تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1817445787
دسته بندی های غیر اصولی، بدعتی در انقلاب
واضح آرشیو وب فارسی:باصر: باصر – یادداشت – بررسی و ارائه تحلیل پیرامون عبرت های انتخابات ۹۴، لزوم پرداختن به موضوعی به نام دسته بندی های سیاسی پرداخترا که در این دوره بیش از پیش نُقل مباحث و فعالیت ها قرار گرفته آشکار می سازد . آنچه که در اولین برداشت – و با نگاهی کوتاه – از دو قطبی رایج اصلاح طلبی و اصولگرایی میتوان داشت، توافقی و مجعول بودن آن میباشد. بروز تمام و کمال این مدعا، به وضوع در مبدأ پیدایش و مسیر طی شده توسط این دو [به اصطلاح] جناح اثبات شده است. وقتی سخن از «اصاالت» می شود، (در هر بُعدی) باید به مبدأ آغاز و پیدایش آن ها توجه کرد؛ سپس به تطبیق شاخص های صحیح با شعائر و ویژگی های موجود در آن ها بپردازیم. به گونه ای که در بررسی دسته بندی های تشکیل شده در جمهوری اسلامی ایران، آنچه معیار است، ارتباط و نقطه ی اتصالش با «انقلاب اسلامی ایران» میباشد. حال توجه به صبغه ی دو واژه ی اصلاح طلبی و اصولگرایی (به عنوان جبهه بندی سیاسی) بهترین راه برای شروع قضاوتی دقیق و منطقی خواهد بود. واژه ای به نام اصلاح طلبی (اصلاحات و یا دیگر قرینه های مترادف) برخواسته از همان جماعتی میباشد که پس از رحلت حضرت امام (ره) به چپ معروف بودند و از ۷۶ به بعد، پوست انداخته و خود را اصلاح طلب نامیدند. همان چپ هایی که به یکباره از ۱۳۷۶، راست شدند و متناسب با مقاطع زمانی مختلف، با عناوین مختلف (رفرمیست، روشنفکر دینی، متجدد، تحول گرا و …)، اندیشه ی خالص و تقلیدیِ لیبرالیسم را سرلوحه قرار دادند. به هر حال، همان دوم خردادی هایی که اصطلاح «اصلاح طلب» را بر خود گذاشته بودند، برای مطرح ساختن خود به عنوان یک جریان، در جستجوی یک رقیب سیاسی بوده و در نتیجه گروه دیگری را به عنوان دشمن انتخاب و با برچسب هایی نظیر «بنیادگرا» مورد هجمه قرار دادند. تا به این شیوه، خود را در قامت جریان نمود دهند. این پرچسب ها و اَنگ های مشابه آن به جماعتی که هنوز وجود عینی نداشته و مشخص نبود که دقیقا منظور کدام افراد و دسته و گروه است، منجر به واکنش گروه هایی شد که به طبع خود احساس خطر کرده و در رقابت و تقابل با رادیکال های اصلاح طلب، واژه ی اصولگرا را برگزیده و در قامت رقیب سیاسی عرضه شدند. بدین شکل تقسیم بندی جدید در نتیجه ی عبور از «راست و چپ» شکل گرفت. قطعا نگارنده می داند که پذیرش این ادعا توسط عزیزانی که اصولگرایی را فراتر از این تصویر می پندارند، غیر ممکن و حتما در نقض و انکار این بخش از نگارش هم نظرند. اما حقیقتاً معدود مدعایی که خود حضرات پرچمدار اصولگرایی نیز به آن پایبندند، همین چگونگی پیدایش مفهوم مذکور است. لذا در کنار دلیل مُتقن و محکمی به نام تاریخ و گذشه ی نه چندان دور، لازم به مرور بخشی از کتاب «جریان شناسی اصولگرایی در جمهوری اسلام ی ایران» (۱) و تأکید آن بر این واقعیت میباشد. مؤلف در آغاز بخش «عوامل و پیدایش اصولگرایی» آورده است: «از سال ۱۳۷۶ که جریان اصلاح طلبی مدیریت قوه ی مجریه را در اختیار گرفت، نیروهای دوم خردادی، با افتخار به پیروزی خود، در حالی که خود را اصلاح طلب معرفی میکردند، رقبای سیاسی خود را محافظه کار و اقتدارگرا می خواندند که این امر نیروهای سیاسی رقیب را وادار به واکنش در عرصه ی مفهوم سازی نمود. در فرهنگ سیاسی ایران، محافظه کاری واژه ای منفی و به معنای جمود فکری و مقدس مآبی متحجرانه، نادیده انگاشتن تحولات جدید و عدم توجه به تحولات دنیای واقعی است. نسل جدید جریان اصولگرا، برای مقابله با اصلاح طلبان و رد اتهام محافظه کاری و تحجر سیاسی، اقدام به بازسازی هویت خود نموده و ضمن اصولگرا خواندن خود ، جریان اصلاح طلبی را به تجدیدنطر طلبی متهم نمود.» (ص ۱۲۳) بنابراین گذری کوتاه بر چگونگی ورود این مفاهیم به ادبیات سیاسی کشور، گویای آن است که، نهایت پیشینه و تاریخچه ی این دو به سال های ۷۶ به بعد برمیگردد. و یا اگر بخواهیم این موضوع را به سال های پس از رحلت امام (ره) و دهه ی ۶۰ نسبت دهیم، با وجود چرخش های ۱۸۰ درجه ای، امری به شدت دشوار و عملاً غیرممکن خواهد بود. (هرچند اعطای شناسنامه ی ۳ دهه ای به یک گروه یا جریان نیز، به خودیِ خود اصالت و مشروعیت نمی بخشد.) در نگاه انقلاب، مشروعیت و اصالت شخص به شخص افراد، همه گروه ها، جناح ها و مجموعه ها، بر اساس اندیشه ی خالص و بی واسطه ی حضرت امام و مانیفست حقیقی انقلاب اسلامی تطبیق داده میشود. بهتر است با تأکید به ابتدای نگارش، به خاطر داشته باشیم که شروع دسته بندی های راست و چپ (که خودش چند نگارش مجزا طلب کرده و جای بحثی فارغ از چارچوب این متن دارد)، این تفسیر را نیز در بدبینانه ترین حالت داشت که، تقسیم بندی های رایج بدعتی است در ساختار انقلاب؛ بدعت خطرناکی که میتواند آرمانِ «شدن و رسیدن» را به «بودن و ماندن» تنزیل دهد؛ و جامعه ی «پویا»ی مهدوی را به جامعه ی «ایستا»یِ دارای پوششی دینی! اینکه کدام دسته بندی صحیح، اصیل، بی نقص و برخاسته از اسلام ناب است را به سادگی میتوان از مکتوبات حضرت روح الله خمینی(ره) در سال های پس از جنگ (۲) برداشت کرد. علی الحساب آنچه مسلم شد این است که؛ نمی توان و نباید محور حق و باطل، و ارزشی و غیرارزشی را در چارچوب دسته بندی هایی تعریف کرد که خود، ملاک و چارچوب مشخص و قاطعی نداشته، و نقطه ی غیرمشترک شان، رقابت های پلیتیک بوده و است. چه بسا بیشترین ضرر در این میان به بدنه ی جوانان فعال حزب اللهی و انقلابیون مُخلص وارد گردد، به واسطه ی اعتقاد و اعتماد کامل به گروهی معین، با فرض انقلابی و ارزشمدار و ولایی بودن آن ها، و وجود تمام ویژگی های اصلح در آن گروه خاص. لیکن این نوع نگاه، منجر به نوعی جمود، قشری نگری، عدم تحلیل فضا، تشویش گفتمانی و از دست دادن توان گفتمان سازی و دیگر عوارض نشأت گرفته خواهد شد. الیناسیونی که افراد و شخصیت ها را نه بر اساس «منِ فردی» و اندیشه ای، بلکه با پیشانی نویس و تمثال گردنش قضاوت می کند. جهت پیشگیری از این عارضه، چاره ای جز تعیین شاخص های مطمئنی که تمام مواضع و اقدامات تمامی اشخاص، گروه ها و تابلو ها را در آن ترازو بررسی و قضاوت شود، نیست. امید است توصیه های ناب حضرت امام خامنه ای(۳) تابوی خطرناک قبیله گرایی سیاسی را شکسته؛ و محور حق و باطل را در تقسیم بندیِ بر گرفته شده از تاریخ اسلام، برای انقلاب اسلامی، و ترسیم شده توسط حضرت امام (ره) جویا شویم؛ و آن تقسیم بندی در تمام معادلات سیاسی و اجتماعی محور فعالیت ها قرار گیرد. —————————————————————————- ۱ . ناگفته نماند که کتاب مذکور علاوه بر تلاش فراوان جهت اعطای صبغه ای طولانی و پهناور به جریانی به نام اصولگرایی [ «قبل جنگ جهانی» گرفته تا «قبل انقلاب» ]، در بیان برخی وقایع اشتباهات قابل نقدی داشته است، که مجال پرداختن و ضمینه ی مثال آوردن آن فراهم نمیباشد. ۲ . پیام هایی نظیر: پیام قبول قطعنامه، پیام هنرمندان، منشور روحانیت، پیام به مناسبت شهادت سیدعارف حسین حسینی، نامه به آقای سیدحمید روحانی و مأموریت تدوین تاریخ انقلاب، پیام تشکیل بسیج و … ۳ . مراجعه شود به اصول هفتگانه ی حضرت امام، که به صورت منسجم در سالگرد ارتحال ایشان توسط خلف صالحش تعریف شد. محمد حسین صبوری
دوشنبه ، ۲۳فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: باصر]
[مشاهده در: www.baaser.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 4]
-
گوناگون
پربازدیدترینها