واضح آرشیو وب فارسی:ایسکا نیوز: به گزارش ایسکانیوز کودکانی که نام کودک کار را با خود یدک کشیده و این روزها تعداد آنها کم نیست و به هر گوشه ای از شهر نگاه می کنیم، این کودکان را می بینیم. شرایط سخت زندگی باعث شده تا این کودکان از همان سن کم با ناملایمات بسیاری دست و پنجه نرم کنند و با روی خوش زندگی غریبه باشند. چند سالی است که مشکلات، کمبودها و نیازهای آنها از سوی مسئولان، خیّران و سازمان های مردم نهاد مورد توجه قرار گرفته و اقدامات بسیاری برای ایجاد شرایط مطلوب و رفع نیازهای آنها انجام می شود. در منطقه ما نیز این اقدامات با جدیت دنبال می شود. یکی از این فعالیت ها برگزاری جشنی بود که در سرای محله اختیاریه، با همکاری اداره اجتماعی و فرهنگی منطقه، خیّران و اهالی محله اختیاریه انجام شد. سرای محله اختیاریه میزبان کودکان کار است و جشنی برای آنها برپاست. جشنی پر از شادی و سرور همراه با هدایای رنگارنگ. وارد سالن جشن که می شویم هیاهوی بچه ها فضا را پر از شادی کرده است. کودکانی معصوم که زندگی با آنها ناملایم بوده و روی نامهربان خود را نشان شان داده است. موزیک، شعرها و سرودهای خاله ستاره، معاینه پزشکی و ارائه مشاوره های آموزشی و روان شناسی از بخش های این برنامه است. شادی همه بچه ها مثل هم است؛ پولدار و بی پول، مرفه و غیر مرفه، دختر و پسر، ایرانی و خارجی، فرقی ندارد. شادی یک شکل است، یک رنگ است و هیچ فرقی ندارد. صدای شادی و سرودخواندنشان همه جا را پر کرده است. همین چند ساعت دور بودن از فضای جدی زندگی شاید رنگ شادی ببخشد به لحظاتی که کمتر کودک کاری در آن جایی داشته است. مجبورم کار کنم «رامین» افغان است. در افغانستان به دنیا آمده و چندسالی آنجا بوده اما مشکلات مختلف ناچارشان کرده به ایران مهاجرت کنند. با ورود به یک کشور دیگر، علاوه بر تحمل رنج مهاجر بودن و بیگانه محسوب شدن، مجبور شده از 12 سالگی کار کند و در تأمین معاش خانواده سهم داشته باشد. او متولد 1379 است، اما با همین سن و سالی که دارد، سختی کم نکشیده، حرف های گوشه و کنایه دار هم کم نشنیده است. آنچه حالا ما را روبه روی رامین نشانده تا با او حرف بزنیم، این است که نه اینها و نه مشکلات دیگر، هیچ کدام باعث نشده دست از تلاش برای رسیدن به آینده ای که دوست دارد، بردارد: «من 4 خواهر و یک برادر دارم. ما در افغانستان زندگی می کردیم، اما شرایط سخت آنجا و بی پولی باعث شد تا سختی مهاجرت و دوری از کشور را به تن بخریم. به ایران آمدیم و در محله شوش ساکن شدیم. پس از مهاجرت به ایران، شرایط سخت خانواده باعث شد تا من به عنوان فرزند بزرگ کار کنم و به نوعی کمک خرج خانواده باشم و باری از دوش پدر و مادرم بردارم. البته خواهرم نیز کار می کند. سن کم، راهی جز دستفروشی برایم نمی گذاشت، در پارک ملت بادکنک و اسباب بازی می فروشم.» رامین که در کنار کار درس هم می خواند، ادامه تحصیل و رسیدن به آینده ای مطلوب را هدف و بزرگ ترین آرزوی خود می داندو به همشهری محله می گوید: « آرزوی هر کودکی است تا در بهترین شرایط و به دور از فکر پول داشتن یا بی پولی زندگی کند و درس بخواند اما این شرایط برای من فراهم نیست و من مجبور به کارکردن هستم. بعضی وقت ها هم در مقابل همسن و سال هایم خجل می شوم، اما با فکر اینکه کار عار نیست، تاحدود زیادی این مشکل را پیش خود رفع می کنم. با تمام شرایط سختی که در این مدت داشتم، اما کار مانع ادامه تحصیلم نشد و من در حال حاضر هم درس می خوانم و هم کار می کنم. هیچ وقت دست از تحصیل برنخواهم داشت و آنقدر در این راه تلاش خواهم کرد تا بتوانم آرزو هایم را به واقعیت تبدیل کنم و در نهایت یک پزشک موفق شوم و به مردم خدمت کنم.» بساطم را جمع می کنند رامین از سختی هایش می گوید: «خداراشکر درآمدم بد نیست و بیشتر مردم هم برخورد خوبی با من دارند، اما مهم ترین مشکلی که در مدت 3 سال کار با من همراه است، جمع کردن ابزار کارم توسط ماموران است که تبدیل به یک خاطره تکراری شده است. همیشه این ترس که هرلحظه ممکن است سرمایه ام گرفته شود، با من وجود دارد.» رامین در ادامه به علایقش اشاره می کند: «من دوستان زیادی دارم و در میان این دوستان «فیصل» که او نیز افغان است، بهترین دوست من به حساب می آید. من به فوتبال علاقه زیادی دارم و در هر فرصتی با دوستانم فوتبال بازی می کنم. البته گردش و تفریح هم دوست دارم و بیشترین بخش تفریح من کوهنوردی است. هرچند وقت یکبار با دوستانم به کوه می رویم تا اینکه بتوانم در فضای کوه تا حدودی از مشکلات فاصله بگیرم. همانجا از خدا اول سلامتی را می خواهم. در نهایت نیز می خواهم که خانواده ام مشکلی نداشته باشند و شهر و دیارم آباد شود.» مدیراجتماعی ناحیه 3: خواستیم شادی را به این بچه ها هدیه دهیم حمید توکلی، مدیر اجتماعی ناحیه3 شهرداری منطقه به عنوان مسئول برگزاری این برنامه می گوید: « در مدت یک سالی که مدیر اجتماعی ناحیه 3 هستم، نخستین باری است که چنین برنامه ای برگزار می شود. بزرگ ترین هدفی که این برنامه دنبال می کند، این است که بتوانیم برای کودکان کار و کودکان خیابانی، در فضایی شاد، جشنی برپا کرده و شکلی دیگر از مهربانی را در کارهای خیر به نمایش بگذاریم. بنابراین بودجه ای اندک با پشتیبانی معاون اجتماعی و فرهنگی منطقه تهیه کرده و این برنامه برگزار شد. همچنین وقتی صحبت از برگزاری این برنامه مطرح شد، خیّران زیادی نیز استقبال و پا به میدان گذاشتند و بخشی از هزینه های این برنامه را تقبل کردند.» وی افزود: « برنامه های اجتماعی و فرهنگی زیادی در طول سال انجام می شود، اما برگزاری چنین جشنی از اهمیت خاصی برخوردار است. چون این کودکان و حتی خانواده های آنها در زندگی با سختی های بسیاری مواجه هستند. سختی هایی که گاه تحمل آنها شاید برای هریک از ما بسیار دشوار باشد. بنابراین برای اینکه بتوانیم ساعتی این کودکان را از این مشکلات دور کنیم و شادی را به آنها هدیه دهیم، این برنامه را برگزار کردیم.» توکلی با اشاره به این موضوع که در این برنامه 40 کودک کار حضور یافته اند و این کودکان از سوی مؤسسه خیّران به این برنامه آورده شدند، گفت: «گروه سنی کودکان حاضر در این برنامه 7 تا 13 سال است. ما در این برنامه سعی کردیم تا در کنار جشن، معاینه پزشکی و مشاوره های روان شناسی و تحصیلی را نیز برای آنها داشته باشیم.» سعیده مرادی- سرویس اجتماعی 105105
شنبه ، ۱۴فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسکا نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 22]