واضح آرشیو وب فارسی:تحلیل ایران: رهبر انقلاب در خاطره ای درباره دوران تبعدیش در شهرستان ایرانشهر، به منطقه خوش آب و هوایی به نام «ریکه پوت» اشاره کرده و از خواسته ای سخن می گویند که هیچ یک از استانداران سیستان و بلوچستان، نتوانستند محقق کنند. به گزارش تحلیل ایران، رهبر انقلاب در خاطره ای درباره دوران تبعدیش در استان سیستان و بلوچستان و شهرستان ایرانشهر، به منطقه خوش آب و هوایی به نام ریکه پوت اشاره کرده و می گوید: من فراموش نمی کنم وقتی که ایرانشهر بودم، یک بار با لباس بلوچی با ماشین به طور قاچاق از ایرانشهر به زاهدان می رفتم، تا مسافری را که از خانواده ی ما به زاهدان آمده بود، بیاورم. من به طور قاچاق تردد می کردم؛ زیرا مجاز نبودم که این راه را بروم. یک تبعیدی دیگر هم از اهل نقده پهلوی من سوار بود؛ او را هم با خودم می بردم. وقتی که می رفتیم، من در راه همین طور به این دشت های افتاده و بدون استفاده نگاه می کردم؛ می دانید که آن منطقه، یک مقدار کوهستانی و یک مقدار هم دشت های بازی است که کمتر دشتی به آن خوبی هست؛ دشت های صاف و مسطح، که واقعاً برای زراعت خیلی خیلی مناسب و مساعد است. این دشت ها پُر از بوته های علف است؛ یعنی کاملاً حاکی از وجود رطوبت در زمین هاست که بوته های علف زیادی را ایجاد کرده است. در آن وقت ها با این که واقعاً هیچ امید نقدی هم در دل نداشتیم، اما درعین حال همین طوری در حال تبعید، به شوخی- که در آن ایام از این شوخی ها با دوستان و رفقا می کردیم- به همراهم گفتم: ان شاءالله در تشکیلات آینده، تو را استاندار بلوچستان می کنیم؛ به شرط این که این زمین ها را مثل «ریکه پوت» بکنی! «ریکه پوت»، باغی در نزدیک ایرانشهر است که یک وقت ایتالیایی ها – حدود سی، چهل سال قبل از این – آمدند آن جا را سرسبز کردند؛ که وقتی انسان وارد «ریکه پوت» می شود، خیال می کند مازندران است. واقعاً «ریکه پوت» مثل مازندران است. درخت اکالیپتوس آن جا، بیست متر ارتفاع دارد! ما همیشه اکالیپتوس را دو متر، سه متر، چهار متر دیده بودیم؛ اما در آن جا این درخت بیست متر ارتفاع داشت! آن منطقه از لحاظ عظمت استعداد، چیز عجیبی است. یا مثلاً در آن جا گوجه فرنگی به قدر یک گرمک یا طالبی می رویید! البته چون نمی توانستند استحصال کنند، آن را دور می ریختند. یک مقدارش را آب می گرفت، و یک مقدار دیگر را به زور به ماها و به دوست و آشناها و به مردم شیعه ی آن جا می دادند؛ غالبش را هم دور می ریختند. یا مثلاً پیازهای محصول آن جا را برای ما می آوردند، که به قدر یک طالبی بود؛ مبالغه نیست! غرض، من به همراهم گفتم که وقتی استاندار این منطقه شدی، باید این جا را مثل «ریکه پوت» بکنی؛ و این می شود. متأسفانه نه او – که البته توان این کارها را نداشت – بلکه آن استاندارهایی هم که بعد از تشکیلات جدید گذاشتیم، واقعاً هیچ کدام نتوانستند یک «ریکه پوت» دیگر در آنجاها درست کنند. منبع:شرق
دوشنبه ، ۲۳فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: تحلیل ایران]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]