محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1852909321
تهران گردی پشت نیسان وخاور - پایگاه خبری اطلاع رسانی شفا آنلاین
واضح آرشیو وب فارسی:شفا آنلاین: شفا آنلاین>اجتماعی>هر چهارگوشه چهار راه را نیسان های آبی رنگ و ماشین های خاور قرق کرده اند. باربرها یا مشغول صحبت با یکدیگرند، یا روی لبه نیسان با پاهای آویزان، درحال تماشای عابران؛ آن هایی که خسته اند، گوشه ای در سایه لمیده و چشم ها را برای لحظاتی فروبسته اند.به گزارش شفا آنلاین ،اینجا تقاطع اسکندری- آذربایجان تهران است. قدیم ترها این محله به رشدیه معروف بود و هنوز هم سکنه قدیمی اینجا را رشدیه می خوانند. کارگرها هرروز از ساعت هشت صبح تا هشت شب در این نقطه پرتردد از نواب و اسکندری انتظار می کشند تا آنهایی که قصد جابه جایی لوازم خانه شان را دارند، سراغ شان بیایند. «گشتن در خیابان های شهر، دیدن خانه های جورواجور و برخورد با آدم های مختلف، خستگی را از تن مان درمی آورد.» این هاحرف های باربرانی است که انتظار داری درشت اندام و قوی هیکل باشند، اما بیشترشان جثه ای معمولی و حتی ظریف دارند. لابد شما هم خیلی از آنها را دیده اید؛ منظورم همان هایی است که جثه های لاغر و البته چغری دارند و حتماً تعجب هم کرده اید که چطور ماشین لباسشویی به آن سنگینی را پشت شان می گیرند و 5 طبقه را یک نفس بالا می روند و برمی گردند یخچال را برمی دارند. تازه این یک ساعت از کار یک روزه است. شاید هم با دیدن این صحنه ها آخر سر دلت را این طور خوش کرده ای که خب هر کاری فنی دارد و این بندگان خدا هم فن کارشان را خوب بلدند؛ یعنی اینکه خیلی هم فشاری تحمل نمی کنند. اما این ها همه برای آرام کردن ذهن ناآرامی است که چه بخواهی چه نخواهی سؤال پیچ ات می کند؛ چطور می شود راضی شد به کاری تا این اندازه سخت، فرساینده و دستمزدی ناچیز بی هیچ پشتوانه بیمه ای؟ تا سراغشان می روم، دورم جمع می شوند و با هم به سؤال هایم پاسخ می دهند. می خواهم یک به یک حرف بزنند. علی50 ساله را به عنوان بزرگ ترشان جلو می فرستند. علی جزو پایه گذاران این جمع حدوداً صد نفری از باربران است: «از نواب که وارد آذربایجان میشی زوج و فرد است. کمی آن طرف تر هم طرح اصلی است. ما هر چه درمیاریم باید جریمه زوج و فرد و طرح بدیم. خلافی زوج و فرد بیست هزار تومان است و خلافی طرح اصلی هم چهل هزار تومان. کارمان شده پرداخت خلافی.» هنوز سؤالی از او نکرده ام که مسأله زوج و فرد این نقطه از تهران را تند و تند و بدون مکث می گوید و از گرانی بنزین گلایه می کند. می پرسم خب چرا جایتان را عوض نمی کنید و جایی نمی روید که طرح ترافیک نداشته باشد؟ می گوید: «کجا بریم؟ از سال 72 تا حالا اینجاییم. خیلی ها می دونن که جای ما همین جاست. هر جای تهران که بری همین اوضاع رو داره. درسته که شماره تلفن هم روی ماشین ها نوشته ایم و حتی توی سایت دیوار و روزنامه آگهی کرده ایم اما همین که جای مشخصی داریم مهمه.» سری تکان می دهد: «درختان چنار اینجا را ما کاشتیم! ما در این چهار راه پیر شدیم. 22 سال اصلاً زمان کمی نیست.هست؟» به گزارش شفا آنلاین ، پشت چنارهای سبز قد کشیده، کوه های شمال تهران پیداست. امروز از روزهای پاک بهاری است که می توان کوه را دید وگرنه این محله همیشه پر از دود و آلودگی است و کمتر شانس دیدن کوه ها را داری. اگرچه بهار امسال با ما مهربان تر از همیشه بوده.همگی اهل روستایی دور و بر ماهنشان زنجان هستند و چندنفری هم کرد و تویسرکانی و... به طور متوسط چهل تا ماشین و صد کارگر و راننده هستند. می پرسم درآمدتان چقدر است؟ برای پاسخ به این سؤال مدام طفره می روند. یکی شان می گوید: «خداوکیلی در حد زنده موندن و بخور نمیر» آن یکی خدا را شکر می کند که توانسته با درآمدش ماشین بخرد. حمدالله که حدود بیست سال سن دارد فوری می گوید: «عمر مفید کار ما فقط پنج ساله. اگه تونستیم توی این پنج سال کاری کنیم و پولی جمع کنیم که کردیم اما اگه اتفاقی برامون پیش بیاد تا آخر عمر می مونیم همین طوری. هیچ کدوممون بیمه نیستیم. به هر باربری بگوییم بیمه مان کند، فوری اخراجمان می کند. الان اینجا هیچ کدوم بیمه نیستیم.» لحظه ای تا دور و برم خلوت می شود، یکی آرام می گوید: «دروغ چرا؛ درآمد من خیلی خوبه. ماهی دو سه میلیون برام کافیه و تونستم هم خونه بخرم و هم یه وانت. مجردم و خرجی ندارم. پولامو جمع کردم و الانم راضی ام. اما خب کارمون واقعاً سخته.» وقتی حرف از سختی های کار می شود؛خیلی فوری مهدی 17 ساله آستین دست چپش را بالا می زند و بازوی بخیه شده اش را نشانم می دهد: «پارسال موقع اسباب کشی دستم به جایی گیر کرد و شکافت. 27 تا بخیه خورد. چند ماه نمی توانستم کارکنم. حالا هم این دستم زور زیادی ندارد.» یکی از برادر هاش می گوید که از وقتی گاوصندوق پایش را له کرده؛ دیگر نتوانسته کار کند. حساسیت بیش از حد بعضی از مشتری ها یکی از چیزهایی است که باربر جوانی که هنوز 18 سالش نشده به آن اشاره می کند: «بعضی از کسانی که اسباب کشی می کنن خیلی غر می زنن و مدام به ما می گن این کارو بکن، اون کارو نکن. غر خیلی ها رو مخه.» با خودم فکر می کنم پرسیدن بعضی از سؤالات در این جمع بی معنی به نظر می رسد. اینکه بپرسم بیمه هستید یا نه؟ خدای ناکرده کار به بیمارستان کشید، با چه مشکلاتی رو به رو می شوید؟ اصلاً در طول روز با این همه کار سنگین چقدر غذا می خورید و چی می خورید؟ یادم هست یک بار برای اسباب کشی زنگ زده بودم به باربری که درست سر قرار قبلی رسیدند. آنها دو جای دیگر هم رفته بودند و حسابی خسته و گرسنه بودند. به محض ورود عذرخواهی کردند و گوشه پارکینگ نشستند به خامه و بربری خوردن. سر راه چند خامه و بربری خریده بودند و دو تا هم نوشابه. چنان با اشتها لقمه ها را می بلعیدند که آدم دلش می خواست؛ خامه، بربری، نوشابه. چه ترکیبی! رئیس شان مدام می گفت: «خانم ساعت اسباب کشی را بعد از غذا حساب می کنیم. ببخشید بچه ها خسته و گرسنه بودند، قبل از اینجا دو جای دیگر هم رفته ایم. اولی خوب بود طبقه دوم بود و راه پله هم حسابی بزرگ بود اما دومی پدرمان را درآورد.» علی که زن و چهار فرزند دارد، هرروز از رباط کریم به اینجا می آید. گاهی هم که باربری تا دیروقت طول می کشد به خانه استیجاری همکارانش می رود: «توی همین خیابون باستان بچه ها خونه اجاره کردن و 12 نفری باهم زندگی می کنن. کمی بالاتر هم یه جای کوچیک دیگه اجاره کردیم که پنج تای دیگه باهم زندگی می کنن.» مهدی با چشم های سبز و موهای روشن تکراری نبودن کارش را دوست دارد: «ما که یک جا کار نمی کنیم. کارمون تنوع داره. یه بار یافت آباد می ریم و یه بار نیاوران. همین تهران گردی برای من خیلی جالبه. درسته که تهران خیلی آلوده اس اما خیلی روزها هم شده که کوه ها رو می تونیم ببینیم و اون وقته که تهران گردی کیف داره. تا حالا کلی آدمای مشهور دیدیم و رفتیم خونه هاشون. یه بار رفتیم خونه علی کریمی به هر کدوممون 500 هزار تومن انعام داد و باهاش عکس گرفتیم. خیلی کیف کردیم.» یخچال ساید بای ساید، پیانو و گاوصندوق از سخت ترین بارها برای جابه جایی هستند. هرچند برای هر یک از این اقلام پولی جداگانه می گیرند اما باز به نظر همگی این سه تا به اضافه کارتن کتاب، برای جابه جایی از بارهای سخت محسوب می شوند. بارها پیش آمده که به جای اسباب کشی، مریض و حتی جسد را روی کولشان ببرند. باربرند دیگر. جابه جا کردن همه چیز به پست شان خورده. جوان ترین شان می گوید: «یه بار من یک جسد رو از طبقه چهارم آوردم پایین. می دونستم که مرده و کمی وحشت کرده بودم اما تونستم این کارو بکنم و مدام با خودم می گفتم که اینم یه باره مثل بارهای دیگه و فرقی نمی کنه. پشتم گرفتمش و آوردمش پایین.» یکی می گوید:« تا حالا کلی مریض جابه جا کردم. از این بابت هم اصلاً حس بدی ندارم. کلی هم خوبه که حرفه ما به درد آدم های مریض و خانواده هاشون می خوره. منتهی تا حالا این موردا نزدیکای همین محله بوده. از جاهای دیگه تا حالا تماس های این مدلی نداشتیم.» جز حمل جسد و حمل مریض احوال ها، زمان انتخابات نیز سراغ این باربرها می آیند. گاهی کاندیداها سراغشان آمده و خواسته اند تراکت برایشان پخش کنند، بنر بزنند و... علی می گوید:« ما تراکت هم برای هرکسی که باشد پخش می کنیم. چاره ای نیست. همین انتخابات مجلس یک نماینده با کلی تراکت اومد پیشمون. روزی پنجاه هزار تومن می داد. یک بار هم شام داد.» باربرهای این چهارراه از زنده بودن محله و از جمعیتی که مدام این طرف و آن طرف می روند راضی اند. بویژه جوان ترهای شان کیف می کنند وقتی می گویند بالای خاور و نیسان می نشینند و ساعت های بیکاری و انتظارشان را با نگاه کردن به آدم ها سپری می کنند. یکی از آن هامی گوید: «خوشم میاد قیافه آدما رو می بینم. قیافه صبح هاشون با عصراشون فرق داره. عصرا اونقد خسته اند که حتی به اطراف شون نگاه نمی کنند. قیافه بعضی ها رو هم که هر روز چند بار می بینم. موقع رفتن و برگشتن از سرکار. اونا ما رو زیاد نمی بینند اما ما اونا رو می بینیم.» باربرها وقتی با هم حرف می زنند مدام می خندند. گاهی خیال می کنی از ته دل، اما وقتی حرف از دیارشان می شود، دلتنگ می شوند، غم توی صدا و نگاهشان می نشیند. دلشان می خواهد در شهر خودشان کار کنند نه تقاطع آذربایجان- اسکندری.ایران به گزارش شفا آنلاین ،اینجا تقاطع اسکندری- آذربایجان تهران است. قدیم ترها این محله به رشدیه معروف بود و هنوز هم سکنه قدیمی اینجا را رشدیه می خوانند. کارگرها هرروز از ساعت هشت صبح تا هشت شب در این نقطه پرتردد از نواب و اسکندری انتظار می کشند تا آنهایی که قصد جابه جایی لوازم خانه شان را دارند، سراغ شان بیایند. «گشتن در خیابان های شهر، دیدن خانه های جورواجور و برخورد با آدم های مختلف، خستگی را از تن مان درمی آورد.» این هاحرف های باربرانی است که انتظار داری درشت اندام و قوی هیکل باشند، اما بیشترشان جثه ای معمولی و حتی ظریف دارند. لابد شما هم خیلی از آنها را دیده اید؛ منظورم همان هایی است که جثه های لاغر و البته چغری دارند و حتماً تعجب هم کرده اید که چطور ماشین لباسشویی به آن سنگینی را پشت شان می گیرند و 5 طبقه را یک نفس بالا می روند و برمی گردند یخچال را برمی دارند. تازه این یک ساعت از کار یک روزه است. شاید هم با دیدن این صحنه ها آخر سر دلت را این طور خوش کرده ای که خب هر کاری فنی دارد و این بندگان خدا هم فن کارشان را خوب بلدند؛ یعنی اینکه خیلی هم فشاری تحمل نمی کنند. اما این ها همه برای آرام کردن ذهن ناآرامی است که چه بخواهی چه نخواهی سؤال پیچ ات می کند؛ چطور می شود راضی شد به کاری تا این اندازه سخت، فرساینده و دستمزدی ناچیز بی هیچ پشتوانه بیمه ای؟ تا سراغشان می روم، دورم جمع می شوند و با هم به سؤال هایم پاسخ می دهند. می خواهم یک به یک حرف بزنند. علی50 ساله را به عنوان بزرگ ترشان جلو می فرستند. علی جزو پایه گذاران این جمع حدوداً صد نفری از باربران است: «از نواب که وارد آذربایجان میشی زوج و فرد است. کمی آن طرف تر هم طرح اصلی است. ما هر چه درمیاریم باید جریمه زوج و فرد و طرح بدیم. خلافی زوج و فرد بیست هزار تومان است و خلافی طرح اصلی هم چهل هزار تومان. کارمان شده پرداخت خلافی.» هنوز سؤالی از او نکرده ام که مسأله زوج و فرد این نقطه از تهران را تند و تند و بدون مکث می گوید و از گرانی بنزین گلایه می کند. می پرسم خب چرا جایتان را عوض نمی کنید و جایی نمی روید که طرح ترافیک نداشته باشد؟ می گوید: «کجا بریم؟ از سال 72 تا حالا اینجاییم. خیلی ها می دونن که جای ما همین جاست. هر جای تهران که بری همین اوضاع رو داره. درسته که شماره تلفن هم روی ماشین ها نوشته ایم و حتی توی سایت دیوار و روزنامه آگهی کرده ایم اما همین که جای مشخصی داریم مهمه.» سری تکان می دهد: «درختان چنار اینجا را ما کاشتیم! ما در این چهار راه پیر شدیم. 22 سال اصلاً زمان کمی نیست.هست؟» به گزارش شفا آنلاین ، پشت چنارهای سبز قد کشیده، کوه های شمال تهران پیداست. امروز از روزهای پاک بهاری است که می توان کوه را دید وگرنه این محله همیشه پر از دود و آلودگی است و کمتر شانس دیدن کوه ها را داری. اگرچه بهار امسال با ما مهربان تر از همیشه بوده.همگی اهل روستایی دور و بر ماهنشان زنجان هستند و چندنفری هم کرد و تویسرکانی و... به طور متوسط چهل تا ماشین و صد کارگر و راننده هستند. می پرسم درآمدتان چقدر است؟ برای پاسخ به این سؤال مدام طفره می روند. یکی شان می گوید: «خداوکیلی در حد زنده موندن و بخور نمیر» آن یکی خدا را شکر می کند که توانسته با درآمدش ماشین بخرد. حمدالله که حدود بیست سال سن دارد فوری می گوید: «عمر مفید کار ما فقط پنج ساله. اگه تونستیم توی این پنج سال کاری کنیم و پولی جمع کنیم که کردیم اما اگه اتفاقی برامون پیش بیاد تا آخر عمر می مونیم همین طوری. هیچ کدوممون بیمه نیستیم. به هر باربری بگوییم بیمه مان کند، فوری اخراجمان می کند. الان اینجا هیچ کدوم بیمه نیستیم.» لحظه ای تا دور و برم خلوت می شود، یکی آرام می گوید: «دروغ چرا؛ درآمد من خیلی خوبه. ماهی دو سه میلیون برام کافیه و تونستم هم خونه بخرم و هم یه وانت. مجردم و خرجی ندارم. پولامو جمع کردم و الانم راضی ام. اما خب کارمون واقعاً سخته.» وقتی حرف از سختی های کار می شود؛خیلی فوری مهدی 17 ساله آستین دست چپش را بالا می زند و بازوی بخیه شده اش را نشانم می دهد: «پارسال موقع اسباب کشی دستم به جایی گیر کرد و شکافت. 27 تا بخیه خورد. چند ماه نمی توانستم کارکنم. حالا هم این دستم زور زیادی ندارد.» یکی از برادر هاش می گوید که از وقتی گاوصندوق پایش را له کرده؛ دیگر نتوانسته کار کند. حساسیت بیش از حد بعضی از مشتری ها یکی از چیزهایی است که باربر جوانی که هنوز 18 سالش نشده به آن اشاره می کند: «بعضی از کسانی که اسباب کشی می کنن خیلی غر می زنن و مدام به ما می گن این کارو بکن، اون کارو نکن. غر خیلی ها رو مخه.» با خودم فکر می کنم پرسیدن بعضی از سؤالات در این جمع بی معنی به نظر می رسد. اینکه بپرسم بیمه هستید یا نه؟ خدای ناکرده کار به بیمارستان کشید، با چه مشکلاتی رو به رو می شوید؟ اصلاً در طول روز با این همه کار سنگین چقدر غذا می خورید و چی می خورید؟ یادم هست یک بار برای اسباب کشی زنگ زده بودم به باربری که درست سر قرار قبلی رسیدند. آنها دو جای دیگر هم رفته بودند و حسابی خسته و گرسنه بودند. به محض ورود عذرخواهی کردند و گوشه پارکینگ نشستند به خامه و بربری خوردن. سر راه چند خامه و بربری خریده بودند و دو تا هم نوشابه. چنان با اشتها لقمه ها را می بلعیدند که آدم دلش می خواست؛ خامه، بربری، نوشابه. چه ترکیبی! رئیس شان مدام می گفت: «خانم ساعت اسباب کشی را بعد از غذا حساب می کنیم. ببخشید بچه ها خسته و گرسنه بودند، قبل از اینجا دو جای دیگر هم رفته ایم. اولی خوب بود طبقه دوم بود و راه پله هم حسابی بزرگ بود اما دومی پدرمان را درآورد.» علی که زن و چهار فرزند دارد، هرروز از رباط کریم به اینجا می آید. گاهی هم که باربری تا دیروقت طول می کشد به خانه استیجاری همکارانش می رود: «توی همین خیابون باستان بچه ها خونه اجاره کردن و 12 نفری باهم زندگی می کنن. کمی بالاتر هم یه جای کوچیک دیگه اجاره کردیم که پنج تای دیگه باهم زندگی می کنن.» مهدی با چشم های سبز و موهای روشن تکراری نبودن کارش را دوست دارد: «ما که یک جا کار نمی کنیم. کارمون تنوع داره. یه بار یافت آباد می ریم و یه بار نیاوران. همین تهران گردی برای من خیلی جالبه. درسته که تهران خیلی آلوده اس اما خیلی روزها هم شده که کوه ها رو می تونیم ببینیم و اون وقته که تهران گردی کیف داره. تا حالا کلی آدمای مشهور دیدیم و رفتیم خونه هاشون. یه بار رفتیم خونه علی کریمی به هر کدوممون 500 هزار تومن انعام داد و باهاش عکس گرفتیم. خیلی کیف کردیم.» یخچال ساید بای ساید، پیانو و گاوصندوق از سخت ترین بارها برای جابه جایی هستند. هرچند برای هر یک از این اقلام پولی جداگانه می گیرند اما باز به نظر همگی این سه تا به اضافه کارتن کتاب، برای جابه جایی از بارهای سخت محسوب می شوند. بارها پیش آمده که به جای اسباب کشی، مریض و حتی جسد را روی کولشان ببرند. باربرند دیگر. جابه جا کردن همه چیز به پست شان خورده. جوان ترین شان می گوید: «یه بار من یک جسد رو از طبقه چهارم آوردم پایین. می دونستم که مرده و کمی وحشت کرده بودم اما تونستم این کارو بکنم و مدام با خودم می گفتم که اینم یه باره مثل بارهای دیگه و فرقی نمی کنه. پشتم گرفتمش و آوردمش پایین.» یکی می گوید:« تا حالا کلی مریض جابه جا کردم. از این بابت هم اصلاً حس بدی ندارم. کلی هم خوبه که حرفه ما به درد آدم های مریض و خانواده هاشون می خوره. منتهی تا حالا این موردا نزدیکای همین محله بوده. از جاهای دیگه تا حالا تماس های این مدلی نداشتیم.» جز حمل جسد و حمل مریض احوال ها، زمان انتخابات نیز سراغ این باربرها می آیند. گاهی کاندیداها سراغشان آمده و خواسته اند تراکت برایشان پخش کنند، بنر بزنند و... علی می گوید:« ما تراکت هم برای هرکسی که باشد پخش می کنیم. چاره ای نیست. همین انتخابات مجلس یک نماینده با کلی تراکت اومد پیشمون. روزی پنجاه هزار تومن می داد. یک بار هم شام داد.» باربرهای این چهارراه از زنده بودن محله و از جمعیتی که مدام این طرف و آن طرف می روند راضی اند. بویژه جوان ترهای شان کیف می کنند وقتی می گویند بالای خاور و نیسان می نشینند و ساعت های بیکاری و انتظارشان را با نگاه کردن به آدم ها سپری می کنند. یکی از آن هامی گوید: «خوشم میاد قیافه آدما رو می بینم. قیافه صبح هاشون با عصراشون فرق داره. عصرا اونقد خسته اند که حتی به اطراف شون نگاه نمی کنند. قیافه بعضی ها رو هم که هر روز چند بار می بینم. موقع رفتن و برگشتن از سرکار. اونا ما رو زیاد نمی بینند اما ما اونا رو می بینیم.» باربرها وقتی با هم حرف می زنند مدام می خندند. گاهی خیال می کنی از ته دل، اما وقتی حرف از دیارشان می شود، دلتنگ می شوند، غم توی صدا و نگاهشان می نشیند. دلشان می خواهد در شهر خودشان کار کنند نه تقاطع آذربایجان- اسکندری.ایران
جمعه ، ۲۴اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شفا آنلاین]
[مشاهده در: www.shafaonline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 36]
-
گوناگون
پربازدیدترینها