تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ساقدوش کیست ؟ | وظیفه ساقدوش در مراسم عقد و عروسی چیست ؟
قایق‌سواری تالاب انزلی؛ تجربه‌ای متفاوت با چاشنی تخفیف
چگونه ویزای توریستی فرانسه را بگیریم؟
معرفی و فروش بوته گرافیتی ریخته گری
بهترین بروکر برای معاملات فارکس در سال 2024
تجربه رانندگی با لندکروز در جزیره قشم؛ لوکس‌ترین انتخاب
اکسپرتاپ: 10 شغل پردرآمد برای مهاجران کاری در کانادا
بهترین سایتهای خرید تیک آبی رسمی اینستاگرام در ایران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1814725271
آیا بازیگران ستاره در دنیا برای تئاتر پول ساز هستند
واضح آرشیو وب فارسی:بولتن نیوز: با وجود شکل گیری دنیای دیجیتال و عصر تکنولوژی و رقابت سنگین صنعت سینما و تلویزیون آیا تئاتر می تواند همچنان جایگاه خاص خود را میان مردم داشته باشد و آنها را به سوی خود فرابخواند؟گروه تئاتر: افراد بسیاری درباره بوجود آمدن تئاتر جستجو کرده اند و معتقدند سر چشمه آن از آیین هاست. آئین هایی که برگرفته از نخستین اقدامات بشری دارد و در طی قرن ها همیشه جایگاه خود را در زندگی بشر حفظ کرده است. اما با توجه به گذشت زمان و تغییرات بسیاری که در در سبک زندگی و نگاه انسان ها به وجود آمده است این سئوال مطرح می شود که آیا در عصر دیجیتال، نمایش همچنان موضوعیت خواهد داشت؟ برای جست و جوی پاسخ این سئوال در این مقاله نگاهی به گزارش نشست هنرمندان تئاتر (بازیگران، کارگردانان، تهیه کنندگان و…) به قلم دکتر کریگ لمبرت، معاون سردبیر مجله ی هاروارد خواهیم داشت که از سوی گروه تئاتر اگزیت ترجمه و به شکل اختصاصی در اختیار هنرآنلاین قرار گرفته است. می توان گفت شباهت های ساختاری میان تئاتر آمریکا و ایران وجود دارد، درحالی که اصولاً ساختار تئاتر اروپا سال هاست مسیر دیگری را در پیش گرفته است که آن را نهادی فرهنگی و نه کالایی تجاری می شناسد. از همین رو هنرمندان تئاتری خود را برای خلق آثار فرهنگی از هر جهت حمایت و پشتیبانی می کند. چشم اندازی که برای تئاتر ایران مطلوب است اما جز با تغییراتی اساسی در نوع نگاه به آن امکان پذیر نیست؛ این روند نه تنها از سوی سیاست گذاران فرهنگی، بلکه حتی بیشتر از سوی جامعه ی تئاتری ایران هم باید باشد. شاید آگاهی از نگاه انتقادی کسانی که مسیر مشابه و بسیار پیشرفته تر امروز تئاتر ایران را سال هاست درنوردیده اند، روزنه ای باشد به سوی آینده ای که هنر را در جایگاه واقعی خود در جامعه ای پیشرفته و انسانی ببیند. به گزارش بولتن نیوز، به تازگی جان لیتگو پیشنهادی دریافت کرد مبنی بر این که (به گفته خودش در مقابل مبلغی هنگفت، جایگزین نقش اول یکی از سریال های تلویزیونی شود. او می گوید: این درست در زمانی اتفاق افتاد که به کار در نمایش جدید دیوید آبورن دعوت شده بودم. برای من هیچ جای سوالی نبود که کدام یک را ترجیح می دهم. چراکه ندای نخستینی که شنیدم و انگیزه ای که مرا وادار کرد بازیگر شوم، روی صحنه خیلی بیشتر ارضا می شود تا در سینما و تلویزیون. جهت اطلاع، این ها خالقانی هستند که در رده های بالای این حرفه جای دارند. کارنامه حرفه ای طولانی و متنوع لیتگو که در اتوبیوگرافیش "نمایش، مدرسه بازیگر" نیز بازگو شده است، برایش نامزدی اسکار و نیز جوایز امی، تونی و گلدن گلوب و مدرک افتخاری هاروارد به ارمغان آورده است. آبورن، نمایش "مدرک" را که برنده جایزه پولیتزر و نیز تونی شده بود، در کنار بسیاری از نمایشنامه های دیگر به رشته تحریر درآورده است و بهار امسال نیز نمایش جدیدش با لیتگو به روی صحنه می رود. لیتگو اشاره می کند: "تنها عده کمی از بازیگران این امکان را در اختیار دارند که صحنه را بر کار پول ساز تلویزیون ترجیح دهند." اواضافه می کند:جای تاسف است که مردم احساس می کنند که در گروه بازیگران نمایش در برادوی، حتماً باید یک چهره سینمایی داشته باشید. از طرفی دیگر، این ممکن است بتواند شهرت تئاتر را به عنوان نقطه اوج و بهترین کاری می توان انجام داد، تقویت کند. اگر چنین باشد، جهش چهره ها به سوی پیشرفت احتمالاً به موقع است. تئاتر به عنوان نهادی که برای هزاران سال در قلب فرهنگ های جهان جای داشته است، اکنون در جامعه ای که به سرعت در حال تحول است، با چالش هایی جدید و پیش بینی نشده روبرو می شود. تکنولوژی های دیجیتال و الکترونیک، بذر نسلی جدید از رسانه را در تلفن های هوشمند کاشته اند، از فیلم های سه بعدی تا ویدیوهای عمومی مانند یوتیوب؛ به گونه ای که با تئاتر و سایر رسانه های سنتی مانند کتاب و همچنین با یکدیگر بر سر توجه مقطعی مخاطب رقابت می کنند. کشیدن نسل جوانی که در میان فرهنگ دیجیتال رشد کرده است به اجراهای زنده ی تئاتری ممکن است عملاً بسیار دشوارتر باشد. در فصل ۲۰۰۹-۲۰۱۰ برادوی، میانگین سنی تماشاچیان ۴۸ سال بود. لیتگو می گوید:"ما در یک جریان دیوانه وار قرار داریم. تمام مفهوم سرگرمی پیچیده و ازهم پاشیده شده است. مسئله تنها این تکنولوژی ها و پدیده اختلال عدم تمرکز مربوط به بازی های کامپیوتری نیست؛ مسئله این است که ما حتی دیگر نمی دانیم که سرگرمی چیست. امروز نیمی از برنامه های تلویزیون، برنامه های زندگی واقعی (رئالیتی شو) است، جایی که مردم عادی به زور خود را مورد توجه انظار عموم قرار می دهند و مردم، آماتورهای خوشحال را تماشا می کنند که در برابر چشمانشان شکست می خورند. اخراج شدن از جزیره به اتفاق آرا یا اخراج شدن توسط دونالد ترامپ درام جدید امروز است: این جایی است که تنش دراماتیک به جای سرچشمه گرفتن از ذهن نویسندگان، بازیگران و فیلم سازان، از آن نشات می گیرد. سرگرمی ای که به ارزانی در یک لپ تاپ یا دستگاهی که در دستانتان جای می گیرد، از نظر قیمت و دسترسی بر تئاتر غلبه می کند. کریستوفر دورانگ در سال ۱۹۷۵ به نیویورک آمد و ۱۰ دلار پرداخت تا بلیت نمایشی را برای تماشا به صورت ایستاده یا روی زمین بخرد. چند سال بعد، قیمت بلیت نمایش پرطرفدار خودش به نام "خواهر مری ایگناتیوس همه چیز را برایتان توضیح می دهد"که از سال ۱۹۸۱ تا ۱۹۸۴ در برادوی بر روی صحنه بود، تنها ۳۰ دلار بود. تا سال ۲۰۰۸ قیمت متوسط بلیت های برادوی به ۸۶ دلار رسید، و امروز صندلی های ویژه ی ارکستر به ۴۰۰ تا ۶۰۰ دلار هم می رسند. دورانگ با شگفتی می گوید:"این صندلی ها می بایست برای تاجران متمول باشد. من که شخصاً احساس می کنم هیچ تئاتری ارزش این را ندارد که برای دیدنش ۴۰۰ دلار بپردازی." این پیشرفت ها تئاتر زنده را تهدید می کند. در سال ۲۰۰۸، پنج نمایشنامه نویس تئاتر جدید کالج هاروارد (که اکنون فِرکِس نام دارد) را با جلسه گفتگویی با عنوان "آیا نمایشنامه نویسی آینده ای دارد؟" افتتاح کردند. به اتفاق معتقد بودند که بسیاری نمایشنامه نویس خوب وجود دارد، اما پرسش چالش برانگیز این است که "آیا تولید آینده ای دارد؟" چرا که به صحنه بردن نمایش های جدید بسیار دشوار است. دورانگ می گوید:"کسانی که مایلند بر تولیدات کوچک تر و نسبتاً کم درآمدتر سرمایه گذاری کنند در حال ناپدید شدن هستند." گذشته از این، دنیای پول ساز تلویزیون که البته در طول سال های گذشته تولیدات درام و کمدی خوبی نیز داشته است، برخی از بهترین نمایشنامه نویسان جوان -یا کسانی که پتانسیل آن را داشته اند- را از تئاتر به سوی خود کشیده است. لیتگو می گوید: "این بسیار مهم است که تئاتر غیرانتفاعی به پدید آوردن نوشته های جدید ادامه دهد. نوشتن نمایشنامه کار بسیار دشواری است." او به یاد می آورد که چند سال پیش نویسندگان کمدی را برای سریال تلویزیونی مشهورش "سومین سنگ از خورشید" دور هم جمع کرده بود. او تعریف می کند: به آن ها گفتم: "ببینین! شما تو یک هفته یک کمدی تک پرده ای می نویسین! یعنی این قدر بااستعدادین! چرا توی چهار پنج ماه استراحتی که از "سومین سنگ" دارین، نمایشنامه نمی نویسین؟ میدون براتون بازه. نویسنده های کمدی قبلاً برای برادوی می نوشتن، اما حالا همه برای تلویزیون می نویسن. بنشینین سه نمایش تک پرده ای برای اجرا تو یک شب بنویسین، من براتون تولیدش می کنم. تو تئاتر کنترل به دست نمایشنامه نویس است، در حالی که در تلویزیون و سینما ممکنه مجبور بشن بازنویسی کنن- چون اونجا کارمندن!" همه از این فکر هیجان زده شده بودند، و هیچ کدام هم نمایشنامه ننوشتند. در عوض به نوشتن پیش درآمد و بازی گلف ادامه دادند و منتظر ماندند تا فصل بعدی سریال شروع شود." تئاتر در بازار تجارت تئاتر غیرانتفاعی با دشواری های مشخصی روبرو است. تینا پکر بنیان گذار کمپانی تئاتری "شکسپیر و شرکا" در لنوکس ماساچوست که از سال ۱۹۷۸ شاکله اصلی زندگی فرهنگی در برکشایر بوده است، می گوید: "کسانی که فکر می کنند همه چیز را باید با بازار سنجید، هیچ درکی از هنر ندارند. اگر موضوع تنها اجبار بازار بود، کلیساهای بزرگ اروپا هرگز ساخته نمی شدند، ونگوگ هرگز نقاشی نمی کشید و میکل آنژ هرگز مجسمه نمی ساخت." رابرت بروستاین محقق ارشد و مدیر و بنیان گذار تئاتر رپرتوار آمریکا (ART) می گوید: "برای این که تئاتر بتواند شکل ایده آلش را حفظ کند، باید سوبسید دریافت کند." در سال های ۱۹۳۰، بخش بسیار کوچکی از بودجه اداره اشتغال زایی (WPA، ت.م: بخشی از سیاست دولت روزولت برای رویارویی برای بحران اقتصادی) به پروژه تئاتر فدرال (FTP) اختصاص یافت که در سال های ۱۹۳۵ تا ۱۹۳۹، به شکوفایی فرهنگ تئاتری آمریکا منجر شد. در سال ۱۹۳۹ کنگره آمریکا در واکنش به ماهیت چپ گرای بسیاری از تولیدات تئاتری پروژه ی تئاتر فدرال، این بودجه را لغو کرد. آرتور میلر، اورسون ولز، الیا کازان و جان هاوسمن از جمله کسانی بودند که در این دوره تحت حمایت پروژه تئاتر فدرال، فعالیت حرفه ای خود راآغاز کردند. تئاتر غیرانتفاعی دومین دوران طلائی خود را در سال های ۱۹۶۰ تا ۱۹۹۰ با "طرح حمایت از هنر" تجربه کرد، طرحی که میلیون ها دلار به عنوان کمک هزینه به هنرمندان پرداخت نمود؛ که در کنار انبوه بودجه و جایزه از سوی بنیادهای فورد، راکفلر، ملون و شوبرت حدود ۴۰۰ تئاتر محلی را تامین و تجهیز نمود- مانند تئاتر گاتری در مینیاپولیس و آرنا استیج در واشینگتن دی.سی. بروستاین خود نیز تئاتر رپرتوار ییل را با بودجه ی ۳۰۰ هزار دلاری از سوی بنیاد راکفلر در سال ۱۹۶۶ تاسیس کرد. این تئاترهای محلی که اکثراً گروه بازیگران و کارگردانان و طراحان دائمی داشتند، به گفته بروستاین "همچون تیم ورزشی در کنار هم کار می کردند." بروستاین می ا فزاید: "این اجازه می داد که بتوانی میانبر بزنی. مجبور نبودی از سر خط شروع کنی و با بازیگرانی که تازه برای اولین بار می خواهند یکدیگر را بشناسند یا روی صحنه با هم رقابت کنند سروکله بزنی. آن ها آماده حمایت متقابل بودند. این یک ایده جمعی بود در اجتماعی به شدت انفرادی. برای همین سرنوشت اش این بود که عمر کوتاهی داشته باشد. آن قدری به طول انجامید که بتواند کاری متفاوت ارائه دهد و بر کیفیت کار برادوی و آف برادوی تاثیر بگذارد." اما این عصر طلایی هم به درازا نیانجامید. ریاضت اقتصادی سال های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ و نیز واکنش کنگره آمریکا به حمایت مالی از نمایشگاه های بحث برانگیز رابرت میپلتورپ و آندرس سرانو، موجب کاهش چشمگیر بودجه طرح حمایت از هنر را فراهم آورد. در همین حین، برخی از بنیادهای بزرگ تر نیز از تئاتر فاصله گرفتند. (هرچند، امروزه بروستاین نسبتاً به آینده طرح حمایت از هنر تحت مدیریت فعلی آن روکو لندزمن یکی از شاگردان دکترای اش در ییل و تهیه کننده موفق در برادوی خوش بین است. به گفته خود بروستاین "او کسی است که فکر می کنم سعی خواهد کرد آیده آل های قدیمی تئاتر موجود را دوباره به حرکت بیاندازد." تئاتر هرگز نمی تواند بازار و منتقدان را که بر خریداران بلیت تاثیر می گذارند تماماً نادیده بگیرد. از یک طرف، هنگام افتتاح یک نمایش آف برادوی در نیویورک، به گفته دورانگ "اگر نیویورک تایمز از آن خوشش نیاید، غرق شده اید!" با این حال بروستاین که خود نقدهای بسیاری درباره تئاترها نوشته است می گوید: "تئاتر غیرانتفاعی قرار نبوده که گروگان منتقدان روزنامه ها باشد." اگر تئاتر غیرانتفاعی منابع کافیِ مستقل از گیشه داشته باشد، به گفته او "می تواند نقدها را رد کرده و نادیده بگیرد، و یا حتی جلوتر از آن ها باشد." بروستاین از آوردن تئاتر رپرتوار آمریکا (ART) به هاروارد در فصل ۱۹۷۹-۸۰ می گوید و این که در سال اولش ۱۳هزار نفر مخاطب ثبت نام کردند تا پیش از آن در نیوهیون هیچ گاه بیش از ۶۰۰۰ نفر متقاضی نداشتند. تئاتر رپرتوار آمریکا در آن فصل کار خود را با رویای نیمه شب تابستان آغاز کرد و در سال دوم نیز ۱۴۰۰۰ نفر را به سوی خود کشاند. اما در فصل بعدی، نیمی از مخاطبان خود را از دست داد. بروستاین توضیح می دهد: "بوستون هرگز این همه در معرض آوانگارد نبود." و می افزاید که بیشتر مخاطبانی که آن ها را ترک کردند، به کمپانی تئاتر تازه تاسیس هانینگتون پیوستند، که به قول بروستاین "مخاطبانی که کارهای کمتر تحریک آمیز برایشان جالب بود را به سوی خود می کشاند." بروستاین تاکید می کند که غیرانتفاعی بودن مهم است، چون زمانی که کمپانی ها کاملاً به بازار وابسته می شوند، "آن گاه تئاتری داریم که با والمارت تفاوتی ندارد- تنها تولید می کند که بفروشد. هیچ کیفیت طبیعی ای ندارد- فقط چیزی است که مصرف می کنی و دور می اندازی، بدون این که پس از آن طعمش را حس کنی و لذت ببری." به همین ترتیب، آندره گرگوری (بازیگر و کارگردان، بازیگر نقش اصلی فیلم شام من با آندره، ۱۹۸۱) که در تئاتر آوانگارد، رادیکال و تجربی کار کرده است، می گوید:"برادوی تئاتر نیست. تجارت نمایشی است." او میان تئاتر منفعل که شما را ترغیب و تحریک به پرسیدن سوال نمی کند، تئاتری را که به شما می گوید کجای صحنه را نگاه کنید، و هنگامی که بیرون می آیید بگویید وای! عالی بود! یا هری استرنز خیلی خوب آواز خواند، و تئاتر فعال که شما را به پرسیدن سوال های جدی و چالش برانگیز درباره زندگی خودتان، فرهنگ و جامعه ای که در آن زندگی می کنیم وادار می کند تفاوت قائل است. تماشای بازیگری که به طور زنده نمایش هایی مانند شاه لیر، چه کسی از ویرجینیا وولف می ترسد، یا مرگ فروشنده را اجرا می کند به شدت آزار دهنده است. سوال این است که آیا برای اینها مخاطبی وجود دارد؟ فستیوال شکسپیر اورگان (OSF) یکی از تئاترهای بزرگ غیر انتفاعی که در سال ۱۹۳۵ تاسیس شده است، به نظر می رسد که به تعادل سالمی میان هنر و بازار رسیده است. این تئاتر یکی از "مقصدهای تئاتری" است- ۸۵ درصد از مخاطبان آن بیشتر از ۲۰۰ مایل از مرکز آن در اشلند اورگان فاصله دارند. فستیوال شکسپیر اورگان (OSF) با حضور سالانه ۴۰۰ هزار نفرمخاطب، بودجه اجرایی ۳۰ میلیون دلاری و ۱۰۰ بازیگر که حقوق ماهانه دریافت می کنند، بزرگ ترین کمپانی تئاتری در سرتاسر ایالات متحده ی آمریکاست. مدیر هنری این مجموعه، بیل راچ "طبیعت ماجراجوی مخاطبانشان" را تحسین می کند. برای مثال، سال گذشته گروه تئاتری مکزیکی تبارِ کالچرکلش (Culture Clash) را به کار گرفت تا به همراه شش نفر از بازیگران خود مجموعه، نمایشی به نام شب آمریکایی: ترانه خوان خوزه را نوشته و اجرا کنند. راچ می گوید: "همیشه روی شکسپیر به عنوان گیشه تضمین شده حساب می شود و کارهای جدید ریسک به حساب می آید، اما هنری چهارم، بخش اول در گیشه به اندازه شب آمریکایی موفق نبود. چیزها تغییر کرده اند: مخاطب به داستان های جدید علاقمند است، و کارهای جدید هیجان انگیز هستند." "شب آمریکایی" اولین نمایش از ۳۷ نمایشی است که این تئاتر برای اجرا در قالب مجموعه ای با عنوان "انقلاب های آمریکایی" واگذار می کند، مجموعه ای که نگاهی دارد به لحظه های تغییر در تاریخ کشور. راچ می گوید: "الهام بخش ما چرخه تاریخ نگاری های شکسپیر بوده است. ما این کار را با مشارکت تئاترهای دیگر انجام می دهیم. مشارکت میان تئاترها بخشی از آینده است. در گذشته، تئاترها بسیار تملک گرا بودند که به حق اولین اجراهای جهانی چنگ می زدند. امروز بسیاری از تئاترها با هم شریک می شوند؛ و بسیاری تولیدات مشترک وجود دارد." منبع: هنرآنلاین
یکشنبه ، ۱۵فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: بولتن نیوز]
[مشاهده در: www.bultannews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 23]
-
گوناگون
پربازدیدترینها