تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1833437138
روایت کیهان از پروژه امام زاده سازی از «برجام»/ توجه ویژه به برنامه موشکی؛ پیامی به آمریکا
واضح آرشیو وب فارسی:ترنم دشتی: برجام اگر مرده به دنیا نیامده باشد، در اثر بزرگ نمایی بیش از اندازه تحریم ها و اغراق در آثار معجزه آسای آن مرده است. البته کوشیدند برجام را مقدس کنند و از آن امام زاده بسازند. اما اکنون معلوم شده برجام اگر کور نکند، دست کم شفا نمی دهد.به گزارش ترنم دشتی به نقل از؛ مشرق - روزنامه ها و جراید در بخش سرمقاله و یادداشت روز به بیان دیدگاه ها و نظریات اصلی و اساسی خود می پردازند؛ نظراتی که بیشتر با خط خبری و سیاسی این جراید همخوانی دارد و می توان آنرا سخن اول و آخر ارباب جراید عنوان کرد که اهمیت ویژه ای نیز دارد. در ادامه یادداشت و سرمقاله های روزنامه های صبح کشور با گرایش های مختلف سیاسی را می خوانید: ********** پرده ای دیگر از استراتژی آمریکا در پسابرجام روزنامه خراسان طی یادداشتی به قلم امید ادیب نوشت: وزیر خارجه آمریکا در سفری منطقه ای به خاورمیانه به بیشتر کشورهای اطراف ایران سفر کرد؛ سفری که اخبارش این روزها در کانون توجه رسانه هاست. سفر جان کری البته مقدمه ای برای سفر پایان ماه جاری میلادی رئیس جمهور آمریکا به منطقه است که قرار است در ریاض فاز دوم نشست کمپ دیوید را پیگیری کند. این 2 سفر که می توان از آن به عنوان یکی از مهمترین تحرکات دیپلماتیک آمریکا در دوران پسابرجام یاد کرد، تا حد زیادی استراتژی کاخ سفید در دوران پسا برجام را روشن می کند. برای درک این استراتژی باید کمی فراتر از اخبار روز به آن نگریست و به این سوال پاسخ داد که ماهیت سیاست آمریکا درباره شرایط پسابرجام چیست؟ رئیس جمهور آمریکا هفته گذشته در یک کنفرانس خبری در واشنگتن ضمن اشاره به محدودیت هایی که برای ایران در خصوص مبادلات تجاری با جهان وجود دارد، عنوان کرد: «ایران تاکنون متن توافق را رعایت کرده است، اما روح توافق، مستلزم این است که ایران به جامعه جهانی و شرکت ها سیگنال هایی بفرستد مبنی بر اینکه اقدام به انجام طیفی از اقدامات تحریک آمیزی که شرکت ها را هراسان می کند، نخواهد کرد.» این عبارت باراک اوباما یادآور راهبرد آمریکا در چندسال اخیر است که بهبود اقتصاد ایران را به تغییر رفتار در سطح منطقه و در درجه بعد تغییر رفتار در سیاست داخلی گره می زند. یک هفته پس از این اظهارات همین رویکرد توسط وزیر خارجه آمریکا دنبال می شود. جان کری دوشادوش همتایان عرب خود از «آمادگی آمریکا برای همکاری با ایران در موضوعاتی مانند حل و فصل برنامه موشکی، ایجاد صلح در یمن و حل بحران سوریه» یاد می کند. کری در عین حال که به شکل غیرمستقیم نسبت به برجام های منطقه ای و موشکی ابراز تمایل می کند، خط و نشان را هم فراموش نمی کند تا به زعم خود طرف ایرانی را دچار اشتباه محاسباتی کند. در مجموع باز کردن پرونده های متعدد دیگر مانند برنامه موشکی، تغییر سیاست ها در سوریه و منطقه و همچنین پیگیری فشارهای حقوق بشری، همگی قرینه هایی بر عدم تغییر تاکتیک های آمریکا برای فشار بر ایران است. حال سوال اینجاست که این فشار با چه هدفی صورت می گیرد؟ هدف کوتاه مدت طرف آمریکایی از کشاندن ایران پای میز مذاکره در موضوعاتی مانند موشکی و منطقه ای، امتیازگیری در این حوزه هاست. حوزه هایی که برخلاف موضوع هسته ای با امنیت کشور ارتباط داشته و قابل مصالحه و معامله نیست، البته اگر طرف آمریکایی قائل به معامله و بده بستانی باشد! به عنوان نمونه نفس مذاکره دوجانبه با آمریکا درباره سوریه می تواند به کوتاه شدن دست جبهه مقاومت از عرصه میدانی منجر شود در حالی که آمریکا البته در پلان طراحی کرده خود برای پسابرجام، اهداف بلندمدتی نیز دارد؛ در رأس این اهداف تغییر رفتار ایران است. رئیس جمهور آمریکا طی ماه های اخیر بارها نگاه خود را در این زمینه تشریح کرده است. به عنوان نمونه وی به کرات مدعی شده «ایران باید ثابت کند یک بازیگر معمولی در دنیاست.» اوباما در همین سخنرانی اخیر خود نیز تأکید کرده بود: «ایران باید درک کند که شرکت ها می خواهند جایی بروند که احساس امنیت کنند، جایی که شاهد مناقشات گسترده نباشند، جایی که بتوانند مطمئن باشند مبادلات طبق روال معمول انجام می شوند.» او البته چند ماه پیش تر نیز از این سیاست سخن گفته بود، آنجایی که در مصاحبه با وب سایت میک گفته بود: «باید دوره گذار در ایران داشته باشیم، دوره گذاری که شاید تدریجی باشد. در این گذار مردم باید درک کنند که تهدید به نابودی اسرائیل یا تسلیح حزب ا... موجب نفرت جامعه جهانی از ایران می شود و من می توانم تضمین کنم لحظه ای که رژیم ایران از این لفاظی ها و رفتارها دست بکشد، متناسب با اندازه، منابع و استعدادش با او برخورد می شود و قدرت و نفوذ او در دنیا افزایش خواهد یافت.» کاخ سفید اکنون با پیش بردن یک رویکرد چند وجهی در قالب استراتژی کلان تغییر رفتار ایران در حال مدیریت کردن متحدان منطقه ای خود نیز می باشد. دولت آمریکا در این راستا ضمن حفظ و حتی تقویت این تلقی که «ایران همچنان گزینه خطرناکی است» با برجسته کردن موضوع موشکی سعی دارد متحدان عرب نسبتاً ناراضی خود در منطقه را حول این بهانه جدید متفق کرده و حتی با بزرگنمایی این مسئله سلاح های بیشتری را نیز به آن ها بفروشد. آغاز سفر کری به منطقه از پایگاه نظامیان آمریکایی در بحرین نوعی نمایش تعهد آمریکا به این متحدانش در مقابل آنچه تهدید ایران می خواند می باشد. البته کاخ سفید در این فرایند سعی می کند این روند را به گونه ای مدیریت شده پیش ببرد تا ضمن متعهد نگه داشتن ایران به برجام، شرکای منطقه ای را نیز راضی کند. بنابراین برای محقق کردن پیاده سازی استراتژی آمریکا در پسابرجام، این کشور باید 3 محور را مدنظر داشته باشد. اول باید به سیاست ایران هراسی دامن زد تا ریسک سرمایه گذاری در ایران بالا برود. از سویی دیگر نیز باید با فشار بر جمهوری اسلامی در ابعاد مختلفی مانند برنامه موشکی، او را پای میز مذاکره کشاند تا در حوزه های دیگر بتوان از این کشور امتیاز گرفت. در همه این مراحل هم باید مراقب بود تا به هر وسیله ممکن (از جمله برخی مشوق های مالی) ایران به برجام متعهد بماند. آمریکا سعی می کند محور اول و دوم را با همکاری شرکای عرب خود اجرا کند؛ سفر اوباما به منطقه همزمان با اظهارات ضدایرانی مقامات آمریکایی و سعودی جدا از این که می تواند بازار خوبی برای سلاح های آمریکایی پیدا کند، تأکید بر این است که اگر فاز هسته ای غرب علیه ایران با همکاری اروپایی ها دنبال شد، بار اصلی فضاسازی موشکی علیه ایران بر عهده اعراب حاشیه خلیج فارس است. خطرات و مخاطرات اجرای برجام روزنامه جوان در یادداشتی به قلم محمد اسماعیلی نوشت: دوران پسا برجام را باید دورانی نگران کننده برای جامعه ایرانی دانست، چراکه دولت ایالات متحده امریکا به همراه همپیمانان اروپایی و منطقه ای خود تلاش داشته ضمن برزمین گذاشتن تعهدات خود، با توسعه تحریم ها، کشورمان را همچنان به عنوان تهدیدی علیه صلح و امنیت جامعه جهانی معرفی کند و ایران را در شرایط ماقبل از برجام نگه دارد. این در حالی است که دولت تدبیر و امید به همراه جناح سیاسی هوادار خود، ماه ها قبل از نهایی شدن متن برجام، دوران پس از توافق را دوران طلایی و پایان تخاصم میان ایران و نظام سلطه عنوان کرده و از الگوسازی برجام در دیگر حوزه های مناقشه برانگیز خبر داده و حل منازعات فی مابین را سهل و ممکن عنوان می کردند. تأکید دولت بر گزاره های فوق منجر به آن شد تا مقامات غربی از لزوم استاندارد سازی رفتار ایرانی ها در موضوعاتی نظیر حقوق بشر، تروریسم و صنعت موشکی سخن به میان آورده و اجرای برخی از تعهدات مندرج در برجام را منوط به تغییر رفتار ایران در حوزه های مورد مناقشه کرده و از آنچه در متن توافق به صراحت آمده سر باز زنند. حال سؤال اساسی اینجاست که رفتارهای پسا برجامی چگونه قابل مدیریت است و امریکایی ها را چگونه می توان به اجرای مفاد توافقنامه ملزم کرد تا با تغییر رفتار به اقداماتی نظیر توسعه تحریم ها و تهدیدات نظامی پایان داده یا اینکه آنها را به حداقل ممکن برسانند؟ برای بررسی راهکارهای حقوقی پیش رو جهت متقاعدکردن امریکایی ها به اجرای تعهدات مندرج در برجام دو وضعیت می تواند مبنای عمل تیم مذاکره کننده کشورمان قرار بگیرد؛ نخست راهکارهایی که در متن برجام برای نقض مفاد تعهد در نظر گرفته شده است و دیگر مکانیسمی که خارج از متن توافق و در اسناد بالادستی بین المللی مطرح شده است. 1- در حالت نخست؛ در متن برجام برای نقض تعهد سه گام پیش بینی شده است، «کمیسیون مشترک حل اختلاف»، «هیئت داوری» و در نهایت «شورای امنیت سازمان ملل» که بر این اساس برای ملزم کردن امریکایی ها جهت پایبندی به اجرای تعهدات و نیز تغییر رفتار امریکایی ها، رجوع به متن برجام و پیگیری های حقوقی از طریق آن باید بن مایه فعالیت قرار گیرد. لازم به ذکر است که پیش بینی سه مرحله – در متن برجام- در شرایطی است که تعداد آرای کمیسیون مشترک حل اختلاف به صورت مطلق در اختیار غربی هاست و در روند بررسی هیئت داوری یا شورای امنیت که در اختیار امریکایی هاست نمی توان توقع داشت طرف ایرانی کاری از پیش برده و در رفتار امریکایی ها در دوران پس از برجام، تغییری ایجاد شود. همچنین اصل«بازگشت پذیری» به نفع جمهوری اسلامی ایران نیز اصلی غیرواقعی به شمار می رود چراکه در این معاهده نامه بین المللی هیچ «حقی» برای بازگشت پذیری به نفع جمهوری اسلامی ایران پیش بینی نشده است. در ماده 37 از مقدمه برجام می آید: «ایران بیان داشته است که چنانچه تحریم های جزئی یا کلی مجدداً اعمال شوند، ایران این امر را به منزله زمینه ای برای توقف کلی یا جزئی تعهدات خود وفق این برجام قلمداد خواهد نمود.» در این بند به صراحت قید شده است: ایران متعهد شده در صورتی که یکی از اعضای 1+5 تحریم را «بازگرداند»، روند اجرای تعهدات خود را تنها «متوقف» کند و نه «بازگرداند». در همین متن برجام آنجایی که سخن از بازگشت پذیری طرف مقابل می شود - یا همان مکانیسم ماشه- از واژه «بازگردانیدREINSTATE))» استفاده می شود و در مقابل در ماده 37 آنجایی که قرار است از بازگشت پذیری تعهدات ایران صحبت به میان بیاید واژه «متوقف (CEASE) » به کار گرفته می شود. بنا بر آنچه گفته شد راهکار مناسب و مؤثر جهت وادار نمودن ایالات متحده امریکا به تغییر رفتار ممکن نیست بلکه در این متن اصل بازگشت پذیری به نفع ایران به رسمیت شناخته نشده است و باید راه حلی خارج متن برجام را مورد توجه قرار داد. 2- در حالت دیگر؛ به نظر می رسد بهترین راهکار حقوقی جهت متقاعد کردن امریکایی ها برای تغییر رفتار و اجرای تعهدات «فسخ» برجام یا دست کم «تعلیق» آن است، آنگونه که در کنوانسیون حقوق معاهدات وین 1969 بخشی به این موضوع اختصاص یافته است چرا که ادامه روند کنونی نه تنها اهداف جمهوری اسلامی ایران از برجام را محقق نساخته بلکه زمینه تهدید و تحریم های گسترده تری را هم علیه کشورمان سامان داده است. در فصل سوم کنوانسیون حقوق معاهدات وین 1969 و در ماده 31 آن می آید: «یک معاهده به حسن نیت و منطبق با معنای معمولی آنکه باید به اصطلاحات آن در سیاق عبارت و در پرتو موضوع و هدف معاهده داده شود، تفسیر خواهد شد.» آنگونه که در این ماده تصریح شده است معاهده برجام باید با حسن نیت طرفین اجرایی شود. در فصل نخست این کنوانسیون و در ماده 26 نیز بیان می شود: «هر معاهده لازم الاجرایی برای طرف های آن تعهدآور است و باید توسط آنها با حسن نیت اجرا گردد» که معنای مخالف این ماده آن است که چنانچه طرفین یک معاهده با حسن نیت تعهدات خود را اجرا نکنند آن معاهده با چالش مواجه خواهد شد. در ادامه کنوانسیون وین و در ماده 60، شرایط فسخ یا تعلیق اجرای یک معاهده در نتیجه نقض مفاد آن را بیان می کند و دلالت این ماده بر آن تعلق می گیرد که «نقض یک معاهده توسط یکی از طرفین، طرف دیگر را محق به فسخ معاهده یا تعلیق اجرای آن می نماید.» در ماده 66 این کنوانسیون همچنین «آیین و روش های حل و فصل قضایی، داوری و آشتی(رفع اختلاف)» مورد بررسی قرار می گیرد و ارجاع به دیوان بین المللی دادگستری یا احاله به داوری به عنوان مسیر رفع اختلاف در اجرا یا تفسیر عنوان شده است. آنچه از روح مواد کنوانسیون 1969 برداشت می شود این است که چنانچه یکی از طرفین معاهده، مفاد معاهده را نقض کند طرف دیگر می تواند اقدام به تعلیق یا فسخ معاهده نماید، اگرچه چنین اقدامی توسط ایران می تواند با عواقبی نظیر تلاش برای اجماع جهانی و جنجال آفرینی علیه جمهوری اسلامی ایران را هم به همراه داشته باشد- مسئله ای که در مطالب گذشته بارها روزنامه جوان نسبت به آن هشدار داده بود-. به هر روی بهترین راهکار طبق اصول حقوقی حاکم بر قرارداد ها و تعهدات بین المللی، برای برون رفت از شرایط موجود و وادار کردن امریکا به اجرای تعهدات به چالش کشاندن حسن نیت مقامات امریکایی و به کارگیری ابزاری مانند تعلیق و با فسخ برجام است. توجه ویژه به برنامه موشکی؛ پیامی به آمریکا یادداشت روزنامه جام جم طی یادداشتی به قلم دکتر یدالله جوانی مشاور عالی نماینده ولی فقیه در سپاه پاسداران نوشت: برای همه کشورها، ملت ها و دولت ها، امنیت ملی از اولویت بسیار بسیار بالایی برخوردار است، زیرا اگر کشوری از امنیت برخوردار نبوده و بی ثبات باشد نه تنها مردمش در رفاه و آرامش نخواهند بود بلکه آن کشور هرگز طعم توسعه و پیشرفت را نخواهد چشید، امکان سرمایه گذاری در این کشور وجود ندارد و استقلال چنین کشوری نیز همواره در معرض خطر است و طبیعتا آینده خوبی را نمی توان برای چنین کشوری متصور بود. بر همین اساس دولت ها تامین امنیت ملی را به عنوان اولویت اصلی مورد توجه قرار می دهند و در این میان کشورهایی که دشمنانی دارند و مرتبا از سوی این دشمنان مورد تهدید قرار می گیرند بیش از سایرین باید به چنین مقوله ای توجه داشته باشند. جمهوری اسلامی ایران کشوری است که در سال های گذشته همواره با تهدید دشمنان مواجه بوده و از ابتدای انقلاب تاکنون به دلیل اصول و آرمان های انقلاب، کشورهای سلطه گر و در راس آنها آمریکا به عنوان دشمن با ایران مقابله کرده و سعی کرده اند اراده و خواست خودشان را در حوزه های مختلف به ملت ایران تحمیل کنند و جنگ هشت ساله ای هم که در دهه اول حیات نظام اسلامی ایران به آن تحمیل شد در همین راستا بود. واقعیت این است که اگر بعد از جنگ تا به امروز کشور ما مورد تهاجم نظامی دیگری قرار نگرفته دلیلش این است که مسئولان و دولتمردان و مخصوصا مقام معظم رهبری به عنوان فرمانده معظم کل قوا، بنا را بر این گذاشته اند که ایران باید در برابر دشمنان اصلی اش یعنی آمریکا و رژیم صهیونیستی، قدرت دفاع داشته باشد و با کار و تلاش و مجاهدت و سرمایه گذاری در حوزه های گوناگون صنایع دفاعی، جمهوری اسلامی ایران به مرز برخورداری از قدرت بازدارندگی رسیده است. به همین دلیل است که طی این سال ها اگرچه دشمنان مرتبا ما را به اقدام نظامی تهدید می کردند، اما موفق به عملی کردن تهدیداتشان نشدند. در شرایط فعلی نیز شاهدیم که همچنان تهدیدات دشمنان ادامه دارد و اروپایی ها، آمریکایی ها، صهیونیست ها و نیز دولت های مرتجع منطقه، تلاش می کنند با سیاست های جمهوری اسلامی ایران مقابله کنند. همین مساله کفایت می کند که همچنان تامین امنیت ملی در صدر توجهات باشد و تقویت بنیه دفاعی به عنوان یک اولویت، مورد توجه تمام مسئولان و سیاستگذاران قرار گیرد. یکی از راه های تقویت بنیه دفاعی در بودجه سالیانه، توجه به اعتبارات بخش دفاع است و هم دولت محترم و هم مجلس محترم شورای اسلامی باید به این موضوع توجه خاص داشته باشند. بخش دفاعی بخشی نیست که مورد غفلت واقع شود خصوصا این که دشمنان ما با صراحت جمهوری اسلامی ایران را به اقدام نظامی تهدید می کنند. هدف آنها نیز از تهدیدها این است که در نهایت جمهوری اسلامی ایران را به عقب نشینی از اصول و مبانی خود وادار کنند. ما در موضوع هسته ای شاهد بودیم که هدف اصلی غرب و آمریکا جلوگیری از پیشرفت ایران در علوم هسته ای بود و تمایلی نداشتند کشور ما در هیچ شرایطی به چرخه سوخت دسترسی یابد. آنها به بهانه احتمال دستیابی ایران به سلاح هسته ای به دنبال جلوگیری از پیشرفت ایران بودند و بر همین مبنا تحریم هایی را وضع کردند و در کنار تحریم نیز کشورمان را به اقدام نظامی تهدید می کردند. اما چون از عملی کردن تهدیدهای نظامی ناتوان بودند و تحریم ها نیز کارساز واقع نشد به ناچار مجبور به عقب نشینی از خواست های اولیه شدند و با پذیرش غنی سازی در ایران، برجام اتفاق افتاد و داد و ستد در این حوزه صورت گرفت و این در حالی است که اگر ما قدرت دفاعی نداشتیم هرگز آمریکا حاضر به پذیرش حق غنی سازی ایران نبود. امروز آنها با چنین تصوری که ایران در بحث هسته ای پای میز مذاکره به توافق با غرب رسید امیدوار هستند با افزایش فشارها بتوانند روی آن چیزی که عامل قوت ما در موضوع هسته ای بود تاثیر بگذارند و محدودیت هایی را در سایر حوزه ها که برجسته ترین آنها بحث موشکی است ایجاد کنند. آنها تصور می کنند اگر بتوانند توانمندی های نظامی و قدرت موشکی ایران را تحت کنترل درآورند و محدودیت هایی را برای برنامه دفاعی کشورمان ایجاد کنند خواهند توانست در حوزه های گوناگون اراده و خواست خودشان را بر ملت ایران تحمیل کنند. در چنین فضایی بهترین راه مقابله با فشارهای آمریکا این است که مشخصا امسال دولت و مجلس در بحث اعتبارات دفاعی، توجه متفاوت از سالهای قبل داشته باشند و در حوزه توانمندی های موشکی و پیشبرد پروژه های موشکی، توجه ویژه ای مبذول شود. این بهترین پیام برای دشمنانی خواهد بود که تلاش می کنند به نوعی محدودیت هایی را علیه برنامه های دفاعی کشورمان به وجود بیاورند. نمایندگان مجلس و دولتمردان باید توجه کنند که هرچه سرمایه گذاری در بخش دفاع، بیشتر شود به امنیت کشور کمک می کند. ضمنا این نکته را نیز نباید از نظر دور داشت که سرمایه گذاری در این بخش به معنی جایگزین کردن جنگ به جای مذاکره نیست بلکه تقویت بنیه دفاعی، پشتوانه خوبی برای دیپلماسی کشور است و کشوری که از نظر دفاعی قوی باشد در عرصه دیپلماسی و پای میز مذاکره هم می تواند به خوبی از حقوق ملت خود دفاع کند. خزان زودرس برجام علی اکبر عباسی طی یادداشتی در روزنامه وطن امروز نوشت: البته که خلاف و غیرواقع گویی و اهانت به مردم قابل دفاع نیست اما از یک منظر هم باید به آقایان حق داد که اینگونه به بیان مطالب متناقض و خلاف واقع بپردازند و از مردم عصبانی شده و آنها را مورد اهانت قرار دهند و مثلا بگویند: «بسیاری از مردم، پیروزی و موفقیت دولت در توافق هسته ای و برجام را نمی فهمند!» چرا که وقتی به دشمنی که در دشمنی چیزی کم نگذاشته تا این میزان اعتماد شود و آقایان اینچنین ذوق زده به سمت بیگانه غش کنند، معلوم است که نتیجه اش هم همین تناقض گویی ها و اهانت ها می شود. شاید یک سال قبل و در چنین روزهایی که تازه تیم مذاکره کننده با طرف غربی به توافق موسوم به «لوزان» دست یافته بود و اعلام کرد برنامه جامع اقدام مشترک هسته ای ایران و 1+5 با عنوان «برجام» قرار است بزودی بر مبنای توافق لوزان تدوین و اجرا شود و آن زمان که مسؤولان دولتی ذوق زده از فتح الفتوح و پیروزی بزرگ سخن می گفتند و جشن و پایکوبی به راه انداخته بودند، هیچ گاه تصور نمی کردند به این زودی ها مجبور شوند برای لاپوشانی و توجیه بدعهدی های «کدخدا» تا این حد به خلاف واقع و تناقض گویی روی آورند و پا را از این هم فراتر گذاشته و به راحتی مردم را به نادانی متهم کرده و مورد اهانت قرار دهند. البته باید اذعان کرد دولت و ارتش ماهواره ای اش، بخوبی افکار عمومی را مدیریت کرد و با وارونه جلوه دادن واقعیت های مربوط به مذاکرات، فضای جامعه را از توافق بد و خوب به توافق و عدم توافق تبدیل کرد. همین مهارت دولت و رسانه هایش در عملیات روانی بود که موجب شد کار به جایی برسد که مسؤولان دیپلماسی کشور آشکارا «هر نوع توافقی را بهتر از عدم توافق» بخوانند و «توافق بماهو توافق» و فارغ از هر محتوایی برای شان موضوعیت داشته باشد. اما آنچه دولت و رسانه های حامی، از آن غفلت ورزیده اند، این است که رسانه و فضاسازی رسانه ای و عملیات روانی تا یک حدی بدین شکل امکان عمل کردن دارد و نمی توان تا ابد با ابزار رسانه اهداف خود را پیش برد و نمی شود برای همیشه به جامعه دروغ گفت. هرچند اعضای تیم هسته ای و مسؤولان بلندپایه دولت همچنان تلاش می کنند انواع نقص ها و کاستی های برجام و بدعهدی های مکرر طرف غربی را به انحای مختلف توجیه کنند و ظاهراً قرار نیست به این راحتی از رو بروند اما به نظر می رسد بعد از گذشت ماه ها از اجرایی شدن برجام و بی تاثیری آن در فضای واقعی، خودشان هم به مرور متوجه شده اند این گذشت زمان عواقب خوبی برای شان نخواهد داشت و هر مقدار که بیشتر می گذرد به ضرر آنها خواهد بود. هنوز چندماهی از اجرایی شدن برجام نگذشته که از یک سو بدعهدی ها و دبه های جدید طرف مقابل و از سوی دیگر بی فایده بودن و در واقع خسارت بار بودن برجام در حال روشن شدن است. هرچه زمان می گذرد به ضرر دولت است، چرا که گذشت زمان هیجان های کاذبی را که لشکر رسانه ای و تیم عملیات روانی دولت در جامعه پمپاژ کرده بود با خود خواهد برد و به مرور پرده های تصنعی که توسط دولتی ها روی واقعیت های مربوط به برجام پوشانده شده بود فرسوده خواهد شد به طوری که تضمینی وجود ندارد که پرده هایی که آنها روی واقعیت های برجام پوشانده اند و در اسفند 94 برای آنها کارآمد بود، بتواند آفتاب سوزان تابستان 95 را هم تحمل کند و در خرداد 96 نیز بار دیگر برای شان به کار آید! «اگر برجام نبود یک بشکه نفت هم نمی توانستیم صادر کنیم»، «بسیاری از مردم، پیروزی و موفقیت دولت در توافق هسته ای و برجام را نمی فهمند!»، «آفتاب تابان» خواندن برجام، به ناآگاهی متهم کردن رئیس جمهور اتریش پیرامون سوئیفت و... همگی تناقض گویی هایی هستند که عامل بیان آنها، بیش از هر چیز ذوق زدگی های غیرطبیعی برای مذاکره با غرب و اعتماد غیرعقلانی به دشمن است. این ادبیات مضحک و البته تلخ، نتیجه روحیه عصبانی کسانی است که پاسخ انتقادهای دلسوزانه منتقدان در طول 2 سال و نیم اخیر را با پرخاش و اهانت و برچسب زنی دادند و همچنان هم تصور می کنند با هتاکی به منتقدان می توانند عهدشکنی و خصومت های طرف غربی را لاپوشانی کنند. حراج اعتبار ترکیه توسط اردوغان روزنامه جمهوری اسلامی طی یادداشتی نوشت: مذاکرات محرمانه میان ترکیه و رژیم صهیونیستی برای از سرگیری روابط و بهبود مناسبات فیمابین در لندن به جائی رسیده که در این مقوله اطلاع رسانی شده است. این مذاکرات از ماه ها قبل با چراغ سبز رجب طیب اردوغان آغاز شده بود ولی اعلام مذاکرات لندن بیانگر آنست که نتایج مذاکرات از دیدگاه طرفین مثبت بوده است. ترکیه و رژیم صهیونیستی برای چندین دهه در دوره حاکمیت لائیک ها در ترکیه، مناسبات بسیار نزدیک و صمیمانه ای داشتند لکن در دوره حاکمیت اردوغان این روابط دچار تنش هائی گردید و بر اثر حملات وحشیانه کوماندوهای اسرائیلی به کشتی مرمره که به قتل حداقل 10 نفر و مجروح شدن ده ها تن از داوطلبان برای کمک رسانی به نوار غزه منجر شد، تنش ها به اوج خود رسید. مناسبات آنکارا با رژیم صهیونیستی حتی در طول دوره پنج ساله پس از حادثه کشتی مرمره نیز هرگز به طور کامل قطع نشد و آنکارا گهگاه نیم نگاهی به سوی تل آویو داشت. اردوغان در مقاطعی از زمان در قبال پدیده اشغالگری صهیونیست ها و جنایات جنگی آنها در حق فلسطینی ها بسیار خوش درخشیده و با برخوردهای جدی و اعتراض آمیز خود، مواضع روشنی را در قبال صهیونیست ها به نمایش گذاشته است. اردوغان در اجلاس «داووس» طی جلسه مشترکی با شیمون پرز رئیس وقت رژیم صهیونیستی به شدت علیه جنایات جنگی اسرائیل در حق فلسطینی ها در نوار غزه موضع صریح و قاطعی اتخاذ کرد و نوار غزه را «بزرگترین زندان رو باز جهان» نامید. وی عملکرد صهیونیست ها را شرم آور خواند و خواستار پایان دادن به این وضعیت جهنمی علیه فلسطینی ها که صاحبان اصلی سرزمین فلسطین هستند، شد. با اتخاذ چنین موضعی، انتظار می رفت ترکیه رفتار مشابهی در قبال آثار و تبعات دخالت های سیاسی و مداخلات نظامی صهیونیست ها و هم پیمانان آنها داشته باشد، اما با مرور زمان مشخص گردید که علیرغم مواضع تهاجمی در قلمرو سیاسی – تبلیغاتی علیه اسرائیل، اردوغان و همفکرانش عملاً در خدمت اهداف و برنامه های صهیونیستی در منطقه قرار گرفته اند و تمامی توان، ظرفیت و استعدادهای خود را برابر موفقیت های صهیونیست ها و همدستان غربی – عربی آنها به کار گرفته اند. شخص اردوغان حتی در قامت یک میانجی برای ایجاد ارتباط و مصالحه میان صهیونیست ها و بشار اسد هم وارد عمل شد ولی بسیار زود با تغییر موضعی 180 درجه ای، به همدستی آشکار و نهان با توطئه های مشترک غربی – عبری – عربی در مقیاس جهانی پرداخت و ترکیه را به مرکز ثقل فعالیت های تروریستی علیه سوریه، عراق، اردن، لبنان و لیبی تبدیل کرد. ایجاد اردوگاه های آموزشی برای تروریست ها، تجهیز و سازماندهی طیف وسیعی از گروه های تروریستی، خرید و فروش نفت و تامین جنگ افزارهای مورد نیاز تروریست ها، تبدیل پایگاه هوائی «اینجرلیک» به مرکز هماهنگی شبکه های جاسوسی غربی و عربی با صهیونیست ها، به همراه طیف وسیعی از اقدامات آشکار و نهان که نیازها و ضرورت های عملیاتی برای سازماندهی هزاران تروریست از 85 ملیت را تامین کند، بخشی از فهرست سیاه عملکرد اردوغان و دستیارانش محسوب می شود. اردوغان که زمانی از جانب طیف مخالفینش در ارتش تهدید می شد و آنها مرتباً در فکر کودتا علیه وی و همفکرانش بودند، حتی آنها را هم در توطئه و جنایت علیه همسایگان ترکیه همراه ساخت و اکنون در صفحات رسانه های ترکیه هم برخی ابعاد همکاری نیروهای ویژه سازمان های امنیتی و سایر واحدهای نظامی – امنیتی ترکیه در عملیات تدارکاتی مورد نیاز تروریست ها در معرض افشاگری قرار می گیرد. اردوغان در این مقولات نشان داده که تحمل چندانی ندارد و با برکناری مدیران و گردانندگان چند رسانه، تصرف آنها و اجرای بدون چون و چرای برنامه ها و ماموریت های خود می اندیشد. وی حتی سعی داشت با ترفندهای تهاجمی خود پای ارتش های ناتو در ماجرای سوریه را باز کند و درگیری میان روسیه و ناتو را به فرصتی برای تامین اهداف خود مبدل سازد که رهبران کشورهای عضو ناتو و از جمله آمریکا به وی هشدار دادند که در هرگونه رویاروئی نظامی عمدی با روسیه، قطعاً تنها خواهد ماند. اردوغان ضمن زورآزمائی بدفرجام با انکار عمومی جامعه ترکیه به ویژه با اقلیت کرد سعی می کند فضای سیاسی – اجتماعی ترکیه را ملتهب سازد و یک محیط امنیتی ایجاد کند که دست دولتمردان و سازمان های امنیتی را برای هر اقدام سرکوب گرانه ای باز بگذارد. وی امیدوار است این ابزارها بتوانند زمینه های مساعدی برای اجرای «طرح های نو عثمانی» فراهم سازند. اردوغان و دستیارانش برای تحقق اهداف و برنامه های خود به حمایت صهیونیست ها و به ویژه جانبداری لابی صهیونیستی در غرب و آمریکا چشم طمع دوخته اند و امیدوارند از حمایت آشکار و نهان آنها بهره مند شوند. حتی به نظر می رسد که در فرآیند نزدیکی پرشتاب جبهه ارتجاع عرب و صهیونیست ها نیز برخی مقامات ترکیه نقش واسطه را بازی کرده اند. با آنکه صهیونیست ها همواره نقاب ضد تروریستی بر چهره می زنند ولی در ماجراهای سوریه، به وضوح از تروریست ها حمایت کرده اند و حتی مجروحان و مصدومان جنگی آنها را در بیمارستان های اسرائیل پذیرائی و مداوا نموده اند که پس از مداوا برای ادامه عملیات تروریستی به سوریه باز گردند. «بنیامین نتانیاهو» بارها از تروریست های مصدوم در بیمارستان های اسرائیل عیادت کرده و دستورات لازمه برای تسریع مداوای آنها را صادر کرده است. اعلام رسمی این رویدادها با هدف خاصی صورت می گیرد که مشخصاً ابعاد همکاری ها در تبلور فعالیت های تروریستی در سوریه و عراق و سایر کشورها را برای تقویت روحیه تروریست ها و تضعیف روحیه مدافعین و نیروهای مقاومت، به وضوح آشکار سازد. با این حال، اکنون ماه ها است که ستاره اقبال تروریست ها درحال افول است و حامیان آنها به وحشت افتاده اند. همزمانی تلاش ها برای نزدیک تر ساختن ترکیه و اسرائیل نشان می دهد تلاش ها دقیقاً با این انگیزه و هدف صورت می گیرد که این اقدام مانع سقوط سنگر تروریست ها شود و یا حداقل در روند تحقق آن تاخیر و توقفی را ایجاد نماید. اردوغان، حیثیت و اعتبار منطقه ای و جهانی ترکیه را در یک قمار بزرگ در ماجرای سرمایه گذاری های تروریستی، خدشه دار کرده و در مسیری قرار گرفته که دیگران، برنامه ریز و مجری تحولات میدانی و پیرامونی آن هستند. عادی سازی روابط با رژیم صهیونیستی در مقطع کنونی با هر توجیهی که از جانب دولتمردان ترکیه برای آن اقامه شود، زیان انباشته برای ترکیه را به همراه خواهد داشت و لکه ننگ همدستی با تروریست ها و اشغالگران را بر پیشانی ترکیه خواهد چسباند. ۱۰ نکته درباره دولت برجام روزنامه کیهان در سرمقاله خود به قلم محمد ایمانی نوشت: 1- علامه دهخدا این مثل را ذیل عبارت «تشیّخ » آورده است که «شیئان عجیبان هما ابرد من یخ (!) - شیخٌ یتصبّی و صبّیٌ یتشیّخ.» دو چیز عجیب، خنک تر از یخ است؛ اینکه پیری در سلک و کسوت کودکان در آید و کودکی ادای پیران را در آورد؛ به غایت بی مزه است و نمی چسبد. بالغ بر 30 ماه - قریب هزار روز- از عمر دولت یازدهم می گذرد اما برخی دولتمردان ارشد ما هنوز هم دوست دارند مانند سال 91 و 92 از موضع اپوزسیون دولت قبل و نه صاحب منصب و مسئول دولت مستقر فعلی حرف بزنند. یعنی مثلا کافی است به این مدیران یا حامیان سیاسی و رسانه ای آنها بگویید از دو عبارت «دولت قبل» و «برجام» استفاده نکنید و حرف جدیدی بزنید. یا بگویید دولت قبل تمام شده و برجام نیز به اجرا درآمده است؛ حالا چه در چنته کلام یا اقدام دارید که رو نکرده باشید و بخواهید به مردم منتظر ارائه کنید. لابد تصدیق می کنید که با چنین شرطی، حرفی برای گفتن یا عملی برای عرضه به افکار عمومی باقی نمی ماند. این بی عملی، مخالف خوانی نخ نما علیه دولت قبل و افکار عمومی را در سررسید هر وعده ای به موعد دیگری حوالت دادن، خطرناک می نماید. درست مانند بدهکاری که به جای تدبیر در سررسید هر چکی، چکی جدید با مبلغی هنگفت تر می کشد تا زمان بخرد اما در حقیقت بهمنی از مطالبات وصول نشده علیه خود می سازد. همی وعده کنی امروز و فردا- ندونم مو که فردای تو کی بی؟! 2- هزار روز - با کم و زیادش- از آن اولین وعده گشایش صد روزه می گذرد و مردم بذله گو به مطایبه یک صفر مقابل 100 کذایی گذاشته اند. برای اینکه زیربار توافق به هر قیمت بروند وعده کردند در اولین روز اجرای برجام، تحریم ها بالمرّه و یکباره برداشته خواهد شد. قریب 3 ماه از آغاز اجرای برجام می گذرد اما حالا گفته می شود برداشتن تحریم ها هم زمان بر است و هم برجام شامل بخش اندکی از تحریم ها می شود! فعلا به جای تحریم ها، ظاهرا سوئیفت و گشایش ال سی و آمدن سرمایه گذار خارجی و تفاهم نامه های به نمایش درآمده در فرانسه و ایتالیا و... هستند که در تعلیق به سر می برند. اما در قید و بند این جزئیات- هرچند مهم- نباید ماند. بعد از همه این آمد و شدها و تأیید و تکذیب ها، سؤال های مهم سرجای خود باقی است و عملکردها با همین پرسش ها سنجیده می شود: اثر مدل «کاری نکن و به انتظار توافق و نتایج معجزه آسای آن بنشین» آن هم پس از همه امتیازات واگذار شده، در حوزه رشد اقتصادی باکیفیت، رونق تولید و اشتغال و سرمایه گذاری مولد که قابل لمس و اندازه گیری باشد و ما به ازای خارجی داشته باشد، دقیقا چیست؟ یا آن 170 میلیون دلار وعده درآمد جدید روزانه (ماهانه 5 میلیارد دلار) چه سرانجامی پیدا کرده است؟ 3- چرا رسانه های حامی یا منتفع از همسویی دولت، 14 ماه مانده به انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم از همین حالا عزا گرفته اند که «مردم عوام(!) آثار برجام را نمی بینند و حس نمی کنندو با این شیب بعید است روحانی دوباره رأی بیاورد؟» این چه فتح الفتوح بزرگ (بزرگ تر از فتح خرمشهر) و توافق بزرگ قرن و آفتاب تابان و کلید معجزه آسای همه چیز- که حتی آب خوردن و هوای تنفس مردم هم متوقف به حصول آن اعلام شد- است که مردم درکش نمی کنند؟ آیا همان حکایت جامه حریری نیست که بنابر ادعا بر تن پادشاه بود اما مردم کوچه و بازار نمی دیدند و شاه را برهنه می یافتند؟! اصلا یک پرسش مهم تر! اگر سال بعد انتخابات نبود آیا دیگر هیچ نگرانی دیگری در میان نبود که مردم درباره برجام چگونه فکر کنند و اثری از آن حس کنند یا نه؟! 4- مراکز دولتی و رسانه های همسو البته تا توانسته اند آمارها را سانسور و رقیق یا شیرین سازی کرده اند اما بعد از همه زحمات برای «شدرستنا» کردن «شغلتنا»ها(!) آمارهای موجود باز هم زنگ هشدار را برای «دولت برجام و دیگر هیچ» به صدا درآورده اند. بانک مرکزی می گوید آمار چک های برگشتی از 5 میلیون در سالهای 93 به 8/7 میلیون فقره در 10 ماه اول سال 94 رسیده که رشد 55 درصدی را نشان می دهد و بالغ بر 94 هزار میلیارد تومان است آن هم در شرایطی که سال 94 به عنوان سال رشد و رونق اقتصادی معرفی شده بود. آمار رسمی می گوید رشد اقتصادی 94 نسبت به 93 منفی شده است و بیکاری با چهار دهم درصد افزایش به 11 درصد رسیده است (هرچند برخی کارشناسان حامی دولت آمار بیکاری را بین 20 تا 30 درصد برآورد می کنند.) گزارش دیگری از بانک مرکزی تصریح می کند ضریب جینی که نشانه شدت شکاف طبقاتی است از 395/0 به 399/0 افزایش یافته است. 5- نه فقط منتقدان بلکه حامیان کارشناس و دلواپس دولت هم اینک از بازی های آماری و رشد بی کیفیت و مهار مصنوعی تورم به قیمت تزریق رکود عمیق به عرصه اقتصاد و تولید ابراز نگرانی می کنند و معتقدند فنر تورمی چنین فشرده و بدون مابه ازای رونق اقتصادی (در شرایط معطلی دست کم 60 درصد ظرفیت تولید) دیر یا زود رها خواهد شد و ممکن است تجربه سال 74 دولت سازندگی بازتولید شود. برخی از همین حامیان، طیفی از سیاستگذاران برجام زده را لیبرال های مغرور و نادان نامگذاری کرده اند. آیا در همین شرایط زمین خوردگی و رکود تولید داخلی عجیب نیست که بشنویم معاون اول رئیس جمهور (فرمانده قرارگاه اقتصاد مقاومتی) ابلاغیه آزادشدن واردات کالاهای لوکس را صادر می کند تا چشم گزارشگر نیویورک تایمز از حدقه درآید که؛ مگر ایران تحریم نیست پس چرا تبدیل به بازار کالاهای پرزرق و تجملاتی وارداتی شده؟ یا به تعبیر آن نشریه اروپایی «نه عربستان و قطر و کویت و امارات با درآمدهای نفتی انبوه، بلکه این ایران است که بزرگ ترین واردکننده خودروی پورشه در منطقه محسوب می شود.» 6- آقای روحانی روز پنج شنبه گفت «فرصت برجام، دائمی و ابدی نیست همان طور که ابر بالای سر ما نمی ماند. اگر خدای ناکرده عده معدودی موفق شوند و نگذارند ما به خوبی ازاین فرصت استفاده کنیم، این فرصت بازنمی گردد... شما امروز می توانید UF6 بفروشید. درشت گویی و حرف های بی پایه هنر نیست.» ایشان دیروز هم به مسکن مهر که بالغ بر 5/2 میلیون خانواده ناامید از خانه دار شدن را صاحب خانه کرده، تاخت و گفت «تأمین مسکن در داخل شهر با مسکن مهر در بیابان فرق دارد... دولت گذشته مسیری را انتخاب کرد که خطرناک بود و آن استفاده از پول بانک مرکزی بود. متأسفانه در آن دوران پول بانک مرکزی وارد مسکن [مهر] شد که عامل بزرگ تورم گردید.» بخشی از این سخنان رها کردن تیر در تاریکی است. چه کسانی نمی گذارند از فرصت برجام استفاده شود؟ اصلا از کدام فرصت سخن گفته می شود؟ چرا بازار و بخش خصوصی این فرصت را درک نمی کند و ظاهرا نسبت به پدیده ای به نام برجام و شیرینی آدامسی 3 ماه پیش آن کرخت و بی حس شده است؟ ثانیا زحمت کشیدن و اورانیوم را غنی کردن و سپس آن را واگذار کردن و دوباره ماده اولیه (کیک زرد) را به عنوان مابه ازا وارد کردن و باز زحمت غنی سازی را پذیرفتن (برای صادر کردن مازاد 300 کیلوگرم کذایی مندرج در برجام) چه تحفه نطنزی است که می خواهند به مردم بفروشند؟ 7- اما ماجرای - به تعبیر وزیر راه - «مزخرف» مسکن مهر! با تحقیر و تخفیف یک عملکرد دولت سابق (با همه عیب ها و ضعف هایی که برایش می شود شمرد) آیا دولت و رئیس جمهور و وزیر محترم بزرگ می شوند یا ارج پیدا می کنند؟ دولت قبلی به همان میزان عرضه داشت که 5/2 میلیون خانواده را خوب یا بد صاحب خانه کند. برای اثبات خود لازم نیست از موضع برج عاج نشین های شکم سیر و نیاوران نشین، به حاشیه نشینان جنوبی یا شرقی و غربی تهران بد و بیراه بگویید. مسکن مهر موجب رونق بالغ بر 200 صنعت و فعالیت اقتصادی دیگری شد و عامل گردش بخشی از چرخ اقتصاد کشور بود اما شما ادعا کردید آن حجم از بودجه در گردش - که خود رونق آفرین بود- به عنوان «نقدینگی» ایجاد تورم می کند و بنابراین متوقف کردید. باید پرسید اکنون وضعیت نقدینگی چگونه است؟ آیا همان نقدینگی دریغ شده از حوزه تولید و صنعت، اکنون به شکل سرگردان از 430 هزار میلیارد تومان در سال 92 به 1100 هزار میلیارد تومان در پایان 94 نرسیده و تهدیدی برای جهش تورمی در آینده قریب الوقوع نیست؟! 8- آخرین توجیه برخی مدیران پشت هم انداز این است که باید سرمایه گذاری خارجی بیاید تا تولید و اشتغال رونق بگیرد و باید برای سرمایه گذاری خارجی ایجاد ثبات و آرامش کرد. فعلا کاری نداریم که سایه تحریم ها- بعضا جریمه های 8، 9 میلیارد یورویی- بالای سر شرکت ها و بانک های خارجی در پسابرجام سنگینی می کند و همین خلل و فرج برجامی را منتقدان دلسوز بارها هشدار داده بودند و مطبوعات خارجی نیز تصریح می کردند که توافق محتمل (برجام بعدی) همچنان هزینه سرمایه گذاری و ریسک تجارت خارجی را برای ایران بالا نگه می دارد. موضوع مهم تر، همان 1100 هزار میلیارد تومان نقدینگی سرگردان است. اگر دولت، تدبیر و همتی- در اندازه رسیدن به توافق به هر قیمت و توجیه نقض آن به هر قیمت بالاتر - برای به خدمت گرفتن این ظرفیت اندوخته داخلی نداشته باشد و عملا این فرصت را تبدیل به یک تهدید بالقوه (سونامی خطرناک) کرده باشد، آنگاه به طریق اولی چگونه می تواند سرمایه و سرمایه گذاری خارجی را جذب یا تبدیل به فرصت- و نه تهدید- برای کشور کند؟ 9- برجام اگر مرده به دنیا نیامده باشد، در اثر بزرگ نمایی بیش از اندازه تحریم ها و اغراق در آثار معجزه آسای آن مرده است. البته کوشیدند برجام را مقدس کنند و از آن امام زاده بسازند. اما اکنون معلوم شده برجام اگر کور نکند، دست کم شفا نمی دهد. مذاکره و توافق و معامله- برای جلب منفعت یا دفع شر- به عنوان روش پذیرفته در حوزه سیاست یک چیز است و خود را پای معامله مستأصل و بی گزینه و محتاج و رؤیااندیش نشان دادن و دست از همت و اقدام و عمل شستن، اتفاقی دیگر. غرب مستکبر و غربگرایان مایلند اقتصاد ما را گروگان بگیرند تا از کشور و ملت و انقلاب ما امتیازهای استراتژیک بستانند. امید محض بستن به برجام، پالس فرستادن به غرب برای طلبکاری بیشتر است که هم کشور را به عقب نشینی از آرمان های انقلاب وا می دارد و هم اندک فرصت های محتمل و متوقع از برجام را نابود می سازد. باید به پوپولیسم برجامی و کاسبی سیاسی ناشی از آن پایان داد و گرنه اقتصاد پرظرفیت و قابل شکوفایی ما، کمترین مجال احیا و اصلاح پیدا نخواهد کرد. 10- مدل رفتاری جبرگرایانه و دترمینیستی برخی متولیان دولت یازدهم، غرب را برای فشار و امتیازخواهی بیشتر بد عادت کرده است. بنابراین در سال پیش رو تا انتخابات 96، طبیعی ترین احتمال، ورود به فاز فشارهای سیاسی و اقتصادی جدید غرب است و نه کاهش تحریم ها. وقتی این فشار محتمل را کنار نگرانی برخی اقتصاددانان - حتی حامی دولت- در زمینه پیش بینی تشدید رکود و افزایش تورم بگذاریم، یک دغدغه مهم پدیدار می شود: آیا دولت نقشه جایگزین (PLAN B) برای گشایش اقتصادی مورد انتظار از برجام و مهار چالش های جدید ناشی از 30 ماه غفلت و تأخیر در اجرای اقتصاد مقاومتی (درونزا) دارد؟ آن 30 ماه هیچ! اصلا روزشمار عمر سپری شده از دولت را صفر می کنیم و محاسبه را از امروز می آغازیم؛ آیا دولت غیر از نیش و کنایه و توهین و بدگویی به دولتی که مرداد 92 تمام شده یا دادن پز جامه برجامی که مردم نمی بینندش، نقشه و تدبیر دیگری که درون زا و اقتصادی و حقیقی باشد دارد یا مانند دولت دهم که در سال 90 و 91 غافلگیر شد و به اعتبار سیاست زدگی در همان غافلگیری هم ماند، غافلگیر می شود؟! جور دیگری هم می شود پرسید: دولت از همین امروز چند روز یا چند ماه دیگر زمان می خواهد تا مردم و فعالان اقتصادی حقیقتا شیرینی وعده های دولت در حوزه گشایش و رونق اقتصادی را بچشند؟ اگر شوخی برجام 2 و 3 و 4 را جدی بگیریم و برای هر برجام 5/2 سال زمان بدهیم، 8-7 سال دیگر زمان لازم است تا معلوم شود این حباب های پرطمطراق پر از هیچ بوده است.
یکشنبه ، ۲۲فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ترنم دشتی]
[مشاهده در: www.tarnamedashti.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 26]
-
گوناگون
پربازدیدترینها