تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
کدام رنگ کاغذ دیواری مناسب فضای شماست؟
چه چیزهایی دیگر در دکوراسیون مد نیست؟!
بررسی قیمت تیرچه + قیمت تیرچه کرومیت + قیمت یونولیت
خرید و قیمت ورق در مشاوران آهن + [مشاوره رایگان]
تی‌وی وال: ایده‌ای نوین برای دکوراسیون داخلی
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1812879465
مهم ترین چالش پیش روی جنبش های اسلامی
واضح آرشیو وب فارسی:فرهنگ نیوز:
علل ظهور جنبش های اسلام گرا (3)؛
مهم ترین چالش پیش روی جنبش های اسلامی مهمترین چالش هایی که در حال حاضر جنبش های اسلامی با آن مواجه می باشند، نحوه نگرش آمریکا و غرب به این جنبش ها می باشد.
گروه بین الملل فرهنگ نیوز، در واقع تجربه جنبش های اسلامی آن ها را به این نتیجه رسانده است که از آزادی، همگان بهره می برند. از این رو باید حاشیه ای از آزادی ها فراهم شود و این حاشیه آزادی ، به این جنبش ها که غالباً احساس ستم دیدگی و سرکوب شدگی می کنند، این فرصت را فراهم می آورد که برنامه های شان را مطرح و اندیشه ها و ایدئولوژی خود را آزادانه عرضه کنند. واقعیت سیاسی هم نشان داده است که بر پایی دولتی عادل و توانا، مستلزم وجود تکثر و تعدد فکری و حزبی و پذیرش دیگران و تضمین حقوق انسان ها است.جنبش های اسلامی در تشکیل دولت و رسیدن به قدرت با مشکل مواجه می باشند. به جز ایران که وضعی متفاوت دارد، هیچ جنبش اسلامی نتوانسته است به قدرت دست یابد مگر در سودان، در سودان هم فرصت مناسبی برای حسن ترابی فراهم نشد تا آنچه را در کتاب هایش نوشته است، پیاده کند. عدم دستیابی به قدرت سبب عدم انتشار صحیح افکار و اهداف جنبش های اسلامی شده و زمینه به بیراهه رفتن جنبش ها را فراهم نموده است. مشکل اسلام گرایان در حال حاضر این است که چگونه می توان در پروسه سیاسی ملت خود مشارکت کنندگان وفاداری بوده و در عین حال در صدد تغییر بنیان های رهبری و ایدئولوژیک آن از راه های صلح آمیز باشند. اسلام گرایان در لیبی (زمان قذافی) و تونس (دوران بن علی) از مشارکت سیاسی حذف شده بودند، در حالی که در مراکش و عربستان سعودی به طور ناموفقی تلاش کرده اند برنامه های خود را بر این رژیم های سلطنت طلب تحمیل کنند. در مقابل، اسلام گرایان توانستند امتیازهای انتخاباتی مهمی در اردن، کویت و مصر تا سال 1990 کسب نمایند. این در حالی است که تنها در سودان است که "وسطیه" توانسته است به قدرت برسد، بیانگر روابط مسالمت آمیز میان اسلام گرایی و قدرت دولت است.از جمله مهمترین چالش هایی که در حال حاضر جنبش های اسلامی با آن مواجه می باشند، نحوه نگرش آمریکا و غرب به این جنبش ها می باشد. آمریکا و جهان غرب پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی به دنبال دشمنی تازه رفتند و حاصل کارشان شناسایی دو دشمن زرد و سبز بود. دشمن زرد، چین بود و دشمن سبز، اسلام، اسلام در اندیشه آمریکایی ها تا حد زیادی مساوی با ایران است و پژوهشگران آمریکایی همواره از شکل ایرانی اسلام سخن به میان می آورند. پس از فروپاشی شوروی تمام مطالعات در غرب نشان می داد که مهم ترین خطر در برابر حضور غرب در منطقه خاورمیانه و استمرار سلطه غرب، اسلام سیاسی است از آن پس تا حد ممکن کوشیدند از نظام های غیر دموکراتیک و حتی سرکوب گر حاکم بر منطقه حمایت کنند.شش دهه پس از دعوت حسن البناء به تجدید حیات اجتماعی روحی، اسلام چه در داخل و چه در خارج جهان اسلامی تبدیل به یک نیروی قوی اجتماعی سیاسی شده است. حضور اسلام سیاسی در هیچ کجا همچون جهان عرب، که در آن تداوم شرایط بحرانی هر رژیمی را در برابر چالش اسلام گرایی آسیب پذیر ساخته است، آشکار نیست. به روشنی پیداست که یک انقلاب فرهنگی در این کشورها رخ داده است، جایی که تأثیر اسلام گرایی از محدودهای حیات مذهبی فراتر می رود تا بر جهت گیری روانی، روابط اجتماعی، امور اقتصادی و خود فرایند سیاسی نفوذ کند.اگر در دهه های گذشته جنبش های مذهبی و بنیادگرا صرفاً به عنوان جنبش های محلی و منطقه و یا در سطح ملی مطرح بودند و حوزه تأثیر گذاری آنها محدود بود. امروزه ما شاهد جنبش های مذهبی و بنیادگرای جهانی هستیم که اهداف گسترده ای را در سطح بین المللی دنبال می کنند و نقش و تأثیر آنها در معادلات بین المللی بسیار حائز اهمیت است. این اهمیت به حدی است که امروزه مسأله جنبش های بنیادگرا به اصلی ترین مسأله بین المللی تبدیل شده و بسیاری آن را مهمترین رویداد بشری در قرن بیست و یکم تلقی می کنند.بنیادگرایان ارزش های دموکراتیک و فرهنگ غربی معاصر را طرد می کنند و خواهان دولت اقتدار گرا و متشرع هستند تا قوانین و نظام اخلاقی اسلام را به اجرا درآورد. آنان همچنین خواهان بهره برداری از نوآوری و فناوری برای کسب اهداف خویش هستند. بنیادگرایان دشمن سرسخت غرب به ویژه ایالات متحده به شمار می روند و قصد تقابل با ارزش های مدرنیته و دموکراتیک را دارند. برخی از آنان که البته در نحوه شکل گیری شان اما و اگرهای فراوانی وجود دارد (نظیر القاعده)، تفسیری ستیزه جو و گسترش طلب (اقتدار گرا) از اسلام ارائه می دهند که از خشونت پرهیزی ندارد. آنان می خواهند قدرت سیاسی به دست آورند و اسلام را به شیوه مورد نظر خود ترویج کنند. بنیادگرایانی نظیر وهابی ها که به گمان بسیاری از کارشناسان امر دست ساخته برخی سازمان های اطلاعاتی-امنیتی قدرت های غربی اند، هم چنین دست به تفسیرهای گزینشی از اسلام می زنند که به آنان اجازه می دهد از بسیاری از ویژگی های مندرج در قرآن و سنت مانند تساهل و توسعه غفلت ورزند و از سوی خود قوانین جدیدی وضع کنند.گسترش جریان احیاءطلبی اسلامی از اواخر دهه 1970، بویژه از وقوع انقلاب اسلامی در ایران، بی گمان یکی از مهمترین پدیده های سیاسی- اجتماعی خاورمیانه بوده است. قبل از آن تنها جریاناتی نظیر اخوان المسلمین و گروه های انشعابی آن در جهان عرب و بویژه در مصر به فعالیت مشغول بودند. اما پس از انقلاب اسلامی ایران ما شاهد ظهور تدریجی گروه های اسلام گرای جدید در کشورهای مختلف خاورمیانه بودیم. تا اواسط دهه 1980 در اکثر کشورهای عرب و غیر عرب خاورمیانه گروه های اسلام گرا به مهمترین جریانات سیاسی تبدیل شده بودند. کشورهائی نظیر تونس، الجزایر، فلسطین، عراق، لبنان، عربستان سعودی، شیخ نشین های حاشیه جنوبی خلیج فارس و مراکش نیز که قبل از انقلاب اسلامی در ایران صحنه فعالیت گروه های اسلامی نبودند، شاهد ظهور جریانات سیاسی جدید دارای خط مشی و ایدئولوژی اسلام گرایانه شدند. علاوه بر این، فعالیت گروه های اسلامی در کشورهائی نظیر مصر، سوریه، اردن و سودان تحت تأثیر پدیده انقلاب اسلامی در ایران شدت بیشتری بخود گرفت. شکست تجربه ناسیونالیسم عرب پس از 1967 و کم رنگ شدن جذبه تفکر چپ در خاورمیانه، نوعی خلاء سیاسی- ایدئولوژیک ایجاد کرد که اسلام گرایان قادر به پر کردن آن بودند.در حالی که هدف این گروه ها ایجاد یک جامعه اسلامی دارای قوانین متکی بر شرع و تحت رهبری یک حرکت اسلام گرا است، در مورد محتوی و ساختار حکومت اسلامی و نیز شیوه های دست یابی به این هدف، میان گروه ها اتفاق نظر وجود نداشته است. برخی از گروه هایی نظیر سازمان های سیاسی دهه 1970 در مصر و یا اخوان المسلمین سوریه، در پی تغییر و تحول انقلابی از طریق براندازی نظام سیاسی و برقراری حکومت اسلامی بوده اند. اما برخی گروه های دیگر نظیر اخوان المسلمین مصر (در دهه های بعدی) و اردن با توجه به تجربیات گذشته جنبش اسلامی شیوه قهرآمیز را کنار گذاشته و خواستار مشارکت در فرآیند سیاسی و گرفتن قدرت از طریق مبارزه مسالمت آمیز با استفاده از فضای باز سیاسی حاکم بر این کشورها شده اند.دولت های عرب در آغاز به منظور خنثی کردن فعالیت گروه های رادیکال اسلامی، به گروه های میانه رو، نظیر اخوان المسلمین فرصت فعالیت و مشارکت در فرایند سیاسی را دادند. اما پس از کاهش فعالیت گروه های رادیکال، دولت های عرب متوجه این پدیده شدند که جریان اصلی اسلام گرایی در صدد است با شیوه ای جدید غیر قهر آمیز مشروعیت آنها را به چالش طلبیده و از طریق شرکت در انتخابات سیاسی به پیروزی برسد. مهمترین تجربه ای که جهان عرب در این رابطه بخود دید، پیروزی جبهه اسلامی در الجزایر در سالهای 91-1990 بود.در ادامه این پرونده، به معرفی تعدادی از این جنبش ها خواهیم پرداخت.
95/2/15 - 10:43 - 2016-5-4 10:43:21
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فرهنگ نیوز]
[مشاهده در: www.farhangnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]
-
گوناگون
پربازدیدترینها