محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830747999
صندلی داغ طرفداری: شهروز حدادیان؛ راوی روزهایی که با دادگاه آغاز می شوند و با فوتبال به پایان می رسند
واضح آرشیو وب فارسی:طرفداری: "قبل از جام جهانی 1994 فوتبالی شدم و به خاطر اسم و ابهت دیگو آرماندو مارادونا آرژانتینی شدم، هر چند پس از اون اتفاقات و بلایایی که سرش تو جام جهانی 1994 آوردند، ناگزیر به دلیل داشتن برادر بزرگتر ایتالیایی و همچنین چهره، نحوه بازی و درخشش روبرتو باجو یک آتزوری فن شدم. حال به دلیل اینکه روبرتو باجو عضو یوونتوس بود و همچنین برادری یوونتوسی، از سال 1994 بیانکونری شدم، هرچند پس از یک سال متاسفانه از یووه جدا شد و اینطوری شد که میلان رو هم دوست داشتم"طرفداری- شهروز حدادیان بیستمین مهمان از سری دوم صندلی داغ طرفداری در بهار، در بیست و یکم فروردین 1395 خواهد بود. خیلی سال پیش در فیس بوک، پیج لیورپول خودمان را داشتیم که جوانی با عکسی تاریخی یک مسیج برای پیج فرستاد. عکس مورد نظر که متعلق به شهروز حدادیان بود و برای حضور در پیج کل کل باشگاه های اروپا دعوت کرده بود، شهروز بود که با موهایی فرفری و بلند به آرایشگاه می رفت. در واقع این سکانس اول بود. در سکانس دوم آرایشگر مشغول می شد و به دقت به کار دشوار خود احتمام می ورزید و در نهایت، نتیجه پایانی شهروزی دیگر با موهای کوتاه و لبخندی حاکی از رضایت و پیروزی را نشان می داد. بعد از اینکه در دل گفتیم این دیوونه دیگه کیه [شکلک خنده] ، گفتیم که بله هستیم شهروز جان . اگر اشتباه نکنم 2010 یا 2011 بود. و بعد این مسیر عجیب و پر پیچ و خم آغاز شد. تا دلتان بخواهد در پشت صحنه آن پیج دعوا پیش آمد. شهروز جنجال راه می انداخت، کسی طرفش را نمی گرفت. قهر می کرد. می رفت یک پیج دیگر راه می انداخت. یا توسط راه هایی که گفتنش جایز نیست، پیج را پس می گرفت. طرفداری که شروع شد، همه بودیم. راه که افتاد در دوره ای برای مثال روزهای یورو 2012، تراکتوری برای خودش بود. می آمد و از فرقی نمی کرد که از جوبیلو ایواتا ژاپن یا دی سی یونایتد آمریکا. از اف سی سیبری تا اتلتیکو ماداگاسکار، یا حتی لیست بازیکنانی که در جام ملت های اقیانوسیه بین سال های 1988 تا 1998 بیش از ده گل به ثمر رسانده اند. از همه جا خبر می رفت. بارها رفته و غیبت داشته اما هر بار برگشته و آنقدر بوده که فعال ترین نویسنده سایت در تمام تاریخ حیات آن لقب بگیرد. شهروز با همه خوبی ها و بدی ها، در سرپا ماندن این سایت و پیش از آن در شکل گیری آن گروه نقش داشته است. در واقع این وسط باید به آقای مارک زاکربرگ "کردیت" داد که تفاوتِ بین Administrator و Content Creator را از همان ابتدا در پیج های فیس بوک راه اندازی نکرده بود. شاید اگر این تفاوت را قائل می شد، به کل داستان متفاوت می شد و آن مسیر به آن شکل به اینجا و شاید روزهایی بهتر ختم نمی شد. شهروز حدادیان هستم متولد 27 دی ماه 1365 در شهر تهران با اصالتی کرد، که در شناسنامه کبرسن دارم و چهار ماه شناسناممو بزرگتر گرفتند. فارغ التحصیل رشته کارشناسی حقوق قضایی و کارشناسی ارشد حقوق خصوصی و به مدت چهار سال است که وکیل پایه یک دادگستری هستم . یک سیکلی داره؛ از هر سه بار که می بینی اش یک بار شیرِ شیر است. خوشحال از پرونده ای. دفعه بعدی روباه است و ناراحت از پرونده ای. بار سوم هم می گوید که می خواهد وکالت را کنار بگذارد. طرفداری زائیده خیالات تراش نخورده آرمین جنت خواه بود، اونم زمانی که سر کوچیکترین اتفاقاتی میانمون جنگ و درگیری ایجاد می شد. بهم میگن توانایی اینو داری، بین دو تا شی بی جون دعوا بندازی، اما باور کنین فقط قصدم ایجاد هیجانه و هیچ سوءنیتی ندارم [شکلک خنده] . حتی یادم نیست که جنجال هایمان سر چه چیزی جز جوانی و سرِ داغ بود. اما بارها شهروز را یادم هست که پشیمان بود که همه ما را به آن پیج کل کل دعوت کرده بود. پس زمینه ذهنی ام این است که دلیل قریب به اتفاق جنجال ها و ترک کردن ها، خودِ شهروز و گاهی میلاد گودرزی بودند [شکلک خنده] . من و آرمین جنت خواه دقیقا از اردیبهشت 1390 همدیگرو می شناسیم، البته شناختی که مجازی بود نه حقیقی. یه روز در حالی که خسته از مطالعه فراوان کتب درسی در راه آزمون کانون وکلای دادگستری بودم، تصمیم گرفتم که بر اساس علاقه ای که به دو مقوله فوتبال و کل کل (در هر حوزه ای) داشتم، یه پیج در فیسبوک راه اندازی کنم و اسمشو گذاشتم کل کل باشگاه های اروپا ! برای اینکه پیج سر و سامانی بگیره، به ادمین های پیج های هواداری باشگاه های بزرگ در ایران پیغام دادم و اکثرا حاضر به همکاری شدند ولی از اون جمع گسترده، فقط علی امیری فر (لیورپول) و آرمین جنت خواه (اینتر) و من (یوونتوس) هنوز که هنوزه در سایت مشغول به فعالیت هستیم ! خیلی زود مراودات فراتر از تنها صحبت های فوتبالی رفت. اسم گروه بعدها به Ethernal Guys تغییر یافت و انجمن شاعرانه مرده طور، صحبتی از آن خارج از آن انجام نمی شد. البته یه برهه ای میلاد گودرزی که خدعه ای از پشت بر من وارد نمود نیز ادمین بود و برای جبران مافات، خدعه ای نیز به آرمین جنت خواه وارد کرد تا یر به یر بشیم! [شکلک خنده] این خدعه را رفتم و از میلاد پرسیدم. گویا گورزی در آن زمان زیر 18 سال داشت و شهروز بعد از ادمین کردنش، پشیمان بود و مرتبا می گفت بچه ای. که میلاد هم زد و همه من جمله شهروز را از جمع ادمین های پیج ریموو کرد. آرمین که تصمیم گرفته بود بر اساس همون مطالبی که روی پیج کل کل می رفت، سایتی نیز فرع بر کار راه اندازی کنه، پس از اینکه از ادمینی کنار گذشته شده و از همه جا دستش کوتاه مونده بود و یه سایت با کلی هزینه رو دستش مونده بود، واسه اینکه از دلم در بیاره و به پیج برگرده، گفت بیا تو سایت کار کن فقط خواهش می کنم منو تو پیجت راه بده [شکلک خنده] در آن مقطع اگر اشتباه نکنم شهروز نبود. از مدت ها پیش تر اسم گروه به We Must Do It، تغییر پیدا کرده بود و ماه ها در مورد آن و ایده های بلند پروازه آرمین صحبت کرده بودیم. اگر اشتباه نکنم، شهروز از آن روزهای آخر، زمانی به گروه بازگشت که سایت، چند روز بعد بالا آمد. ماهم دلمون به رحم اومد تا جوون مردم در اول جوونی ناامید نشه و هزینه ها اذیتش نکنه، دیگه چیکار کنیم خیلی دلرحمیم [شکلک خنده] و بله همینطور ناز داشت و لازم بود برای حضور، منتش کشیده شود [شکلک خنده]! ابتدا از دو اسم هیچ هیچ دات کام و طرفداری دات کام به عنوان گزینه های اسم سایت نام برده شد که در نهایت با طرفداری وارد دنیای مجازی شدیم، روزای شروع 80 نفر که اکثرا ادمین های پیج های باشگاه های مختلف اروپایی تو فیسبوک بودند و صرفا جهت کل کل دور هم جمع شده بودند، که به غیر از دو سه نفر بقیه هیچ سررشته ای از کار سایت و خبرنگاری نداشتند و همگی در میانه راه کم آوردند و به دلایل مختلف از سایت جدا شدند ولی من، آرمین جنت خواه، علی امیری فر، میلاد گودرزی، محمد فیروزی و مهیار میرزاپور پوستمون خیلی کلفت تر از این حرفاس که با وجود همه این مشکلات هنوز داریم ادامه میدیم . خیلی ها به جانبدارانه بودن اخبار اشاره می کنند، پس خدا رو شکر اون ایام رو ندیدند که ببینند چه اخباری رو سایت می رفت [شکلک خنده] نمی دونم چرا هر خبری رو سایت میره چه مثبت چه منفی، عده ای توهم توطئه پیدا می کنند، باور کنین نوشته های ما 90 درصد ترجمه شده از سایت های خارجیه و اخبار ما هیچ تاثیری در موفقیت و ناکامی هیچ تیمی نخواهد داشت، پس انقدر با دید منفی نیمه خالی لیوان رو نگاه نکنین. ما طی چهار برهه به اینکه کانون هواداری تیم های مختلف هستیم متهم شدیم، ابتدا می گفتند سایتمون منچستری است، بعدش بایرن مونیخ شدیم، یه مدتی یوونتوسی شدیم و سپس رئالی. با این تفاسیر باید گفت نویسندگان سایتمون حزب بادن که در هر برهه ای به سمت یه تیم متمایل شدیم . همین اخیرا بود که کسی در پروفایل شهروز، سایت را به اینتری بودن و ضد یوونتوسی بودن متهم کرده بود. شهروز تیم های زیادی را دوست دارد. غیر از هفت هشت تیم اصلی، می شد دید که ساندرلد لیدز یونایتد شفیلد پارما بیلبائو و درست یادم نیست اما در نظر بگیرید که الزمالک مصر، پائوک تسالونیکی، رکرتیوو هوئلوا، بوآیشتا و ده ها تیم دیگر را در فیس بوک دنبال می کند. در دسته های دوم همه کشورهای صاحب فوتبال و حتی درجه دو هم تیمی هست که شهروز آرزوی قهرمانی آن را داشته باشد و وضعیتش را دنبال کند. اما شروعِ فوتبال برایش به مانند من با یک اسم آغاز شد. دیگو آرماندو مارادونا. قطعا هر کی که فوتبالی میشه یه دلیلش می تونه داشتن خونواده فوتبالی باشه که منم دلیل اصلیش همین بود، از قبل از جام جهانی 1994 فوتبالی شدم و به خاطر اسم و ابهت دیگو آرماندو مارادونا آرژانتینی شدم، هر چند پس از اون اتفاقات و بلایایی که سرش تو جام جهانی 1994 آوردند، ناگزیر به دلیل داشتن برادر بزرگتر ایتالیایی و همچنین چهره، نحوه بازی و درخشش روبرتو باجو یک آتزوری فن شدم . حال به دلیل اینکه روبرتو باجو عضو یوونتوس بود و همچنین برادری یوونتوسی، از سال 1994 بیانکونری شدم، هرچند پس از یک سال متاسفانه از یووه جدا شد و اینطوری شد که میلان رو هم دوست داشتم . ناگزیر! عاشق فوتبالم، روزم رو با پیگیری کارهای دادگاهی شروع می کنم و با خوندن اخبار فوتبالی به اتمام می رسونم. و بعد رونالدو را دید و حالا هوادار بارسلونا بود. فصل 1994-95 بود که یه برنامه بود (اسمش یادم نیست) خلاصه لیگ های معتبر اروپایی رو نشون میداد، همونجا با بازیکنی به اسم رونالدو در آیندهوون آشنا شدم و پس از پیوستنش به بارسلونا، ما هم یه بارسا فن شدیم، هر چند الان روم نمیشه بگم بارساییم از ترس اینکه بگن حزب بادی، البته تا یادم نرفته بگم پس از جدا شدن رونالدو از بارسا، به منفورترین بازیکن از دید من بدل شد . با کوچ بازیکنان ایتالیایی به لندن، حالا تیمی را هم در انگلستان دوست داشت. فصل 1996-97 بود که کاپیتان تیم محبوبم عازم یه تیمی در انگلیس به اسم چلسی شد. رود گولیت، پیر لوییجی کاسیراگی، روبرتو دی متئو و جانفرانکو زولا و در راس همگی جانلوکا ویالی دلیل اصلی چلسی فن شدن من در انگلیس بودند، در حقیقت روح ایتالیایی موجب شد چلسی رو دوست داشته باشیم، هر چند اونموقع چلسی در ایران به اندازه انگشتان دو تا دست هوادار نداشتو هر کی طرف چلسی بود فقط به دلیل بازیکنان ایتالیاییش بود. در ایران هم بر خلاف اروپا، طرفدار قرمزهاست. علاقه به پرسپولیس: از سال 1373 یه پرسپولیسی بودم و تا زمان دنیزلی بازی های این تیمو عاشقانه دنبال می کردم، تا وقتی که علی دایی اومد و پرسپولیس رو به یه ویرانه تبدیل کرد و فوتبال ایران (به جز تیم ملی) عملا برام مرد. فصلی که با افشین قطبی قهرمان شدیم 80 درصد بازی های آزادی رو از نزدیک دیدم و از نزدیک شاهد گل بیادماندنی سپهرسرطلایی به سپاهان بودم. یوونتوس، چلسی، بارسلونا، روبرتو باجو، دیگو مارادونا، ایتالیا، آرژانتین، هلند، انگلیس، دل پیرو، بوفون، مسی، ماکله له، دیوید بکهام، کاناوارو، مالدینی، بارسی، ویری، ویالی، داویدز، ندود، ترزگه، زیدان، ژاوی، مورینیو، لیپی، کونته، الگری، دشام، رونالدینیو، ریوالدو، لمپارد، زولا، دونادونی، بارتزالی، یورنته، پیرلو، پوگبا، علی کریمی، مهدوی کیا، کیروش مورد علاقه هامن . همانقدر که لیست سفیدش پر از بازیکنان و تیم هاست، لیست سیاهش هم بی مانند به نظر می آید و به شکلی تاریخی بابت پیروزی آلمان مقابل برزیل با هفت گل هم خوشحال بود و هم ناراحت! از برزیل و آلمان همیشه متنفر بودم، به این دلیل که هر دو تیم بیشتر از حقشون صاحب قهرمانی شدن در حالی که قهرمانی 94 حق ایتالیا بود و 2002 هم حق برزیل نبود و از سویی آلمان هم به غیر از قهرمانی 2014 در هیچ دوره ای شایسته ترین تیم برای قهرمانی نبود و مجارستان (1954)، هلند (1974) و آرژانتین (1990) شایستگیشون از ژرمن ها بیشتر بود! البته یه پسرعمو دارم و چون از بچگی کل کل زیادی باهم داشتیم همیشه از تیمهاش متنفر بودم و چون آلمانی بود، آلمان از همون دوران در لیست سیاه من قرار داشت. شبی که آلمان با هفت گل برزیل رو شکست داد یه حس دوگانه داشتم، هم بابت تحقیر سلسائو خوشحال بودم و هم بابت برد ژرمن ها ناراحت. از برزیل، آلمان، رئال مادرید، منچستر یونایتد، بایرن مونیخ، آرسن ونگر، رونالدوی برزیلی، توماس مولر، فرگی تایم، علی دایی، سید مهدی رحمتی، استقلال، سپاهان، اکثر بازیکنان آلمانی و برزیلی دهه 90، یوسی بنایون، کاسیاس، تیاگو سیلوا متنفرم. ونگر را دوست ندارد چون همیشه باور دارد که آرسنال، می تواند با فردی دیگر نتایج بهتری کسب کند. مربی محبوب؟ بدون شک ژوزه مورینیو. علاوه بر این موارد از تمام تیم های که مورینیو در اون باشه خوشم میاد، فرقی نمی کنه اون تیم چلسی باشه که قبل از مورینیو نیز عاشقش بودم یا رئال مادرید و اینتری باشه که قبل از مورینیو ازشون متنفر بودم، اما با حضور آقای خاص بازی هاشون رو با علاقه دنبال می کردم و همین شد که لقب آقای بی همتا به من اختصاص داده شد [شکلک خنده] یک اصل مهم در مورد شهروز این است که مارکیزیو را دوست ندارد و البته حاضر است با همه آدم های دنیا در این مورد بحث کند. از مارکیزیو متنفر نیستم، فقط معتقدم بازیکنیه که الکی بزرگش کردند. کلا در مورد بازیکنان اوورریتد نظر خوبی ندارم. مارکیزیو بازیکن خوبیه البته فقط در سطح دیدارهای کوچک! و به هیچ وجه در حد و اندازه بازی های بزرگ نیست، و با این وجود القابی همچون شاهزاده کوچک به وی دادن واقعا زیاده روی است!!! البته تعداد این اوورریتد ها در دنیای فوتبال خیلی زیاده و از ترس اینکه همینجا محاکمه نشم، از آوردن اسمی مازاد بر مارکیزیو در این خصوص پرهیز می کنم! ونگر را می گوید. یک صحبتی هم در مورد بازی سال 2009 چلسی بارسلونا و تام هنینگ اوربو داور نوروژی داشت. خیلی از هواداران چلسی، هنوز یاد و خاطره اون بازی معروف در مقابل بارسلونا را در سال 2009 زنده نگه داشته اند و اون دیدار رو رسوایی داوری می دونند، ولی به نظرم تو اون دیدار تنها پنالتی هایی که باید به سود چلسی دیده می شد و داور نگرفت اتفاق افتاد، اما در دو دیدار رفت و برگشت یوونتوس در مقابل بایرن مونیخ در مسابقات فصل جاری شاهد انواع و اقسام ناداوری بودیم، که متاسفانه یوونتوسی ها هیچوقت به اندازه چلسی فن ها روی اون مانور ندادند. از گل سالمی که آفساید اعلام شذ (موراتا در دیدار برگشت)، تا گل آفسایدی که سالم اعلام شد (گل اول بایرن مونیخ در دیدار رفت)، تا گل های خطایی که به ثمر رسید (گل دوم بایرن مونیخ در دیدار رفت و گل چهارم در دیدار برگشت)؛ تا پنالتی که برای یوونتوس اعلام نشد (خطای هند ویدال) همگی و همگی موجب شد بایرن مونیخ به ناحق راهی مرحله بعدی بشه و یوونتوسی که در نیمه اول دیدار برگشت یکی از بهترین بازی های 20 سال اخیرش رو انجام داده بود، از گردونه مسابقات خارج بشه. در دوره ای با اسم شهمیر یا shah shah، پیج های دیگری را اداره می کرد. از آن جمله پیج عکس های فوتبال و عکس های تاریخی ای بود که داشت و پیدا می کرد. عکس های فوتبالی: یکی از علایق شدیدی که از بچگی داشتم جمع کردن تصاویر بازیکنان فوتبال است و آرشیو خوبی در این زمینه دارم و در همین راستا اطلاعات خوبی هم از بازیکنان قدیمی فوتبال دارم. به همین دلیل یه پیج در فیسبوک داشتم به اسم "عکس های ماندگار فوتبالی" که تو اون پیج تونستم دوستان بسیار خوبی پیدا کرده و زانیار بهروش از اون پیج به سایت اضافه شد، پویا نیری وند ، علی رجایی و حامد چشم براه از بچه های سایت تو اون پیج بودند و پاشا خرمشاهی، امیرحسین محمدزاده، نیما آذری، شاهین دهقان، ماسیس ماطاووسیان، محمدرضا اکبری، مجید راستین، امیر تک روستا (معروف به روسو) و امیر اسکندری از دوستان بسیار خوبی بودند که در اون پیج مارو همراهی می کردند و همچنین یه اتفاق بسیاربسیار خوب در زندگیم که سرمنشاش از اون پیجه . اینجا را توضیح خواستم و داد اما گفت در متن نیارمش [شکلک خنده] وکالت با روحیاتش به نظر سازگار نیست و بارها از کم آوردن حرف زده اما هنوز هم ادامه می دهد. هنوز هم می جنگد که دنیا، کمی بهتر باشد و حقی ناحق نشود. دنیایی که با عشق واردش شدم و الان از اون متنفرم!!! تا زمانی که یک وکیل نباشید و برخورد زننده عده ای از مقامات محترم قضایی و مردم رو بدون هیچ دلیلی با خودتون مشاهده نکنید، حرفم را درک نخواهید نمود! بارها در راه انجام وظیفه ام تهدید شدم، ولی پا پس نکشیدم! پیش آمده که برای یک هفته غیبش بزند. اکنون هم به عنوان یک وکیل-خبرنگار دو دنیای متفاوت با روحیاتی کاملا مجزا از هم را تجربه می کنم! یکی با فشار فراوان روحی و روانی و جسمی که موجب میشه آدم سریعا پیر بشه و دیگری با انرژی مثبت که همین بشاشیت رو بههمراه داره و موجب شده هنوز عده ای فکر کنند که حداکثر 22 سال سن دارم. ?وقتی برحسب اجبار وکیل کلاهبردار، سارق، معتاد و .... میشین و بازخورد منفی که از جامعه دارید، سنگینی این شغل رو درک میکنین . در موسیقی هم به مانند فوتبال، یک دنیا خواننده و گروه محبوب دارد. موسیقی جزئی جدایی ناپذیر از من است. البته صرفا در حد شنیدن و علاقه ای به نواختنش نداشتم. همه نوع سبکی گوش میدم: چه ایرانی باشه، چه خارجی، چه انگلیسی زبان باشه، چه فرانسوی، ایتالیایی، اسپانیولی، آلمانی، ترکی یا کردی، چه سنتی و تلفیقی باشه، چه رپ، پاپ، راک، متال یا کانتری و ..... با اکثر خواننده ها و بندهای موسیقی چه از نوع اینور آبیش چه اونور آبیش آشناییت دارم. با تعدادی از آهنگ های هر خواننده ای خاطره دارم، ولی خب در مجموع محسن چاوشی، چارتار، داریوش، حبیب، هایده، ابی، Enrique Iglesias، Nirvana، Michael Jackson، John Lennon، Bad Boys Blue، Dido، Laura Pausini، Chris De Burgh، System Of A Down، Linkin Park، Shania Twain، Whitney Houston، Celine Dion، Adele، Bee Gees،Elton John، Cold Play، Scorpions، Queen، Enya، Black Eyed Peas، Eminem، Empyrium، Within Temptation، Pink Floyd، Bruno Mars، Roxette، Cranberries رو بیشتر می پسندم و این نشون میده تا چه حدی همه نوع پسند هستم! از دنیای سینما هم گفت. زیاد اهل فیلم نیستم و شاید تعداد فیلم های خارجی که دیدم (بغیر از ژانر ترسناک و کمدی) 50 تا هم نیست. البته با این وجود از همین تعداد کم پاپیون و فارست گامپ فیلم های مورد علاقه ام هستند و بین ایرانی ها درباره الی رو دوست دارم و تام هنکس، رابرت دنیرو، داستین هافمن و از بین ایرانی ها پرویز پرستویی، شهاب حسینی و ترانه علیدوستی بازیگران مورد علاقه ام هستند. (مامانم میگفت زندگی مثل یک جعبه شکلاته هیچ وقت نمیدونی قراره چی ازش نصیبت بشه (فارست گامپ) به سراغ سوال های مطرح شده در توییتِ صندلی داغ رفت و به برخی جواب داد. خداییش پولی نمیگیریدبابت نویسندگی تو طرفداری؟ اگه نه وعده ای هم داده نشده؟ من در مجموع چهار سال حضور در طرفداری، جمعا چیزی کمتر از یکی از پرونده های حوزه وکالت دریافت کرده ام!!! توصیف بچه های سایت در یک کلمه و جمله فوتبالی: آرمین جنت خواه: یکدنده و بلندپرواز، همچون ماسیمو موراتی همیشه توهم کالچوپولی دارد مهیار میرزاپور: باحوصله و خستگی ناپذیر، از من حزب بادتر اوست. خودمانیم، نیست ! شهروز در این زمینه آقای بی همتاست [شکلک خنده]! مهدی جوانی: منظم و با دیسیپلین، بالاخره یکی از آرزوهایش که دیدن برد آلمان مقابل ایتالیا بود برآورده شد. محمد محمدخانی: دنیایش با دنیای منو تو فرق دارد، بامرام، شاگرد خلف دی مارتزیو و بنده کارلتو، برخلاف پیش بینی های همیشه فوق العاده اش نه تنها یوونتوس مجوز لیگ قهرمانان را کسب کرد بلکه برای پنجمین بار قهرمان خواهد شد. پویا نیری وند: بچه باحال، زیدان را بهترین مربی تاریخ می داند، البته دانیلو را نیز بهترین مدافع راست دنیا می دانست!!! کیان موسوی: خوش تیپ کم حرف، با فیگو طرفدار اسپورتینگ لیسبون، بارسلونا و سپس رئال مادرید شد و همیشه می گوید اگه فیگو بجای اینتر راهی یوونتوس می شد، اکنون یک بیانکونری بود علی امیری فر: حضرت سیبیل!، در یکی از اقرارهایش متوجه شدم ابتدا طرفدار میلان بوده، اما پس از اون دیدار تاریخی استانبول و برای کم نیاوردن جلوی دوستانش به سمت لیورپول متمایل شده است، پس با این تفاسیر تا به حال قهرمانی لیورپول را به عنوان طرفدار لمس نکرده است! یک اشتباهی یک بار کردم و گفتم که در دوره ای مثلا بین 2001 تا 2004 میلان را هم کمی دوست داشتم، به خصوص دیدا. بعد اینطور. باور نکنید [شکلک مشت بر دیوار کوبیدن]. حامد چشم براه: باجنبه؛ از شخصی که لوییس فن خال را بهترین مربی دنیا بداند و در زمان عقد قرارداد با منچستر یونایتد معتقد باشد وی با قهرمانی های مکررش باعث می شود فرگوسن فراموش شود، چه انتظاری دارید؟ آرمین طاهری نیا: بامعرفت؛ از نظرش بواتنگ با اختلاف بهترین مدافع قرن بیست و یکم است و خسرو حیدری را مدافعی در سطح جهانی می داند. میلاد گودرزی: آقای استیکر و رفیق طبیعت؛ بازیکن فنی که بوفون را بیشتر از خودش دوست دارد! علی رجایی: پدرخوانده؛ فقط هنگام برد تیم هاش می تونی پیداش کنی و بنابراین از مجموع 365 روز سال 350 روزش غایبه. محمد فیروزی: متفاوت اونم از نوع چینیش؛ فقط در هنگام پیروزی ها، رئالیست. علیرضا نجاتی: برادر دوقلوی متئو دارمیان؛ شاگرد خلف محمدخانی. سعید عبدی: عاشق استادیوم و رفیق جینگ تونی اولیویرا؛ کتمان می کند اما تراکتوری بودنش شهره دو عالم است. امین ابطحی: متشخص؛ با استفاده از زبان ترجمه و نگارش، به خوبی همه را عاصی می کند (من هم خیلی دوست دارم همرو اینجوری عاصی کنم) محسن امیری: دیکتاتور؛ همیشه بر سر نحوه برخوردش با کاربران باهاش اختلاف نظر دارم. مهرداد تبریزی: آلمانی باحال؛ شوکی که با رفتن شواینی به منچستر یونایتد به او وارد آمد، شرینگهام و سولشر تو دو دقیقه به او وارد نکرده بودن. سامان خدایی: هری پاتر؛ همیشه برای تایید یک اتفاق خوب کردیت هایش آماده است؛ می گوید از سال 2002 طرفدار دورتموند است، اما در هنگام باخت، دورتموندی بودن خود را انکار می کند. محمدنقیبی: یک تنه کانون هواداران است؛ در آخرین اظهارنظرش گفت: از بچگی طرفدار سیتی بودم، البته لستر سیتی، نه منچستر سیتی حسین خسروی؛ داداش رضا صادقی؛ به کینگ اریک ارادت خاصی دارد . شهروز حدادیان: به قول دوستان آقای بی همتا [شکلک خنده] استاد فیفا 15 که طی 10 دوره مسابقاتی که بین نویسنده های سایت داشتیم با اقتدار در تمامی ادوار قهرمان شدم. نشده، باور نکنید. حرف آخر: 1. از همه نویسنده هایی که طی این چهار سال بدون هیچ چشمداشتی به طرفداری کمک کردند تا دیده بشه تشکر می کنم 2. از همه اشخاصی که طی این مدت، موجبات دلخوریشون رو فراهم آوررم عذر می خوام 3. دوستانی که بیش از حد انتقاد می کنند و همواره با عینک بدبینی به نویسنده های سایت و سایت نگاه می کنند، یک ماه بدون حقوق و با شرایطی که در سایت هست فعالیت کنند، تا با سختی کار ما آشنا بشن 4. تشکر از علی سیبیل بابت زحمتی که در این صندلی داغ کشید
شنبه ، ۲۱فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: طرفداری]
[مشاهده در: www.tarafdari.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 50]
-
گوناگون
پربازدیدترینها