محبوبترینها
با چاپ روی وسایل یک کسب و کار پرسود بسازید
قیمت دیگ بخار و تولیدکننده اصلی دیگ بخار
معروف‌ترین هدیه و سوغاتی یزد مشخص شد!
آشنایی با انواع دوربین مداربسته ضد آب
پرداخت اینترنتی قبوض ساختمان (پرداخت قبض گاز، برق و آب)
بهترین دوره آموزش سئو محتوا در سال 1403 با نام طوفان ۱۴۰۳ در فروردین ماه شروع می شود
یک صرافی ارز دیجیتال چه امکاناتی باید داشته باشد؟
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
تعمیرگاه مجاز تعمیر ماشین لباسشویی در شرق تهران
جراحی و درمان ریشه دندان عفونی با خانم دکتر صفوراامامی
چه مواردی بر قیمت کابین دوش حمام تاثیر دارند؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1798751683
تا در خانه مان هفت قدم هم بیش تر نیست
واضح آرشیو وب فارسی:همشهری: - داستان > مژگان بابا مرندی: هوای اتاقم خنک است. پنجره را باز گذاشته ام و در اتاقم را پیش کرده ام. دلم نمی خواهد گرمای بخاری بیاید توی اتاقم. می خواهم آمدن بهار و هوای خنکش را با تمام مولکول های جاری توی اتاقم باور کنم.
پنجره ی اتاقم تمیز است. از این جا، از طبقه ی چهارم، کوه ها پیدا هستند. نوک قله ی دماوند خیلی قشنگ است. مامان می داند عشق ماهی قرمز دارم. از اول اسفند فکر خریدن ماهی قرمز ولم نمی کند. اما نمی خرم. هی می گویم فردا، فردا. انتظار داشتن، چیزی قشنگ تر از رسیدن به آن است. دلم می خواهد لحظه ای که ماهی را انتخاب می کنم و لحظه ای که تُنگ را توی دستم می گیرم تمام نکنم. لحظه ی خریدن تنگ شفاف با دو ماهی قرمز. اما مامان هی می گوید: «حق نداری ماهی قرمز بخری! یعنی چی؟ گناه دارند، می میرند. چرا توی خانه ی ما بمیرند؟ اصلاً معلوم نیست این رسم از کجا آمده؟» من هم هی جواب داده ام: «تابلوهای نقاشی دوره ی...» اما شنیده ام: «حالا هرچی. رسم ایرانی است. ولی ما نمی خریم...» صدای کشیده شدن حفاظ کشویی در ورودی می آید. مامان باز هم غمگین و عصبانی است. هروقت از چیزی خیلی خیلی عصبانی باشد حفاظ را می بندد. هرکس می آید پشت در، فکر می کند ما خانه نیستیم. فکر می کنم کاش حفاظی وجود داشت تا آدم ها را از ورود غم حفاظت کند. صدای مامان می آید: «ادب ندارد که... حرف دهانش را نمی فهمد. به من می گوید غلط کردی. یکی نیست به او بگوید از کی تا حالا دخترخاله شدیم و من خبر ندارم؟... خودت غلط کردی!» به احتمال زیاد از همسایه ی جدیدمان ناراحت است. چون کاسه ی آشمان دست آن ها بود. مامان برای سالِ بابا آش پخته بود. باز هم می شنوم؛ این بار صدایش از توی آشپزخانه می آید: «معلوم نیست از کجا آمده اند... خیلی عجیب و غریب حرف می زنند.» می دانم که با من نیست. او عادت دارد بلند بلند فکر کند. کاسه ی خالی آش را روی پیشخوان آشپزخانه می گذارد. کاسه روی سنگ پیشخوان چندبار تق تق می کند و آرام می گیرد. نگاهش می کنم. خیلی عصبانی است. دلم نمی خواهد بپرسم چرا. اصلاً دلم نمی خواهد کسی این لحظه را خراب کند. این لحظه فقط مال من است. مامان توی آشپزخانه غرغر می کند: «زنیکه هم خودتی! بی ادب!» روی بیش تر ایوان ها و پشت بام ها لباس است. اما لباس این وقت ها جور دیگری است. دلم نمی خواهد به این زودی ...
[ مشاهده متن کامل خبر تا در خانه مان هفت قدم هم بیش تر نیست در همشهری آنلاین ]
جمعه ، ۱۰اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: همشهری]
[مشاهده در: www.hamshahrionline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 11]
-
گوناگون
پربازدیدترینها