محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831263464
اتفاق جالبی که سامان گلریز را به تلویزیون آورد
واضح آرشیو وب فارسی:اندیشه ها: سایت خبری تحلیلی اندیشه ها: «سامان گلریز» اولین مرد آشپزی است که توانست پایش را در رسانه ملی بگذارد و بعد از 20 سال به صورت مداوم در تلویزیون برنامه اجرا کند. با این آشپز خوش اخلاق به گفتگو نشستیم.سایت خبری تحلیلی اندیشه ها : یک چهره خندان و سرحال و آنقدر با هیجان که وقتی درباره غذاهای مختلف و علاقه اش به آشپزی حرف می زند، بیش تر از آنکه گرسنه شوید، هوس می کنید در اولین فرصت وارد آشپزخانه شوید و همه را مهمان دستپخت تان کنید. آقای گلریز می تواند یک تنه هرکسی را علاقه مند به آشپزی کند. علاقه او به آشپزی ۲۰ سال است او پشت پیشخوان آشپزخانه تلویزیون نگه داشته و به قول خودش در این ۲۰ سال یک غذای تکراری هم نپخته است. سامان گلریز حالا دو دستیار قد و نیم قد هم دارد که گاهی هوس می کنند در خانه همراه پدرشان کیک درست کنند و حسابی خوش بگذرانند. در روزهایی که کنداکتور عیدانه تلویزیون پر است از مسابقات آشپزی و برنامه های آموزشی مختلف، تصمیم گرفتیم با اولین سرآشپز مرد رسانه ملی که سال هاست مهمان خانه ایرانی هاست، گفتگو کنیم. از او درباره دغدغه های محیط زیستی بپرسیم و سوال کنیم این غذاهای عجیب و غریب از کجا می آیند؟ آشپز شدنم معجزه بود «سامان گلریز» متولد اردیبهشت ۱۳۵۰ در اهواز است اما دوسال بعد از جنگ تحمیلی به تهران می آید و در محله پاسداران تهران بزرگ می شود. بعدها هوس می کند عکاسی بخواند و در آخر با نمره عالی فارغ التحصیل می شود: «وقتی عکس هایم را به کسی نشان می دادم، می گفتند بابا تو عکاس نیستی. عکس هایم خیلی معمولی بود و من هم از اینکه یک کار معمولی انجام دهم، بیزار بودم. اینطور شد که به صورت معجزه وار و اتفاقی استعداد آشپزی در من کشف شد. زمان جوانی من پدرم در فولاد مبارکه با ایتالیایی ها کار می کرد، آنها بعد از کار چون هیچ تفریح دیگری نداشتند، طبیعت گردی می کردند. در این طبیعت گردی من برایشان آشپزی می کردم و کارهای جالبی در مسیر انجام می دادم. آن موقع به من پیشنهاد دادند و گفتند تو چرا نمی روی آشپزی بخوانی؟ من تا آن موقع اصلا نمی دانستم آشپزی را مثل درس و رشته تحصیل می کنند. تا اینکه بعدها یکی از دانشگاههای معتبر جهان با دانشگاه هتلداری ما ارتباط برقرار کرد و قرار شد عده ای را برای سران کشورهای اسلامی تربیت کنند. ولی من آن زمان پولی نداشتم چون شهریه خیلی سنگین بود. تا اینکه یکی از دوستان که در این برنامه ها با ما بود، گفت من حاضرم روی تو سرمایه گذاری کنم. اگر رفتی ثبت نام کردی یعنی علاقه داری. من صبح اول وقت رفتم و در موسسه ایرانگردی و جهانگردی ثبت نام کردم.» من آدم شکمویی هستم عشق به آشپزی و درس مورد علاقه باعث شد سامان گلریز تمام شب و روزش را با علاقه درس بخواند و همه فکر و ذکرش را در اختیار این هنر خوشمزه قرار دهد، به طوریکه اساتیدش او را نسبت به دیگر شاگردان متمایز بدانند: «من واقعا عاشق آشپزی بودم. همه جا همیشه کتاب آشپزی همراهم بود. از قبل هم آشپزی را دوست داشتم اما هیچ وقت فکر نمی کردم، آکادمیک باشد. فکر می کردم یک کار خلاقانه است که شما همه چیز را باهم قاتی می کنید. خب من خودم هم آدم شکمویی هستم و این شغل به کارم می آمد. البته اینطور نیستم که مثلا بگویم حالا چون این شکلات ها خوشمزه است، پس همه را بخورم. من ذهنم را اینطور تربیت کرده ام که یک دانه از این شکلات ها را بخورم، مزه اش با ۲۰ تای دیگر فرقی نمی کند. پس بهتر است از همان یک دانه لذت ببرم که در ذهنم هم باقی بماند. اگر غیر از این بود با کاری که من دارم باید ۲۰۰ کیلو می شدم. (خنده)» اتفاقی عجیب برای رسیدن به تلویزیون باز شدن پای سامان گلریز به عنوان اولین آشپز رسانه ملی به صداوسیما نیز برای خودش داستان بامزه ای دارد. داستانی که با جا گذاشتن یک جزوه در کلاس درس آغاز می شود: «یک کتاب بی نظیر آشپزی را دوستم از خارج از کشور برایم فرستاده بود. این کتاب درباره ساخت «سس» که یک معقوله مهم در آشپزی است، توضیح داده بود. آن زمان چنین کتابی در ایران نبود و دوستم تاکید داشت که بعد از مطالعه این کتاب مجدد آن را برایش پست کنم. من هم هرجایی می رفتم این کتاب در دستم بود. یک شب که خواستم کتاب را از کیفم بیرون بیاورم که بخوانم فهمیدم که سرکلاس جا گذاشتم. آن شب تا صبح خوابم نبرد و صبح اول وقت با دلشوره اینکه مبادا گم شود، نفر اول به کلاس رفتم. در کلاس را که باز کردم دیدم کلی نور افکن و دوربین فیلمبرداری گذاشته اند و از کسانی که سفارش شده بودند، تست آشپزی می گیرند. اما من داخل شدم و از کمدم کتابم را برداشتم و رفتم. هنوز در کلاس را نبسته بودم که کسی صدا زد: «تو کی هستی؟» گفتم من گلریز هستم. گفت: «می توانی چند دقیقه درباره آشپزی حرف بزنی؟» یادم می آید آنقدر با علاقه آشپزی را دنبال می کردم و دوست داشتم از عقبه غذاها بدانم که توصیح دادم که می خواهم غذایی به نام « کیِفسکی» را به شما آموزش بدهم. یک سینه مرغ را وسطش کره می گذارند، بعد پهنش می کنند و فلان کار را رویش انجا می دهند. وسطش هم گفتم آیا می دانید در ایران اشتباهی عده ای تلفظ می کنند. کیویسکی؟ به این خاطر که نمی دانند این غذا از شهر «کیِف» اوکراین آمده است. آن لحظه آقای کاشانی تهیه کننده خوب آن دوران همینطوری مانده بود. بعد گفت دوربین ها را جمع کنید، ما فرد مورد نظر را پیدا کردیم.» سه سال طول کشید مجوز بگیریم بعد از اتفاق شگفت انگیزی که برای آقای گلریز می افتد، او به خانه می رود و داستان را برای مادرش تعریف می کند و مادر هم حسابی می خندد. قضیه تا اینجا خیلی باورپذیر نیست تا اینکه تلفن خانه به صدا در می آید: «یک روز مادرم گفت یک آقایی تماس گرفته و می گوید من «مهران مدیری» هستم، پسر شما قرار بود برای ما املت درست کند اما هنوز نیامده است. تا تلفن را برداشتم برام توضیح داد که آقای کاشانی تهیه کننده آنها هم بوده و داستان مرا برایشان تعریف کرده است. آنها هم دلشان می خواسته که مرا ببینند. همین اتفاقات باعث شد اولین دوستان من در تلویزیون، مهران مدیری، رامین ناصرنصیر، نیما فلاح و سروش صحت باشند. هنوز هم همدیگر را جایی می بینیم، خیلی خوشحال می شویم و کلی شوخی می کنیم. این گروه سه سال دنبال آشپز آقا گشته بودند و در آخر هم سه سال طول کشید تا مجوز آشپز مرد را بگیرند.» ضبط روزهای اول برنامه سخت بود آقای گلریز معتقد است حضورش در رسانه ملی با مطالعه بوده و باعث شد مردم ببینند که این بار کسی روبروی شان آشپزی می کند که واقعا عاشق کارش است، چون پیش از این برنامه های آشپزی تلویزیون از نظرش راضی کننده نبوده است: «من قبل از برنامه آشپزی در تلویزیون را بررسی می کردم، شاهد بودم هر روز غذاهای تکراری به مردم یاد می دهند، با یک خروار روغن و در ظروفی بسیار زشت. حضورم در تلویزیون باعث شد مردم ببینند که یک نفر واقعا عاشق کارش است. دوم اینکه می گوید آشپزی واقعا یک علم است؛ هم درباره بهداشت صحبت می کند و هم در مورد مصرف روغن و نمک کم و استفاده زیاد از سبزیجات. راستش اوایل برنامه استرس داشتم که الان چه اتفاقی می افتد اما امروز و بعد از ۲۰ سال، همه برنامه بدون هیچ کاتی ضبط می شود؛ حتی اگر نیزه به پایم بخورد نمی فهمم (خنده)، ولی واقعا ۱۵ تا ۲۰ برنامه اول سخت بود. البته به مرور دانش آشپزی من هم در برنامه بیشتر شد و توانستم بهتر مدیریت کنم و حرف بزنم. حالا برای هر ضبط ۶ صبح در استودیو هستم و هربار سه برنامه را ضبط می کنیم. بعد از ضبط هم همه عوامل می نشینند، غذا را می خورند و درباره اش حرف می زنیم. آنها هم حسابی عاشق آشپزی شده اند.» همسرم دستپخت فوق العاده ای دارد برخلاف تصور بسیاری از بینندگان و مخاطبان برنامه آقای گلریز در خانه آشپزی نمی کند و دستپخت همسرش را می خورد. او در طول مصاحبه تاکید می کند که مثل مردم عادی زندگی کرده و حتی گاهی هوس می کند به رستوران برود و از غذای بیرون از خانه بخورد: «همسرم دستپخت فوق العاده ای دارد. البته من هم جرات نقد کردن ندارم (خنده) وقتی یکی برای من آشپزی کند، می گویم خدا پدرش را بیامرزد که این کار را می کند. مُردم از بس برای بقیه آشپزی کردم. (خنده) همسرم یک درس بزرگی به من داد. مثلا می گفتم اگر این را اینطوری کنی بهتر می شود. می گفت خیلی خب پس خودت این کار را انجام بده. من هم فهمیدم هر آدمی یک اثر انگشتی دارد. هیچ آشپزی شبیه آشپزی دیگری نیست. همه آشپزی ها باهم فرق دارد. من الان غذای همسرم و مادرم بقیه را تشخیص می دهم. حتی می فهمم یک غذا برای کدام خطه است. من مثل پوآرو شدم و این موضوع اصلا برایم کاری ندارد اما یاد گرفتم در زندگی منتقد کسی نباشم. من هم مثل بقیه دوست دارم به رستوران بروم. گاهی پیتزا بخورم گاهی هم چلوکباب بخورم. چه کسی گفته من از بقیه بهترم؟ یک دوست فلسطینی در فرانسه داشتم که منتقد سینما بود. می گفت من منتقدم اما وقتی تو به من می گویی بیا برویم فیلم جنگ ستارگان را ببینیم، من بیشتر از تو لذت می برم چون بخش نقد مغزم را خاموش می کنم، تو هم سعی کن این کار انجام بدهی. نقد کردن آشپزی دیگران به خصوص همسرم غلط است چون این زن با تمام عشقش برای من و فرزندانش آشپزی کرده است.» حتی در صداوسیما به من متلک می انداختند حضور آقای گلریز در رسانه ملی به عنوان اولین آشپز مرد، با شوخی ها و متلک هایی همراه بود. این شوخی ها هیچ وقت به مذاق آقای سرآشپز خوش نیامدند به طوری که وقتی بحث به اینجا بکشد، چهره اش کاملا جدی می شود و اینطور توضیح می دهد: «من از آن زمان فهمیدم تلویزیون جای مقدسی است زیرا در پنهان ترین نقاط زندگی آدم ها وارد شدم و هرکسی در هر جای این کشور برنامه مرا می بیند. من مسئولیت بزرگی داشتم چون به عنوان اولین مرد ممکن بود یا همه چیز را به گند بکشم یا اینکه جایگاه خوبی پیدا کنم و مسیر جدیدی برای آشپزان آقا باز کنم. بنابراین فقط هدفم را نگاه می کردم. زمانی که کارم را شروع می کردم حتی در فضای سازمان هم با من شوخی می کردند اما به خودم می گفتم من قطعا موفق خواهم شد؛ طوریکه تمام آدم هایی که الان با من شوخی می کنند، یک روز به من التماس خواهند کرد که بچه هایشان را بفرستم در این رشته درس بخوانند. رشته من رشته بسیار پرطرفداری در خارج از کشور است. شما الان حقوق یک آشپز و یک پزشک را در هرجای دنیا باهم مقایسه کنید، این موضوع بیشتر دست تان می آید. الان این نگاه ها نسبت به من کاملا تغییر کرده، مردم در مواجهه با من طوری برخورد می کنند که انگار با یک دانشمند حرف می زنند و من از این موضوع هم خوشحالم و هم خجالت می کشم.» پنیر پیتزا با من در ایران جا افتاد غذاهای عجیب دیگر مشخصه آقای گلریز است. اگر شما از بینندگان ثابت برنامه آقای سرآشپز باشید حتما شاهد این کارهای عجیب و غریب هستید. از بستنی سوخاری شده تا سرخ کردن موز و پرتاب ماکارونی به سقف استودیو با این حال بینندگان قدیمی برنامه هنوز او را با پنیر پیتزا می شناسند. آقای گلریز در این باره می گوید: «من مواد غذایی های زیادی را در ایران معرفی کردم. قبل از من استفاده از پنیر پیتزا انقدر جا نیفتاده بود. مهران مدیری به شوخی به من می گفت تو در آبگوشت هم پنیر پیتزا می ریزی (خنده). دلیل این کارها هم این است که یک برنامه تلویزیونی باید جذاب باشد و تو باید هر از گاهی کارهایی انجام بدهی که جذابیت برنامه بیشتر شود. موز سرخ شده یک دسر تایلندی بسیار معروف است. پرتاب ماکارونی هم به این علت بودن که ماکارونی نیازی به دم کردن ندارد ولی ما در ایران این کار انجام می دهیم. من الان عضو چندین مجله روز آشپزی در دنیا هستم که هرماه در خانه ام می آید و با خواندن آنها و دیگر مقالات آشپزی علم من هر روز در حال به روز شدن است و هربار کلی غذای جدید یاد می گیرم و دربرنامه ام به مردم آموزش می دهم.» هدفم در آشپزی بالاتر از داشتن یک رستوران است چهره های ورزشی و هنری زیادی هستند که در کنار حرفه شان رستوران و یا کافی شاپی به نام خودشان راه انداخته و از شهرت شان در تجارت هم استفاده کرده اند. حالا این موضوع سوال ما می شود که چرا سامان گلریز سراغ این کار نرفته؟، که آقای گلریز جواب قاطعی به ما می دهد: «من هدفم خیلی بالاتر از این حرف هاست. به نظرم این کار برای من خیلی جالب نیست و یک جور سوء استفاده از شهرت است زیرا وقتی من آنقدر سرم شلوغ است که نمی توانم بالای سر رستورانم بایستم، نباید با نامم از مردم سوء استفاده کنم. من می خواهم نام سامان گلریز تا آخر بماند. واقعا الان دارم کارهای مهم تری انجام می دهم که اصلا با پول خریدنی نیست. من الان سفیر چند شرکت بزرگ در ایرانم. همین الان من بازرس مخفی فروشگاه های زنجیره ای در ایران هستم. یعنی می توانم شب روز و نصفه شب بروم و بگویم چرا ماهی را در اینجا گذاشتید؟ چرا فلان چیز بدین گونه است؟ من همین الان دانشگاه زوریخ درس آشپزی ایرانی می دهم. آیا می شود این کارها را با داشتن یک رستوران حتی پردرآمد عوض کرد. در بسیاری از کشورهای اروپایی ورک شاپ های علمی داشتم. در یکی از این برنامه ها ثابت کردم که انار ساخته ایرانی هاست. در این برنامه به جای حرف زدن تمام انارهای ایران را جمع آوری کردم و داخل چمدان گذاشتم. فکر کنید در فرودگاه همه تعجب می کردند. تمام انواع رب های انار و مشتقات انار را برایشان جمع آوری کردم. این کار مثل بمب ترکید. من دوست داشتم به این مراحل برسم اما مردم این چیزها را درباره من نمی دانند. دغدغه من فراتر از یک رستوران است. من کلی دغدغه محیط زیستی دارم که سعی کردم روی آنها کار کنم، از حفظ یوزپلنگان ایرانی تا تفکیک سازی زباله از در منزل.» تبلیغات در برنامه من هدفمند است حتما شما هم متوجه تبلیغات موادغذایی مختلف در برنامه های آشپزی شده اید و یا عکس سامان گلریز را روی بسته بندی برندهای موادغذایی دیده اید. او درباره این تبلیغات می گوید: «حتما شما می دانید یک برنامه تلویزیونی برای اینکه بتواند به طور مداوم فعالیت کند، خرج و مخارجی دارد که با تبلیغات می تواند از عهده آنها بر بیاید. اما برنامه من اگر تبلیغی را می پذیرد فقط از شرکت هایی است که محصولاتش را از لحاظ کیفی قبول داریم. باور کنید خیلی از شرکت ها حاضرند ۱۰ برابر بقیه هزینه کنند که ما اسم کالایشان را بیاوریم اما این با اعتقادات من جور نیست. مردم باید بدانند اگر در برنامه من چیزی تبلیغ می شود حتما از دیگر نمونه های مشابهش بهتر است وگرنه من هیچ گاه نامم را به خاطر تبلیغات خراب نمی کنم، هرچند دوست دارم مردم برندهای خوب را بشناسند. من در این مورد فقط درباره برنامه خودم حرف می زنم، درباره دیگر برنامه ها و حتی ماهواره نمی گویم که وسط برنامه های کودک تبلیغ هزار نوع قرص مخدر را می کنند. من در این برنامه سعی کردم عادات خوب را ترویج دهم. مردم را تشویق به خرید صنایع دستی و کالای ایرانی کنم. ظرف های زیبا و تزیین های خوب را نشان بدهم نه اینکه بخواهم فخر فروشی کنم. هدفم سلیقه سازی است. من می خواهم در این برنامه آموزشی هنر، رنگ و سلیقه را به مردم یاد بدهم.» هفت سال پیش فهمیدم حسابی اشتباه کرده ام غذاهای فرنگی پای ثابت برنامه های تلویزیونی هستند اما جرقه ای که ۷ سال پیش برای سرآشپز محبوب تلویزیون اتفاق افتاد باعث شد که او فصل تازه ای از زندگی را تجربه کند: «۷ سال پیش یک جرقه عمیق در ذهنم به وجود آمد. یک روز به خودم گفتم تو دیوارچین را دیده ای و هزار جای دور افتاده دنیا رفته ای اما هنوز مسجد جامع یزد ندیده ای. تا شما تاریخ و فرهنگ مملکتت را ندانی اصلا آدم جالب و جذابی برای بقیه نیستی. یک ایتالیایی وقتی به ایران می آید که نمی خواهد پاستا بخورد. ما اوایل واقعا بی سواد بودیم. من فهمیدم که اشتباه بزرگی کردم. من روی گنج نشسته بودم و در کشورهای دیگر دنبال غذا می گشتم. این جرقه باعث شده روستا به روستا ایران را بگردم و درباره غذاهای شان تحقیق کنم. من الان می توانم با قدرت آشپزی ایرانی با بولدزر از آشپزی های دیگر رد شوم. هیچ جای جهان چنین آشپزی غنی ندارد. این جرقه باعث شد حتی به پای خانم ها و آقایون ایرانی بیفتم که به من غذاهای خطه شان را آموزش بدهند. متاسفانه با این همه غذا همه رستوران های ما فقط چلوکبابی و جوجه دارند. آشپزی ایرانی مانند فرش ایرانی پر از نقش و نگار است. در حال حاضر نیز چند وقتی است در برنامه ما یک دکور سنتی نیز قرار دارد که مخصوص غذاهای سنتی ایرانی است. در آنجا من از هیچ وسیله مدرنی مثل گوشکوب برقی هم استفاده نمی کنم و همه چیز به شکل سنتی انجام می شود.»
سه شنبه ، ۱۰فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: اندیشه ها]
[مشاهده در: www.andishehha.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها