محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845777641
میتوکندری: موتور سوخت سلولی یا اسلحهای مرگبار
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: دانش > پزشکی - مطالعات روی افراد دچار صدمات شدید جسمی نشان میدهد میتوکندریها میتوانند در فضای خارج سلولی رفتاری مانند اجداد باکتری خود داشته باشند که به تشخیص نادرست و پاسخ مرگبار دستگاه ایمنی بدن منجر شوند. محبوبه عمیدی: بیمار دکتر کارل هاوزر داشت جان می‌داد. این مصدوم به دلیل شکستگی لگن به بیمارستان انتقال پیدا کرده بود و اکنون به نظر میرسید عفونت باکتریایی شدید دارد او را می‌کشد. هاوزر که یکی از جراحان عمومی مرکز پزشکی دانشگاه می‌سی‌سی‌پی در جکسون است، همراه با همکارانش به انجام آزمایش‌های گوناگونی دست زد، اما نتوانست کوچک‌ترین نشانی از عفونت در این مصدوم پیدا کند. آزمایشی برای انجام باقی نمانده بود و زمان داشت از دست می‌رفت، در نهایت هاوزر لخته خونی به گنجایش 30 لیتر را از بدن بیمار تخلیه کرد و مصدوم بلافاصله به زندگی بازگشت. اما هاوزر بیش از 15 سال از عمرش را صرف تحقیق در مورد این کرد که چطور ممکن است، بافت‌های آسیب‌دیده خود فرد باعث مرگ او شوند. هفته گذشته هاوزر که در حال‌حاضر در دانشکده پزشکی هاروارد در بوستون، ماساچوست مشغول به کار است، همراه با همکارانش مقاله‌ای را در نیچر منتشر کردند که نشان میدهد مولکول‌های تولید‌شده در میتوکندری- اندامکی که مرکز تولید انرژی در سلول است- میتوانند هنگام جراحات شدید به جریان خون وارد شده، مانند باکتری‌ها یا عوامل خارجی ناشناخته دیگر در بدن عمل کنند و سیستم ایمنی فرد را به مقابله با تهاجمی وادارند که اصلا رخ نداده است. پاسخ سیستم ایمنی بدن به این حمله که وجود خارجی ندارد، می‌تواند به مرگ مصدوم منتهی شود. با این پاسخ اشتباه، شرایطی در بدن پدید می‌آید که (SIRS) یا «سندرم پاسخ التهابی سیستمیک» نامیده می‌شود و می‌تواند به تب، افزایش ضربان قلب، سختی تنفس و در نهایت نقص در اعضای داخلی بدن منجر شود. این سندرم چه توسط عفونت شدید ایجاد شده باشد یا عامل دیگری داشته باشد، مهم‌ترین دلیل فوت بیمارانی است که در بخش مراقبت‌های ویژه تحت درمان قرار داشته‌اند. هاوزر می‌گوید: «اگر تنها مچ پای‌تان پیچ‌خورده، قرمز‌شده و کمی متورم است، خطری متوجه شما نیست. اما اگر چنان صدمات شدیدی به بدن‌تان وارد شده که تمام سطح آن ضرب‌دیده و متورم است، ممکن است کلیه‌ها یا اعضای داخلی دیگری از بدن‌تان را از دست بدهید». تشخص اشتباهنشانه‌های (SIRS) بسیار‌شبیه سندرم «پاسخ التهابی به عفونت شدید» است که به نام سپتیس شناخته می‌شود، اما این دو سندرم قابل‌تمایز از یکدیگر هستند، آزمایشات نشان می‌دهند در (SIRS) نیازی نیست بیمار به عفونتی دچار شده باشد. در نتیجه پزشکان در ابتدا به این فکر رسیده‌اند که حضور باکتری‌های منطقه شکمی و سیستم گوارشی -پیش از باکتری‌های خارجی- می‌تواند عامل ایجاد این پاسخ التهابی شدید باشد. اما آزمایشات بعدی نشان دادند که عفونتی وجود ندارد و محققان راههای احتمالی دیگری را بررسی کردند و در نهایت نتایج نشان دادند، عامل اصلی بافت آسیب‌دیده بدن مصدوم بوده است. هاوزر و همکارانش احتمال می‌دهند آزاد‌شدن ملکول‌های میتوکندری از بافت‌هایی که دچار صدمه شدید شده‌اند، سیستم ایمنی بدن مصدوم را به اشتباه می‌اندازد و این پاسخ سیستم ایمنی است که سندرم پاسخ التهابی شدید را توسعه میدهد و در نهایت جان بیمار را تهدید می‌کند. اگر از لحاظ وراثتی هم میتوکندری را مورد بررسی قرار دهیم، می‌بینیم این اندامک از باکتری‌هایی مشتق‌شده که در گذشته توسط سلول‌های میزبان بلعیده‌شده و سپس برای تأمین انرژی هوازی به کار گرفته شده‌اند. به همین علت هاوزر استدلال می‌کند که ملکول‌های میتوکندری آنقدر شبیه به اجدادشان هستند که بتوانند سیستم ایمنی را به اشتباه بیندازند و آنرا برای مبارزه با یک عفونت باکتریایی آغاز نشده، آماده کنند. در شرایط عادی میتوکندریها ساکن فضای داخل سلولی هستند و در نتیجه سیستم ایمنی بدن که فضای اطراف سلول‌ها و دیواره خارجی آنها را برای کشف علائم احتمالی عفونت کاوش می‌کند، به آنها دسترسی نخواهد داشت. اما زمانی که بافت آسیب جدی می‌بیند و دیواره بسیاری از سلول‌ها پاره می‌شود، ترکیبات داخلی این اندامک هم همراه مایع میان‌بافتی به جریان خون راه خواهند یافت و سیستم ایمنی بدن را در وضعیت آماده‌باش قرار خواهند داد. برای اطمینان از صحت این پیش‌فرض، محققان نمونه‌های خونی 15 نفر از بیمارانی را که دچار صدمات شدید بافتی شده بودند، مورد تجزیه و بررسی قرار دادند. میزان دی.ان.ای متعلق به میتوکندری در نمونه خون این مصدومان هزاران برابر بیش از نمونه خون افراد سالم بود و علاوه بر این به نظر میرسید سطح پپتیدهای تولید‌شده توسط میتوکندری در بافت‌های این افراد نیز بالاتر از حد طبیعی باشد. واکنش افراطیآزمون‌های انجام‌شده توسط هاوزر و تیم همکارش نشان می‌دادند که این مولکول‌ها قادرند دقیقا مانند باکتری‌ها سیستم ایمنی فرد را به پاسخ وادارند. علاوه بر این زمانی که این گروه، ملکول‌های میتوکندری را با همان تراکمی که در مصدومان مشاهده شده بود به موش‌ها تزریق کرد، تخریب بافت کبد و ریه در موش‌های آزمایشگاهی نیز مانند انسان‌هایی که به شدت مجروح شده بودند و در آنها سندرم پاسخ التهابی شدید مشاهده شده بود، آغاز شد. کارولین کالفی، پزشک بخش مراقبت‌های ویژه در دانشگاه کالیفرنیا، سان‌فرانسیسکو می‌گوید: «این فوق‌العاده است. ما همیشه از اینکه مصدومان با جراحت‌های شدید، علائمی شبیه بیماران مبتلا به سپتیس داشتند، حیرت می‌کردیم. این تحقیق می‌تواند مجموعه‌ای از ارتباطات تازه را به ما نشان دهد که تاکنون از وجود آنها بی‌خبر بودیم». نتایج نشان می‌دهند، می‌توان داروهایی که ملکول‌های میتوکندری را هدف قرار می‌دهند یا مسیر پاسخ سیستم ایمنی را به سرعت مسدود می‌کنند، برای درمان این سندرم و به مدت یک روز مورد استفاده قرار داد. اما هاوزر خاطر نشان می‌کند که رسیدن به نتیجه مطلوب نمی‌تواند به این سادگی باشد. او می‌گوید: «صدمات شدید می‌تواند مسیرهای بیولوژیکی دیگری را نیز به کار بیندازد که هر یک بتوانند به تنهایی سیستم ایمنی را علیه دشمنی که وجود ندارد، تحریک کنند. به همین دلیل تنها هدف‌گرفتن ملکول‌های آزاد‌شده از میتوکندری نمی‌تواند برای نجات مصدوم کافی باشد». جرمی پاگین، پزشک بخش مراقبت‌های ویژه در بیمارستان دانشگاه ژنو در سوئیس می‌گوید: «نکته دیگری هم وجود دارد. پاسخ این سندرم در طول زمان به جریانی که خودش باعث آن شده نیز حائز اهمیت است، شرایط مصدومی که دچار آسیب‌دیدگی شدید شده بسیار‌حساس است. جلوگیری از تحریک سیستم ایمنی بدن توسط دی.ان.ای میتوکندری ایده خوبی است ولی می‌توان از دیدگاه دیگری هم به این اتفاق نگاه کرد و گفت شاید این جزئی از وظایف میتوکندری است که در چنین شرایطی سیستم ایمنی بدن را برای جلوگیری از عفونت‌های ثانویه در وضعیت هشدار قرار دهد».
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 606]
-
گوناگون
پربازدیدترینها