محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842146283
جای آوینی در حوادث ۸۸ خالی بود
واضح آرشیو وب فارسی:شهیدنیوز: شهیدخبر(شهیدنیوز): اوضاع، بعد از رفتن آوینی خیلی پیچیده تر شد. حادثه پشت حادثه؛ کوی دانشگاه، انتخابات، مسائل سال ۸۸ و… در همه این وضعیت های پر از ابهام و فتنه، واقعا جای آقا مرتضی را خالی می دیدم… ولی ورود داعش و قرائت سلفی، به نظرم بهترین میدان برای پرگشودن آقا مرتضی می توانست باشد.حتی «سعادت آباد» هم می تواند «شهادت آباد» شود، اگر پس از چندین و چند سال، ابراهیم حاتمی کیا قفل سکوت خود را بشکند و عاقبت، ولو در حد چند کلام، سخن از «سید شهیدان اهل قلم» براند. هنوز هم وقتی آن نامه معروف ققنوسی را می خوانم، می مانم در نسبت آوینی و حاتمی کیا اما اینقدر هست که نامه دارد داد می زند آوینی، حاتمی کیا را جور دیگری دوست دارد، یک جور متفاوت! دوست داشتنی از جنس تعصب شاید! مثل تعصب بهار به باران… که نم نم و عاشقانه داشت می بارید شنبه بعدازظهر که رسیدیم محل قرار. با وجود بهار، بی خود پاییز را «پادشاه فصل ها» می خوانند! گمانم آسمان «عکس حجله ای» انداخت از زمین، با آن رعد و برق تمیز بهاری! هوا دونفره بود! و وقتی عکاس روزنامه داشت از حاتمی کیا عکس می انداخت، اشاره کردم به همین هوای دونفره! خندید! خندید و گفت: «چه تعبیر خوبی!» شاید یاد باران و بهارانی افتاد پر از عطر آوینی! چه حیف می شود اگر گفت وگو با ابراهیم حاتمی کیا، آنهم در این هوای فروردینی، مطلعی جز سیدمرتضی آوینی داشته باشد. از قبل می دانستم ناظر بر همان «سکوت» خیلی مایل به صحبت در این باره نیست اما حضرت راوی را مگر می شود روایت نکرد؟ برای راضی کردن حاتمی کیا به صحبت درباره آوینی، هم این را گفتم، هم اینکه؛ «راستش آقاابراهیم! خسته شدیم از حرف های تکراری درباره شهید آوینی… از دعواهای تکراری… از ادعاهای تکراری… و از تکرار این جمله که آوینی مرد خوبی بود که اصلا عصبانی نمی شد!» با این همه، اعتراف می کنم بیش از کم و کیف اصرار من، این دل تنگ خود حاتمی کیا بود که قفل این سکوت چند ساله را شکست. تا شما خوانندگان گرامی این مصاحبه را بخوانید، توضیحاتی لازم است. اولا همه وقت این قرار، به «مصاحبه» نگذشت. حرف های بیشتری هم بود از جنس «صحبت» یا بهتر بگویم «درددل» که همان بهتر در دل من و جناب حاتمی کیا بماند. ثانیا دوست می داشتم این مصاحبه ۲ نیم داشته باشد؛ با شهید آوینی شروع شود و در ادامه برسد به «بادیگارد» که هر چند سوالاتی در این باره پرسیده شد و پاسخ هایی گرفته شد اما بنا به دلایلی این بخش از مصاحبه نیمه تمام ماند که ان شاءالله با یک قرار دیگر، کامل شود. با ذکر صلواتی نثار روح ملکوتی «سید شهیدان اهل قلم» این گفت وگو را می خوانیم. از نسبت امروز خودتان با شهید آوینی بگویید و اینکه آیا این نسبت با نسبتی که با ایشان در زمان حیات دنیوی شان داشتید تفاوت کرده؟ سوال سختی است! من خودم را «سرباز آقامرتضی» می دانم و نه بیشتر. او فرمانده ای بود که نقشه می کشید و ما به عنوان سربازان وفادار نقشه های ایشان را عملی می کردیم. مقدمات این کار در مستندسازی برای «روایت فتح» کلید خورد و بعد از جنگ، به «سینمای داستانی» کشیده شد. حالا اگر از من بپرسید که «اگر همین امروز و همین الان با آقا مرتضی روبه رو شوی، چکار می کنی؟» حس می کنم که همچنان باید روی همان کالک عملیاتی قدم بزنم و پیش بروم، چه اینکه در همه این سال ها روی این کالک عملیاتی قدم زده ام و پیش رفته ام. نسبت خودتان با شهید آوینی را گفتید و گفتید که این نسبت در گذر زمان تغییری نکرده. حالا دوست دارم بدانم از نظر جنابعالی، شهید آوینی چه نسبتی با انقلاب اسلامی داشت؟ با توجه به عبارت «نقشه و کالک عملیاتی» که گفتید، نیز با توجه به اسم و البته رسم فیلم در حال اکران تان، آیا می توانیم ایشان را از «محافظان انقلاب اسلامی» بنامیم؟ گفتن «محافظ» برای اشخاصی همچون آقامرتضی کم است. نسبت ایشان با انقلاب، نسبت فرزند است با پدر. نه فرزند می تواند پدر را انکار کند و نه پدر چنین حقی دارد. هر دو یکی شده اند و از یک جوهره هستند. در قانون فیلمنامه نویسی وقتی می خواهند شخصیت را «تعریف تصویری» کنند، می گویند شخصیت باید در بستر ماجرا تعریف شود. یعنی اگر ماجرا نباشد، شخصیت شکل نمی گیرد و البته اگر شخصیت نباشد، ماجرا نیز شکل نمی گیرد. یعنی این دو، درهم تنیده اند. حال اگر بخواهیم انقلاب اسلامی را در ساحت معنی و هنر توضیح دهیم باید به آوینی اشاره کنیم و اگر آوینی را توضیح دهیم انقلاب را توضیح داده ایم. از جواب شما این را می فهمم که آدمِ انقلاب اسلامی یا خروجی و محصول انقلاب اسلامی، در عرصه هنر، مثلا می شود شهید آوینی اما این شهید، یک کل بهم پیوسته بود. من برخلاف بعضی دوستان، هرگز معتقد نیستم ما با چند آوینی طرفیم. همه این آوینی هایی که می گویند، فی الواقع «یکی» بود. حال اما برایم این سوال پیش آمده و شما را از جمله افراد صالح برای پرسیدن این پرسش می دانم که علت این همه زنده بودن و این همه حیات شهید آوینی را در چه نکته ای می بینید؟ تقریبا می توان گفت در وادی هنر، درباره هیچ کس اندازه آوینی بحث و جدل نمی شود… خب! این بعد از گذشت ۲۳ سال از شهادت ایشان چیز عجیبی است! خیلی عجیب! من که اعتراف کردم سربازم! پس خواهش می کنم سوالات تان در حد درک یک سرباز باشد! من شاهد بودم که آوینی مظلوم و دلشکسته رفت. من شاهد بودم که منش ایشان عافیت طلبانه نبود و وقتی احساس می کرد حرفی را باید بزند، با همه وجود می گفت و منتظر مصلحت های توخالی نبود. یعنی او نگران عزتش در میان جمع نبود. می گفت آنچه باید می گفت. در نتیجه عزتش را جمع ندادند و خدا داد. دیگر آنکه او دائم در صیرورت بود. می سوخت و می ساخت و دوباره زنده می شد و همین نشانه، او را انسانی چندوجهی کرده بود. دوستانی در پی گفته های نظری او هستند و جمعی در پی ساخته های هنری ایشان. جمعی در گذشته قبل از انقلابش مانده اند و دنبال سوخته هایش می گردند و جمعی سال تولدش را به اول انقلاب گره زده اند. دیگر آنکه آوینی در سقف ارتفاعی پرواز کرده که هنوز کسی توان پریدن در آن سقف را پیدا نکرده است. او بحث هایی را مطرح کرده که هنوز زنده است. هنوز غرب ستیزی او زنده است. هنوز قلم تحلیلی گزنده اش در نقد سینمای روشنفکری، در مباحث سینمای ایران جای بحث دارد. هنوز و هنوزهای دیگر. من واقعا مسرورم که بعد از سال ها سکوت، به این معنی دارید درباره شهید آوینی سخن می گویید… و اما جالب است که می بینیم اهالی همین سینمای روشنفکری یا شبه روشنفکری، حتی با خود شما هم بد تا می کنند. شما در نامه به یک عزیز، با ارائه چند دلیل منطقی و کاملا هم محترمانه، به نکته ای معترض و متعرض می شوید لیکن به جای جوابی در خور اعتراض یا نقد شما، برمی دارند در اوج بی اخلاقی، جنابعالی را متهم به حسادت می کنند! این گفته شما مرا یاد ایامی می اندازد که خسته و سرخورده از ایام می شدم ولی می دانستم که سنگ صبوری مثل آقا مرتضی هست که می تواند به درددل هایم گوش کند و دوایی برای این درمان باشد ولی حالا وقتی این جور مسائل پیش می آید، نمی دانم کجا پناه ببرم و تسکین پیدا کنم. چه سخت است مرور خاطره روزی که در اتاق آقا مرتضی بودم و او از خودی هایی ناله می کرد که تکفیرش می کردند. استیصال آن ایام آقا مرتضی جوابی از من نداشت و اصلا سن و سالم به آن حرف ها نمی خورد ولی یادم هست که گفته هایش پر از سکوت و بغض بود. حالا که سنم بالا رفته، می فهمم. درد بی درمان وقتی است که خودی زخم می زند. از دوست نالیدن خیلی سخت است. با توجه به آن جمله معروف شهید آوینی، و این پاسخ شما، می توان فهمید قلعه قلب شما را صدای آوینی فتح کرده است! صدایی که حالا در نبودش، شما بیش از قبل احساس نوعی تنهایی می کنید. بگذریم! فکر می کنید اگر شهید آوینی بود، الان راوی کدام فتح می شد؟! و اساسا چه واقعه ای را فتح یا بالاتر، فتح الفتوح می خواند؟ یادم هست پس از جنگ، «روایت فتح» سلسله مستندهایی داشت. می رفت سراغ کسانی که روزگاری در دوران جنگ در قالب رزمنده از آنها تصویر گرفته بودند. فیلم ها سعی در تحلیل زندگی این افراد در زمان حاضر را داشت. لحن نوستالژیک برنامه ها مرا تا حدی عصبی کرده بود. من اگر چه معتقد بودم باید به وضعیت جدید جامعه نظر داشت ولی از طرفی هم می دانستم شرایط واضحی برای این اوضاع نمی شد تصور کرد. متأسفانه اوضاع، بعد از رفتن آوینی خیلی پیچیده تر هم شد. حادثه پشت حادثه؛ کوی دانشگاه، انتخابات، مسائل سال ۸۸ و… در همه این وضعیت های پر از ابهام و فتنه، واقعا جای آقا مرتضی را خالی می دیدم… ولی ورود داعش و قرائت سلفی، به نظرم بهترین میدان برای پرگشودن آقا مرتضی می توانست باشد. بوی آشنا از مدافعان حرم می آید. بوی آشنا از تن های خیس عرق در جهاد می آید. بوی آشنا از زخم های تازه با صورت های خندان می آید. مطمئن بودم که مدیحه سرایی آقا مرتضی در این میدان گل می کرد. صرف نظر از طول و عرض نه چندان مهم، زندگی شهید آوینی، عمقی داشت بسیار جذاب و خواندنی. بهترین تشریح این عمق هم، همان زندگینامه بسیار معروفی است که خودشان درباره خودشان نوشته اند. او آنجا دارد می گوید من از «یک راه رفته و طی شده» دارم حرف می زنم. خب! این موضوع «برگشت از راه طی شده» را شاید خیلی ها نمی دانستند. اصلا خیلی ها شهید آوینی را نمی شناختند؛ نه به اسم و نه به چهره، که حالا بخواهند بدانند ایشان یک زمانی فلان جور سبیل می گذاشتند! این نکته را اما شهید آوینی در آن زندگینامه خودنوشت، به وضوح و بی هیچ هراسی می نویسند و صد البته این را هم می نویسند که متحول شده اند و تحت تاثیر امام و انقلاب، تغییر کرده اند. یعنی شهید آوینی، هر چند گذشته خودش را کتمان نمی کند اما این هم هست که خط امروز و فردای خود را چیزی جدا از آن خط قبلی تفسیر می کند که به تعبیر خودش «حدیث نفس» بوده. من عذر می خواهم بابت طولانی شدن سوال، اما برایم واقعا مهم است که بدانم آیا به نظر شما مهم ترین دلیل مانایی و البته محبوبیت این شهید، آن هم بعد از ۲۳ سال، همین نوع نگرش ایشان به زندگی خودشان نیست؟ نمی دانم چه جوابی باید بدهم. وقتی نوشته های آقا مرتضی در باب هنر و سینما، بعد از این همه سال، هنوز دارد کار می کند، خب! طبیعی است او زنده است. وطن امروز
دوشنبه ، ۲۳فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: شهیدنیوز]
[مشاهده در: www.shahidnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]
-
گوناگون
پربازدیدترینها