تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804330528
هیلاری کلینتون؛ بانوی خندان یا «فرشته مرگ»؟
واضح آرشیو وب فارسی:دولت بهار: دولت بهار: «رابرت گیتز»، وزیر دفاع سابق آمریکا، اخیرا در مصاحبه ای گفت که این «هیلاری» بود که اوباما را به سوی مداخله نظامی در لیبی و سرنگونی قذافی هل داد. دخالتی که به تعبیر اوباما یک «گندکاری» بود.به گزارش دولت بهار به نقل از مشرق، باراک اوباما، در مصاحبه قابل تامل اخیر خود با مجله «آتلانتیک»، دخالت آمریکا را در سرنگونی قذافی در لیبی، «بزرگ ترین اشتباه سیاست خارجی» خود و یک «گندکاری» نامید. اگر اوباما به عنوان رییس جمهور و فرمانده نیروهای مسلح، مسوول اصلی وضع فاجعه بار لیبی امروز است (که درغیاب حکومت مقتدر مرکزی، به یک سومالی دوم تبدیل شده)، نقش دوم این افتضاح از آن کسی نبود جز: هیلاری کلینتون. گرچه طبق گزارش ها و اظهارنظرهایی که در یکی دوسال اخیر درباره نقش آمریکا در وضعیت امروز لیبی منتشر شده است، نقش کلینتون حتی کلیدی تر از رییسش به نظر می رسد. نمونه این اظهارنظرها، صحبت های «رابرت گیتز»، وزیر دفاع سابق آمریکاست: «همیشه معتقد بوده ام که حمایت هیلاری از یک ماموریت گسترده در لیبی، تردید رییس جمهور را برای رویکرد تهاجمی تر (در لیبی) برطرف کرد. به واقع هیلاری رییس جمهور را به آن سو هل داد.» اما کلینتون همواره از اقدام خود دفاع کرده و حتی آن را «دستاورد بزرگ» سیاست خارجی خود در دوران وزارت خوانده است. او در همان سال 2011، جمله ای معروف درباره دخالت آمریکا در لیبی و سرنگونی قذافی گفت: «ما آمدیم، ما دیدیم، او (قذافی) مرد.» حقیقت این است که هیلاری کلینتون، علی رغم ظاهر لیبرال دموکرات خود، سابقه تاریکی در سیاست خارجی دارد. حتی وقتی دانلد ترامپ (که در افکار عمومی به عنوان یک خروس جنگی شناخته شده است) گفت که حاضر است با روسیه بر سر مسایل بین المللی مذاکره کند و با آن وارد روابط تجاری شود، هیلاری این نظر او را با تعبیر «کریسمس در کرملین» به سخره گرفت و از آن انتقاد کرد. او رقیب دموکرات خود، برنی سندرز، را بابت حمایتش در دهه 1980 از انقلاب های مردمی کوبا و نیکاراگوئه به شدت نکوهش کرد. در واقع کلینتون به طرزی موذیانه ادامه دهنده همان سنت امپریالیستی و محافظه کارانه «استثاء بودن آمریکا» American exceptionalism در یک لعاب شیک و لیبرال نما است. این ایدئولوژی که آمریکا را در همه زمینه ها یک نمونه خاص و استثنایی در عالم می داند، اولویت های سیاسی ، اقتصادی و نظامی آمریکا را در سیاست خارجی و زمان و مکان مداخله آمریکا را در اقصی نقاط دنیا تعیین می کند. هیلاری را می توان برآیند و نماد ایده ها و برنامه های «شورای رهبری دموکرات ها (DLC) دانست. این شورا در سال 1985 تاسیس شد و ماموریت اصلی آن، ایجاد چرخش در ایدئولوژی حزب دموکرات از چپ به راست است. نفوذ این شورا در حزب دموکرات موجب شده که در دو سه دهه اخیر، دموکرات ها هر چه بیشتر از پایگاه اصلی خود، یعنی سازمان های کارگری و اتحادیه های صنفی فاصله بگیرد. در این مسیر، نقش همسر کلینتون، رییس جمهور اسبق آمریکا، بیل کلینتون بسیار پررنگ بوده است و اکنون هیلاری ادامه دهنده راه اوست. هیلاری و بیل کلینتون در زمان دانشجویی خانواده کلینتون در رقابت های انتخاباتی سال 1993 این چرخش به آن مفهوم است که حزب دموکرات هر چه بیشتر برنامه هایی چون «نیو دیل» (دولت رفاه با بودجه عمومی گسترده)، «جامعه بزرگ» و «حقوق مدنی» را که زمانی مبانی آن محسوب می شدند، پشت سر می گذارد. تا آن جا که، حتی در بعضی نقاط، برنامه های حزب نوین دموکرات با برنامه های نومحافظه کاران تلاقی می کند. بیل کلینتون در زمان ریاست جمهوری بیشترین تاثیر را بر سیاست انگلستان گذاشت. تا جایی که «تونی بلر»، یک آمریکوفیل دوآتشه، تجدید سازمان حزب «کارگر» انگلستان را از روی الگوی کلینتون در امریکا در پیش گرفت. در نتیجه، این حزب که زمانی در کانون خود جنبش ها و اتحادیه های کارگری را داشت، راه تضعیف این اتحادیه ها و جنبش ها را در پیش گرفت. نکته جالب این که، تونی بلر به همراه گوردون براون، وزیر سایه دارایی از حزب کارگر و فیلیپ گولد، مسوول تبلیغات کمپین تونی بلر در سال 1997، به آمریکا سفر کردند تا در جریان کمپین کلینتون برای دور دوم ریاست جمهوری، آموزش های لازم را برای کمپین خود در انگلستان به صورت میدانی دریافت کنند. تونی بلر و بیل کلینتون الگوگیری بلر از کلینتون باعث شد که او در سال 1997 حزب کارگر را با شعار «راه سوم» به پیروزی برساند و خود به نخست وزیری انگلستان برسد. آنتونی هوارد، روزنامه نگار انگلیسی بعد از پیروزی حزب کارگر به رهبری تونی بلر، در تایمز لندن نوشت: «حزب دموکرات نوین کلینتون در آمریکا، راه را برای حزب کارگر جدید بلر باز کرد.» موضع خصمانه مشترک کلینتون و بلر در قبال صدام، زمینه ساز لشکرکشی چند سال بعد این دو کشور به عراق در زمان جرج بوش شد. حال، کلینتون نامزدی راستین برای «DLC» و همسرش بیل کلینتون است. او برای این که اثبات کند به عنوان یک زن (که عموما انتظار یک مشی صلح طلبانه تر و نرمخویانه تر از او می رود) در مخاصمه جویی چیزی کم از بیل کلینتون و جرج دابلیو بوش ندارد، دوباره روسیه را سیبل انتقادات و تهمت پراکنی های خود قرار داده است. هیلاری به صراحت پوتین را »دیکتاتور» می نامد و این اصطلاحی محبوب میان مخاصمه جویان واشینگتن برای هیولاسازی از قدرت های غیرهمسو با منافع آن هاست. بگذریم از این که به کار بردن این واژه برای متحدان واشینگتن در منطقه (هر اندازه خشن، زورگو و غیردموکراتیک باشند) در میان سیاستمداران یک تابو محسوب می شود. کنایه آمیز این که، سلف پوتین، یعنی «بوریس یلتسین»، که در به کار بردن مشت آهنین در پیشبرد سیاست های خود هیچ گاه درنگ نمی کرد و عملا روسیه را با استبداد اداره می نمود (نمونه آن، محاصره پارلمان روسیه با تانک در اکتبر 1993 و به گلوله بستن آن، و تهاجم خونین به چچن در دو مرحله بود)، نه تنها هیچ گاه از سوی همسر کلینتون «دیکتاتور» نامیده نشد، بلکه برعکس همواره از سوی او تحسین شد و از حمایت های سیاسی و مالی او برخوردار بود. این ها همه یک دلیل واضح بیشتر نداشت: یلتسین در تیم سیاست خارجی آمریکا بازی می کرد. «رابرت رِیچ»، وزیر کار کابینه بیل کلینتون، اخیرا در مصاحبه ای تلویزیونی گفت که پرزیدنت کلینتون هیچ تصمیم سیاسی مهمی را بدون مشورت با «بانوی اول» خود نمی گرفت. این تصمیمات مهم حتما شامل «اصلاحات رفاهی» (عملا کاهش بودجه های رفاهی به ضرر اقشار ضعیف و آسیب پذیر جامعه آمریکا)، «متعادل کردن بودجه» (یا همان برنامه های ریاضت اقتصادی)، «لایحه جرم 1994» (که طبق آن هر سه بار اعتصاب به معنای اخراج از کار برای کارگر بود)، «مقررات زدایی از بانک ها»(کاهش نظارت دولتی بر بانک ها و موسسات مالی که نتیجه آن چند سال بعد به صورت بحران اقتصادی سال 2008 خود را نشان داد)، «توسعه ناتو» (افزایش تنش با روسیه)، و «مداخله نظامی در یوگسلاوی» (سرآغاز حربه مداخله بشردوستانه در سیاست خارجی) و... نیز می شد. اگر از نقش هیلاری کلینتون به عنوان «بانوی اول» در چنین برنامه هایی بگذریم، او در نقش سناتور ایالت نیویورک و وزیر خارجه هم دست کم سه شاهکار از خود به یادگار گذاشته است: رای مثبت به برنامه تهاجم نظامی به عراق در سال 2003، حمایت همه جانبه از طرح سیا برای سرنگونی بشار اسد و دفاع متعصبانه از دخالت نظامی امریکا برای سرنگونی حکومت معمر قذافی (که توسط اوباما «گندکاری» خوانده شده است). در حال حاضر هم که کلینتون به عنوان نامزد پیشتاز دموکرات ها، پای به عرصه رقابت های ریاست جمهوری گذاشته است، بر همگان آشکار و روشن است که بخش اعظم هزینه های کارزار انتخاباتی او را حلقه ای از صاحبان ثروت و قدرت شامل مجموعه های بزرگ نفتی و اسلحه سازی تامین می کنند. اخیرا، «لی فانگ»، یک خبرنگار تحقیقاتی مستقل، در برنامه تلویزیونی «Democracy Now»، فاش کرد که کلینتون در دوران وزارت خارجه، یک اداره مجزا با 60 کارمند تشکیل داده بود که تمرکز آن بر منابع انرژی در سراسر جهان بود. کلینتون در شراکت با غول نفتی آمریکا، شرکت «شِورون»Chevron، در سفرهای دیپلماتیک خود، بخشی از وقت خود را صرف چانه زنی برای اکتشاف و حفاری نفت و گاز در کشورهای در حال توسعه می کرد. حال از چنین نامزدی در صورت انتخاب به عنوان رییس جمهور چه انتظاراتی می توان داشت؟ یکی از برنامه های محتمل چنین رییس جمهوری، با روابطی عمیق و طولانی با شرکت های بزرگ تجاری، قطعا خصوصی سازی هر چه بیشتر بخش درمان و تامین اجتماعی خواهد بود، که نتیجه آن برای طبقه کارگر و اقلیت های نژادی چون سیاهپوستان و اسپانیایی تبارها (حامیان سنتی حزب دموکرات) فاجعه بار خواهد بود. از سوی دیگر، به واسطه حق آب و گلی که «شرکت های بزرگ» بر گردن کلینتون دارند، قطعا نمی توان انتظار افزایش مالیات ثروتمندان را از او به عنوان رییس جمهور داشت. زوج کلینتون با دارایی حدود 100 میلیون دلار، جزو باشگاه سیاستمداران میلیونر محسوب می شوند. چنین زوجی در کنار کنگره ای که خود بیشتر شبیه باشگاه میلیونرهاست، طبیعی است که دستاورد چشمگیری در زمینه داخلی برای اقشار متوسط و پایین جامعه امریکا نداشته باشد. پایگاه اینترنتی «OpenSecrets.org»، طی گزارش افشاء کرد که 84 لابی گر (به نمایندگی از شرکت ها و صنایع بزرگ) مستقیما با کلینتون کار می کنند. این تعداد بیشتر از شمار واسطه های هر سیاستمدار دیگری در آمریکاست. بیخود نیست که بیش از 400 super delegates(اَبَرنمایندگی هایی که نقش تعیین کننده در انتخاب نامزد نهایی دموکرات ها دارند و می توانند بر خلاف خواست delegateها، رای خود را عوض کنند)، از هیلاری در برابر برنی سندرز سوسیالیست مشرب حمایت می کنند. در تازه ترین نظرسنجی ها، میزان حمایت مردمی هیلاری در برابر سندرز، 56 به 81 است. در نظرسنجی معتبر AP-GFK مشخص شد که 55 درصد آمریکایی ها نسبت به هیلاری بدبین هستند. انتخاب هیلاری به عنوان رییس جمهوری نشان خواهد داد که اصولا سیاست در آمریکا، همان «تجارت» است. منابع: http://www.theguardian.com/world/1993/oct/05/russia.davidhearst http://www.theatlantic.com/personal/archive/2016/03/the-obama-doctrine-the-atlantics-exclusive-report-on-presidents-hardest-foreign-policy-decisions/473151/ http://www.dailykos.com/story/2016/1/2/1465527/-Hillary-Was-Walmart-s-Little-Lady https://www.opensecrets.org/revolving/top.php?display=M http://ap-gfkpoll.com/featured/ap-gfk-poll-many-dislike-clinton-_-but-more-disdain-trump http://www.democracynow.org/2016/4/12/lee_fang_dark_money_lobbyists_serving http://www.washingtonexaminer.com/clintons-chevron-ties/article/2564237 https://en.wikipedia.org/wiki/Bill_Clinton
جمعه ، ۱۷اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: دولت بهار]
[مشاهده در: www.dolatebahar.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 109]
-
گوناگون
پربازدیدترینها