محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830259916
افشاگری شاعر جوان درباره برنامه «قند پهلو»
واضح آرشیو وب فارسی:رویکرد: شاعری جوان که در بخش دوم برنامه قند پهلو به مقام اول رسید، اعلام کرد شاعران حاضر در این برنامه بداهه سرایی نمی کردند و سوالات را از قبل می دانستند.به گزارش گروه فرهنگ رویکرد، رضا احسان پور شاعر جوان کشورمان در مطلبی که در شبکه اجتماعی منتشر کرد، به مسائل مهمی در مورد برنامه قند پهلو پرداخت که متن کامل این مطلب را در زیر می خوانید: چکیده (برای بی حوصله ها): مردم! ما برای شما نقش بازی کرده ایم. ما در برنامه «قندپهلو» بداهه سرایی نمی کردیم. من و همه شرکت کنندگان در برنامه قندپهلو، با تصمیم برنامه سازان، سوالات را از قبل می دانستیم و اشعار را از قبل سروده بودیم. طرح مساله: حضور هنرمند و فعال فرهنگی در تلویزیون بیش از اینکه برای او اعتبار باشد، برای تلویزیون اعتبار است. اگر او به تلویزیون اقبال نشان ندهد، وضع این رسانه از اکنون بدتر می شود. هرچند برخی مدیران صداوسیما این درک را ندارند و رسانه را ابزاری برای منت گذاشتن بر سر دیگران می دانند. آنها نمی دانند صداوسیما امانتی است که به دستشان سپرده شده و باید خدمتگزار اصحاب فرهنگ و هنر و اندیشه باشند. مدیر باید بداند فقط یک عامل اجرایی است نه بیشتر. بسیاری هنوز این درک را ندارند که بهتر است خودمان، خودمان را نقد کنیم تا بیگانگان و دشمنانمان. ممنوع التصویر کردن افراد مختلف چه نتیجه ای دارد؛ جز خالی شدن این رسانه از افراد صاحب نظر و دلسوزی که با تمام سختی هایش ایستاده اند و همین جا نقد می کنند نه در شبکه های ماهواره ای؟ اولویت من، ادبیات است نه تلویزیون. هیچ گاه برایم مطلوب نبوده و نیست که مرا به عنوان یک فعال تلویزیونی بشناسند و معرفی کنند. تا امروز در چند برنامه تلویزیونی حضور داشته ام که به واسطه آنها بیشتر دیده و شناخته شده ام؛ یکی از آنها برنامه «قندپهلو» است. در سری دوم این برنامه شرکت کردم و به مقام اول رسیدم. از آن زمان تا امروز به دلایلی در خصوص آن برنامه صحبت و مصاحبه ای نکردم. یکی از دلایل سکوتم، عدم افتخار به اعتبار کاذبی است که این برنامه برایم به همراه داشت. اگرچه دیر، ولی بالاخره تصمیم گرفته ام آن به اصطلاح اعتبار را به اختیار نداشته باشم تا اگر قرار است به چیزی شناخته بشوم، غیر از این جنس باشد. مردم! ما برای شما نقش بازی کرده ایم. ما در برنامه «قندپهلو» بداهه سرایی نمی کردیم. من و همه شرکت کنندگان در برنامه قندپهلو، با تصمیم برنامه سازان، سوالات را از قبل می دانستیم و اشعار را از قبل سروده بودیم. وقتی از من دعوت به حضور در برنامه شد، از نمایشی بودن بداهه سرایی اطلاع نداشتم و چند روز قبل از ضبط برنامه متوجه این قضیه شدم. نمی دانم چرا به حضور در این برنامه رضایت دادم. الان از کرده ام پشیمانم و هیچ افتخاری به آن برنامه و مقام اولم نمی کنم. به نظرم همان طور که موقع دعوت از من، تصورم این بود که باید بداهه سرایی کنم و با این دید دعوت را قبول کردم، متولیان برنامه می توانستند برنامه را واقعی اجرا کنند، نه به صورت نمایشی و دروغین. نمی گویم با طنز ما شاد نشده اید ولی کاش هدف، وسیله را توجیه نمی کرد و متوسل به دروغ های رسانه ای نمی شدند. به هرحال دیر یا زود این مساله عمومی می شد. پس عمومی اش می کنم تا به افرادی که تصور می کنند دنبال اعتبارهای کذایی تلویزیون هستم بگویم این به اصطلاح اعتبارها پشیزی برایم ارزش ندارد. البته معنایش این نیست که دیگر در برنامه های تلویزیونی شرکت نمی کنم. و سرانجام: تلویزیون اگرچه رسانه ای با حجم وسیعی از مخاطبان است ولی فرصت تأمل و تعمق را از مخاطبانش گرفته و بیشتر از آن که برای فعالانش رشد شخصیتی داشته باشد، شهرتی می آورد که در درازمدت ممکن است آفت های دیگری به همراه داشته باشد. هیچ گاه شهوت دوربین نداشته ام و معمولا پیشنهادهای تلویزیونی را چندتا در میان پذیرفته ام. اکثرشان را هم از جایی که احساس کرده ام حرف و عمل برنامه سازان یکی نیست، رها کرده ام. شعاری که مدام برای خودم تکرار کرده ام این بوده که «هر کسی زیاد روی آنتن باشد کلاغ می شود و به قارقار می افتد.» هرگز صرفا مجری نبوده ام که مجبور باشم نوشته و طبیعتا عقیده ی دیگران را حتی گاهی بدون اعتقاد تکرار کنم. همیشه در مقام مجری مؤلف ظاهر شده ام و حرفی را زده ام که پشت دوربین و در جمع های خصوصی هم می زنم. نباید تلویزیون را تحریم کرد بلکه باید از آن استفاده کرد ولی زمانی که بتوان مؤثر بود. امید دارم روزی بتوانم برنامه سازی کنم و برنامه ای بسازم که به آن ایمان دارم؛ البته اگر بگذارند! هر کسی به اسم و رسمی شناخته می شود. همیشه سعی کرده ام تک بعدی نباشم و همزمان در چند رشته هنری فعالیت کنم؛ شعر، داستان، بازیگری و نمایشنامه نویسی تئاتر، طنزنویسی، اجرای رادیویی و تلویزیونی، گرافیک و ... لطفا از این به بعد مرا به هنرهای دیگر هم بشناسید. حسن ختام: تلویزیون، معمولا از آنچه تصور می کنید از شما دورتر است.
دوشنبه ، ۹فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: رویکرد]
[مشاهده در: www.rooykard.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 7]
-
گوناگون
پربازدیدترینها