محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1847298490
موعود منجی در آیین هندو
واضح آرشیو وب فارسی:فرهنگیان نیوز: فرهنگیان نیوز - تدبیر https://telegram.me/edufarhangian : زمینه های منجی گرایی در آیین هندو - بخش اول موعود منجی در آیین هندو دولت بهار: تجسد خدا بر زمین، در اصطلاح هندویی «اوتاره» نامیده می شود. لذا مفهوم منجی در آیین هندو با مفهوم اوتاره ارتباط پیدا کرده و این ارتباط معنایی، باعث شده که برخی از معلمان معنوی هند، خود را اوتاره و حتی منجی موعود بنامند. چکیده برخی کتاب های مقدس آیین هندو، از منجی موعودی به نام «کلکی» سخن گفته اند. کلکی، آخرین تجسم زمینی ویشنو، یکی از سه خدای بزرگ هندویی است که در آخرالزمان برای نجات دین و کمک به مومنان تجسدپیدا خواهد کرد. تجسد خدا بر زمین، در اصطلاح هندویی «اوتاره» نامیده می شود. لذا مفهوم منجی در آیین هندو با مفهوم اوتاره ارتباط پیدا کرده و این ارتباط معنایی، باعث شده که برخی از معلمان معنوی هند، خود را اوتاره و حتی منجی موعود بنامند. بنابراین، مفهوم منجی موعود در نوشتار حاضر در دو سطح در آیین هندو بررسی می شد: نخست، در سطح متون دینی که در آن به آمدن منجی مشخصی برای احیای دین بشارت داده شده است؛ و دوم، در سطح باورهای عامیانه و رایج آیین هندو که اعتقاد دارد هر مرتاض، گورو و معلم معنوی که ادعای تجربۀ درک خدا و وحدت داشته باشد؛ اوتارۀ خداوند است. این نوشتار بر آن است تا نشان دهد در آیین هندو یک منجی موعود شخصی در آخرالزمان پیش گویی شده است که در پایان عصر کنونی که عصر تاریکی نامیده می شود؛ خواهد آمد و افرادی در این آیین خود را اوتاره نامیده و می نامند؛ معنای منجی را به سطح دین عامیانه تقلیل داده اند. واژگان کلیدی: منجی موعود، اوتاره، ویشنو، کلکی، راماکرشنا، سای بابا، مهربابا. مقدمه آیین هندو، دین اکثر مردم هند و مردم نپال است و مانند هر دین دیگرى پیروانى در سایر کشورها، از جمله اروپا و آمریکا دارد. بیش از یک میلیارد نفر هندو در جهان وجود دارد که 700 میلیون نفر آن ها در شبه قارۀ هند،17 میلیون نفر در نپال و بیش از 12 میلیون نفر در بنگلادش زندگی می کنند (Flood, 2003: 2). امروزه در سرتاسر هند سه مذهب عمده هندویى دارای پیروانی است: مذهب شیوه، ویشنو و شَکتى. مذهب ویشنویى که در شمال هند پیروان بیش ترى دارد، پیروانش، ویشنو را خداى متعال مى دانند و براى او، اوتاره یا تجسماتی زمینی را تصور می کنند. در نظر آنان، ویشنو ده اوتاره دارد و بنابراین، اوتاره های ویشنو، به ویژه راما و کریشنا نیز در این مذهب پرستیده می شوند. کلکی، آخرین اوتارۀ ویشنو نیز منجی موعودی است که در آخرالزمان خواهد آمد و زمین را از فساد و بی دینی پاک خواهد کرد. پیروان یا پرستندگان ویشنو، معمولا با علامتى روى پیشانى که با رنگ، به اندازه تقریبى یک انگشت، به طور عمودى از بالا تا میان دو چشم مى کشند؛ شناخته مى شوند. در مذهب شَیْوه پرستی، شیوَه خداى متعال است. او را همراه همسرش، کالى یا دورگه در معابد و ضریح ها پرستش مى کنند. در مذهب شَکْتى، الاهه ای به نام شاکْته پرستش می شود. مهم ترین اعتقادات هندویى شامل عقیده به تناسخ و چرخه تولدهاى مکرر (سَمْساره)، قانون عمل و تأثیر آن بر روح و سرنوشت زندگانى هاى بعدى (کَرْمَهْ) است. اعتقاد به وجودى مطلق به نام برهمن[2] که در تمام هستى موجودات، از جمله انسان، سریان دارد و نیز وجودات الوهى و نیمه الوهى و شیاطین و ارواح نیز شیوع دارد. دین هندو بنیانگذار شناخته شده اى ندارد؛ اما شخصیت هاى اساطیرىِ به نام رشی در تدوین یا سرودن متون مقدس نقش مهمی داشته اند (Palmer, 2004: 7). از نظر اجتماعی، مهم ترین باور آیین هندو پذیرش و تسلیم در برابر نظام طبقاتی یا کاسْت می باشد. امروزه حدود صد و پنجاه میلیون نفر از مردم هند که جزو چهار طبقۀ اجتماعی نیستند، دالیت یا نجس خوانده می شوند و توسط اعضای طبقات دیگر در بدترین و محروم ترین شرایط زندگی نگاه داشته می شوند (هانس کونگ، 1385: 82). متون مقدس آیین هندو به دو بخش اصلی تقسیم می شود: شروتی ها و اسمرتی ها. شروتی ها متون وحیانی و مقدسی اند که شامل وداهای چهارگانه، افزوده های آن ها، از جمله برهمنه ها و آرنیکه ها و اوپانیشادها می باشند. اسمرتی ها، متونی با محتوای داستان ها،احکام و آداب دینی و آیینی اند که شامل اوپه وداها، درمه شاستره ها، پورانه ها، حماسه های مهابهاراتا و رامایانه و آگمه ها یا متون تنتری می باشند. از میان اسمرتی ها، منظومۀ مهابهاراتا و به ویژه بخشی از مهابهاراتا به نام بهگود گیتا اهمیت خاصی دارد. متون مقدس آیین هندو سروده و نوشته های طبقۀ روحانی و ممتاز جامعه، یعنی برهمنان اند؛ ولی در سرایش حماسه ها طبقۀ جنگاوران نیز سهیم بوده اند. موعود منجی در آیین هندو در آیین هندو، موعودی به نام «کَلْکى» یا «کَلْکین»[3] مطرح است که به آمدن او خبر داده شده است. این واژه در لغت به معنای «نابودگر پلیدی»، «جاودانگی» و «اسب سپید» است و در اصطلاح، نام آخرین اوتارۀ ویشنو، خدای محافظ در آیین هندو است که در پایان عصر کنونی که عصر کالی نامیده می شود، خواهد آمد و در نبردی نهایی با شر، پیروز خواهد شد (Klostermaier,2003: 93). در کتاب های متعددی به زندگی و نبرد کلکی اشاره شده است، مانند بهگوته پورانه[4]، ویشنو پورانه[5] و کلکی پورانه[6] که شرح زندگی، جنگ های متعدد، ازدواج و بازگشت نهایی او به بهشت ویشنوپرستان به نام ویکونت[7] و مانند آن را نقل کرده اند. کتاب بهاویشیه پورانه نیز حوادثی را بیان می کند که قبل از آمدن کلکی اتفاق خواهد افتاد و کم تر در منابع دیگر ذکر شده است. کلکی پورانه، مهم ترین پورانه ای است که در آن کلکی ذکر می شود. این پورانه در مقایسه با بهاویشیه پورانه و ویشنو پورانه که جزو هجده پورانۀ اصلی اند، پورانه ای فرعی محسوب می گردد. پورانه به معناى «داستان باستان» و «دانش قدیم» است. پورانه ها، دومیندسته از متون اسمرتى بوده و مجموعه اى دایره المعارف گونه اند که در خود، شمار زیادى افسانه و داستان و نیز مباحثى دربارۀ آداب و رسوم دینى و حتّی موضوعات غیر دینى، مانند نجوم، طب و مهندسى دارند. پورانه ها، به قدری در زندگی دینی و آیینی هندوها مهم اند که گاهی به آن ها پنجمین ودا گفته می شود (Werner,2005: 183). برخى پورانه ها نزد پیروان مذاهب سه گانۀ هندو همپایۀ وِداها و به عنوان یک متنِ شروتى (وحیانى) تلقى مى شوند؛ اما خود پورانه ها اعتبار خویش را حتّی از وِده ها برتر مى شمارند. مردم هندو پورانه ها را در مراکز و اماکن زیارتى به قصد ثواب، با صوت بلند تلاوت مى کنند که نشان از اهمیت و نفوذ این بخش از کتاب های مقدس در فرهنگ عمومی است. کیهان شناسی هندویی پیش از این که به بررسی کلکی در متون مقدس هندویی بپردازیم، لازم است دربارۀ ادوار جهانی در کیهان شناسی آیین هندو، طبق اسطوره هایی که در پورانه ها آمده است توضیحی داشته باشیم تا دورۀ دقیق ظهور کلکی مشخص شود: در منابع دینی آیین هندو، جهان به صورت دوره ای و دایره وار ترسیم شده است که هیچ پایانی ندارد. برهما، خالق این جهان است و یکی از سه خدای اصلی آیین هندو به همراه ویشنو و شیوه است. برهما یک دورۀ زندگی صد ساله دارد؛ یعنی صد بار جهان را خلق می کند که هر کدام نابود و دوباره آفریده می شود. جالب توجه است که پس از آن، خود برهما، خدای خالق، نابود می گردد و برهمای دیگری توسط برهمن، حقیقت نامرئی ساری در جهان، پدید می آید (Klostermaier,2003: 90) از سوی دیگر، هر یک روز از زندگی برهما، یک کلپه نامیده می شود که 432 میلیارد سال طول می کشد که این دوره را در اسطوره های هندویی، دورۀ تقریبی عمر زمین می دانند. هر یک روز از زندگی برهما دارای چهارده مَنو[8] یا انسان اولیه است. مَنو در تاریخ دینی آیین هندو معادل حضرت آدم7 در ادیان ابراهیمی است و آن ها یکی پس از دیگری خلق شده و این جهان را به نظم در می آورند. بنابراین، چهارده نسل از منو ها در یک کلپه یا روز برهما می آیند و می روند. هر دورۀ زندگی منوها، شامل هفتاد و یک ربع دوره است. هر ربع دوره، خود شامل چهار دورۀ اصلی به نام های ستیه، ترتا، دوپَرَه و کالی به شرح ذیل است: 1. دورۀ کرْته[9] یا عصر سَتیه یا عصر طلایى: در این عصر، «دهرمه»، یعنی آیین درست، به صورت تام و تمام حاکم است و به اجرا در مىآید. همه از یکدیگر خشنودند و به دین به درستی عمل می شود. همۀ مردم دارای فضایل و دانش درست هستند. 2. دورۀ ترِتا[10]: در این دوره، سه چهارم از دین باقی مانده است و یک چهارم آن فراموش شده است. در این دوره، وظایف دینى و عمل به دهرمه (یعنی دین) اندکی کم تر شده و مردم رو به نزاع و گناه آورده اند. 3. دورۀ دْواپَره:[11] در این دوره، فقط به نیمى از دهرمه عمل می شود و فضیلت و نیکى نسبت به دوره اول کاهش یافته است. در این دوره ناخشنودى، ستیز و دروغ رواج دارد. 4. دورۀ کالى:[12] این دوره، نصف دورۀ سوم و 432000 سال است. در این دوره، که در میان چهار دوره، بدترین است، فضیلت رخت بر مىبندد و تنها یک چهارم دهرمه (یعنی راه و آموزۀ راست) باقی می ماند. این دوره، دورۀ تباهی بشر است، از این رو گفته اند که در این دوره، فقط خدا باید به داد بشر برسد. بنابراین، به عقیدۀ هندوها خدا نیز تجسم پیدا می کند تا به داد بشر برسد و به احیای فضایل دینی و اخلاقی بپردازد (Maharishi,1967: 253). پس، زمان ظهور کلکی اواخر عصر کالی است و کلکی با ظهور خود به کشتار شروران خواهد پرداخت. با نابودی شروران، عصر تیره و فاسد کالی، خود به خود به یک عصر نیک، یعنی عصر ستیه تبدیل خواهد شد. ویژگی های عصر کالی از نظر کیهان شناسی هندویی، از تمام عصر تاریکی یا کالی (که در کل 432000 سال است)، 5115 سال گذشته است[13] و 426885 سال دیگر تا پایان این عصر زمان باقی است. در پایان همین دوره است که کلکی موعود ظهور خواهد کرد. طبق متون هندویی، شش پادشاه در عصر کالی حکومت می کنند و هر کدام دوره ای کوچک را پدید می آورد. به این پادشاهان، پادشاهان دوران ساز گفته می شود. سه نفر از این پادشاهان آمده و رفته اند و سه نفر دیگرشان خواهند آمد که کلکی آخرین آن پادشاهان دوران ساز است. تاریخ زندگی هر یک از این پادشاهان، به صورتی خیالی و با اعداد و ارقامی عجیب و غریب در متون هندویی آمده است که با تاریخ واقعی هند مطابق نیست (90 Mittal, 2006:). به هر روی، کلکی در پایان عصر کالی خواهد آمد و آن را به عصر ستیه یا حقیقت تبدیل خواهد کرد. این اوتارۀ الوهی، سوار بر اسب سفید در شهر کلیپور در ایالت مهاراشترا در هند امروزی حکومت خواهد کرد. او در سال 428078 پس از میلاد حکومت خود را در هند آغاز کرده و پس از 821 سال حکومت، پادشاهی را به کسی دیگر خواهد سپرد (Aadoni,2011: 13-15 ). وایوپورانه، ویژگى هاى دورۀ کالی را خشونت، حسادت، دروغ، فریبکارى و کشتار پرهیزکاران می داند. در بهگوته پورانه نیز آمده است: در کالى یوگه[14] پادشاهان رفتارى همچون راهزنان خواهند داشت و اَگنى پورانه می گوید: ناشریفان (غیرآریایى ها) در ظاهرِ پادشاهان، مردانى را که مرام راستى در بردارند، نابود مى کنند و به امور ناراست و نادرست علاقه دارند. (Klostermaier, 2007:495). همچنین، بنابر گزارش ویشنوپورانه: فساد بر همه چیز حکمفرما خواهد شد، دولت و ثروت تنها معیار ارزش گشته؛ شهوت یگانه پیوند میان زن و مرد شده و دروغ تنها راه موفقیت در کار دنیا محسوب مى شود. نظام طبقاتى متلاشى خواهد شد و دستورات و احکام وده اى را کسى مراعات نخواهد کرد. برهمن ها و کشتریه ها (طبقۀ شاهزادگان و جنگجویان) از مقام خود سقوط خواهند کرد و پست ترین طبقه، شودره ها (نوکران) حاکم زمین خواهند شد (Vshnu Purana: IV,23). طبق این آموزه، ما اکنون در عصر کالی زندگى مى کنیم. در کتاب بهگود گیتا آمده است: در اواخر کالی یوگه، خدا، حتی در منازل مقدسان و نجیب زادگان مورد احترام طبقات برتر نیز پرستش نخواهد شد و در آن زمان قدرت به دست افرادی از طبقۀ پست، یعنی شودره ها و یا کسانی پست تر از آنها می افتد و در آن زمان آداب قربانی کردن فراموش خواهد شد، در آن زمان آن سرور بسان پرهیزگاری بزرگ ظهور خواهد کرد (1967، ج2، فصل 7: 38). ویژگی های عصر طلایی اما ویژگی های عصر طلایی یا عصر حقیقت (ستیه) که به دنبال عصر کالی می آید، چنین است که در آن زمان، دین به طور کامل ظاهر خواهد شد که به آن، پدیدۀ ساناتان دهرمه گفته می شود. اگر پدر و مادر کودکی درگذشتند، آن کودک از بین نمی رود. همۀ خدایان و شیاطین و دیگر موجوداتی که در دشمنی با یکدیگرند، نفرت و دشمنی را کنار خواهند گذاشت و با صلح و دوستی زندگی خواهند کرد؛ وداهای چهارگانه از هم جدا نخواهند شد؛ به کشاورزی نیازی نخواهد بود و اصولاً به انجام دادن هیچ کاری نیاز نیست و همۀ احتیاجات بشر فقط با اراده مهیا خواهد شد؛ هیچ کس بیمار نخواهد شد. هیچ کس تقصیر و بی لیاقتی دیگری را به رخ او نخواهد کشید؛ منیت، اندوه، خشونت، حسد، نفرت، غیبت، ترس، رخوت و مانند آن وجود نخواهد داشت (Chaturvedi, 2004: 71). توجه کنید که این ویژگی ها در واقع، ویژگی های آرمان شهر هندویی در دورۀ آخرالزمان بوده و از اهمیت ویژه ای برخوردار است. اگر در الاهیات آیین هندو آرمان شهری طبق ویژگی هایی که در پورانه ها آمده، به تصویر کشیده شود؛ با توجه به پیشگویی جنگ هایی که کلکی خواهد داشت، برای پیروان سایر ادیان جایی وجود نخواهد داشت. اوتاره های ویشنو از آن جا که کلکی آخرین اوتارۀ ویشنو است، باید دربارۀ اوتاره ها توضیحی داده شود. در متون مقدس آیین هندو از میان سه خدای برتر، یعنی ویشنو، برهما و شیوه که به ترتیب، خدای محافظ، خدای خالق (موجودات غیر روحانی) و خدای ویرانگر هستند؛ ویشنو مهم ترین است. ویشنو می تواند در جهان مادی ظاهر شده و تجسم پیدا کند. این تجسم را اوتاره یا تنزل می نامند. تعداد اوتاره های ویشنو در پورانه های مختلف، متفاوت ذکر شده است؛ اما ده اوتاره، معروف ترین آن ها است که به ترتیب عبارتند از: 1. مَتْسیه[15] (ماهى) در ابتدای جهان که نخستین بشر به نام مانو در معرض غرق شدن قرار داشت، ویشنو به صورت ماهی ظاهر شده و نخستین انسان روی زمین را از طوفان عظیم نجات داد. این طوفان با داستان طوفان نوح7 در ادیان ابراهیمی قابل مقایسه است. 2. کوورْمه[16] (لاکپشت) هنگامی که اهوراها و دئوه ها اقیانوس شیر را به تلاطم در آورده بودند تا به اکسیر حیات بخش برسند، کوهی که حیات بر روی آن قرار داشت در معرض غرق شدن قرار گرفت و ویشنو بار دیگر مجبور شد ظاهر شود و کوه را به دوش کشیده و حیات روی آن را نجات دهد. 3. وَراهه[17] (گراز) ویشنو ظاهر شد تا دیوی را که زمین را به دست گرفته و به اعماق اقیانوس برده بود، شکست دهد و زمین را به روی آب آورد. 4. نارا سیمها[18] (انسان ـ شیر) شخص شروری از برهما قدرتی را دریافت کرد که او را قادر می ساخت تا جاویدان بماند. از آن جا که او موجود شروری بود، ویشنو در هیکل انسان، اما با سر شیر ظاهر شد و او را کشت. 5. وامَنه[19] (کوتوله) ویشنو در قالب یک انسان کوتوله تجسد یافت تا با نشان دادن معجزه شاه زمان خویش را پند دهد. 6. پاراشو راما[20] (رامای تبر به دست) یکی از تجسدات ویشنو که انتقام پدر خود را از شاهی ستمگر می ستاند. 7. راما شاهزاده ای که داستان زندگی او در کتاب رامایانه آمده و یکی از محبوب ترین داستان های حماسی هندوان است. راما اوتاره ای است که پرستش آن بسیار شیوع دارد و پهلوان آرمانی فرهنگ هند است. 8. کریشنا[21] کریشنا، معروف ترین اوتارۀ ویشنو است که در کتاب مهابهاراته، ارابه ران شاهی به نام ارجونه است. بهگود گیتا گزیدۀ کتاب مهابهاراته است که به طور خلاصه گفت وگوی اصلی کریشنا و ارجونه را آورده است. 9. بودا[22] بودا در 2500 سال پیش روش برهمنان هند را نقد کرد و به نفی حجیت وداها و طبقۀ اجتماعی و حتی وجود آتمن (روح) و برهمن (خدا) پرداخت. او فقط اصل تناسخ و اصل کرمه (قانون عمل ونتیجۀ عمل) را از آیین هندو پذیرفت با این حال، آیین بودا به عنوان یک بدعت در آیین هندو قلمداد می شود. بعدها که عالمان هندو مشاهده کردند آموزه های بودا در حال گسترش است، برای این که بودا را نیز مال خود کنند، گفتند بودا نیز یکی از اوتاره های ویشنو بود و آمده بود با آیینی تازه تا ایمان مومنان را آزمایش کند و ببیند چه کسی دست از وداها و آیین هندو بر می دارد؛ یعنی اوتاره ای در نقش منفی بوده است (Wuaku, 2013: 148). 10. کَلْکى یا کَلْکین[23] آخرین اوتارۀ ویشنو که در پایان عصر تاریکی خواهد آمد. ظاهر این ده اوتاره از صورتى کاملا حیوانى آغاز مى شود و به مرور که تمدن بشری پیشرفت می کند به صورتى کاملا انسانى مى رسد؛ چنان که اوتاره هاى اول تا سوم کاملاً صورتى حیوانى دارند، و اوتاره هاى چهارم و پنجم نیمه انسان و یا انسان غیر متکامل اند، و تنزّلات بعدى شکل و صورتى کاملاً انسانى به خود مى گیرند. زمان تجسد ویشنو در فصل چهارم (بخش های 8 و 9) از کتاب بهگود گیتا از زبان ویشنو چنین نقل شده است: هرگاه و هر کجا که دین (دهرمه) به تباهی دچار شود و بی دینی حکمفرما گردد؛ در آن زمان به منظور نجات پرهیزکاران و نابودی بی ایمانان ظهور می کنم و همچنین برای برقراری مجدد اصول دین در هر عصر شخصا ظاهر خواهم شد (بهگود گیتا: 211و 213). این مطالب نشان می دهد که اصل عقیده به تجسد ویشنو و ظهور یک اوتاره، عقیده ای کلی و بدون قید و شرط است و به اوتاره های مذکور در کتاب های مقدس آیین هندو اختصاص ندارد. ترویج همین فراز از کتاب مقدسِ بهگود گیتا باعث شد تا تعداد زیادی از گوروها، یعنی معلمان معنوی هند خود را خدا بنامند. اما محققی به نام پرابهوپادا که کتابی در تفسیر بهگود گیتا دارد، چنین برداشت عامی را نمی پذیرد. او ضمن این که بودا را یکی از تجلیات ویشنو می شمارد؛ این عقیده را که هر کسی در هر زمانی به دلخواه خود مدعی اوتارگی شود، نپذیرفته و طبق بهگود گیتا مردود می داند. او می نویسد: ما از کتاب بهگود گیتا در می یابیم که بودا یکی از ظهورات کریشنا است. او هنگامی ظاهر گردید که مادی گرایی شایع و حکمفرما شده بود و دنیاپرستان، مرجعیت وداها را آلت دست خود قرار داده بودند. با این که در وداها راجع به قربانی حیوانات که به منظور اهداف خاصی صورت می گیرد، قوانین محدود کنندۀ معینی وجود دارد؛ در آن زمان افراد ناصالح که تمایلات شریرانه داشتند، حیوانات را بدون مراعات اصول ودایی قربانی می کردند. خداوند در قالب بودا ظهور کرد تا نقطۀ پایانی بر این کار عبث بگذارد و اصول ودایی مربوط به عدم اعمال خشونت را وضع نماید. بنابراین، هر یک از ظهورات یا هر اوتاره، واجد رسالت خاصی است که همۀ آنان در کتاب های مقدس وصف شده است. در نتیجه، هیچ کس را نباید به عنوان اوتاره پذیرفت؛ مگر این که در کتاب های آسمانی به او اشاره شده باشد. این نکته حقیقت ندارد که خداوند تنها در خاک هندوستان ظهور می کند؛ یگانۀ متعال قادر است در هر کجا و هر گاه که اراده کند، خود را ظاهر سازد…. گاهی خداوند از ملکوت اعلای خویش شخصا برای این منظور هبوط می کند و گاهی نمایندۀ معتبر خود را در قالب خادم یا فرزند خود می فرستد و یا شخصا به صورت ناشناخته می آید (1967: 212). بنابراین، مشاهده می شود که مدعیان گوروهای معاصر هندی، همانند سای بابا که بدون دلیل روشن و متقنی خود را اوتاره می نامند؛ سخنی گزاف و بر خلاف نظر بسیاری از مفسران بهگود گیتا و محققان آیین هندو است. در واقع تفسیر نادرست از متون مقدس آیین هندو، باعث شد معلمان کوچک و بزرگ مکاتب هندی جرات پیدا کرده و به بهانه ای اندک، خود را اوتارۀ خدا بنامند. اندیشۀ موعود منجی در آیین هندو به مرور زمان، ابزاری برای معلمان معنوی معاصر هند، مانند سای بابا و مهر بابا شد تا خود را اوتاره و منجی زمان و تجسد خدا بنامند. عارف، مرتاض، گورو بیش تر کسانی که در هند به عنوان عارف (mystic) معروف اند، در واقع، عارف به معنای سالک راه خدا نیستند؛ بلکه درست تر آن است که آن ها را «مرتاض» بنامیم. منظور از مرتاض در این جا کسی است که از راه تمرین های مشکل و مداوم توانسته است بر بخشی از نفْس خود تسلط پیدا کند و از برخی خواص آن در انجام دادن کارهای خارق العاده بهره ببرد. بر اساس سنت ها و قوانین ثابت الاهی، هر کس تمرین و ریاضت داشته باشد، به برخی از نیروهای درونی دست پیدا می کند. تفاوت عارف مسلمان و مرتاض هندی در این است که هدف عارف از ریاضت های شرعی (قرب نوافل)، عبادت خداوند است و خداوند به لطف خود و به خواست خود، درهای دانش را به روی او می گشاید؛ اما هدف مرتاض (مانند یوگاکار)، رسیدن به نیروهای باطنی یا آرامش درونی و مانند آن است و هرگز دغدغۀ توحید و معرفت الله را ندارد (Krishna, 1996: 2-5). به عبارت دیگر، عارف مسلمان در همه حال، بنده است و از خود چیزی ندارد و هرگز مانند عارفان هندی ادعا نمی کند که اوتاره یا تجسد خدا در روی زمین شده است. عارف مسلمان، از طریق بندگی محض به مقامات معنوی می رسد و هرگز با خدا یکی نمی شود. اما گورو، در زبان سنسکریت به معنای استاد است و از آن مفهومی همانند مراد در فرهنگ تصوف اراده می شود. یک گورو لزوماً مرتاض نیست و اکثر گوروها به رغم ادعاهای فراوانی که دارند فاقد هرگونه نیروی فوق طبیعی هستند. طیف وسیعی از گوروها وجود دارد که بسیاری از آن ها معلمان ساده تمرینات یوگا و مدی تیشن اند و برخی نیز به مقام مهاگورو (استاد اعظم) می رسند که معادل اوتاره است. جایگاه گورو در عرفان هندو بسیار مهم است؛ زیرا تشرف به طریقت معنوی، به آیین تشرف (دیکشه) نیازمند است که باید به دست گورو انجام شود. آیین تشرف به این معناست که گورو، آن نو آیین را پذیرفته و سعادت معنوی او را تضمین می کند. یکی از نکاتی که غربیان را مجذوب آموزه های هندویی کرد، رابطه مرید و مرادی گورو با پیروانش بوده است. این نکته در سخنی از کریستوفر ایشرووُد به روشنی بیان شده است. او پس از وصف شاگردی خود در محضر گوروهای مختلف و استفادۀ معنوی از آن ها می نویسد: شاگرد گورو بودن، معنای عمیقی به باورها و تمرینات انسان می دهد. (Isherwood, 1969: 184). البته باید توجه داشت که جذب شدن این گونه افراد به آیین هندو، به دلیل فقر معنوی جوامع غربی است و این که با عرفان اسلامی آشنایی چندانی ندارند. همچنین یکی از تفاوت های عمیق عارف با گورو این است که عارف مردم را به سوی خدا می خواند و گورو به سوی خود دعوت می کند. البته آنانداموی، یکی از شاگردان یوگاننده، نویسندۀ کتاب معروف زندگینامۀ یک گورو، می گوید که یک گوروی واقعی، شاگرد را به سوی خودش فرا نمی خواند؛ بلکه به سوی خدا فرا می خواند! (همان). این سخن بسیار عجیب است؛ زیرا تقریباً همه گوروهای هندو، مردم را به سوی خود فرا می خوانند. به طور مثال، مهر بابا که خود را اوتاره می داند، به مریدان خود چنین توصیه می کند: من یکتای قدیم هستم. من درون شما و با شما هستم. مرا در یاد داشته باشید و من شما را یاری خواهم داد. از شما می خواهم که مرا همراه همیشگی خود سازید. بیش از آن که به خود فکر کنید، به من بیندیشید. هر چه بیش تر به من بیندیشید، بیش تر به میزان عشقم به خود پی خواهید برد. وظیفه شما این است که حضور مرا همیشه در افکار، گفتار و کارهایتان حفظ کنید.[24] سای بابا، دیگر گوروی معروف هندی نیز می گفت: در خلوت های خودتان به من فکر کنید و هر چه می توانید در آشرام (= معبد) من حضور به هم رسانید.[25] در آموزه های ساتیا سای بابا سه نوع عبادت وجود داشت: مدی تیشن، آوازهای مذهبی و حضور در مجالس سای بابا. سای بابا می گفت اگر به من دسترسی ندارید مدت ها به عکس من خیره شوید تا به مرور زمان نسبت به من محبت پیدا کنید (همان). پس، می توان چنین نتیجه گرفت که گوروها در هند و طبق آیین هندو مردم را به نفس خود دعوت می کنند؛ اما گوروهایی مانند یوگاننده و آنانداموی که در غرب به تبلیغ مردم می پرداختند، تحت تاثیر ادیان الاهی، ادعا می کردند که گورو باید مردم را به سوی خدا دعوت کند؛ اما خود این سخن، ترفندی برای جذب مسیحیان به آیین هندو بود و از نظر آیین هندو صحت و اصالت ندارد. پی نوشت: [2]. برهمن در زبان هندی مشترک لفظی است؛ هم به معنای روحانی آیین هندو و هم به معنای حقیقت مطلق ساری در عالم هستی است. [3]. Kalki- Kalkin [4]. Bhagavata Purana [5]. Vishno Purana [6]. Kalki Purana [7]. vaikunth [8] – Mano [9]. Krta Yuga 3 .Tretā Yuga [11]. Dwāpara Yuga [12]. Kali Yuga [13]. این تاریخ تا امسال که 1392 هجری شمسی است، محاسبه شده است. [14]. یوگه در سنسکریت به معنای عصر و دورۀ زمانی است. [15]. Matsya [16]. Kūrma [17]. Varāha [18]. Nara-symha [19]. Vāmana [20]. Parasu Rāma [21]. Krşna [22]. Buddhā [23]. Kalki-Kalkin [24]. www.meherestan.com [25]. http://www.time.com/time/magazine/article/0,9171,2068080,00.html منابع 1. پرابهوپادا،آ. چ (1383). بهاکتی ودانتا سوامی، بهاگاواد – گیتا همان گونه که هست، ترجمه فرهاد سیاه پوش و دیگران، دانش جاودان. 2. گی تا (بهگودگی تا) (1374). سرود خدایان، ترجمه محمدعلی موحد، تهران، خوارزمى. 3. هانس کونگ (1385). ساحت های معنوی ادیان جهان، قنبری، حسن، دانشگاه ادیان و مذاهب. 4. English Sources: 5. Adoni, Aaron G.L. (2011)The Gnosis of Kali Yuga, Kondle. 6. Arfaj, Naji, (2012). Have You Discovered It’s Real Beauty, Peace Vision. 7. Chaturvedi, B. K, (2004). Narada Purana, Diamond Pocket Books. 8. Flood, Gavin D, (2003). The Blackwell companion to Hinduism, Malden, MA: Blackwell Pub. 9. Klostermaier, Klaus K. (2003). A Concise Encyclopedia of Hinduism, Oxford: Oneworld. 10. Krishna, Gopi, (1996). The Purpose of Yoga, New Delhi. 11. Isherwood, Christopher, (1969). Ramakrishna and His Disciples, Simon and Schuster, New York. 12. Maharishi, Mahesh Yogi, (1967). Bhagavad Gita: Translation and Commentari, Arkana. 13. Mittal, J. P.,(2006). History of Ancient India, Vol1, Atlantic Publisher. 14. Partridge, Cristopher (Ed.)؛(2003). Mysticim East and West, Paternoster Press, USA. 15. Palmer, Martin, (2004). World Religions, Times Books, London. 16. Reat, Noble Ross, Buddhism, A Short History, (1994). Delhi: Motilal Banarsidass. 17. Davis, Jimmy R, The Shia Imami Ismaili Muslims: (2007) A Short Introduction, Lulu.com Publisher. 18. Sanyal, J.M, tr (2000). The Srimad-Bhagavatam, New Delhi: Munshiram. Manoharlal. 19. Vikas The Mahabharata, (1995). 2vol, New Delhi: Vikas Publishing House Pvt Ltd. 20. Werner, Karel, (2005). A Popular Dictionary of Hinduism, Cozon. 21. Wuaku, Albert, (2013). Hindu Gods in West Africa: Ghanaian Devotees of Shva and Krishna, Brill. internet sources: 22. http://www.meherbabairani.com/Sundries%20Page/Who%20is%20Avatar/ 23. http://www.meherbabairani.com/Farsi%20Books/Meherbaba%20Invitation/ 24. http://www.meherbabairani.com/life/whoismeherbaba11.htm ابوالقاسم جعفری: عضو هیأت علمی دانشگاه ادیان و مذاهب گرایش دین شناسی مجله انتظار موعود شماره 43.
شنبه ، ۲۱فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فرهنگیان نیوز]
[مشاهده در: www.farhangiannews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 21]
-
گوناگون
پربازدیدترینها