محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830785645
به فرانسوی ها چقدر بدهکاریم؟
واضح آرشیو وب فارسی:فرهنگ نگار: فرهنگ نگار: علیرغم مواضع افراطی و مخرب فرانسه در مذاکرات هسته ای و علیرغم سابقه بد شرکت های فرانسوی در صنعت نفت ایران، فرانسوی ها پس از برجام امتیازات اقتصادی بی نظیری در ایران به دست آورده اند که از جمله آنها ورود به فرآیند توسعه مهم ترین میدان نفتی ایران است.به گزارش پایگاه اطلاع رسانی فرهنگ نگار ، فرانسوی ها بعد از انقلاب اسلامی امتیازات ویژه ای در اقتصاد ایران به دست آوردند که تا پیش از آن حتی به چنین منافع گسترده ای فکر هم نمی کردند. بعضی از ناظران سیاسی دلیل اعطای چنین امتیازات گسترده ای به فرانسوی ها را اقامت امام راحل(ره) در واپسین ماه های منتهی به پیروزی انقلاب اسلامی در دهکده نوفل لو شاتو فرانسه و کارشکنی نکردن دولت فرانسه در فعالیت های ایشان می دانند،البته این ناظران به این نکته دقت نمی کنند که دولت فرانسه تنها دولتی در جهان محسوب می شود که به طور رسمی اعلام کرده که طرح هایی برای ترور امام خمینی(ره) را بررسی کرده است. چنانکه «کنت الکساندر دو مارانش» رئیس وقت دستگاه اطلاعات و امنیت فرانسه SDECE در کتاب جنگ جهانی چهارم صراحتا درباره پیشنهاد خود برای ترور امام در طول دوران اقامت ایشان در فرانسه و مخالفت رئیس جمهور وقت فرانسه به دلیل ترس از عواقب آن توضیح داده است. پیشنهادی که حتی صهیونیست های خونخوار هم جرات طرح علنی را در هیچ دوره ای نداشته اند. از سوی دیگر دولت فرانسه تنها دولت غربی محسوب می شود که تسلیحات جنگی خود را برای ضربه زدن به زیرساخت های اقتصادی ایران به طور مستقیم و بدون واسطه و بدون هرنوع پرده پوشی در طول جنگ تحمیلی در اختیار صدام قرار داده است. به گونه ای که به جز فروش تعداد قابل توجهی جنگنده پیشرفته میراژ F1 ، فرانسوی ها هواپیماهای جنگنده ناونشین سوپر اتاندارد نیروی دریایی فرانسه را نیز به همراه موشک های پیشرفته اگزوست به رژیم صدام اجاره دادند تا در روند هدف قرار دادن نفتکش ها و کشتی های تجاری ایران در خلیج فارس کوچکترین تاخیری اتفاق نیفتد. بعضی منابع مدعی هستند خلبان های فرانسوی هدایت جنگنده های اجاره ای سوپراتاندارد را علیه اهداف اقتصادی ایران بر عهده داشته اند. *پاداش فرانسوی علیرغم این کارنامه درخشان، فرانسوی ها بعد از پایان جنگ تحمیلی چنان امتیازات ویژه ای از اقتصاد بکر ایران دریافت کردند که بعد از آن نصیب هیچ کشور غربی یا شرقی دیگری نشد. از حضور در بخش پر منفعت نفت و گاز ایران گرفته تا تصاحب کامل بازار انحصاری خودروی ایران از سوی دو خودروساز نیمه ورشکسته فرانسوی و حتی صادرات گسترده نسل اول گوشی های تلفن همراه «ساژم» در قالب مونتاژ داخلی و دیگر امتیازات کوچک و بزرگ اقتصادی. ماجرای بلوکه شدن سهام ایران در کارخانه تولید سوخت هسته ای اوریف لیم فرانسه نیز فصل جداگانه ای از تعامل تاریخی اقتصادی ایران و فرانسه را به خود اختصاص داده است. کارنامه فرانسوی ها در این فعالیت های اقتصادی هم نه تنها چنگی به دل نمی زند، بلکه در اغلب موارد به شدت به زیان طرف ایرانی و سود شرکت های فرانسوی بوده است. کما اینکه بسیاری از مردم ایران لااقل یک بار از خودشان این سؤال را پرسیده اند که چرا بازار خودروی ایران باید به صورت انحصاری در اختیار یک خودروساز درجه چندم فرانسوی باشد. علاقه مندان به تحولات صنعت خودرو می دانند که در مقاطعی یک سوم سود خالص این خودروساز فرانسوی که یک طرفه ترین قراردادهای ممکن را با خودروسازان ایرانی منعقد کرده بود تنها از بازار تشنه ایران تامین می شد. *صداقت فرانسوی اما در بخش نفت عملکرد فرانسوی ها از این هم خسارت بار تر است. شرکت فرانسوی توتال که در گرماگرم تحریم های آمریکا و غیاب غول های قدیمی نفتی فرصت های منحصر به فردی در فرآیند توسعه میادین نفت و گاز ایران به دست آورد، با ارائه هدفمند اطلاعات غلط و دروغین، از یک سو سود سرشاری نصیب خود و شرکای منطقه ای خود کرده و از سوی دیگر زیان های بعضا جبران ناپذیری در میادین نفت و گاز ایران ایجاد کرده است. مهم ترین سوء عملکرد توتال مربوط به مهم ترین منبع گازی ایران و بزرگ ترین میدان گازی جهان یعنی میدان مشترک پارس جنوبی است. بر اساس آنچه مدیران اسبق و متخصصان نفتی می گویند، شرکت توتال در طرح توسعه اولیه ای که برای توسعه این میدان فوق عظیم در اختیار ایران گذاشت، علاوه بر پنهان کردن اطلاعات بسیار مهمی درباره لایه های گازی مشترک این میدان، فازهای ایرانی را بر خلاف طرف قطری نه روی مرز آبی ایران و قطر در این میدان، بلکه در عمق آب های ایران تعریف کرد تا فرصت حداکثری را برای برداشت هرچه بیشتر رقیب قطری در این میدان فراهم کند. دلیل این امر نیز واضح بود: توتال از برداشت همزمان در طرف قطری منافع بیشتری به جیب می زد. منصور دفتریان، رئیس انجمن مهندسی گاز ایران چند سال پیش در مصاحبه ای اعلام کرد:« در میدان گازی پارس جنوبی چهار لایه گازی وجود دارد، اما 10 سال است که ایران از بزرگ ترین لایه گازی این میدان برداشتی نداشته چرا که طرح شرکت توتال برای برداشت کامل نبوده و کسی هم متوجه این موضوع نشده است. هیچ شک و شبهه ای وجود ندارد که این کار شرکت توتال فرانسه عمدی بوده و بر همین اساس قرار است انجمن گاز ایران از این شرکت نفتی شکایت کند. در این زمینه طرف ایرانی بازی خورده است و تاریخ بعدها در مورد آن قضاوت خواهد کرد.» اصغر ابراهیمی اصل معاون اسبق وزیر نفت نیز سال گذشته همزمان با رونمایی از الگوی جدید قراردادهای نفتی موسوم به IPC در این باره توضیح داده و با اشاره به اشتباهات توتال در توسعه فاز 2 و 3 پارس جنوبی در یک برنامه تلویزیونی گفته بود:« سرمایه گذارانی که در طرف قطری سرمایه گذاری کردند و نفت و گاز را تولید می کنند در یک مقطعی به ایران آمدند و گفتند علی رغم همه تحریم ها ما می خواهیم کار کنیم که بطور مثال توتال یکی از آن ها بود. اما در قسمت 3700 کیلومتری ما فاز 2، 3، 4، 5، 6، 7،8 را درست در وسط میدان به سمت سرزمین اصلی ما انتخاب کردند و شروع به حفاری، سکو زدن و تولید کردند و زدن چاه ها را از لایه هایی انجام دادند که متعلق به ماست و ادامه این لایه طرف قطر نیست.» وی در جای دیگری با اشاره به عملکرد فاجعه آمیز توتال توضیح داد:« میدان پارس جنوبی9700 کیلومتر مربع است که 3700 کیلومتر مربع سمت ایران و 6000 کیلومتر طرف قطر است و این کشور تمام سکوها را در لب مرز نصب کرده است و به صورت ازدیاد برداشت در حال تولید است اما ایران فاز 2 و 3، 4، 5، 6، 7، 8 را در وسط میدان حفاری کرد و بعد متوجه شدیم که ما از لایه های مستقل (غیرمشترک) در حال برداشت گاز بودیم و قطر از لایه مشترک گاز تولید می کرد. به این صورت که ایران چاه های خود را در لایه١ kو 2 kحفر کرده است که لایه مستقل گازی محسوب می شود، اما قطر چاه های خود را در لایه 3 k و 4k که در لایه مشترک است حفر کرده است و روزی حداقل 25 میلیون متر مکعب گاز و 40 هزار بشکه میعانات گازی از سمت ایران مهاجرت می کند...این به دلیل آن است که ما محل سکوها را اشتباه انتخاب کردیم.» مرحوم پروفسور علی محمد سعیدی ، یکی از نخبگان برجسته صنعت نفت ایران که تالیفات وی درباره مهندسی مخزن هنوز هم از جمله منابع معتبر جهانی در این باره محسوب می شود و در عین حال مدت زیادی نیز به طور مستقیم با شرکت توتال کار کرده است در مقاله ای در سال 81 نوشته است: «عملکرد شرکت نفت توتال که بهترین ناحیه این پارس جنوبی را به خود اختصاص داده است این فرضیه را تقویت می کند که یکی از اهداف اصلی این شرکت، جلوگیری از آثار ناشی از بهره برداری ناحیه ایران بر روی چاه های گاز ناحیه قطر است که خود این شرکت در آن فعالیت دارد. ». خیانت توتال در پارس جنوبی اگرچه بزرگ ترین سوء عملکرد این شرکت در ایران محسوب می شود اما تنها مورد از این دست نیست. غلامحسین حسنتاش رئیس اسبق موسسه مطالعات بین المللی انرژی وابسته به وزارت نفت در مصاحبه ای برگ دیگری از فریبکاری فرانسوی را رونمایی می کند:« توسعه دو میدان سیری A و E پیش از انقلاب بررسی شد و به دلیل غیراقتصادی بودن تولید به بایگانی رفت تا دوران وزارت آقای آقازاده توتال طرحی را ارائه داد که بر اساس آن، طرف فرانسوی ادعا کرد ضریب بازیافت میدان 55 درصد است. یکی از کارشناسان ارشد مخزن کشور در شرکت فلات قاره این ادعا را رد و بالاترین رقم را 25 درصد اعلام کرد و با بی توجهی مسوولان وقت مواجه شد. به هر شکل میدان را توسعه دادند و بعد از چندماه مشخص شد که رقم اعلامی از سوی این شرکت فرانسوی رویایی بوده است، هرگز به تولید هدف نرسید و افت تولید هم زودتر از موعد آغاز شد.» اگرچه توتال تنها شرکت بزرگ نفتی اروپایی نیست که چنین عملکرد غیر قابل دفاعی در صنعت نفت و گاز ایران از خود به جا گذاشته است اما عملکرد این شرکت از نظر میزان خسارات وارد شده احتمالا بی نظیر و منحصر به فرد بوده است. *ارتباط فرانسوی نوع ارتباط سیاسی فرانسوی ها با ایران در کل دوران پس از جنگ ابدا بهتر از عملکرد اقتصادی آنها در ایران نبوده است و علیرغم امتیازات ویژه ای که فرانسوی ها در اقتصاد ایران به دست آوردند، نه تنها هیچ امتیاز سیاسی از ناحیه این کشور نصیب ایران نشد، بلکه بعضی از بدترین دهن کجی های سیاسی به ایران از سوی سیاستمداران خوش پوش و ادکلن زده فرانسوی انجام شده است. از پناه دادن به یکی از خطرناک ترین فرقه های تروریستی یعنی گروهک منافقین در فرانسه و خارج کردن نام گروهی که رئیس جمهور و نخست وزیر ایران را در اوج روزهای جنگ تحمیلی به شهادت رسانده بود از فهرست سیاه که بگذریم، فرانسوی ها حتی در مذاکرات هسته ای در دولت یازدهم هم از جمله طرف هایی بودند که مخرب ترین مواضع را علیه ایران و علیه به نتیجه رسیدن مذاکرات اتخاذ می کردند. به گونه ای که موضع گیری های خصمانه فرانسوی ها گاهی گوی سبقت را از شرکای آمریکایی آنها هم می ربود و در روند مذاکرات اختلال جدی ایجاد می کرد. فرانسوی ها با وجود این همه کارشکنی هسته ای بعد از به نتیجه رسیدن مذاکرات در ایران بهای این کینه جویی خود را پرداخته اند؟ پاسخ یک "خیر" بزرگ است. فرانسوی ها نه تنها هیچ هزینه ای بابت تهدید و تحدید منافع ملی ایران پرداخت نکرده اند، بلکه پاداش های به مراتب بزرگ تری نسبت به دوره ماقبل تحریم ها نیز دریافت کرده اند. بعد از برجام، شرکت پژو بدون دادن هیچ خسارتی و علیرغم مخالفت شدید افکار عمومی باز هم سهم خود از بازار انحصاری خودروی ایران را پس گرفت و قراردادهای شیرین جدیدی با خودروسازان ایرانی برای مونتاژ خودروهای خود در ایران منعقد کرد. ایرباس یک قرارداد بسیار بزرگ بیش از 10 میلیارد دلاری صادرات هواپیمای پهن پیکر به ایران به دست آورد و توانست بعضی خطوط تولید خود را که امکان تعطیلی آنها به دلیل نبود مشتری وجود داشت، احیا کند. حتی در راه آهن سریع السیر تهران- اصفهان نیز که قرارداد آن در سال 93 با چینی ها بسته شده بود و ایتالیایی ها هم بخشی از نظارت بر اجرای آن را بر عهده داشتند نیز به تازگی سهمی به فرانسوی ها داده شده است. *«گوشت بدون استخوان» فرانسوی اما مهم ترین امتیازی که فرانسوی ها بعد از برجام به آن رسیده اند باز هم در حوزه نفت و گاز و باز هم در یک میدان مشترک نفتی بسیار عظیم است. این بار پای بزرگ ترین میدان توسعه نیافته نفتی ایران یعنی میدان آزادگان در میان است. آن هم در قالب الگوی جدید قراردادهای نفتی موسوم به IPC که امتیازات و اختیارات بسیار گسترده و حیرت انگیزی به شرکت های نفتی خارجی داده است. بیژن زنگنه وزیر نفت اعلام کرده است که درباره میدان آزادگان با شرکت توتال فرانسه قرارداد محرمانگی امضا شده است. بر اساس این قرارداد اطلاعات فنی مربوط به مخزن این میدان در اختیار شرکت فرانسوی قرار می گیرد تا این شرکت برنامه و طرح خود را برای توسعه این میدان آماده کند و بعد از برگزاری مناقصه توسعه آن را در اختیار بگیرد. میدان نفتی آزادگان که با کشور عراق مشترک است، بزرگ ترین میدان نفتی توسعه نیافته ایران محسوب می شود که به دو بخش آزادگان شمالی و جنوبی تقسیم شده و فرایند توسعه آن بین پیمانکاران خارجی مختلف ژاپنی و چینی دست به دست شده است. تولید اولیه 50 هزار بشکه ای میدان آزادگان پس از عقب کشیدن ژاپنی ها توسط دو شرکت ملی مناطق نفت خیز جنوب و پتروایران در قالب پیمانکار و کارفرما و با هزینه بسیار پایین تر از پیشنهادات خارجی ها انجام شد. برای توسعه هر دو بخش آزادگان شمالی و جنوبی قراردادهایی با شرکت های چینی در قالب بیع متقابل سقف باز open capex منعقد شد که بنا به اظهار مسئولان وزارت نفت طرح توسعه فاز نخست آزادگان شمالی به زودی به بهره برداری می رسد. از سوی دیگر در آزادگان جنوبی در ابتدای فعالیت دولت یازدهم از پیمانکار چینی خلع ید شد و کار توسعه میدان به شرکت ملی توسعه و مهندسی نفت (متن) سپرده شد تا با استفاده از ظرفیت های داخلی توسعه این بخش از میدان آزادگان را عملیاتی کند. میدان نفتی آزادگان اصلی ترین امید افزایش ظرفیت تولید نفت ایران در سال های آینده محسوب می شود و در کنار دیگر میادین غرب کارون که اغلب آنها در واقع لایه های مختلف همین میدان هستند، بخش قابل توجهی از تولید نفت ایران را در آینده نزدیک بر عهده خواهد گرفت. در واقع این میدان، به نوعی گوشت بدون استخوان در میان میادین نفتی و گازی ایران محسوب می شود. چرا؟ به دلایل بسیار ساده و بدیهی. این میدان از جمله میادینی است که توسعه آن از نظر مهندسی مخزن تقریبا با هیچ پیچیدگی یا ریسک خاصی روبرو نیست. این میدان در یک دشت مسطح در خشکی قرار دارد و فرآیند توسعه آن به قدری بدون ریسک است که بر خلاف اغلب میادین نفتی ایران، در فاصله هزار متری هر چاه در این میدان می توان چاه جدیدی حفر کرد بدون اینکه برای تولید چاه اول مخاطره ای ایجاد شود. از سوی دیگر بر خلاف بسیاری از میادین دریایی نفت و گاز ایران، توسعه این میدان به تجهیزات پیچیده و خاص که سازنده انحصاری در جهان دارند نیاز ندارد و از این جهت هم عملا نیاز خاصی به شرکت های خارجی وجود ندارد. کما اینکه حتی در صورت نیاز به چنین تجهیزاتی نیز با توجه به فضای پساتحریم تهیه کردن آنها از بازار بین المللی قطعا کار دشواری نخواهد بود. در عین حال، متخصصان مهندسی مخزن در شرکت «متن» به عنوان کارفرمای توسعه آزادگان به جد معتقدند به دلیل ساختار مخزن و نوع نفت موجود در این میدان احتمال مهاجرت نفت این میدان به سمت بخش عراقی آن که در عراق «مجنون» خوانده می شود بسیار ناچیز است. به عبارت دقیق تر سپردن توسعه این میدان به پیمانکاران ایرانی که پیش از این هم از عهده توسعه اولیه این میدان به راحتی و با هزینه بسیار پایین برآمده اند نیز ریسک خاصی برای بهره برداری از این میدان مشترک ایجاد نمی کند. از یاد نبریم که سپردن این «گوشت بدون استخوان» به شرکت فرانسوی توتال در حالی کلید خورده است که اغلب پیمانکاران نفتی داخلی اعم از شرکت های زیرمجموعه وزارت نفت و شرکت های خارج از آن از نداشتن پروژه به شدت رنج می برند و اغلب آنها در چند مرحله مجبور به تعدیل نیروهای متخصص خود شده اند. نکته تاسف آور اینجاست که بسیاری از نیروهای تعدیل شده از شرکت های ایرانی جذب شرکت های خارجی شده اند و این شرکت های خارجی با تکیه بر توان فنی همین نیروها برای گرفتن پروژه های مربوط به توسعه میادین به ایران می آیند و همان خدمات را با چند برابر قیمت پیمانکاران ایرانی به صنعت نفت ارائه می کنند. و باز هم نباید از یاد برد که به دلیل شیفتگی بیش از حد به خارجی ها، صنعت نفت در ایران بعد از گذشت یک قرن از کشف نفت هنوز هم در بخش های زیادی با وابستگی و عدم اعتماد به نفس روبروست که با سپردن پروژه هایی از این دست به پیمانکاران ایرانی قطعا راه برای رشد این پیمانکاران و توانمند شدن آنها برای اجرای پروژه هایی رقابت پذیر در سطح بین المللی فراهم می شود. از یاد نبریم که توتال سابقه پرداخت رشوه به بعضی مقامات ایران را برای گرفتن پروژه در پارس جنوبی در کارنامه دارد و به دلیل پرداخت رشوه با مجازات های قابل توجهی در کشورهایی که سهام این شرکت را در بورس هایشان معامله می کنند مواجه شده است. با این سابقه، بعید نیست که توتال برای هر اقدامی در صنعت نفت یاران از جمله حداکثر کردن منافع خود و شرکای دیگرش و ضایع کردن منافع ملی ایران دوباره از این حربه استفاده کند. به خصوص با توجه به اینکه در الگوی جدید قراردادهای نفتی ایران موسوم به IPC عملا دست پیمانکار خارجی بیش از اندازه باز گذاشته شده است و همزمان بسیاری از مدیران میانی علاقه خود را برای کار زیرمجموعه شرکت های بزرگی مانند توتال در کشورهای دیگر پنهان نمی کنند. *پول فرانسوی با توجه به این شرایط، شاید تنها بهانه مسموع برای سپردن توسعه آزادگان به شرکتی با سابقه منفی توتال و به خصوص با امتیازات بسیار بسیار شیرینی که IPC به پیمانکاران خارجی عطا می کند، نیاز به منابع مالی قابل توجه برای توسعه این میدان باشد. بعضی برآوردها از نیاز 7 میلیارد دلاری برای ادامه توسعه این میدان خبر می دهند. اگرچه متاسفانه در کشور ما درباره راهکارهای تامین مالی داخلی و بین المللی هنوز فعالیت های جدی و قابل توجهی انجام نشده است اما مشکل تامین مالی آزادگان نیز راه حل های بسیار در دسترسی دارد. مسئولان وزارت نفت هم به خوبی با چنین راهکارهایی آشنایی دارند. یکی از این راهکارها در روزهای آخر سال 94 آزمایش شد و نتایج شگف انگیزی از آن حاصل شد. در روزهای پایانی اسفند 94 پنج هزار میلیارد تومان اوراق مشارکت نفتی از طریق سازوکار بورس عرضه شد و به گفته محمد فطانت رئیس سازمان بورس این اوراق در «کسری از ثانیه» فروش رفت. کارگزاران بورس می گویند برای خرید این 5 هزار میلیارد تومان اوراق مشارکت به اندازه 10 هزار میلیارد تومان تقاضا را ثبت کرده اند که اغلب آن نیز از سوی شرکت های حقوقی بودهاست. این یعنی امکان فروش 5 هزار میلیارد تومان دیگر از این اوراق در یکی از بی رونق ترین دوره های زمانی بازار سرمایه وجود داشته است. این کارگزاران می گویند تامین مالی 7 میلیارد دلاری آزادگان در چند مرحله از طریق همین سازوکار یعنی فروش اوراق مشارکت ریالی و با ضمانت شرکت ملی نفت به راحتی میسر خواهد بود. این نکته از این جهت هم باید مورد توجه قرار بگیرد که اغلب هزینه های توسعه آزادگان هزینه های ریالی ست و حتی سرمایه گذار خارجی هم باید بخش زیادی از منابع را به صورت ریالی در این میدان هزینه کند. این راهکار همچنین به جذب بخشی از نقدینگی هزار هزار میلیارد تومانی ایجاد شده در سال های اخیر به پروژه های مولد و اقتصادی کشور کمک می کند. از سوی دیگر بند ق تبصره 2 قانون بودجه 93 و ماده 15 قانون اصلاح بخشی از مقررات مالی دولت اختیارات گسترده ای به وزارت نفت برای استفاده از درآمدهای میادین نفتی برای ادامه توسعه میادین در فازهای بعدی عطا کرده است. چنانکه رکن الدین جوادی مدیرعامل شرکت ملی نفت هم پیش از این گفت وگو با فارس از «بند قافی» شدن تامین مالی توسعه آزادگان جنوبی خبر داده بود. بند قاف به شرکت ملی نفت اجازه می دهد به جز سهم 14.5 درصدی از فروش نفت، منابع لازم برای سرمایه گذاری در میادین نفت و گاز را از طریق درآمدهای خود آن میادین بازپرداخت کند. نکته مهم در این رابطه آن است که هیچ کدام از شرکت های نفتی خارجی هم منابع مالی مورد نیاز برای توسعه میادین نفت و گاز به خصوص میادین بزرگ را به یک باره تامین و سرمایه گذاری نمی کنند. بلکه آنها نیز با سرمایه گذاری اندکی برای رساندن میدان به تولید اولیه آغاز می کنند و از محل بازپرداخت هزینه ها از درآمد خود میدان، فازهای بعدی توسعه میدان را جلو می برند و عملا نوعی از توسعه پلکانی را محقق می کنند. *«پوست کنده» فرانسوی وقتی توسعه میدان آزادگان در غیاب دیگر پیمانکاران خارجی در قالب یک قرارداد شیرین به چینی ها سپرده شد، بعضی مسئولان به صورت غیر رسمی در پاسخ به انتقادات آن روزهای کسانی که بعضا امروز از جمله مدافعان IPC هستند، رد و بدل شدن امتیازات سیاسی با کشور چین را در موضوع مذاکرات هسته ای ایران و 5 +1 در این مساله دخیل می دانستند و به موضع سازنده چین در این مذاکرات اشاره می کردند. اما در شرایطی که فرانسوی ها تقریبا بدترین موضع گیری ممکن را به خصوص در سال های اخیر در مذاکرات هسته ای علیه ایران اتخاذ کرده اند و همزمان سابقه سوءعملکرد عامدانه بسیار وحشتناکی در صنعت نفت ایران در گذشته از خود به یادگار گذاشته و سال ها به نفع قطر اطلاعات مربوط به مهم ترین لایه گازی میدان پارس جنوبی را از ایران مخفی نگه داشته اند، سپردن «گوشت بدون استخوان» نفت ایران به توتال فرانسه آن هم در قالب IPC و امتیازات شگفت انگیز آن چه مبنایی دارد؟ با توجه به این شرایط اگر مسئولان احساس می کنند ایران به فرانسه بدهی مشخصی دارد که از دید عموم مردم و کارشناسان دور مانده است و باید از طریق سپردن چنین امتیازاتی تادیه شود، شاید بهتر باشد مبلغ این بدهی را به طور مشخص اعلام کنند. چون احتمالا پرداخت نقدی بدهی ایرانیان به فرانسوی ها ضرر به مراتب کمتری از سپردن چنین امتیازات ویژه ای به فرانسوی ها داشته باشد. کاربر محترم؛ انتشار مطالب دیگر رسانه ها در پایگاه اطلاع رسانی فرهنگ نگار به معنای صحت و تایید محتوای آنها نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه ای بازنشر می شود؛ ضمنا شما می توانید اخبار و مطالب خود را که تا کنون در هیچ رسانه ای منتشر نشده است را از طریق ایمیل [email protected] برای ما ارسال نمایید تا در صورت دارا بودن مولفه های لازم، با نام خودتان منتشر گردد.
سه شنبه ، ۱۴اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فرهنگ نگار]
[مشاهده در: www.farhangnegar.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 23]
-
گوناگون
پربازدیدترینها