محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845682749
سوشا مقصر قهرمان نشدن پرسپولیس است - پایگاه خبری تحلیلی علت
واضح آرشیو وب فارسی:علت نیوز: خودش می گوید چند شاگرد در کرج گرفته و سرگرم آموزش آنهاست، باوی که یکی از ستارگان سابق فوتبال کشورمان بود، حالا نه در لیگ برتر، نه در لیگ یک جایگاهی ندارد. با او تماس گرفتیم تا درباره شرایط پرسپولیس بپرسیم ولی درد و دل هایش سمت و سوی مصاحبه را عوض کرد. به گزارش ایسنا، گفت وگوی ...خودش می گوید چند شاگرد در کرج گرفته و سرگرم آموزش آنهاست، باوی که یکی از ستارگان سابق فوتبال کشورمان بود، حالا نه در لیگ برتر، نه در لیگ یک جایگاهی ندارد. با او تماس گرفتیم تا درباره شرایط پرسپولیس بپرسیم ولی درد و دل هایش سمت و سوی مصاحبه را عوض کرد. به گزارش ایسنا، گفت وگوی تفصیلی «قانون» را با کریم باوی در ادامه بخوانید. آنجا خانه مان بود ما ساکن کرج بودیم. بعد از جنگ رفتیم اصفهان و بعد آمدیم تهران اما من به خرمشهر اعزام شدم. در ۱۶ سالگی بود که اولین بار اعزام شدم. در خرمشهر هم جزو آخرین نفرات بودیم که خارج شدیم. هیچ وقت آن خاطرات را فراموش نمی کنم. شهید فهمیده جلوی چشمان خود من خودش را شهید کرد. یک بار یادم هست که شهید فهمیده مامور شد تا یک معبر عبور یک به یک را منفجر کند. او آن روز کیسه ای پر از نارنجک را منفجر کرد و تانک عراقی را منهدم کرد. ریل تانک منفجر شد و از حرکت ایستاد. با این اتفاق، عراقی ها در آن معبر ساعت ها زمین گیر شدند. ما روی پشت بام ها بودیم و باید با «کوکتل مولوتف» جلوی نیروهای پیاده عراقی را می گرفتیم. دو ماه با دست خالی از شهر دفاع کردیم. چقدر کشته دادیم اما نمی توانستیم دل بکنیم. از چه چیزی باید دل می کندیم؟ آنجا خانه مان بود. پلی که به سمت آبادان می رفت را من منفجر کردم پلی که به سمت آبادان می رفت را من منفجر کردم. آبادان محاصره بود این قدر من قوی بودم و شجاع که کلمه مردن برایم ارزش نداشت. منزل ما یکی از بهترین خانه های آبادان بود. پدرم در شرکت نفت کار می کرد و ما آنجا شرایط زندگی مان بد نبود. در دوره انقلاب، ما شدیم بچه انقلابی های محل. من و برادرم، این طوری بودیم. جنگ هم که شد کاری نداشتیم که از شهر برویم. خانواده ام رفتند کرج اما من که نمی توانستم بروم. این قدر جنگ یک دفعه اتفاق افتاد که ما حتی نتوانستیم وسایل جمع کنیم. یک دفعه دیدیم عراقی ها رسیدند پشت دیوار شهر. هیچکس وقت نکرد وسایل جمع کند. عراقی ها تمام ماشین های صفر در خیابان را هم با خودشان بردند. هیچکس حتی بنزین نداشت ماشین هایی که در شهر مانده بودند را بردارد و فرار کند. برادرم را شکنجه می کردند که چرا عربی حرف نمی زند پدر من عرب است؛ عرب باوی. آن زمان عرب های باوی خیلی معروف بودند. برادر من از ۶ سالگی در تهران بزرگ شده بود اما در زمان جنگ موقعی که اسیر شد خیلی او را شکنجه می کردند و می گفتند چرا عربی صحبت نمی کنی؟ در حالی که او اصلا بلد نیست عربی صحبت کند چون از کودکی در تهران بزرگ شده است. من خودم چون آبادان بزرگ شدم، خیلی خوب عربی حرف می زنم اما برادر کوچک ترم که بعد از من رفت جبهه، چون تهران بزرگ شد، خیلی بلد نبود عربی حرف بزند. او سال ها اسیر بود و سختی های زیادی هم کشید. من برادر شهید ندارم ولی خیلی از پسرهای فامیل مان شهید شدند. کلا خرمشهری ها، خیلی سختی در زندگی هایشان کشیده اند آن هم در آن سال های سخت جنگ. روی دیوار شعارنویسی می کردم اوایل که انقلاب شده بود کسی جرأت نمی کرد روی دیوار شعار بنویسد. به من می گفتند تو برو بنویس. رفتم پیش یکی از دوستانم که شاعر بود و گفتم یک شعر بگوید که من روی دیوار بنویسم. من از ساعت ۲ شب بیدار شدم و شروع به دیوارنویسی کردم ولی بعدش خیلی ترسیده بودم و اسپری را در باغچه خاک کردم چون ماموران دنبالم بودند. فکر کنم، عمق گودالی که از ترسم کنده بودم، دو متر می شد. فکر کن یک بچه ۱۰ ساله هستی و بر ای کاری که کردی، بیشتر از ۲ هزار نفر با تانک و نفر بر آمدند در یک شهرک محافظت شده وزارت نفت. اگر می گرفتندم، هم تکه بزرگه خودم، گوشم می شد و هم پدر بیچاره ام! آهنگ ممد نبودی را قرار بود حسین تختی بخواند یک روز حاج حسین تختی مرا دید، گفت کریم تو چرا به این روز افتادی. چرا پاهایت کج شده؟ کلی با هم گفتیم و خندیدیم. حاج حسین یکی از مداحان قدیمی خوزستان است که برای خود اسم و رسمی دارد. او شب های عملیات می آمد و برای ما می خواند. یا او می آمد یا کویتی پور یا آهنگران. این سه نفر، اصلی ها بودند. این آهنگ «ممد نبودی ببینی» را قرار بود اول حسین تختی بخواند اما حاجی گفت به رسم کسوت، بهتر است این آهنگ را حاجی کویتی پور بخواند. کویتی پور آمده بود تهران، رفت دنبالش و از او خواست این کار را انجام دهد. من الان از این وضعیتی که در کشور به وجود آمده خیلی متاسفم. بچه های خیلی زیادی بودند که روی دستان ما شهید شدند یا جانباز شدند و الان اصلا وضعیت خوبی ندارند. الان خیلی از بچه های جنگ افتاده اند در خانه هایشان. کاش فوتبالیست نمی شدم من در والفجر مقدماتی جانباز شدم. شاید آن سال ها خیلی جوان بودم ولی آن سال ها،بچه های هم سن و سال ما خیلی درایت داشتند، با تمام وجود اعتقاد داشتیم و می جنگیدیم. ما احساس می کردیم ائمه اطهار دارند کمک مان می کنند. بگذار برایت از آن عملیات بگویم؛ ما در فکه بودیم درست چند کیلومتری اتوبان بصره به بغداد. اگر خط را می شکستیم، شاید تکلیف جنگ هم یکسره می شد. خیلی از لشکر های ما زدند به خط. جلوتر از همه هم لشکر تهران بود. لشکر همرزمان شهید همت. وقتی لشکر محمد رسول ا…(ص) رفت جلو، همه امیدوار بودند. عراقی ها فقط پنج لشکر توپخانه گذاشته بودند که روی سر ما آتش بریزد. متاسفانه در والفجر خیلی کشته دادیم. من خودم هم همان جا ترکش های خمپاره خوردم و بستری شدم. فکر کنم یک ماهی بستری بودم. چند تا جراحی کردند و چندتایی از ترکش ها را در آوردند اما دو تا ترکش ریز کاتیوشا ماند توی بدنم. این وضعیتی هم که امروز می بینی حاصل همان ترکش کوچک است. اگر الان من خیلی ناراحتم برای این است که می گویم ای کاش فوتبالیست نمی شدم و با همه آن بچه ها می رفتم، ماندم و گیر افتادم. کاش نبودم و همه روزهای بعد زندگی ام برایم رقم نمی خورد. کاش همان جا می ماندم و از بچه های جنگ نمی کندم. شاید حداقل الان نبودم و مشکلات مالی مردم را نمی دیدم. حال بد همرزمانم را نمی دیدم. خودم این قدر سختی نمی کشیدم. این مملکت هیچ کمکی به من نکرد من باید برای ادامه درمان به خارج از کشور بروم. ترکشی که به ران پای چپم خورده بود در این سال ها حرکت کرده و الان درست نشسته کنار نخاعم و باعث شده که سال ها نتوانم کمرم را خم کنم. من سه سال است نمی توانم ناخن های پایم را بگیرم چون دستم به پاهایم نمی رسد. آدمی هم نیستم که اجازه بدهم کسی این کار را برایم انجام دهد. به هر حال کریم باوی در این مملکت در تیم ملی بازی کرده است. برای کاری هم که کردم سهمی نمی خواهم اما انتظارم این است که وقتی می روم ومی خواهم رئیس سازمان ورزش را ببینم، یک فرصتی در اختیارم بگذارند. از مسئولان وزارت ورزش و جوانان خیلی گلایه دارم، آنها نباید بیایند و بگویند کریم باوی تو اینقدر زحمت کشیدی و در آن شرایط سخت از کشور نرفتی، دستت درد نکند؟ این مملکت هیچ کمکی به من نکرد. به من می گفتند نرو جبهه خیلی ها از مسائل من خبر دارند. من خیلی دوست دارم در مورد بچه های کرج و تهران که به جبهه رفتند صحبت کنم. افراد زیادی رفتند و برای مملکت شهید شدند ولی الان گاهی از شرایط دلم می گیرد و با خودم فکرمی کنم اطرافیان عده ای از مسئولان دارند در حق مردم جفا می کنند. آنقدر دوستان ما در خاک عراق شهید شدند و ماندند. همه به من می گفتند نرو جبهه. من خیلی خوب فوتبال بازی می کردم. هر بار می آمدم تهران، می گفتند بچه به جای جبهه بیا برو بازی کن اما من اینجا بند بشو نبودم. دلم این بود که تفنگ دستم باشد و بروم عملیات، بین بچه ها باشم. یک بسیجی ساده هم بودم. آن هم با کمتر از ۲۰ سال سن. من تا سال ۱۳۶۴ هم در جبهه ماندم و بعد از ماجرای ترکش خوردنم، دیگر آمدم اینجا و ماندگار شدم. دست خدا روی سر این مملکت بود آن زمان که انقلاب شد بزرگان ما اعتقاد داشتند دست خدا روی سر این مملکت بوده است. اینکه مملکت ما ۱۸۰ درجه می چرخد، چرا یک دفعه همه چیز برمی گردد؟ من شرایط الان را که می بینم وضع اقتصادی مردم اینقدر دارد خراب می شود اما خیلی از مسئولان به فکر آنها نیستند. آن زمان که من جبهه می رفتم از ۵۰ نفر ۴۰ نفر آنها مردان خدا بودند ولی الان از ۵۰ نفر چند مرد خدا پیدا می شود؟ دیگر کمتر کسی برای مردم قدم برمی دارد. یک عکس از زمانی که آقای رجایی زنده و رئیس جمهور کشور بود، در یادم همیشه نقش بسته. عکسی از هیات وزیران بود که چهره وزرایش ۱۸۰ درجه با الان فرق می کرد. آنها انسان های سختی کشیده بودند و از هیچ لحاظی با مردم تمایز نداشتند ولی الان شرایط خیلی فرق می کند. همین الان وزرا را با آن آدم ها مقایسه کنید تا متوجه شوید چه چیزی می گویم. نور به قبر شهید رجایی ببارد. قلعه نویی من را وارد فوتبال کرد در حقیقت امیر قلعه نویی باعث شد من وارد فوتبال شوم. من دوستی به نام اصغر داشتم که با امیر قلعه نویی بچه محل بود. یک روز که من از جبهه آمده بودم، او به من گفت برویم نازی آباد فوتبال بازی کنیم. رفتیم، فکر کنم جای بازی در نازی آباد یک مسابقه ۸ به ۸ داشتیم در زمینی در دروازه غار. من آن روز ۳ یا ۴ تا گل زدم و امیر از بازی ام خوشش آمد. او آن موقع در شاهین بازی می کرد. به من گفت بیا برویم تمرین شاهین ولی من فرار کردم و نرفتم. باید می رفتم زمین شاهین، آن سر تهران بود. به جایش برگشتم جبهه و بعد از سه ماه که برگشتم، رفیقم به زور خودش دستم را گرفت و برد تمرین شاهین. امیر به من گفت یک جلسه بیا تمرین کن. آن موقع در شاهین تست می گرفتند. من آن روز نرفتم چون برای بازی در باشگاه باید اقلا یک کتانی داشتی اما من همان را هم نداشتم. ما جنگ زده بودیم آن موقع هم شرایط مان خوب نبود. وقتی بچه بودم به والیبال خیلی علاقه داشتم. یک بازیکن تیم ملی بود که الان شنیدم آلمان زندگی می کند. با او می رفتیم دو نفری با مردم شرطی بازی می کردیم. او می برد و برای هر بردش هم پولی به من می داد. یادم هست می رفتیم میدان خراسان بازی می کردیم و خیلی خوب والیبال بازی می کردم. سگ ها دنبالم کردند به اصرار قلعه نویی رفتم تمرین شاهین. آن موقع خیلی از بزرگان فوتبال ایران آنجا بازی می کردند. دو تا توپ انداختند، دو تا هد زدم و برم داشتند. یادم هست برای آن سال ۳ هزار تومان قرارداد بستیم. من جبهه بودم، وقتی برمی گشتم با اتوبوس از راه آهن می آمدم انقلاب و از آنجا سوار ماشین های فردیس می شدم. تازه تا سر پل مترو هم ماشین ها بیشتر نمی آمدند. هربار از جبهه برمی گشتم، در میدان انقلاب یک طلا فروشی بود که گردنبند قشنگی داشت. هیچ وقت اما پول های جبهه ام آنقدری نمی شد که بتوانم آن گردنبند را برای مادرم بخرم. این برایم یک عقده شده بود. روزی که قراردادم را بستند، عمو نصی ( نصرا… عبداللهی) به من ۳ هزار تومان داد. از ته خیابان هلال احمر دویدم تا رسیدم به خیابان دماوند و بعد با اتوبوس دو طبقه رفتم میدان انقلاب. گردنبند را خریدم و رفتم سمت خانه. چون دیر رسیده بودم، مجبور شدم فاصله بین پل فردیس که الان مترو زدند را تا فلکه سوم، پیاده بروم. جلوی منبع های شرکت نفت هم که رسیدم، سگ ها دنبالم کردند و حسابی مجبور شدم بدوم. چشم تان روز بد نبیند! در ۲۰ دقیقه ملی پوش شدم اولین بازی ای که برای شاهین کردم، محراب شاهرخی خدابیامرز به من گفت آماده شو و برو داخل زمین،دقیقه ۷۰ وارد زمین شدم. از شانسم ناصر ابراهیمی داشت با یکی، دو نفر که مربی تیم ملی در آن زمان بودند مرا می دید. در آن بازی ۲۰ دقیقه دو تا گل زدم، یک پاس پشت پا دادم و دو تا پاس سر انداختم. همین طور دریبل می کردم. فردایش ابرار ورزشی نوشت اسمم را نوشته اند برای تیم ملی. ناصر ابراهیمی گفته بود من از امیرقلعه نویی شنیده بودم یک بازیکن خوزستانی آمده که خیلی خوب بازی می کند و اینکه چطور دفاع بانک ملی را در عرض ۲۰ دقیقه در هم شکسته است. من در خانه قایم شدم از تیم ملی می ترسیدم و نمی خواستم بروم. قصد فوتبال نداشتم نمی توانستم بروم تیم ملی چون یک کفش پاره داشتم. با آن هم که نمی شد بازی کرد. حسین کازرانی که ان شاءا… خدا خیرش بدهد گفت یک کفش خریدم و برای یادگاری داد به من. کفشش کمی بزرگ بود و داخلش کارتن گذاشته بودم تا اندازه شود. در تیم ملی هم که رفتیم برای بازی های آسیایی، من کفش نداشتم. آنجا شرکت اسپانسر بازی ها به هر تیم دو دست کفش هدیه داد. دهداری یکی اش را به من داد ، یکی را هم به سید مهدی ابطحی. قصه من و سیروس سیروس صمیمی ترین دوست دوران زندگی ام بود. او بهترین و صادق ترین کسی بود که در همه زندگی فوتبالی ام دیدم. البته ما با مجتبی و مرتضی کرمانی مقدم هم خیلی رفیق بودیم. با هم خلاف زیاد کردیم. پای همین رفاقتم، سال های زیادی از زندگی ام هدر رفت. سیروس اما بی نظیر بود؛ با هم از اردو می زدیم بیرون، می رفتیم استخر و خیلی جاهای دیگر. اصلا او بود که باعث شد من از تیم ملی خداحافظی نکنم. من که این حرف ها را نمی فهمیدم. بزرگ ترهای تیم مثل پنجعلی، انصاری فرد، محمدخانی و خیلی های دیگر گفتند کریم این برگه را امضا کن. من داشتم امضا می کردم که سیروس گفت، بچه تو سن ات کم است تو با این کار خودت را نابود می کنی. او نگذاشت من و مجید نامجو آن برگه را امضا کنیم. سیروس خیلی در حق من خوبی کرده و خیلی جاها مرامش را نشانم داده است. بعد هم من شدم بازیکن محبوب دهداری. بچه ها فکر می کردند من خبرچین دهداری هستم و خیلی حرف ها پشت سرم بود اما چند سال قبل بود که شاهین و شاهرخ بیانی از من عذر خواستند و گفتند فهمیدند خبرچین دهداری خدابیامرز فرد دیگری بوده است. زوجم با فرشاد عالی بود فصلی که رفتم پرسپولیس، استقلال هم مرا می خواست. امیر قلعه نویی اصرار داشت به استقلال بروم. چند باری هم در این باره حرف زدیم. به واسطه او رفتم پیش منصور پورحیدری. با من در یک رستوران قرار گذاشته بود. ۱۰ هزار تومان هم می دادند که پول خوبی بود. می گفت بیایی استقلال، فوتبالت از این رو به آن رومی شود. کلی با هم حرف زدیم داشتم پای برگه را امضا می کردم اما قرار شد تا ظهر خبر بدهم. بعد از ظهرش به خاطر مجتبی محرمی و سیروس منصرف شدم. چون سیروس به من گفت می خواهد فصل آینده برود پرسپولیس و من هم فکر کردم بروم آنجا، جمع مان دور هم جمع می شود. پرسپولیس که رفتم، زوج مان با فرشاد عالی بود. علی پروین همیشه می گفت توپ ها رو رو هوا بریزین واسه کریم، فرشاد تو هم اون جلو بپلک تا کریم توپ رو واست بندازه. یادش به خیر چه تیمی داشتیم چه فوتبالی بازی می کردیم یادش به خیر، لباس پرسپولیس چه اصالتی داشت. همه بچه ها ستاره های تیم بودند و بزرگ ترهای تیم، ۱۰ سالی سابقه داشتند. آن وقت ها پرسپولیس به من پول نمی داد علی پروین همیشه می گفت اگر به کریم پول بدهیم دیگر سر تمرین نمی آید. من همین جوری هم هفته ای دو بار می رفتم تمرین و همیشه او با فریادهایش منتظرم بود. انصافا هم حساب می بردم اما برایم خیلی سخت بود بیشتر از آن بیایم تمرین. می خواستم از کشور فرار کنم دستگیرم کردند باورکنید اگر من امروز بازی می کردم مردم عقیده شان عوض می شد. من وقتی می پریدم روی هوا مکث می کردم، علی دایی هم همین حرف را می زند ومی گوید تو خیلی خوب سرمی زدی. تمام مربی ها می گفتند تو خیلی خوب سرمی زنی، حتی ماریو زاگالو پیشانی مرا ماچ کرد و گفت تو چقدر خوبی و چقدر خوب می پری و سرم ی زنی. از منچستر پیشنهاد ۲/۵ میلیون پوندی داشتم ولی نشد بروم. ماندم و به جای این که به ما برسند، رهایمان کردند. اگر می رفتم و مثل علی دایی لژیونر می شدم اوضاع خیلی فرق می کرد. می خواستم بروم قطر بازی کنم. شیخ های عرب بازی ام را خیلی دوست داشتند. با این وجود به من بیشتر از دو هفته ویزا نمی دادند. چون فکر می کردند اگر بروم دیگر برنمی گردم. یک بار کار به جایی رسید که با مسئول تیم نادی العرب توافق کردم و قرار شد از طریق دریا فرار کنم. رفتم خانه یکی از دوستانم در بوشهر تا از آنجا شبانه با قایق فرار کنم. نمی دانم چه کسی لو داد که دارم فرار می کنم و ریختند دستگیرم کردند. در بیسیم هایشان مدام می گفتند متهم بازداشت شد. به دستانم دستبند زدند. آنجا یک مامور بود که من را شناخت مرا برد خانه خودش و خیلی از من پذیرایی کرد. بعد از من پرسید چه مشکلی داری؟ نمی دانستم چه جوابی بدهم. بعدش هم از من عذرخواهی کرد. او باید وظیفه اش را انجام می داد. من هم اما اگر می رفتم قطر، فوتبالم و زندگی ام از این رو به آن رو می شد اما نگذاشتند دیگر. اهواز غرق در شادی است اهواز بعد از قهرمانی استقلال خوزستان غرق در شادی عجیبی است، خیلی شرایط خوبی دارند. قهرمانی دست بازیکنان برانکو بود، دست پرسپولیسی ها بود، اگر شایستگی قهرمانی داشتند باید از همان ابتدای بازی حمله می کردند، اگر می خواستند گل های بیشتری به ثمر برسانند باید بیشتر حمله می کردند ولی نکردند. آنها نتوانستند اهداف تهاجمی برانکو را پیاده کنند، توانش را هم نداشتند، نشان دادند که شایستگی قهرمانی را ندارند ولی استقلالی های خوزستان عزم شان را جزم کردند و موفق شدند که قهرمان شوند. آن ها نتیجه پشتکار و زحمات زیادشان را گرفتند. استقلالی های خوزستان نشان دادند که لایق قهرمانی هستند. این قهرمانی ها آنی است، پشتوانه محکمی ندارد، مگر فولاد قهرمان نشد ولی در ادامه چه شد؟ استقلال و پرسپولیس پشتوانه محکمی دارند و سال بعد بازیکنان استقلال خوزستان را هم جذب می کنند، مطمئن باشید استقلال خوزستان سال بعد بازیکنانش را از دست می دهد و از این حالت یکپارچگی درمی آید. البته جا دارد به مردم خوزستان تبریک بگویم ولی از بازیکنان پرسپولیس گلایه دارم چون نمی دانم به خاطر چه استرس زیادی داشتند. آن ها باید در ۲۰ دقیقه اول کار را تمام می کردند، تماشاگران هم آمده بودند که قهرمانی را ببینند. در واقع فشاری که تماشاگران باید به راه آهن می آوردند در نهایت به بازیکنان پرسپولیس منتقل شد و نتوانستند قهرمان شوند. از طارمی تا عالیشاه و بقیه، هیچکس همان بازیکن قبلی نبود. تقصیر سوشا بود سوشا مشکلات زیادی برای پرسپولیس به وجود آورد. او در ثبت این نتایج بی تاثیر نبود، سوشا مقصر قهرمان نشدن پرسپولیس است. پرسپولیس نیاز به یکی مثل بیرانوند یا خسوس داشت، دروازه بان ازبکی (لوبانف) هم قابل اعتماد نبود و از نظر رفلکسی اصلا خوب عمل نمی کرد. واقعا تماشاگران حق دارند از سوشا شاکی باشند. انتهای پیام 0 0
یکشنبه ، ۲۶اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: علت نیوز]
[مشاهده در: www.elat.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 31]
-
گوناگون
پربازدیدترینها