واضح آرشیو وب فارسی:کاشان نیوز: کاشان نیوز – امیرحسین ایزدپناه: «مغنّی کجایی؟ نوایت کجاست؟ / نوای خوش جان فزایت کجاست؟ مغنّی از آن پرده نقشی بیار / ببین تا چه گفت از درون پرده دار چنان برکش آواز خنیاگری / که ناهید چنگی به رقص آوری» نخستین روز بهار ۹۵ است و مثل همیشه، همه اعضای خانواده منزل ما هستند… خواهرزاده ام می پرسد: پیام نوروزی شجریان را دیده ای؟ می گویم: نه؛ و اشتیاقم را برای شنیدنش بیان می کنم. گوشی اش را بیرون می آورد و فیلم دو دقیقه ای پیام نوروزی محمدرضا شجریان را برایم پخش می کند. همچون سال های اخیر مشتاق دست خط نازنین یا ویدئوی پیام نوروزی شجریان هستم. ولی امسال… برای لحظاتی گیج و منگ می شوم. خدایا، چه می بینم؟ می دانستم استاد سال هاست با بیماری نسبتاً خطرناکی مواجه است که هر از چندی او را بستری می کند. ولی نمی دانستم که این «مهمان و دوست پانزده ساله» این قدر سمج و نفرت انگیز باشد… خبر لغو شدن دو نوبت کنسرت هایش در چند ماه اخیر به علت بیماری، این قدر ها هم نگران کننده به نظر نمی رسید. ولی الان… شجریان، شجریان همیشگی نیست… «حلقـهٔ زلفـش تماشـاخانهٔ بـاد صبـاست/جان صد صاحب دل آنجا بستهٔ یک مو ببین» شجریان، شجریان همیشگی نیست… از یقهٔ ناآراستهٔ پیراهن تا بغض هایی که در انتهای نگاه و کلامش، نهفته است… او نهایت آرزوی اش را به سامان رسیدن «جوانان مملکت» بیان می کند و نگران کننده تر آن که در انتهای این پیام، برای دوستان دیرینه اش -لطفی و مشکاتیان- اظهار دلتنگی می کند… اما به هرحال او شجریان است… صدای ایران… می گویند آدمی به امید زنده است… او همچنان، سرحال و پرانرژی است و برخاستن و دوباره خواندن را به دوست دارانش نوید می دهد… «مرغ سحر ناله سر کن…» گرچه دوران بت سازی و تفرعن آفرینی گذشته است و همه آدمیان از این نظر که آدمند، ارزش یک سانی دارند، ولی دوران ستایش «خوبی» هیچ وقت نخواهد گذشت. شجریان یکی از «خوب ها» است… (قبلا در همین دریچه مجازی، و به بهانه ربنا، توصیف شجریان را کرده ام و تکرار مکررات نمی کنم. این یادداشت دل نوشته ای بیش نیست، واگویهٔ عشق به استاد شجریان) تصور «آن اتفاق» هم این قدر ناراحت کننده است که ترجیح می دهم صورت مسئله را پاک کنم و اصلا به آن فکر نکنم… زندگی می گذرد؛ با شجریان یا بی شجریان؛ اما دنیای خیلی ها -مثل من- بدون شجریان چیزی کم دارد… صدای شجریان مرهم است… مرهم تنهایی های شخصی؛ و مرهم دردهای اجتماعی. البته ما قرار نیست بی شجریان شویم. شجریان تا همیشه زنده خواهد بود… شجریان به معنی واقعی کلمه «هنرمند» است و «هنر» میرایی ندارد. «گر در سرت هوای وصال است حافظا / باید که خاک درگه اهل هنر شوی». صدای شجریان تاریخ ایران را پشت سر خواهد گذاشت؛ گرچه بعضی را خوش نباشد. همه می دانند که شجریان از نوادر روزگار ماست. هر چند به دلایل گوناگون که مجال آن در این مقال نیست، خیلی از جوانان و نوجوانان هنوز نتوانسته اند با هنر شجریان و به طور کلی موسیقی ایرانی، ارتباط برقرار کنند؛ ولی دیر یا زود این اتفاق خواهد افتاد. هنر شجریان، آب زلالی است که راه خود را در تنگنای روزگار و به سختی، پیموده و خواهد پیمود… یا رب به خداییِ خداییت / وانگه به کمالِ کبریاییت از عمر من آن چه هست بر جای / بِستان و به عمر لیلی افزای
پنجشنبه ، ۵فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: کاشان نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 18]