واضح آرشیو وب فارسی:دقیانوس: آیا همۀ این دردهای کشاورز در سالیان دراز به حدی نبود که مسئولین از فرماندار گرفته تا دیگر مسئولین تنها برای یک بار هم که شده به جای زدن چماق تقصیر بر سر کشاورز، یک عذرخواهی ساده و شفاهی کنند؟ نسل جدید کشاورز امروزه نگاه مطالبه گری را از تریبون های نماز جمعه گرفته تا فرمانداری و رسانه ها خواهد داشت و سکوت و آنچه نجابت می گفتندش را کنار خواهد گذاشت.به گزارش پایگاه اطلاع رسانی دقیانوس ما ،ایمان کهوری نوشت: در عموم قطب های تولیدی فصل برداشت محصول فصل طرب است و شادی. فصل هیاهوی برگزاری جشنواره و کنگره. مسئولین و تولیدکنندگان دور هم جمع می شوند و به یمن این روز خجسته، تصاویر تولیدات خود را بنر می زنند و برنامه های مفصلی اجرا می شود. رسانه ها هم از قِبَل آن تیتر و مطلبی می زنند و در پایان به خوبی و خوشی مسئله تمام. اما از بدبختی های جنوب کرمان همین قطب تولیدی بودنش است. قطب تولید محصولات کشاورزی که به جای آوردن سرمایه، همواره ضرر و بدنامی را برای این مردمان به ارمغان آورده است. ظرفیت عظیمی که به آسیب دچار شده است و مسئولین تنها صدایی که از حلقشان برمی آید نه صدای تشکر و تمجید تولید، که صدای نقد است؛ درحالی که توپ را در زمین کشاورز می اندازند می گویند: ما گفتیم تولید نکنید!!! حالا خودتان جمش کنید. رسانه های جنوب کرمان نیز تنها در این برهه واژگانی را فریاد می زنند شاید دلی بسوزد اما ظاهراً هنوز جایی گرم نشده. مسئلۀ گمشده معیشت کشاورز یکی از مسائلی که هر ساله کشاورزی جنوب کرمان با آن مواجه بوده است، برداشت زیاد محصولات مختلف بوده است. این حجم زیاد به صورتی است که تنها خرده کشاورزان در تولید برخی محصولات مثل گوجه و هندوانه بیش از پنج کامیون محصول تولید می کنند که با محاسبه آمار زیاد کشاورزان، حجم انبوهی می شود. بنا بر نرخ برداشت محصولی که در جنوب کرمان به نسبت دیگر مناطق وجود دارد آن را در رتبۀ مناطق حاصلخیز محسوب می کنند. با این حال چرا کشاورزان فقیرترین و کم درآمدترین قشر جامعه محسوب می شوند؟ چرا این زمین های حاصلخیز برای کشاورزان جنوب کرمان سرمایه که نه، نگون بختی را به همراه آورده است؟ این ها سوالاتی است که سال ها از مسئولین پرسیده می شود اما آن ها به سادگی از کنارش می گذرند و به اصطلاح می گویند: صف را به هم نزنید؛ بعد از اتمام دوره مدیریت ما، همه چیز را متحول کنید. اینکه انتهای این بحث کی ختم خواهد شد و کشاورزی و کشاورزان جامعه کی سامانی خواهند گرفت، نامعلوم. ظاهراً معیشت کشاورز فعلاً در اولویت مسئولین امر قرار نگرفته است. عدم پیگیری جدی مسئله کشاورزی اما مسئله اقتصاد به طور عام و اقتصاد کشاورزی به طور خاص، پیچیده تر از سنسورهای موشک های نقطه زن جنگی نیست که گرهش باز نشود. اراده به اصلاح و سازماندهی امور مهم ترین امری است که هنوز در مسئولین اتفاق نیافتاده است. درچرخۀ اقتصاد کشاورزی جنوب کرمان، وقتی نمایندۀ مجلس ما توان راه اندازی کارگاه ها و کارخانجات تولید نهاده های اولیه را نداشته باشد (به عبارتی اراده اش نباشد) تمام ابزارها و نهاده ها از استان های مرکزی و شمالی تهیه می شود که بخش عمدۀ محدود سرمایۀ کشاورز باید صرف هزینه های حمل ونقل شود. ارادۀ مسئول بر راه اندازی کارگاه های تولید سموم برای بازار هدفی به بزرگی کشاورزی جنوب کرمان، هر کارخانه داری را مجاب می کند شعبه ای در این منطقه راه اندازی کند. نمایندۀ ما در مجلس شورای اسلامی گزارش دهد کدام پیگیری برای این امر صورت گرفته است؟ اصلاح الگوی کشت و روی آوری به کشت های جایگزین سخت تر از شکافتن اتم برای تولید انرژی نمی تواند باشد. ظرفیت عظیم جنوب کرمان برای تولید شیلات، تولید علوفه، کشت هیدروپونیک و داروهای گیاهی به حدی است که شاید مسئولین جهاد کشاورزی از پشت دیوار اتاقشان نتوانند ببینند اما روزنامه نگار میدانی با اندک تخصص کشاورزی این را به راحتی می فهمد. جهاد در عرصۀ کشاورزی در پشت میز و دیوارهای سخت جهاد کشاورزی واقعاً چگونه امکان پذیر است؟ مگر نه این است که جهاد و اقدام در صحنۀ عمل باید روی دهد؟ آیا می توان تنها انتظار از جهاد کشاورزی را با این امکان های عظیم، تنها در توزیع کودهای شیمیایی آن هم با ده ها اشکال دانست؟؟؟!!! فرآوری ده ها محصول از تولیدات جنوب کرمان را باید جزو وظایف کدام ارگان دانست. ارگان هایی که با بودجه های کلان در هر گوشۀ شهر شکل گرفته اند و تنها به گذر زمان چشم دوخته اند؟ انتظار و مطالبۀ ما فراتر از عملکرد این نهادها در فرآوری و صنایع تبدیلی است. صنعتی که حتی در روی کاغذ نیز به درستی شناسایی نشده است و اموری که با هزینۀ اندک قابلیت راه اندازی دارند شکل نگرفته اند. برای تفهیم بهتر مطلب می توان به صنعت روغن کنجد اشاره کرد که با دستگاه های ساده می توان هر یک کیلو کنجد چهار هزار تومانی را به چهارده هزار تومان تبدیل کرد. به سرکۀ خرمایی که هر کیلو خرما را به ده هزار تومان بدل خواهد کرد تا کشاورز خرمایش را ماه ها در سردخانه انباشت نکند که در نهایت خوراک دامش کند. پیاز خشکی که کیلویی ۴۵ هزار تومان به فروش می رسد و گوجه خشکی که در بازار به ندرت یافت می شود. این ها مواردی است که امروزه کشاورزان به راحتی می فهمند و با مقایسۀ گذرا به عملکرد ضعیف نهادهای دولتی مرتبط می رسند که سرانجامش به نارضایتی و ناامیدی ختم می شود. آیا همۀ این دردهای کشاورز در سالیان دراز به حدی نبود که مسئولین از فرماندار گرفته تا دیگر مسئولین تنها برای یک بار هم که شده به جای زدن چماق تقصیر بر سر کشاورز، یک عذرخواهی ساده و شفاهی کنند؟ نسل جدید کشاورز امروزه نگاه مطالبه گری را از تریبون های نماز جمعه گرفته تا فرمانداری و رسانه ها خواهد داشت و سکوت و آنچه نجابت می گفتندش را کنار خواهد گذاشت. نمایش ارادۀ مسئولین به اصلاح وضعیت نابسامان کشاورزی، تنها خواستۀ کشاورزان به عنوان قشر کم درآمد جامعۀ جنوب کرمان در سالی است که به “اقتصاد مقاومتی؛ اقدام و عمل” خوانده شده است. منبع:سلام سبزواران انتهای پیام/
پنجشنبه ، ۲۳اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دقیانوس]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 134]