راه حل دو دولت براي فلسطين فريبي بزرگ است

واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
راه حل دو دولت براي فلسطين فريبي بزرگ است

نشريه پلستاين كرونيكل راه حل ايجاد دو دولت در فلسطين را رد كرده و معتقد است صهيونيست‌ها در سايه اين طرح به دنبال تصرف كل فلسطين و تحقق آرزوي اسرائيل بزرگ هستند. به گزارش فارس، "محمد الخيري " درمقاله اي كه نشريه الكترونيكي "پلستاين كرونيكل " آن را منتشر كرده بيان مي كند كه هدف اصلي صهيونيست ها تصرف تمام كشور و پاكسازي نژادي جمعيت بومي آن را است و بنابراين هيچوقت طرح ايجاد دولتي فلسطيني در كنار دولتي يهودي را نخواهند پذيرفت. وي با فاشيست و نژاد پرست خواندن دولت راستگراي بنيامين نتانياهو و همكاري او با كساني چون آويگدور ليبرمن، مينويسد: ليبرمن در سال 2003 هنگامي كه وزارت ترابري را در دولت شارون برعهده داشت، به مجلس اسرائيل اعلام كرد كه تمامي زندانيان فلسطيني در زندان هاي اسرائيل بايستي غرق شوند. گمان مي كنم كه مردم اسرائيل در اين رابطه سخن گفته اند. نويسنده با اشاره به نرخ رشد ساليانه 5% شهرك نشين هاي يهودي ادامه ميدهد: حدود 280.000 شهرك نشين يهودي در كرانه باختري زندگي مي كنند و بطرزي استراتژيك اطراف اين منطقه قرار گرفته و بر 2.5 ميليون فلسطيني آن سلطه دارند. نيروهاي اشغالگر اسرائيلي از اين ها حفاظت مي كنند، و اين كار با گذشت بيش از 42 سال از قطعنامه 242 سازمان ملل غير قانوني دانسته مي شود، اين قطعنامه در بند اول خواهان "عقب نشيني نيروهاي نظامي اسرائيل از مناطقي مي شود كه در نبرد اخير نبرد سال 1967 تصرف شده است ". با اين حال تا سال 2006 تعداد ايست بازرسي ها در كرانه باختري 40 درصد افزايش يافته و به 528 ايست بازرسي موقتي و دائمي و موانع فيزيكي در مسيرها رسيده است كه بر طبق دفتر همكاري براي امور بشردوستانه سازمان ملل (OCHA) در بيت المقدس، تمامي جنبه هاي زندگي فلسطينيان را در هم گسيخته است. اين كار بنابر تعريف، آپارتايد است. الخيري راه حل دو دولتي را كه دهها سال به عنوان راه حلي براي نزاع فلسطين-اسرائيل در نظر گرفته مي شد و در اين ايامِ دوباره احيا شده، تنها راه حل نميداند: درسي كوچك از تاريخ تجديدنظرطلبانه، مي تواند براي شرح اين نكته كمك كننده باشد. ايلان پَپ، استاد و مورخ اسرائيلي در كتاب خود با نام "پاكسازي نژادي اسرائيل "، نشان مي دهد كه مشكل راه حل دو دولتي به زماني باز مي گردد كه اين راه حل، با طرح تقسيم سال 1947 سازمان ملل (قطعنامه 181)، براي اولين بار به عنوان يك تدبير ارائه شد. در نوامبر آن سال، سازمان ملل پيشنهاد كرد كه فلسطين به سه بخش تقسيم شود: بيش از 800هزار فلسطيني بايد در 42 درصد از اين سرزمين كشوري را داشته باشند كه شامل 10هزار يهودي مي شد، در حالي كه يك كشور يهودي جديد در حدود 55 درصد از سرزمين فلسطين ايجاد مي شد كه بايد 500هزار يهودي و 438هزار فلسطيني در آن قرار مي گرفت. بخش سوم ناحيه اي احاطه شده توسط دو بخش ديگر بود كه شامل بيت المقدس شده و بطور بين المللي توسط سازمان ملل اداره مي شد. در آن زمان بطور گسترده اي اظهار شد كه يهوديان اين طرح را پذيرفته و اعراب آن را رد كرده اند، بنابراين اسرائيل اعلام استقلال كرد، ارتش هاي عربي حمله كردند، جنگ آغاز شد و اسرائيل بر تمام مخالفان خود پيروز شد. با اين حال تحقيق پَپ از منظري كاملاً متفاوت نشان ميدهد كه اين طرح به هيچ وجه مورد قبول صهيونيست ها نبوده است: "توازن جمعيت شناختي تقريباً مساوي در منطقه اي كه بنابر پيشنهاد قطعنامه 181 سازمان ملل به كشور يهودي اختصاص يافته بود، بگونه اي بود كه اگر نقشه عملاً اجرا مي شد، كابوسي سياسي براي رهبران صهيونيسم بود، و صهيونيست ها هرگز به هيچ كدام از اهداف اصلي خود نمي رسيدند. " پپ از اسميكا فلاپن، يكي از يهوديان اسرائيل كه نسخه صهيونيستي و بحث برانگيز وقايع سال 1948 را به چالش كشيده است، نقل مي كند كه اعراب و فلسطينيان تصميم به همراهي با قطعنامه تقسيم بندي فلسطين داشتند، و "رهبران يهودي مطمئن بودند كه بايد نقشه اي كه UNSCOP (كميته ويژه سازمان ملل در مورد فلسطين) ارائه كرده بود را نپذيرند ". نويبسنده بر اين باور است كه علت اين عدم پذيرش در هدف اصلي اولين موسسان اسرائيل قرار دارد: ديويد بن گوريون اولين نخست وزير كشور استعماري، حتي قبل از طرح تقسيم سال 1947 سازمان ملل، همواره يك كشور منحصراً يهودي را در نظر داشته است. او پس از نشست هاي منظم با "كابينه جنگ " كه يك گروه موقت از افسران يهودي بود كه در ارتش انگلستان خدمت كرده بودند، در اكتبر سال 1947 (يك ماه قبل از قطعنامه 181) نامه اي به ژنرال ايفرايم بن آرتزي، ارشدترين افسر آن گروه، نوشت كه مي خواهد نيرويي نظامي تشكيل دهد كه هم قادر باشد حملات بالقوه از سوي كشورهاي عرب همسايه را دفع كند و هم "تا آنجا كه امكان دارد كشور فلسطين را تصرف كند؛ و اميد است كه تمامي اين كشور تصرف شود. " اين منظر، 5 سال قبلتر و در جريان كنفرانس بيلتمور كه از 6 مي تا 11 مي 1942 در نيويورك برگزار شده بود، به عنوان دكترين رسمي صهيونيسم به تصويب رسيده بود. پپ اشاره مي دارد برنامه اي كه از كنفرانس بيلتمور نتيجه مي شد، فضا را اينگونه تعريف مي كرد: "يك منطقه جغرافيايي كه مطلوب جنبش صهيونيسم است، به عبارت ديگر سراسر فلسطين ". وي مي افزايد: امروز، استعمار شهرك نشين ها در كرانه باختري با سرعتي بي سابقه در حال توسعه است. خليل عميره، روزنامه نگار بزرگي كه در رام الله اشغالي زندگي مي كند، در مصاحبه با عبدالهادي حنتاش، متخصص برجسته در زمينه تكثير شهرك هاي استعماري يهودي در مناطق اشغالي، رشد كنوني شهرك ها را شديدترين رشد شهرك هاي اسرائيل از سال 1967 توصيف مي كند كه بطور موثري به معناي پايان راه حل دو دولتي است. حنتاش مي گويد كه اسرائيل طرح هايي مثل طرح استقرار 73.000 واحد ديگر در كرانه باختري و يهودي سازي بيت المقدس شرقي را در دستور كار دارد و در مورد فعاليت هاي فعلي خود در كرانه باختري آشكارا دروغ مي گويد؛ در حقيقت گروه صلح "همين حالا " كه يك گروه وكالت اسرائيلي است و تصرف اراضي و توسعه شهرك ها را بررسي مي كند، ارقام حنتاش را تأييد مي كند. با اين حال هنوز ارزيابي هاي حمعيتي به نفع فلسطينيان است: برنامه تلويزيوني مشهور "60 دقيقه " اخيراً گزارشي را با نام "آيا صلح دور از دسترس است " پخش كرد. گزارشگر بيان مي كند كه "جمعيت شناسان پيش بيني كرده اند كه در ده سال آينده تعداد اعراب از يهوديان در اسرائيل، كرانه باختري و غزه، بيشتر مي شود. " مطالعه ديگري نيز كه توسط CIA انجام شده است در مورد بقاي حتمي اسرائيل در بيست سال آينده ابراز ترديد كرده است. گزارش CIA "حركتي تسليم نشدني از راه حل دو دولتي، به سوي راه حل يك كشوري، را پيش بيني مي كند و آن را به عنوان قابل قبول ترين مدل بر اساس اصول دموكراتيك برابري كامل مي داند؛ اين مدل با مجاز دانستن بازگشت آوارگان سال هاي 1948/1947 و 1967، شبح نمايان آپارتايد استعماري را كنار مي زند. " راه حل يك كشوري تنها راه حل است، با اين حال اين راه حل عملاً به معناي پايان كشور يهودي است و نهايتاً سرشت حقيقي، هدف صهيونيسم، روش شناسي وحشيانه آن، و سياست هاي غيرقانوني، غير اخلاقي و فريبكارانه آن در برهم زدن و محروم كردن مردمي بيگناه از حقوق طبيعي خود را فاش خواهد ساخت. به نظر نويسنده صهيونيسم قصد دارد با پاكسازي نژادي فلسطينيان، كه در دو موج بزرگ، اولي در سال 1948 و دومي در سال 1967 روي داد، مبنايي واقعي براي علت وجودي اسرائيل تشكيل داده و احتمالاً در سايه يكي از راست گراترين دولت هاي تاريخ اسرائيل و رشد بي سابقه توسعه شهرك ها، خود را براي سومين موج كه وحشتناك تر و دقيق تر خواهد بود مهيا ميكند: آيا انتقال گروهي فلسطينيان از كرانه باختري و غزه، بطور مخفيانه براي مقابله با عدم توازن جمعيت شناختي طراحي شده است؟ و اگر يك راه حل دو دولتي بكار گرفته شود تا در نهايت يكي از وحشيانه ترين منازعات تاريخ معاصر را حل كند، آنگاه رهبري فلسطيني در رام الله كه دست نشانده اسرائيل بوده و از سوي آمريكا تأمين مالي مي شود، دستورات صهيونيست ها، توسعه بيشتر شهرك ها، سياست هاي اقتصادي-اجتماعي بيشتر از اسير كردن فلسطينيان و بي عدالتي هاي بيشتر توسط صاحبان قدرت را همچنان خواهد پذيرفت؟ و اگر مردم قيام كنند، آنگاه اين قيام همان بهانه اي نيست كه كشور آپارتايدي منتظر آن است تا اختيار تام يافته و اهداف توسعه طلبانه خود در سرزمين اسرائيل را توجيه كند؟ و همينطور سوال ها و نتايج احتمالي بيشتري وجود دارند... بنابر اين نويسنده معتقد است هدف اصلي كشور اسرائيل تصرف تمام كشور و پاكسازي نژادي جمعيت بومي آن است. به نظر وي اسرائيل هرگز قصد نداشته است كه پهلو به پهلوي فلسطينياني كه به حال خود گذارده شده اند زندگي كند. چرا كه اصل سرزمين اسرائيل -يا اسرائيل بزرگ- هدف غايي صهيونيسم بوده و هست. پايان بازي اسرائيل زماني است كه سرنوشت فلسطينيان را همانند سرنوشت آمريكايي ها بومي آمريكاي شمالي كند؛ يعني ملتي پراكنده و فراموش شده كه هيچ شانسي براي بازپس گرفتن سرزمين خود ندارند، و به حال خود گذاشته شده اند تا بر فرهنگ و ميراث غني خود تكيه كنند. در حقيقت اسرائيل پيش از اين از پوشش، غذا، موسيقي و رقص سنتي فلسطينيان، به عنوان بخشي از "كشور اسرائيلي به لحاظ فرهنگي متمايز " استفاده كرده است؛ كشوري كه بر هويت دزديده شده ديگران بنا نهاده شده است. محمد الخيري با اشاره به تلاش جامعه بين الملل براي تصديق ايده راه حل دو دولتي و بهره بردن اسرائيل از اختلافات سياسي فلسطينيان و خواست عمومي مردم فلسطين در نپذيرفتن صلح بدون عدالت، مقاله اش را پايان مي دهد: ما بايد فريب دو دولتي را رد كرده و يك راه حل يك كشوري را اتخاذ كنيم: ملت فلسطين با صداي بلند خواهان آزادي، صلح، حق بازگشت و برابري و حق وجود هر دو ملت و ظفرمندي هستند. /1001/

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: راسخون]

[مشاهده در: www.rasekhoon.net]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 324]