شهرها به روستاها برای فراگیری فنون کشاورزی از روستاییان، به یکی از مزارع دولتی در استان زادگاه پدرش رفت و در آنجا در خانه ای مانند غار ساکن شد و به سختی کار کرد. اما خیلی زود ارتباطاتی پیدا کرد و بعدها به سمت منشی کارگروه ارتقا یافت. در سال ۱۹۷۱ به عضویت شاخه جوانان حزب کمونیست درآمد و در سال ۱۹۷۴ به حزب راه پیدا کرد. یک سال پس از آن یعنی زمانی که هنوز مائو زنده بود، شی به پکن بازگشت. در آنجا به شبکه ای راه یافت که از طریق آن توانست پس از تصدی پست های پرنفوذ و مهم به کانون قدرت راه پیدا کند. شی در سال ۲۰۱۲ به دبیرکلی حزب و در سال ۲۰۱۳ به ریاست جمهوری چین رسید. اما چرا دو مردی که در خلال انقلاب فرهنگی سرنوشتی یکسان و تلخ را تجربه کردند، راه هایی تا این اندازه متفاوت برگزیدند؟ راهی که آن دگراندیش یعنی آی وی وی برگزید ظاهراً منطقی به نظر می رسد. اما چرا شی جین پینگ جوان که خود و پدرش تا این اندازه تحقیر شده بودند، با رژیم از در آشتی درآمد؟ به چه دلیل وی در چهارمین سال ریاست جمهوری خود قوانین قضایی، سانسور و همه موارد مربوط به امنیت ملی را به مانند گذشته تشدید می کند؟ چرا نمونه ای از آن انقلاب فرهنگی را پیش می برد و خود نیز به دام کیش شخصیت افتاده و منتقدان رژیم را به اعتراف های ساختگی در تلویزیون وادار می کند؟ تاریخ نگاری به نام «وو دی» یک مجله آنلاین منتشر می کند و تا آنجایی که قوانین سانسور اجازه دهد از قربانیان و عاملان انقلاب فرهنگی می خواهد که تجاربشان از آن دوران را بازگو کنند. او می گوید: «سیستم ما خطاهای سنگینی مرتکب شد و انقلاب فرهنگی به ویژه اشتباه بزرگی بود. اما می توان این خطا را تصحیح کرد.» به عقیده وی اکثریت بزرگ چینی ها خواهان این مساله هستند: «نمی توانیم تنها شاهد رنج های والدینمان در آن دوران باشیم. این را هم باید ببینید که آن ها در این مدت تا چه اندازه ثروتمند شده اند.» «پاتریشیا تورنتون» که در دانشگاه آکسفورد در مورد پیامدهای انقلاب فرهنگی تدریس می کند، می گوید: «پرزیدنت شی از زمره آن گروه کوچکی است که خود را به صورت مادرزاد سرخ می دانند.» به گفته این استاد دانشگاه برای فردی با چنین خاستگاهی، پیوستن به حزب با وجود هرج و مرج سال های دهه شصت امری منطقی است: «این تنها نظمی است که پس از انقلاب فرهنگی همچنان باقی مانده است.» به عقیده خانم تورنتون امروزه چین باز هم از چند سال پیش رویه اقتدارگرایی را در پیش گرفته زیرا بار دیگر آن نظم در خطر است: «رشد اقتصادی کاهش می یابد و این کشور به هیچ شبکه اجتماعی متصل نیست. رهبری چین احساس می کند که وضعیت کاملاً در آستانه انفجار قرار دارد.» در ژوئن ۱۹۸۱ یعنی پنج سال پس از مرگ مائو بود که کمیته مرکزی حزب کمونیست چین طی مصوبه ای اعلام کرد که «قطعنامه ای در مورد پرسش های صریحی که در رابطه با حزب ما از زمان تأسیس جمهوری خلق چین مطرح است» منتشر شود. در این قطعنامه از انقلاب فرهنگی به عنوان عامل اصلی «شکست های سنگینی که حزب و دولت و ملت متحمل شدند» یاد شده است. سه سال بعد شی پدر در جمع کوچکی از رفقای حزبی در شانگهای لب به سخن گشود: «دبیرکل مائو زمانی از ما خواست که انقلاب فرهنگی را ۳۰ درصد بد و ۷۰ درصد خوب ارزیابی کنیم. آن ۷۰ درصد خوب کجاست؟ حتی یک قطعه خوب نیز در انقلاب فرهنگی وجود نداشت. این باوری غلط و اقدامی اشتباه بود.» منبع : مجله اشپیگل، تاریخ ایرنی/
دوشنبه ، ۲۷اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پویش]
[مشاهده در: www.puyesh.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 30]
-
گوناگون
پربازدیدترینها