واضح آرشیو وب فارسی:خبرنامه دانشجویان ایران: خبرنامه دانشجویان ایران: انقلاب ها برای تغییر بنیادین وضع «ماقبل انقلابی» بوجود می آیند و وضع ماقبل انقلابی از نظر «ارزش ها» و از نظر «منافع»، برای خیلی ها مطلوب است و بنابراین در برابر انقلاب که می خواهد در این وضعیت، تغییر ایجاد کند، مقاومت می کنند. بنابراین انقلابیون ناگزیرند برای عبور از وضعیت ماقبل انقلابی، هزینه کنند تا مقاومت جریان فکری و سیاسی و اقتصادی حاکم را که خصوصا مثل رژیم پهلوی به ابزارها و امکانات مادی و معنوی فراوان مسلح بود، بشکنند. به گزارش خبرنگار «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ پرویز امینی در مطلبی نوشت: چون تحول خواهی انقلابی، یک جریان مستمر است و همواره از سوی کسانی که وضع ماقبل انقلابی، مطلوبشان بود، در برابرش مقاومت خواهد شد. علاوه بر اینها، ریزش های انقلاب نیز که در طول زمان رخ می دهد، هزینه های استمرار انقلاب را بالاتر خواهد برد. این مسئله «هزینه دهی» در بقا و تداوم وضعیت مابعد انقلابی، اگر اساسی ترین مسئله نباشد، دست کم از اساسی ترین مسائل است. به طوری که جریانات و افراد مابعد انقلابی را می توان بر اساس ان دسته بندی و تقسیم کرد. جریان اول جریانی است که به دلایل گوناگون خصوصا شخصیتی و روانشناختی، به جای هزینه کردن خود برای انقلاب، انقلاب را هزینه خود می کند. چون اعتبار همه چیز از جمله انقلاب را وابسته به خود می داند که مهمترین فرد شناخته شده در این دسته، هاشمی رفسنجانی است. جریان دوم جریان «محافظه کار» به معنای درست کلمه است که البته دنبال هزینه کردن انقلاب برای خود نیست اما حاضر هم نیست برای انقلاب هزینه کند یا در یک محدوده مشخصی هزینه می کند و یک جوری کج دار و مریز با مسائل کنار می آیند. عناصر و چهره هایی مثل ولایتی در زمره این جریانند که در برابر مواضع افرادی مثل هاشمی، هر چند ضد انقلابی، معمولا سکوت می کنند. جریان سوم جریانی است که عمدتا آماده هزینه دادن هست اما قدرت تشخیص و تحلیلش برای تصمیم گیری های به موقع و پرریسک، ضعیف است. این گروه یا با بد عملی مثل ماجرای سفارت انگلیس و عربستان برای انقلاب هزینه درست می کنند یا با بی عملی ناشی از ضعف تشخیص نمی توانند باری از دوش انقلاب بردارند. همه کسانی که از آنها انتظار می رفت بعد از موضع دست کم غیرعقلانی و ناآگاهانه و نامسئولانه اخیر هاشمی از نظر منافع ملی موضع بگیرند سکوت کرده اند، از توکلی تا جلیلی تا قالیباف تا حداد عادل تا لاریجانی تا رضایی و... در شمار این بخش دوم این دسته اند. دسته چهارم کسانی اند که عمدتا مشکلات سه دسته قبل را ندارند و تنها گروهی اند که حقیقتا انقلابی اند. به لحاظ داخلی البته در سطح چهره های شناخته شده انقلاب، کسی که در این موقعیت بدون مناقشه بتوان گفت غیر از امثال شهید بهشتی و مرحومان آیت الله مشکینی و مهدوی کنی (که این روزها به خوبی کمبودشان احساس می شود) دشوار است اما برای تقریب به ذهن، چهره هایی مثل آیت الله جنتی و رحیم پور ازغدی و قاسم سلیمانی و سیدحسن نصرالله و... در این گروه قرار دارند. البته پایگاه اصلی جریان چهارم در بدنه اجتماعی و ناشناخته انقلاب است که دامنه بزرگ و وسیعی دارند. برگردیم به سؤال اصلی؛ چه زمانی به انقلاب سخت خواهد گذشت؟ زمانی که دسته اولی ها در مجموعه نیروهای انقلاب میدان پیدا کنند (بعد از خراد ۹۲) و جریان دوم، محافظه کارانه در برابر آنها نقش ایفا کنند و جریان سوم در تشخیص و تصمیم درجا بزنند (مثل انتخابات ۹۲) و دسته چهارمی ها یا محدود باشند یا منزوی و یا راه ها برای تأثیرگذاری آنها در طول زمان بسته شده باشد. آنوقت هزینه ها برای جریان انقلاب مثل حوادث فتنه انگیز سال ۸۸ و و پساخرداد ۹۲ بالا خواهد رفت و اتفاقی مثل امروز خواهد افتاد. این صراحت رهبری در برابر موضع هاشمی، هزینه ناانقلابی گری و بدانقلابی گری ماست.
پنجشنبه ، ۱۲فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبرنامه دانشجویان ایران]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 131]