محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1842184428
افسانه بایگان: به من حق بدهید که حاشیه نشین دنیای بازیگری شوم
واضح آرشیو وب فارسی:صدای آزاد: افسانه بایگان می گوید: 90 درصد جوانانی که امروزه بدون هیچ روند منطقی وارد سینما شده اند، بیشتر «بازیچه»اند تا «بازیگر»."پایگاه دانشجویی صدای آزاد"(sedayeazad.com): افسانه بایگان برای نخستین بار در سال ۱۳۵۱ با فیلم کوتاه «بوق» فیلمی از «علی علیزاده» بازی جلو دوربین را تجربه کرد. اما فعالیت جدی حرفه ای این بازیگر با مجموعه تلویزیونی «سربداران» به کارگردانی «محمدعلی نجفی» شکل گرفت؛ سریالی که آن زمان با وجود جنگ تحمیلی، توانست چراغ خانه های مردم را شب ها پرفروغ کند و از استقبال خوبی هم برخوردار شد. چهره خاص بایگانِ جوان در آن مجموعه، با اینکه پیش از آن شناخته نبود در ذهن مردم جای گرفت. همچنین بازی در سینما را از سال ۱۳۶۴ با فیلم «گمشده» به کارگردانی «مهدی صباغ زاده» آغاز کرد. رفته رفته افسانه بایگان به یکی از پرکارترین بازیگران زن سینمای ایران در دهه ٦٠ تبدیل شد و این حضور تا امروز ادامه پیدا کرد. ولی چند سالی است که چندان پرکار نیست. طبعا پاسخ اولیه آن، نبود نقش های تأثیرگذار است! بااین حال بایگان معتقد است در این مسیر سعی می کند فیلم نامه های بهتری را برای بازی انتخاب کند. ضمن اینکه او دستی بر شعرسرایی هم دارد. سال گذشته فیلم «خبر خاصی نیست» به کارگردانی مصطفی شایسته با بازی افسانه بایگان در سینماهای کشور اکران شد. همچنین فیلم « پنجاه کیلو آلبالو » به کارگردانی مانی حقیقی در ایام نوروز به نمایش درآمد. به بهانه نمایش این دو فیلم با ستاره سینمای ایران و تلویزیون در دهه ٦٠ گفت وگو کرده ایم؛ دهه ای که سیاست گذاران سینما اعتقادی به بازیگرمحوری- بخوانید ستاره محوری- نداشتند، دهه ای که اغلب، اسامی کارگردان ها مشهورتر از بازیگران بود. ولی امروز، شبیه دیروز نیست و نگاه به حضور بازیگران در فیلم ها رنگ دیگری به خود گرفته؛ هرچند انتقادات صریحی هم به آن وارد است. فیلم «خبر خاصی نیست» قصه دو خواهر است که همراه با دختران تحصیل کرده و در شرف ازدواج خود زندگی آرامی را می گذرانند. اما برگزاری میهمانی خانوادگی و ورود اتفاقی مردی جوان و غریبه به عنوان میهمان ناخوانده، زندگی این دو خانواده را دستخوش چالش و بحرانی جدی می کند. در خلاصه داستان فیلم « پنجاه کیلو آلبالو » هم آمده که داستان از مجلس عروسی مرجان آغاز می شود. در میانه های عروسی مأموران برای دستگیری داماد خلاف کار وارد می شوند و میهمانان هم فرار می کنند. دراین میان ریختن آب آلبالو روی پیراهن داوود باعث آشنایی ناگهانی او و آیدا می شود و اتفاقات ناخواسته ای برای آنها می افتد. در ادامه گفت وگوی ما با افسانه بایگان پیش روی شماست: به نظر می رسد فیلم از نقطه نظر دادن اطلاعات به تماشاگر دیر شروع می شود. دست کم همه چیز در ٢٠ دقیقه اول فیلم، در حد دیالوگ است و کلا تصویری از فضای داستان دیده نمی شو د. تحلیل تان از این نکته چیست؟ بیشتر می توان گفت چنین نکته ای از سینمای وودی آلن می آید. آقای آلن اغلب در فیلم ها سعی می کند مستقیم روی شخصیت ها متمرکز شود. بنابراین به اصطلاح صحنه های معرف و توضیح دهنده و به طور کلی حشو و زوائد را حذف می کند تا بتواند به شخصیت ها نزدیک تر شود و عریان، احساسات آدم ها را به نمایش بگذارد. به نظر می رسد طبقه دو خانواده چندان مشخص نیست. در جاهایی از فیلم به نظر می رسد ریشه دار هستند و در جاهای دیگر هم قشری تازه به دوران رسیده هستند. درنهایت هم این طور جلوه می کند که فیلم فرهنگ طبقه متوسط را نشانه گرفته است. به نظر شما چرا این گونه است؟ فیلم داستان زندگی خانواده اصیلی را روایت می کند، نه لزوما قشر متوسط امروزی. اتفاقا این دو خواهر از قدیم زندگی خوب و خاصی داشتند. درواقع پدری پزشک داشتند منتها خلق وخوی هر دو خواهر با وجود اینکه در یک خانواده بزرگ شده اند، فرق می کند؛ چیزی که همه ما در جامعه خود چنین خصوصیاتی را می بینیم. حتما این تفاوت شخصیتی را در دوقلو ها هم دیده اید. اما به نظرم آن کسی که شخصیت چندان ریشه داری ندارد، پسر تازه وارد (امیر حسین آرمان) است. بااین حال شخصیت ناهید فراتراز طبقه اش، پز و افاده دارد. چرا؟ همه ما در فیلم سعی کردیم برای این شخصیت ها شناسنامه درست کنیم. نگاه من به ناهید این است که این خانم دراصل آدم بسیار پرتوقعی است و می خواهد صاحب همه چیز باشد و همه چیز را مال خود کند. اما متوجه نمی شود همه مشکلاتش ناشی از همین زیاده خواهی اوست. بنابراین مدام غر می زند و ایراد می گیرد و درنهایت فرافکنی می کند، به جای اینکه خود را مقصر بداند. ولی بااین حال خوش قلب هم هست. درحقیقت فیلم برشی از لحظات دو خانواده است که درگیر مسائل پیش پاافتاده هستند. موقعیت های داستان خیلی پیش پا افتاده اند و درنهایت هم متوجه می شویم مضحکه ای بیشتر نبوده! بله. کاملا همین طور است. رفتار آنها مثل رفتار غالب جامعه امروزی است که دائما درگیر نفسانیات شان هستند. زمان گران بها را برای چیزهایی صرف می کنند که اصلا عمیق نیستند و درنهایت به هیچ دردی هم نمی خورد. به عبارت دقیق تر، فیلم مجموعه ای از تضاد ها را به نمایش می گذارد که وقتی روی آن دقیق تر می شویم، متوجه می شویم هیچ کدام از آن مسائل آن قدر مهم نبودند که درگیرش شدند و درحقیقت باید گفت واقعا خبری نیست! به هرحال، مفهوم فیلم هجویه ای بیش نیست؟ بله. خب، چون این فیلم طنز موقعیت است. البته در فیلم «پنجاه کیلو آلبالو» داستان و موقعیت های فیلم کمدی می شود و اصلا همه چیز کاملا هجو شده. بله. این فیلم هم که به نظرم کار خوبی است، مسائل را از دریچه طنز می بیند. درواقع همه چیز هجو شده. اغراق موقعیت ها باعث می شود آن مسائلی را که گاهی جزئی و ریز به نظر می رسند بزرگ تر و به اصطلاح آگراندیسه ببینیم. آن وقت تازه متوجه می شویم واقعیت آن قدرها هم جدی نیست. در فیلم «خبر خاصی نیست» همراه بودن دو نسل از بازیگران سینمای ایران در کنار یکدیگر برایم جالب بود. تحلیل تان از این مسئله چیست؟ به نظرم اتفاق میمون و مبارکی بود. واقعا بازیگران جوان تلاش می کردند و خیلی همراه بودند. خانم بایگان! در دهه ٦٠ تلویزیون و سینمای ایران، حضورتان همواره در یاد مانده است. مخصوصا در سریال « سربداران » که با چهره خاص تان به ایفای نقش پرداختید. اما در این سال ها حضورتان کم رنگ شده. چرا؟ بیشتر منتقدان و روزنامه نگاران همین سؤال را از من می پرسند. خب، ما با آرمانی وارد دنیای تصویر شدیم. به قول آقای علی نصیریان، واقعا خاک صحنه حرمت داشت و دارد. برای بازی کردن به هر فیلم نامه ای که پیشنهاد می شد، پاسخ مثبت نمی دادیم. واقعا روی نقش مان کار می کردیم. بازیگری را نمی توان با دیگر حرفه ها مقایسه کرد. من نیز مانند بسیاری دیگر از همکارانم، با پیشنهادهای بسیاری برای بازی مواجه می شوم، اما متأسفانه همواره نقش های پیشنهادی، انگیزه ای برای بازی در سینمای امروز برایم ایجاد نمی کند. به نظرم عمق آثار کمتر شده. به جای نگاه عمیق هنرمندانه، حاشیه ها بیشتر شده. منظورم از عمیق همان نگاهی است که تولستوی دارد. وقتی که کارم را در «سربداران» شروع کردم، واقعا این سریال از نقطه نظر تربیتی هم برایم مهم بود. هم بازیگر و هم مخاطب، کلی نگاهش عوض می شد. ولی الان تقریبا از این چیزها خبری نیست. انگار شایعات، شهرت و پول اصل شده و مسائل عمیق فرعی شده اند. بنابراین در این مسیر پرپیچ وخم دست کم خودم سعی می کنم آرمان هایم را فراموش نکنم. بی تردید باید پذیرفت هر زمان، شرایط مناسب و ایده آلی برای بازیگر فراهم شود، پرکارتر می شود. چون همیشه برای من بازیگری حرمت داشته، دارد و خواهد داشت. اصلا تحلیل تان از بازیگری و ورود بازیگران جوان در سال های اخیر چیست؟ سینمای ما متأسفانه در سالیان اخیر هم به لحاظ موضوعی و هم به لحاظ محتوا، به ورطه تکرار افتاده. البته من به هیچ وجه مخالف حضور بازیگران جوان در عرصه سینما نیستم، اما بپذیرید این هجوم عجیب وغریبی که میان جوانان برای ورود به عرصه بازیگری به وجود آمده صرفا به دلیل عشق به سینما نیست. به نظرم بیشتر از بحرانی نشئت گرفته که متأسفانه گریبان گیر جامعه امروزی ما شده! طبعا ٩٠ درصد جوانانی که امروزه بدون هیچ روند منطقی وارد سینما شده اند، بیشتر «بازیچه»اند تا «بازیگر». با این شرایط به من و برخی از همکارانم حق بدهید که خودخواسته حاشیه نشین دنیای بازیگری شویم. با این حال حضورتان در فیلم هایی مثل « کافه ستاره» و «خبر خاصی نیست» چیست؟ همیشه دوست دارم در فیلم هایی بازی کنم که با به تصویرکشیدن معضلات اجتماعی امکان ارتباط بیشتر با تماشاگران را داشته باشم. ضمن اینکه تلاش می کنم خودم را در یک چارچوب خاص محدود نکنم. حتی بارها اتفاق افتاده از بازی هایم راضی نبوده ام. به گونه ای که پس از تماشای فیلم یا سریالی که در آن بازی داشته ام، دلم می خواهد آن فیلم و مجموعه دوباره ساخته شود تا توانایی هایم را بهتر به نمایش بگذارم. من هنوز به انتظاری که از خودم در عرصه بازیگری دارم، نرسیده ام. گاه تصمیم می گیرم به کلاس بازیگری بروم و همه چیز را دوباره مرور کنم. این نکته را شاید بتوان به نوعی به «دانستن بیشتر» تفسیر کرد. شاید باور نکنید؛ اما من با وجود اینکه در فیلم های بسیاری بازی کرده ام، هنوز با دلشوره در آغاز هر بازی مواجه می شوم. مثلا در «کافه ستاره» نیز همین دلشوره را داشتم؛ اما تمام تلاشم این بود که شخصیت را بفهمم و بعد درست بازی کنم. چه بخواهم و چه نخواهم، با نقش هایم زندگی می کنم. تصویر زن در سینمای ایران را چگونه می بینید؟ خب، طبعا نگاهم به این مسئله آرمانی است. طبعا دوست دارم شخصیت های پیچیده و عمیق برای زنان در سینما خلق شود. اما در کل تصویری که سینمای ما از زنان ارائه کرده، اغلب تخت و یک بعدی بوده. البته به استثناها کاری ندارم. فقط شمار اندکی از فیلم سازان نظیر داریوش مهرجویی، ناصر تقوایی، بهرام بیضایی و رخشان بنی اعتماد، نگاهی عمیق و ژرف، به شخصیت زن در آثارشان دارند. جدیدترین کارتان چیست؟ به تازگی در فیلم « نگار» به کارگردانی رامبد جوان کار کردم که به نظرم کار خوب و قابل قبولی است.
شنبه ، ۱۴فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: صدای آزاد]
[مشاهده در: www.sedayeazad.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 9]
-
گوناگون
پربازدیدترینها