محبوبترینها
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
مشاوره حقوقی تلفنی با کمترین هزینه
دکتر عرفان فدایی وکیل پایه یک دادگستری
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1802727020
شمشیربازان المپیکی ایران در کافه خبر/هیچ کس در دنیا دوست نداشت ایران بین برترین ها باشد - آوای آبی پوشان
واضح آرشیو وب فارسی:آوای آبی پوشان: 0 مجتبی عابدینی و علی پاکدامن مجتبی عابدینی و علی پاکدامن مجتبی عابدینی مجتبی عابدینی مجتبی عابدینی مجتبی عابدینی مهری رنجبر- مرتضی رضایی – آوای آبی پوشان به نقل از خبرآنلاین؛ چراغ خاموش رفتند، چراغ خاموش مسابقه دادند و چراغ خاموش هم سهمیه المپیک را گرفتند. در شرایطی که همه فکرشان به سهمیه های کشتی، وزنه برداری، تکواندو […]مجتبی عابدینی و علی پاکدامن مجتبی عابدینی و علی پاکدامن مجتبی عابدینی مجتبی عابدینی مجتبی عابدینی مجتبی عابدینی مهری رنجبر- مرتضی رضایی – آوای آبی پوشان به نقل از خبرآنلاین؛ چراغ خاموش رفتند، چراغ خاموش مسابقه دادند و چراغ خاموش هم سهمیه المپیک را گرفتند. در شرایطی که همه فکرشان به سهمیه های کشتی، وزنه برداری، تکواندو و… بود مجتبی عابدینی و علی پاکدامن شمشیر را برای رقیبان شان از رو بستند و با شکست دادن ابرقدرت های جهان مثل آمریکا و فرانسه خیلی چیزها را به خیلی ها ثابت کردند. حالا بلیت ریو در جیب عابدینی و پاکدامن است و آنها که خیلی هم کم توقع هستند یک خواسته از مسئولان ورزش کشور دارند ؛ اینکه حمایت شوند. توقع آنها این نیست که مثل فوتبال، والیبال یا بسکتبال به آنها توجه شود اما حالا که المپیکی هستند حداقل نباید از سایر رشته ها چیزی کم داشته باشند. عابدینی و پاکدامن شمشیر به دست، آماده هستند و می خواهند همان طور که چراغ خاموش سهمیه المپیک را کسب کردند، در ریو روی سکو بروند. اتفاقی که سخت اما شدنی است. * این روزها چه خبر است؟ شما در شمشیربازی دنیا کولاک کردید. عابدینی: قصه مال حالا نیست. ما از سه سال پیش تمرینات خوبی را شروع کردیم تا به حال. هم بدنسازی و هم تاکتیک و تکنیک شمشیربازی. بعد از دو سال نتیجه گرفتیم. هدف ما سهمیه المپیک بود و مدال جهانی. سهمیه المپیک گرفتیم و قرار بود به گفته پیمان فخری، سرمربی تیم، مدال هم بگیریم که چهارم شدیم. مقامی که کمتر از مدال جهانی نیست. خدا را شکر به هر دو هدف رسیدیم. در تمرینات خیلی فشار تحمل کردیم. ما مدام در اردو بودیم. شاید در ۱۲ ماه قبل در مجموع ۲ ماه ایران بودیم و ۱۰ ماه در اردو و مسابقه بودیم. دوری از خانواده و استرس و فشار مسابقات برای دو سهمیه و مدال خیلی اذیت کرد اما خدا را شکر سربلند بیرون آمدیم. * پیمان فخری می گفت من به دکتر باقرزاده گفتم که چراغ خاموش می رویم مدال بگیریم. چه اتفاقی افتاد که نشد؟ عابدینی: ما یک سال است که چراغ خاموش می رویم. صحبت ها و نامه نگاری های زیادی در رشته های مختلف هست که فدراسیون ها با وزیر دارند اما ما یک سال است بی سروصدا مسابقه می رویم و کسی ما را نمی بیند. ما برای طلا رفته بودیم. آقای فخری گفته بود مدال. اما بعد از برد فرانسه کسی فکرش را نمی کرد ما ببریم. یک روز مانده به بازی با آمریکا همه آمده بودند. وقتی به این باور رسیدیم می گفتیم بهتر بازی می کنیم. مسئله خاصی نبود. البته ناداوری چندبرابر بقیه رشته ها در شمشیربازی وجود دارد. داور خیلی می تواند در ضربات دست ببرد. بچه ها با همه توان مبارزه کردند اما داور هم اذیت کرد. ما یک سال تمام فصل خوبی شروع کردیم. البته کمی هم خستگی تأثیرگذار بود. * قبول دارید که هنوز هم خیلی ها توقع شان بالاست. حرف هایی می زنند که… مثلاً از امکانات استفاده می کنند، این همه هزینه می شود. پاداش ها و… علی پاکدامن: ما مگر از پول بدمان می آید؟ والیبالیست ها و فوتبالیست ها پول می گیرند، حواله ماشین می گیرند اما ما چطور؟ مجتبی عابدینی: علی حرف های خوبی زد. خیلی دوست دارم فرانسه و آمریکایی که شکست شان دادیم بیایند در ایران و ببینند ما در چه جایی تمرین می کنیم. اگر بیایند و ببینند علی و مجتبی در یک سالن متروکه تمرین می کنند باور کنید خودکشی می کنند. فکر می کنم کودتا شود. یک چیزی به شما بگویم؛ ما جنگ نابرابر می کنیم. خیلی سخت است. ما مثلاً حرفه ای ورزش می کنیم و باید زن و بچه مان را تأمین کنیم. در یک سال اخیر فقط ۹ ماه در ایران بودیم. واقعاً سختی دارد. وقتی هم که به ایران می آییم باید برای خانواده مان وقت بگذاریم. اگر قرار باشد بچه را ببرید بیرون باید انرژی داشته باشید. علی پاکدامن: یک چیزی درباره فوتبال، والیبال و بسکتبال بگویم؟ نوش جان شان هرچه پول می گیرند. من هم افتخار می کنم. اصلاً هم نمی گویم که نباید به آنها رسیدگی کرد. حرف ما این است که باید این توازن برقرار باشد. نه رومی روم و نه زنگی زنگ. بچه های رشته های دیگر خوب بلد هستند حرف بزنند و حق شان را بگیرند. تنها مدیری که من دیدم حرف و عملش یکی است دادکان بود. او این مدلی کار نمی کند اما بقیه می آیند فقط حرف می زنند. فوتبال و والیبال درآمد خودشان را دارند اما شمشیربازی باید حمایت شود. این ورزش رشته ای است که پوشش مناسبی دارد و بانوان هم می توانند به راحتی در آن شرکت کنند. باور کنید اگر به شمشیربازی بها بدهند تعداد سهمیه های ایران در المپیک ۲۰ تا اضافه می شود. * الان وزارت ورزش حقوق شما را پرداخت می کند؟ عابدینی: بله، فروردین ماه را هم پرداخت کرده اند. باز جای شکرش باقی است که این حقوق دو میلیونی را می دهند اما ما المپیکی هستیم و باید قراردادهای مان از رشته ای که پانزدهم آسیا هم نیست کمتر باشد؟ آنها سالی ۱۰۰ میلیون تومان می گیرند و قرارداد سالانه ما ۱۳ میلیون تومان است. پاکدامن: قرارداد من که ۹ میلیون تومان است. ما این همه مدال آسیایی داریم اما… شما بیایید سالن ما را ببینید. ما یک سالن داشتیم که آن را در اختیار فدراسیون کشتی قرار داده اند. اصلاً آن سالن برای مسابقات است نه تمرین کردن کشتی گیرها. خودمان بی سالن مانده ایم. قبول داریم که کشتی ورزش اول کشور است اما خب بروند برای ورزش اول ایران یک سالن خوب درست کنند. اگر آن سالن را به ما بدهند سالی ۵ تا مسابقه بین المللی در آن برگزار می کنیم. عابدینی: ما از همه تشکر می کنیم؛ از گودرزی و… همین که ماهی دو میلیون تومان را می دهند جای شکرش باقی است. باور کنید ما توقع زیادی نداریم. منِ عابدینی ۱۷ سال است دارم در این رشته فعالیت می کنم اما هیچ تغییری در شمشیر بازی ایجاد نشده است. یک شمشیرباز اگر فکر آزاد نداشته باشد هیچ چیز ندارد. اگر بهترین بدنسازی ها را هم کرده باشید و فکرتان آزاد نباشد هیچ فایده ای ندارد. روز مسابقه فکرت خراب باشد هیچ چیزی نیستی. *مثل اینکه پیمان فخری هم بارها به این مشکلات اشاره کرده است. من باید از پیمان، مربی مان، هم تشکر کنم که از این ۱۷ سال ۷ سالش مربی ام بوده است. پیمان این شرایط ما را به خوبی درک می کند. او سال ها برای بالا بردن پرچم ایران جنگیده است و وقتی مشکلات را می بیند غصه می خورد. ما دوست داریم وقتی به مسابقه ای می رویم خیال مان در ایران راحت باشد. توقع ما همین است. قبلاً گلایه مان این بود که چرا رسانه ها و تلویزیون به شمشیربازی بها نمی دهند اما حالا خیلی خوب شده است. اگر پخش مستقیم داشته باشیم بازتاب خوبی بین مردم دارد. نمی خواهیم مثل فوتبال باشیم اما در حد هندبال که می توانند به ما بها بدهند. * حالا پشیمان نیستید که چرا به رشته ای آمده اید که هیچ… عابدینی: اصلاً. حتی اگر به عقب برگردم باز هم شمشیرباز می شوم. در خانواده ما اول پسر دایی ام شمشیربازی می کرد. باور کنید از همان زمانی که شمشیربازی را شروع کردیم داریم ناله می کنیم تا همین الان. حالا باز از زمانی که باقرزاده آمده اوضاع کمی بهتر شده است. یک آب باریکه ای هست که بچه ها راحت باشند. البته باقرزاده هم تا یک حدی می تواند کمک کند اما زندگی روزمره امروزی کاملاً متفاوت با ۱۰ سال پیش است. پاکدامن: من برادرم مشوق اصلی ام بود برای اینکه شمشیرباز شوم. درباره باقرزاده هم باید بگویم که ایشان فقط یک چیز به ما گفتند؛ اینکه تمام تلاش شان را کرده اند تا آب در دل ما تکان نخورد. * بودجه فدراسیون شما کم است اما هیچ سفری تا به حال لغو نشده و تمام اردوها برگزار شده است. مثلاً در فدراسیون تیراندازی که رئیس آن نماینده مجلس است همیشه از این مشکلات وجود دارد. پاکدامن: این کارهای دکتر خیلی خوب است. حمایت های ایشان واقعاً یکی از دلایل پیشرفت شمشیربازی بوده است. ایشان حتی با ما سفر هم نمی آیند. انگیزه را در ما نگه داشته اند تا بتوانیم بهتر تمرین کنیم. تا بتوانیم مدال بگیریم. یک چیزی به شما بگویم؛ من خودم هرگز فکرش را نمی کردم که روزی برسد که شمشیربازی این همه پیشرفت کند و ما به عنوان ملی پوشانی که سهمیه المپیک گرفته اند با خبرورزشی مصاحبه کنیم. جا دارد از همین جا از پیمان فخری تشکر ویژه ای بکنم. خیلی ها می گویند تشکر نکن اما باید بگویم که اول از خدا که شمشیربازی را جلوی راه من قرار داد و بعد هم از پیمان فخری و البته مجتبی تشکر می کنم. در شمشیربازی خیلی چیز از این دوستان یاد گرفتم. * آمریکا تیم یک جهان است. فکر نمی کنید دلیل شکست آنها این بود که شما را دست کم گرفته بودند؟ عابدینی: ما سال قبل آمریکا را در لهستان برده بودیم. آنها با تمام قوا آمده بودند. ما هم رده هفتم رنکینگ دنیا هستیم. این روزها خیلی خوب شده ایم. دوست داریم کل مردم ایران این را بدانند که جایگاه شمشیربازی ایران در دنیا کجاست. البته بعضی از مردم می دانند و نگاه ها خیلی تغییر کرده است. بیشتر حرف من با مسئولان است که باید این جایگاه را درک کنند. درباره آمریکا هم باید بگویم که آنها قوی هستند. بهترین ارنج را داشتند و بهترین بازی ها را انجام داده بودند. ۴۰-۴۵ نتیجه خیلی نزدیکی است اما ما خیلی باقدرت بازی کردیم. اگر بازی ما را نشان می دادند و مردم می دیدند داستان خیلی فرق می کرد. مردم می دیدند که برای شکست دادن آمریکا هرچه در توان داشتیم گذاشتیم. این قدر در آن بازی داد زده بودم که گلویم گرفت. اشکالی ندارد، به خاطر ایران هر کاری می کنم. آنها ترسیده بودند. مربی ایتالیایی که در آرژانتین فعالیت می کند می گفت که دنیا از شمشیربازی ایران می ترسد. پاکدامن: ما بردهای مان را با قدرت شروع کردیم. ضرباتی می زدیم که مثل لایی زدن در فوتبال است. دروازه خالی نمی زدیم. ضربات مان مردانه بود. من خودم می گویم که مجتبی قوی می برد. خودم در یکی، دو بازی باختم اما اختلافم یکی، دو امتیاز بود. هیچ کس دیگر در دنیا ایران را دست کم نمی گیرد. اگر تا قبل از این بوده دیگر این طور نیست. اگر می خواستند ما را دست کم بگیرند درخواست نمی دادند که با ما اردوی مشترک برگزار کنند. عابدینی: تمام تیم های دنیا پیگیر این هستند که مثلاً در فلان اردو ایران می آید یا نه. این اتفاق برای ما خیلی خوب است و باعث غرور می شود. * سهمیه المپیک را هم به سختی گرفتید. عابدینی: ما باید با ۳۰۰ نفر برای کسب سهمیه می جنگیدیم. در ابتدا دنبال یک سهمیه آن هم از رنکینگ بودیم اما در مسابقات آن قدر خوب بودیم که برای دومین سهمیه هدفگذاری کردیم. فشار زیادی روی ما بود. باید بین تیم های اروپایی و آمریکایی می جنگیدیم. بدون هیچ چیزی، باناداوری و… باید حق مان را می گرفتیم تا بین ۱۴ نفر قرار بگیریم. تمام دنیا نمی خواست ایران در بین برترین ها باشد. آنها همه تلاش شان را می کردند تا یک تیم اروپایی سهمیه بگیرد. این باعث شده بود فشار زیادی روی ما باشد. ما در هر مسابقه با این هدف می رفتیم که داریم به جنگ می رویم. * چه زمانی متوجه شدید که می توانید دومین سهمیه را هم بگیرید؟ عابدینی: دی ماه در ایتالیا. وقتی سهمیه خودم اوکی شد پیش بینی این را کردیم که ۸۰ درصد می توانیم دومین سهمیه را هم بگیریم. علی نفر اول آسیاست و با نفر دومش ۳۰ امتیاز اختلاف دارد. در آن بازی ها ۸۰ درصد سهمیه اوکی شده بود. پاکدامن: سهمیه المپیک خیلی چسبید. اصلاً انقلابی به پا کرد. در مسابقه کسب سهمیه، دلی جنگیدم و سهمیه گرفتم. من همیشه از فخری و مجتبی به خاطر این سهمیه ای که گرفتم تشکر می کنم. * المپیک نزدیک است. خیلی ها روی مدال شمشیربازی حسابی باز نمی کنند. چه اتفاقی باید بیفتد که بگوییم این تعداد مدال برای شمشیربازان است؟ عابدینی: مثلاً در کشتی که ورزش اول کشور است واقعاً می شود پیش بینی کرد؟ هیچ کسی نمی تواند پیش بینی کند. ورزش مثل یک سیب است که هزار تا چرخ می زند. هیچ چیزی مشخص نیست. باید ببینیم که در روز مسابقه من و پاکدامن در چه وضعیت روحی و روانی قرار داریم. ما می دانیم که همه مردم ایران این توقع را از ورزشکاران خودشان دارند تا در المپیک مدال بگیرند. خود ما هم دوست داریم که این اتفاق بیفتد. پاکدامن: همه فکرم این است که مدال بگیرم. من خودم فقط به مدال آن هم از نوع طلایش فکر می کنم. فکر کردن که ایرادی ندارد. عابدینی: ما برای پرچم ایران می جنگیم. اصلاً هم دوست نداریم وارد حاشیه شویم. دوست داریم به عنوان یک ورزشکار ملی خواسته مردم را برآورده کنیم. دل مان می خواهد چراغ خاموش حرکت کنیم تا در المپیک بهترین نتایج را بگیریم. ما که خواسته زیادی نداریم اما امیدوارم همین خواسته های کوچک مان برآورده شود. پاکدامن: من تا به حال در المپیک حضور نداشته ام. هر ورزشکاری یک روز شروع می کند و رؤیایش المپیکی شدن است. من هم دوست دارم نماینده شایسته ای برای کشورم باشم. دوست دارم خوب دیده شوم و هر کسی که مسابقه ما را می بیند خوشحال شود. دوست دارم آن قدر عملکردم خوب باشد که همه بگویند کار بزرگی کرده است. دقیقاً مثل همان کاری که بنا با کشتی فرنگی کرد. * هنوز از شما به خاطر بازی های آسیایی و کسب سهمیه المپیک تقدیر نکرده اند؟ پاکدامن: بی مهری زیاد دیده ایم. به خصوص از سمت آقای گرشاسبی. فقط وعده و وعید می دهند. آقایان صبح که از خواب بیدار می شوند فقط به این فکر می کنند که چه راهی پیدا کنند تا کمر شمشیربازی را بشکنند. رضا حدادیان را در هیأت تهران باید طلا گرفت. مثل این مرد در ورزش کم داریم. او از جیب خودش هزینه می کند تا بچه های مردم شمشیرباز شوند. عابدینی: من تشکر کنم از مردم، مردم و مردم. آنها که همیشه دعاگوی ما بوده اند؛ دوباره از پیمان فخری. واقعاً کلمه سرمربی برای او کم است. از پزشک تیم، روانشناس و البته همسرم که واقعاً سختی های زیادی را به جان می خرد. از دکتر باقرزاده که واقعاً مرد است. ضمن اینکه یک چیز به شما بگویم؛ حدادیان ما در شمشیربازی مثل هدایتی در فوتبال است. پاکدامن: می دانید حرف زیاد است برای زدن اما نمی شود خیلی مسائل را بازگو کرد. من در تکمیل حرف های مجتبی باید از شهنازی و بقیه اعضای کادر فنی و همسرم هم تشکر کنم. می دانید ما ورزشکارها برای اینکه یک مدال بیاوریم باید سال ها تمرین کنیم. باید از کنار بودن با خانواده های مان بزنیم تا به موفقیت برسیم. موقع موفقیت که می رسد شاید خیلی ها بگویند مگر چه کار کرده اند؟ اما واقعاً سختی می کشیم. ۲۵۱ ۴۱
پنجشنبه ، ۲۳اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: آوای آبی پوشان]
[مشاهده در: www.avaeabiposhan.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 36]
-
گوناگون
پربازدیدترینها