محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1829190666
ادعا درباره واقعه ای تجاوز در زنجان
واضح آرشیو وب فارسی:خرداد: به گزارش ایسنا، علیرضا جماعت لو سردبیر روزنامه محلی «مردم نو»، با این مقدمه در شماره امروز این روزنامه نوشت: «هفته گذشته وقتی در دفتر روزنامه خبر تجاوز به یک کودک 9 ساله را از زبان خانواده اش شنیدم، ناخودآگاه اشک از چشمانم سرازیر شد. هم سن بودن او با فرزندم درد ماجرا را بیشتر می کرد. به هر کجا که فکرم می رسید زنگ زدم و درخواست کمک کردم. اصرارهای خانواده اش مبنی بر رسانه ای کردن ماجرا باعث شد مشروح آنچه اتفاق افتاده بود را به استناد اظهارات خانواده کودک و تایید معتمدین و شورای روستای قره محمد بنویسم و به چاپ برسانم اما به احترام روز معلم و برای اینکه بی احترامی به جامعه زحمت کش و دلسوز معلمان نکرده باشم، آن را موکول کردم به امروز. درست است امروز نیز جزئی از هفته معلم است اما این کودک نیز زخم خورده یک «نامعلم» است. امیدوارم معلمان عزیز از اینکه به خاطر ضیق وقت مجبور به انتشار این گزارش شدم، مرا ببخشند. «ندا» کودکی از کودکان این سرزمین است که روح و جسمش آزرده زیاده خواهی های یک «نامعلم» شده است. باز هم تجاوز، باز هم کودک!» این روزنامه در ادامه گزارش داده است: «آخر به کدامین گناه؟ من می خواستم دکتر شوم. معلمی به خود اجازه داد آبرو و حیثیت مرا به باد دهد. حالا من شده ام ورد زبان اهالی روستا و انگشت نمای این و آن! حالا دیگر نمی توانم به مدرسه بروم. حتی شاید دخترهای دیگر روستا هم به همین خاطر از رفتن به مدرسه محروم بمانند». اینها حرف های دختری است که حتی دوران پر التهاب بلوغ را به درستی تجربه نکرده است. ندا دختری است 9 ساله. انرژی و شور و نشاط کودکی هنوز هم در بندبند وجودش موج می زند. چشم های جست وجوگرش نشان از هوش سرشاری دارد که او را به سوی مدرسه، به سوی علم آموزی، به سوی کتاب، مجله و هر آنچه که خوب است و مقدمه یادگیری است، هدایت می کند. هر کسی که او را برای اولین بار ببیند، خواهد فهمید که تا چه اندازه تشنه دانستن است. تشنه مطالعه، تشنه یادگیری و تشنه کتاب. ندا دوست دارد پزشک شود. شاید برای اینکه مرهمی باشد برای دردهای پدر، مادر و همه اهالی روستا. می خواهد پزشک باشد؛ پزشکی که همه او را بشناسند. دوست دارد افتخاری باشد برای مردم روستای آبا و اجدادی اش! اما دیگر کدام روستا؟ کدام اهالی؟ پدر و مادر گفته اند که قصد ترک روستا را دارند. می خواهند از اینجا نقل مکان کنند. می خواهند هر چه هست را بگذارند و به جایی بروند که کسی آنها را نشناسد! و این یعنی پاک کردن صورت مسئله! و این یعنی از دست رفتن آبروی دختری که در به وجود آمدن وضع موجود مقصر نیست و این یعنی قسر در رفتن مقصر اصلی! یعنی پذیرفتن شکست از سوی شاکی. یعنی سکوت از ترس آبرو، یعنی بازنده شدن قربانی و قربانی شدن دوباره قربانی! و نامعلمی که نباید کسی او را بشناسد! آیا در این شهر فریادرسی برای «ندا» هست؟ وقتی با خانواده ندا که به دفتر روزنامه آمده اند، برای بار اول ملاقات می کنم، مادر به سختی خودش را کنترل می کند تا گریه هایش را کسی نبیند. پدر نیز از فشار واردشده به ارکان زندگی اش بهت زده است و سخنی نمی گوید. دایی دختر سر سخن را باز کرده و گوشه ای از ماجرای تلخ را فریاد می کند. باورم نمی شود. سکوت، تنها حرفی است که بر زبانم جاری می شود. مادر از شدت فشاری که بر وی وارد شده است، فقط هر از چندی آهی می کشد و به نقطه ای نامعلوم خیره می شود. حرفی برای گفتن ندارم. خودم را جای پدر دخترک معصوم می گذارم؛ چه باید کرد و به که باید پناه آورد؟ می گویند از روستای قره محمد آمده اند، آن هم به سختی. فشار زندگی نا و نفس پدر خانواده را گرفته و این جنایت باری شده است روی دوش های پدر. در پایان داستان همه به هم نگاه می کنیم، مستاصل و درمانده! نامه پزشکی قانونی را نشان می دهند. نمی دانم از میان سطور نوشته شده، دنبال چه باید باشم؟ به نوشته ها خوشبین باشم و دلم را خوش کنم به اینکه اتفاق ناگواری برای دختر نیفتاده و پرونده را همان جا ببندم یا قرمزی چشمان مادر و استیصال پدر دخترک را باور کنم؟ عکسی به یادگار از نامه پزشکی قانونی می گیرم! از من قول می گیرند چند روز بعد به دیارشان بروم؛ «قره محمد نزدیک زرینه رود نرسیده به پاسگاه توزلو.» تا شنبه صبح که به دیدارشان بروم، هزاران فکر و خیال از سرم می گذرد. تجسم لحظات سخت و وحشتناک «تجاوز» که برای یک کودک 9 ساله گذشته، اعصابم را به هم می ریزد. دائما قیافه دخترک، با آن چشمان کنجکاوش از جلوی چشمانم رژه می رود؛ خدایا تو به فریادمان برس! «روستای قره محمد، اولین خانه دست چپ» نشانی است که اقوام دختر در تماس های پی در پی شان برای حضورم در منطقه یادآور می شوند. وقتی پیچ جاده ها را رد می کنم و به ورودی روستا می رسم، پدر دخترک کنار جاده ایستاده است. مغموم، دل شکسته و آشفته تر از روزی که دیدمش! وارد خانه ای می شوم که صفا و صمیمیت را می توان از آرامش حاکم بر فضای درونش حس کرد. احترام مرد و زن خانه به یکدیگر فضای صمیمی ایجاد کرده است. شرح ماجرا از زبان دایی دختر گفته می شود و من ساکت فقط گوش می دهم. هرچه بیشتر می گوید، عمق فاجعه بیشتر عیان می شود. از ظلم «نامعلمی» به نام «ی.ن» می گوید. از اینکه ندا مدت ها توسط این شخص تحت آزار و اذیت جسمی و روانی بوده اما از ترس تهدیدها و آبروریزی های احتمالی لب به سخن نمی گشوده است. مادر، سخنان برادر را قطع می کند و با صدایی حزن آلود می گوید: «ندا مدت ها بود که تمایلی به رفتن به مدرسه نداشت، هر روز صبح به بهانه ای از رفتن به مدرسه طفره می رفت و من او را با کتک روانه مدرسه می کردم. ای لعنت بر ...». گویا ماجرای این آزار و اذیت مدت ها بوده که از سوی نامعلم مدرسه 22 بهمن قره محمد به دخترک بی نوا وارد می شده است اما در اواسط اسفند بغض ترک خورده ندا، نیت شوم «نامعلم» را افشا می کند. ماجرا از سوی ندا ابتدا به مادر و سپس به دایی گفته می شود و پدر نیز در تهران باخبر می شود. دایی دخترک بلافاصله ماجرا را به رئیس پاسگاه منطقه اطلاع می دهد و سپس قاضی زرینه رود در جریان قرار می گیرد و ندا به پزشکی قانونی فرستاده می شود. پس از استعلام پزشکی قانونی گویا ماجرا تایید شده و دستور بازداشت «ی.ن» صادر می شود. پرونده ابتدا به دادگستری خدابنده و سپس به زنجان ارسال می شود. دایی دخترک تمام ماجرا را شرح می دهد اما در آخر، حرفی می زند که باعث تعجب است؛ «ی.ن به قید ضمانت آزاد شده و به روستا بازگشته. او جلوی خانه ما رژه می رود و ما را مسخره می کند. دیگر خسته شده ایم. ندا انگشت نمای اهالی منطقه شده است. نمی دانیم چه بکنیم. هر کجا می رویم حرف این ماجراست، اما کسی پاسخگو نیست.» دیگر حرفی برای گفتن باقی نمانده. دست نوشته ای که ندا زیر آن را به عنوان دردنامه امضا کرده و شورای روستا و معتمدین محل نیز به گفته های او صحه گذاشته اند را برمی دارم و با انبوهی سوال بازمی گردم. با برخی از مدیران آموزش و پرورش موضوع را در میان می گذارم. برخی از ماجرا خبر ندارند! برخی بی تفاوت و برخی مسئولانه به دنبال شرح ماجرا و پاسخ مناسب برمی آیند. اطلاع داده می شود که حراست آموزش و پرورش پیگیری کرده و مشخص شده که فرد خاطی از کار معلق شده و در بازداشت است. ساعاتی بعد اما از روستای قره محمد تماس می گیرند و می گویند که «ی.ن» در روستا پرسه می زند و خانواده را به مبارزه می طلبد! موضوع به معاون سیاسی استاندار اطلاع داده می شود. وی با ابراز ناراحتی از مسئله پیش آمده، قول می دهد که در اسرع وقت رسیدگی کنند. به خانواده ندا قول داده ام که موضوع را پیگیری کنم. زنگ های پی درپی خانواده بیان می کند که فرد خاطی در روستا، آبروی آنها را برده است. اصرار دارند که ماجرا رسانه ای شود تا شاید دردی از دردهای ندا درمان شود. در برزخ چاپ کردن یا نکردن این ماجرا هستم که گفته های مادر ندا مانند پتکی بر سرم می خورد: «تو رو خدا کمکمان کن. پدرش جیبش خالی و دستش از همه جا کوتاهه، امام حسین شفاعتت را بکند، کسی باید صدای ما را بشنود.» خودم را جای پدر ندا می گذارم. فرزند من هم امسال 9 ساله می شود. نمی دانم اگر این اتفاق برای او می افتاد چه اقدامی می کردم. شاید بهترین وکیل ایران را برای پیگیری پرونده اش به کار می گرفتم. شاید و هزاران شایدی که مانند برق و باد به سرعت از جلوی چشمانم می گذرد. نمی دانم در این ماجرا «ی.ن» چه کرده و دادگاه چه مجازاتی برای او در نظر خواهد گرفت. نمی دانم آیا اصلا مدرکی برای اثبات این مدعا وجود دارد یا نه، نمی دانم چرا «ی.ن» ابتدا دستگیر اما با قید وثیقه آزاد می شود. نمی دانم آیا صحبت خانواده ندا مبنی بر اینکه «نامعلم» خاطی با گذاشتن کلاه گیس در روستای دیگری مجددا مشغول به کار شده است، صحت دارد یا نه، اما می دانم حرف های ندا درست است. غم نشسته در چشمان کودکانه اش دروغ نمی گوید. اصولا کودکان دروغ نمی گویند. آنها از ما آدم بزرگ ها دروغ، پنهان کاری و خیانت را می آموزند. ندا کودکی است که می خواهد دکتر شود. توجهش به مجله های موجود در دفتر روزنامه بیانگر علاقه بی حد او به مطالعه است. ندا جزئی از جامعه ماست. سرنوشت او می تواند برای هر یک از کودکان ما رقم بخورد. ندا می توانست دختر یکی از مسئولانی باشد که پسرش را هر روز با ماشین دولتی به مدرسه می رساند تا مبادا گزندی از افراد جامعه به او برسد! ندا می توانست جای کودک من باشد که علاقه دارد درس بخواند و آتش نشان شود. ندا می توانست جای تک تک بچه های ایران باشد. اما ندا اکنون تنهاست با ذهنی آشفته و سرخورده از آزار کسی که به امید آموختن نزدش شاگردی می کرد. ندا را دریابیم قبل از اینکه آرزوهایش به باد رود. ندا را دریابیم قبل از آنکه دختران روستای قره محمد و روستاهای اطراف از ترس بلایی که به سر ندا آمده است، قید تحصیل و پیشرفت را بزنند و عطای مدرسه را به لقایش ببخشند. ندا را دریابیم.»
چهارشنبه ، ۱۵اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خرداد]
[مشاهده در: www.khordadnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 5]
-
گوناگون
پربازدیدترینها