محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845065401
علم اعصاب و درک خداوند - پایگاه خبری اطلاع رسانی شفا آنلاین
واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>سلامت>حوادث پزشکی>نوروتئولوژی رشته علمی نوپایی است که چند صباحی بیش نیست که قدم بر عرصه علم گزارده است.به گزارش شفا آنلاین ،به نقل از سپید در اوایل دهه هفتاد میلادی عصب شناسان با مشاهده تجربیات دینی خاصی در بیماران مصروع، برآن شدند که با بررسی ساختار مغز آنها، رابطه ای میان تجربیات دینی و بیماری صرع بیابند. عصب شناسان قائل به این رویکرد، تجربه دینی را برخاسته از سوءکارکرد مغز انسان می دانند و آن را به عملکرد صرف عصبی تقلیل می دهند. اما تحقیقات دیگری که در سال های پس از آن صورت گرفت، نشان داد که مغز سالم نیز، تجربه دینی دارد و تجربه دینی محصول صرع یا بیماری توهم زای دیگری نیست. نوروتئولوژی (Neurotheology) که می توان آن را «عصب الاهیات» یا «الهیات عصب محور» ترجمه کرد، رشته ای نوپاست که به بررسی ساختار عصبی مغز و تجربه دینی می پردازد. پیشرفت های اخیر فنّاوری و امکان تصویربرداری از مغز، ذهن عصب شناسان را به سوالاتی ازاین دست معطوف کرد که آیا معرفت دینی جایگاه مشخصی در مغز دارد؟، آیا دین با پردازش های بیولوژیکی مشخص و خاصی همراه است؟ و آیا رابطه ای میان دین و سلامت انسان وجود دارد؟ سوالات این چنینی که شاید پیش از این هم (در قالب بسیار متفاوتی) از زمان فیلسوفان یونانی مطرح شده بود، سوالاتی بودند که برای پاسخ به آنها رشته ای به نام نوروتئولوژی ایجاد شد و تحقیقات بسیاری در این حوزه صورت گرفت. هدف نوروتئولوژی تفسیر تجارب، رفتار و باورهای دینی به کمک هم بسته های عصبی آن است. نوروتئولوژی بررسی شش تجربه را اولی تر می داند: 1) تجربه ناخوداگاه 2) درک ابهت الهی (spiritua- awa) 3)تجربه ی وحدانیت (onenes s with the univers) 4)حالت خلسه (ecstatic trance) 5)دریافت نور حق (Sudde- enlightenment) 6)تجربه مراحلی از آگاهی برخی معتقد بودند تجربیات دینی محصول بیماری صرع یا اختلالات روانی است، اما عصب شناسی الاهیاتی با این عقیده که پدیده های دینی اساس عصبی دارند، مخالف است و معتقد است که همواره یک پدیده در جهان واقع وجود دارد که این اتفاقات عصبی را همراهی می کند. کارهای« یوجین دی آکیلی» و «نیوبرگ» مثال خوبی است. ادعای آن ها این است که آزمایش هایی که در این زمینه ها انجام دادند صحت آگاهی دینی را نشان می دهد. آزمایش بدین شکل بود که از طریق اسکن به روش اسپکت تغییرات جریان خون مغز را اندازه گرفتند. زمانی که هیپوکامپ جریان عصبی را در لوب تمپورال برقرار می کند، شخص تفاوتی میان خود و ناخود حس نمی کند. این تغییرات با تجربه دینی اشخاص سالم همزمان بود، بنابراین آن دو نتیجه گرفتند که دین محصول تجارب افسانه ای نیست و نمی شود آن را به عنوان نتیجه صرع یا اختلالات روانی دانست. بنا بر نظر آنها این امکان وجود دارد که بتوان یک نقشه از مغز تهیه کرد و نشان داد که در زمان داشتن تجربه دینی کدام قسمت فعال می شود. در واقع «نیوبرگ» و«دی آکیلی»یک فهم علمی از دین ارائه دادند که به کمک عصب شناسی حاصل می شود. در دهه نود میلادی آنها آزمایشاتی طراحی کردند تا نشان دهند که تجربه دینی نتیجه کارکرد نادرست مغز نیست و افرادی که از سلامت مغز برخوردارند نیز تجارب دینی دارند. در سال 2001 «نینا آزاری و همکاران» آزمایشی بر روی شش مرد و زن مذهبی وشش مرد و زن غیرمذهبی انجام دادند. آزمایش بدین شکل بود که شرکت کنندگان غیرمذهبی متنی مقدس را می خواندند و با «پت اسکن» فعالیت نواحی درگیر مغز شرکت کنندگان مذهبی مشخص می شد.«آزاری» گزارش داد که در ناحیه فرونتال، فرونتال میانی و منطقه قشری میانی پاریتال، افزایش فعالیت مغز مشاهده شده است. به گمان آنها تجربه دینی حاصل تحریک لوب های فرونتال و پاریتال است. آزمایش بعدی مربوط به« نیوبرگ»،« علوی» (Alavi) و« دی آکیلی» بود که در سال 2003برروی سه راهب فرانسوی انجام شد. روش اسپکت برای تحلیل موج های برانگیخته در مغز حین آزمایش استفاده شد. آنها باید چهل دقیقه مراقبه می کردند، که این مراقبه شامل تکرار مداوم یک دعا بود. هیچ افزایشی در جریان خون لوب تمپورال مشاهده نشد. بالعکس در لوب پاریتال خلف ، کورتکس جلوسری و لوب فرونتال خلفی افزایش جریان خون مشاهده شد. در سال 2006 تحقیق مشابهی توسط «بورگارت و وینسنت»که از اف.ام.آر.آی استفاده کردند، انجام شد. شرکت کنندگان چهار راهبه اهل کارمل بودند. از آنها خواستند یک تجربه دینی که قبلا تجربه کرده بودند تصور کنند. ده ناحیه از مغز حین آزمایش فعال شدند که نواحی مختلفی مثل ادراک (تصور ذهنی)، شناخت (بازنمایی خود) و احساس را شامل می شد. یکی از ناحیه های فعال شده در این آزمایش لوب تمپورال میانی بود که در برخی آزمایش ها میزان عشق را نشان می داد. «اینزلیچ، مک گرگور، ایرش و نش» در سال 2009، آزمایشی با این هدف طراحی کردند که نشان دهند اعتقادات دینی میزان استرس را تقلیل می دهد. بیماران به دو دسته تقسیم شدند، مذهبیان و غیرمذهبیان. آزمایش نشان داد که مذهبیان فعالیت کمتری در قسمت ای.سی.ای (Ace) - قسمتی از مغز است که توسط پوشش استرس شناخته می شود- داشتند. آنها با این آزمایش قصد داشتند نشان دهند که مذهب بازدارنده استرس و تنش است. ای.سی.ای یکی از مناطقی بود که در آزمایش وینسنت و بورگارت نیز فعال شده بود. نتایج داده ها نشان داد که تجربه دینی می تواند قسمت های خاصی از مغز را فعال کند و مذهب بسیار پیچیده تر از آن چیزی بود که پیش از این می دانستیم. یکی از مهم ترین آزمایش هایی که در این حوزه انجام شده است دیکشا (Deeksha) نام دارد که نیوبرگ و دی آکیلی انجام دادند. دیکشا به معنای آرزوی مرحمت و برکت است و بدین شکل است که شخصی برای دیگری آرزوی خیر و برکت دارد و این دعا اگر شامل حال دیگری شود به دلیل لطف باریتعالی است و به صورت انرژی نیست که تزریق شود یا فرستاده شود، این بخشندگی واقعی است و قابل احساس توسط تمام کسانی است که دریچه های قلب شان را برای دریافت این موهبت گشوده اند. این اعتقادی است که هندیان دارند. نیوبرگ تعدادی از این دعاکنندگان را به آزمایشگاه خود آورد که به عنوان فرستنده دعا ادعا می کردند بدون تماس مستقیم می توانند خیر و برکت را برای دیگری به ارمغان آورند. یک گروه فرستنده و گروه دیگری گیرنده دعا بودند و هدف، استفاده از روش اسپکت برای اندازه گیری جریان خون نواحی مغز در هر دو گروه بود. مشاهدات شامل تغییراتی در لوب فرونتال، منطقه لیمبیک، لوب پاریتال و تالاموس بود. او انتظار داشت کاهش فعالیت در لوب فرونتال در گیرنده ها رخ دهد (بدین دلیل که تجربه آنها با قصد خودشان صورت نمی-گرفت.) کاهش در منطقه لیمبیک نیز در آنها مورد انتظار بود. همچنین از آنجایی که گیرندگان براین باور بودند که در رابطه معنوی عمیقی با فرستندگانند کاهش فعالیت در منطقه ی پاریتال انتظار می رفت. در واقع چهار گیرنده و چهار فرستنده انتخاب شدند. فرستنده ها دو مرد و دو زن با میانگین سنی 48 سال و گیرنده ها یک مرد و سه زن با میانگین سنی 23سال بودند. فرستنده ها به مدت یک سال برای این کار پرورش یافته بودند اما گیرنده ها هیچ اطلاعاتی در این زمینه نداشتند. (تمام بیماری های شناختی، عصبی، بارداری و غیره چک شد). هر دوگروه تا انتهای آزمایش هیچ تماس مستقیمی با هم نداشتند. و هر فرستنده اطلاعات گیرنده مورد نظر را از قبیل نام، سن، جنس، عکس و مکان شان می دانست. تمام افراد دو بار به روش اسپکت اسکن شدند. یک بار حین استراحت و یک بار حین آزمایش. بهفرستنده ها گفته شد که در اطاقی استراحت کنند اما آگاه از احساسات و افکارشان باشند. پس از گذشت ده دقیقه استراحت به هردو گروه ردیابی برای نشان دادن میزان اکسیژن خون به صورت وریدی تزریق شد و به مدت ده دقیقه در اطاق استراحت باقی ماندند و سپس جداگانه به اطاق اسکن برده شدند. پس از اسکن دو گروه در حالت استراحت فرستندگان تلاش کردند تا دعای خیر و برکت خود را برای گیرندگان بفرستند و گیرندگان ملزم شدند تا استراحت کنند و در عین حال نسبت به تمام ادراکات و افکار و احساسات شان به هوش باشند. پس از ده دقیقه تزریق وریدی صورت گرفت تا دومین اسکن انجام شود. داده ها نشان دادند که اختلاف زیادی میان دو گروه وجود دارد. شرکت کنندگان در هر دو نیمکره ی راست و چپ کاهش فعالیت داشتند. نتایج حاکی از کاهش میزان جریان خون لوب فرونتال چپ و لوب تمپورال در فرستندگان حین حالت مراقبه بود. اما گیرندگان در دو حالت استراحت و مراقبه تنها 6 داد ه متفاوت داشتند. 4 ناحیه کاهش جریان خون داشت در حالی که تالاموس چپ افزایش جریان خون داشت. اما در هر دو گروه هیپوکامپ راست و ناحیه جانبی راست کاهش داشت. با این حال زمانی که از گیرندگان پرسیده شد کدام یک از فرستندگان برایت دعا کرده است دو نفر پاسخ درست دادند و دو نفر پاسخ نادرست. آنچه که در این پژوهش به دست آمد این بود که امکان معقولی است که بتوان بدون تماس مستقیم مراقبه انجام داد (به جز یکی، بقیه ی داده ها از چنین ایده ای حمایت کردند). خیلی عجیب نخواهد بود که فرستندگان تغییرات مشخصی در میزان جریان خون مغزشان داشته باشند، اما تلاش برای صحه گذاشتن بر این ادعا که ذهن فرد قادر است در فاصله بر ذهن فرد دیگر تاثیر بگذارد (ادعایی که این پژوهش به خصوص داشت)، نیازمند پژوهش های بیشتر است. مساله ای که تا به امروز مطرح است این است که پژوهش های این چنینی با ماهیت مراقبه کاری نداشته است اما پژوهش های بعدی باید این ماهیت را برای ما مشخص کنند.
یکشنبه ، ۲۶اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[مشاهده در: www.shafaonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 40]
-
گوناگون
پربازدیدترینها